Η Αθήνα τα Σαββατοκύριακα είναι cool, OK;

Εκδρομή, για να ξεκολλήσεις από τα ίδια και τα ίδια. Πάρνηθα πήγες; Στην κορυφή; Εκεί που σε πάει το τελεφερίκ; Στα 1050 μέτρα; Αξίζει: έχει πλάκα, ανάβαση που προκαλεί εκρήξεις αδρεναλίνης, φτάνεις στο παλιό Μοντ Παρνές κι από εκεί τραβάς ή στις ρουλέτες του Regency Casino Hyatt ή βόλτα στα μονοπάτια του εθνικού πευκοστρωμένου δρυμού. Κι από κάτω η Αττική στο πιάτο. Μετά πάλι χαλαρά, εξήντα ταβέρνες μετρήσαμε στους πρόποδες του τελεφερίκ, για να ξεχάσεις - αν τρόμαξες τον ίλιγγο του ύψους και να βιώσεις τον ίλιγγο του βάθους: τέρμα κοψίδια! 

Θέατρο. Στο Εθνικό - Rex. Εκεί που γίνεται σφαγή! Και για ένα εισιτήριο, μα και για έναν Ιονέσκο που στο «Παιχνίδι της Σφαγής», που ανεβάζει ο Κακλέας, δοξάζει το παράλογο και το τραγικό της ύπαρξης, μέσα από την εύγλωττα κωμική, δήθεν, διήγηση ενός μαύρου κομπέρ. Θερμό χειροκρότημα, τα σέβη μας στην Αθήνα, που το κρατάει αληθινό θέατρο και αληθινά το χαίρεται. 

Το λάιβ των λάιβ: την Κυριακή στην Death Disco, οι Solar Faith, εμμονικά γκοθ και ελέκτρο, μαζί με τον γκουρού του βιομηχανικού ιντάστριαλ αγχωτικά μητροπολιτικού ήχου Sven Friedrich, θα το διηγηθούν αλλιώς. Γρήγορα, σκοτεινά και χωρίς να χάσουν ούτε ένα μέτρο. Αθήνα μου, αυτό εννοούμε όταν λέμε bomb the bpm...

Εντάξει, νηστεύεις, αλλά αυτό θα πει μεγάλη πόλη: τρώνε όλοι, όπως επιθυμούν: Βασίλαινας, στο Χίλτον: και νηστεία, αν είσαι των εθίμων πριν τη Σαρακοστή, και ντουζ πουάν στη διάσημη ταραμοσαλάτα αλειμμένη πάνω στη διάσημη αράβικη πιτούλα. 

Φόκα Νέγκρα. Νούμερο 16, Κυψέλη. Το εξώφυλλο της Άθενς Βόις κρέμεται επίσης μαζί με άλλα έργα του Μανώλη Μπιτσάκη. Ζωγράφος που κατέχει την αναγεννησιακή τεχνική κατασκευής υπέρτατα τέλειων εικόνων. Που όμως μετά, εντάσσοντας λεπτομέρειες από τη διαλυμένη Αθήνα του τώρα ή εναπομείναντες θύλακες αιώνιας ομορφιάς, που απέμεινε από το κλέος του χθες στο σήμερα, στήνει σουρεαλιστικά σκηνικά. Ζωής. Δικιάς του, άρα και όλων μας. Μπιτσάκης θεός: ακόμα κι αν νομίζουμε πως, όχι, εντούτοις όλοι και όλα μας εμπεριέχουν και τα εμπεριέχουμε. Προσκυνώ. 

Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Σφύζει ειδικά τα Σαββατοκύριακα από λαό που κατεβαίνει για ηδονικές βόλτες και γευσιγνωσίες. Μα εσύ να πρωτοτυπήσεις και, εκτός από αυτό, να καπελογνωρίσεις το Karfil Hats. Ναι, φτιάχνουν μερικά από τα ωραιότερα bowler hats της πόλης. Έχει και κλασικές «Φεντόρες» και γενικά μπαίνεις ασκεπής, αλλά αδύνατον να αντισταθείς: βγαίνεις με τραγιάσκα. 

Σινεμά. Κλιντ Ίστγουντ. Επιστρέφει πίσω από τις κάμερες, με το «Αναχώρηση για Παρίσι 15:17». Επιστρέφοντας σε μια αληθινή διαδρομή που συνέβη το 2015, όταν το τρένο το χτύπησαν τρομοκράτες, ο Κλιντ, όχι μόνο διηγείται τον ηρωισμό εκείνων των τριών Αμερικανών που απέτρεψαν τα χειρότερα, αλλά το κάνει αναθέτοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στους αληθινούς τρεις που έζησαν την ιστορία στο πετσί τους. Δίχασε ειδικά τους Έλληνες κριτικούς, αφού πας Αμερικανός ουχί αθώος και «για τα παιδάκια της Συρίας δεν μιλάτε», μα αξίζει, γιατί Κλιντ και λάθος δεν υπάρχει. Δεν τη λες και Gran Torino ή Million Dollar Baby, αλλά αξίζει η «δοκιμή». Πολλώ δε, όταν στο καστ παίζει κι Ελληνάκι. Τα υπόλοιπα μόνοι σας…