Τρία τραγούδια θα σου πω

Τα βράδια στην Αθήνα παίζουν και τραγουδούν περί τα εκατό μουσικο-τραγουδιστικά σχήματα κάθε είδους, από λαϊκά, καρέκλες, έντεχνα, εστέτ, νέο-κύμα, μπουατ-οειδή, ροκ, τζαζ, μάμπο, χιπ-χοπ, ραπ, πειραματικά, ελληνικά και ξένα, μέχρι ό,τι μπορεί να σκεφτεί κάποιος πολύ σχετικός με τη μουσική, που δυστυχώς δεν είμαι εγώ αυτός ο κάποιος και λυπάμαι. Παρακολουθώ το 1/10 της μουσικής παραγωγής, ίσως το 1/100, ακόμα κι αυτό το αξιολογώ με βάση το πώς περνάω, πόσο συχνά ανοίγει το κινητό ο δίπλα μου κι αν χασμουριέται ή όχι. Παίζει για μας ο καλλιτέχνης ή για την πάρτη του; Θέλει να μας πει τα δικά του, χωρίς να χολοσκάει αν τον ακούμε ή αν ασχολιόμαστε με το αι-φον μας; Συντονίζεται με το κοινό, συνυπάρχει με μας τους από κάτω (γκουχ-γκουχ) «ανοίγοντας ταυτόχρονα νέους δρόμους»; Μας κάνει να ξεχνάμε τις ταλαιπωρίες της εβδομάδας; Που δεν την περάσαμε βαδίζοντας σε ροδοπέταλα, ούτε ξαπλωμένοι πάνω σε βελούδα, γι' αυτό κι αναζητάμε το μουσικό σχήμα.

Το ζητούμενο της μουσικής βραδιάς είναι να περάσουμε καλά εμείς οι από κάτω. Περνάω πάντα καλά με τους «Χειμερινούς κολυμβητές», από το 1979 μέχρι σήμερα, όχι επειδή είναι βορειοελλαδίτες ούτε επειδή ήμασταν άξιουαλι γείτονες στην Καβάλα με τον Αργύρη Μπακιρτζή, ή επειδή οι γιοί μας έγιναν φίλοι στην Ευρωκατασκήνωση Θάσου όταν ήταν μικροί χωρίς να το ξέρουμε εμείς οι μεγάλοι.  Μου αρέσουν οι «Κολυμβητές» επειδή αυτό που δημιουργούν, οι μουσικές και τα τραγούδια τους, έχουν κάτι πολύ διαφορετικό από όλα, από ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει στο μουσικό σύμπαν. Ο ήχος είναι ξεχωριστός, όχι μόνον η αιφνιδιαστική στην αρχή φωνή του Αργύρη αλλά και οι μελωδίες, πολύ μακρινά σαββοπουλικές και βαθύτατα ανατολίτικες με μια βορεινή υγρασία να τις διαποτίζει... Τέλος πάντων, δεν εμφανίζονται συχνά στην Αθήνα, ήταν στο ζωηρό «Kremlino» τις προάλλες για μερικές εμφανίσεις που είχαν μεγάλη επιτυχία. Θα είναι στο παραδοσιακό και πάντα δραστήριο «Half Note» στις αρχές του Φλεβάρη, όχι όλοι αλλά αρκετοί από τους «Χειμερινούς Κολυμβητές» –ο Μπακιρτζής, ο Κώστας Βόμβολος, η Εύη Μάζη κι ο Μιχάλης Σιγανίδης– σε ένα έξτρα πρόγραμμα με τραγούδια του Μεσοπολέμου. Ελπίζω να μείνουνε λίγο ακόμα και να κλείσουν μερικές εμφανίσεις παραπάνω στην Αθήνα.

Το άλλο πολύ ωραίο που είδα/άκουσα ήταν η Λένα Αλκαίου στο «Ίχνος». Το σόου (πώς αλλιώς να το πω;) λέγεται «Συνομιλώντας με τις φίλες μου», όπου οι φίλες δεν είναι οχτώ συμμαθήτριες από τις Ουρσουλίνες, είναι επίλεκτο σώμα: η Σοφία Βέμπο, η Μάγια Μελάγια, η Πόλυ Πάνου, η Βίκυ Μοσχολιού και η Τζένη Βάνου, παρακαλώ.

Η Λένα «συνομιλεί» τραγουδιστικά με τις θεές του ελληνικού τραγουδιού παίρνοντας, εύκολα, τη θέση της ανάμεσά τους. Η σκηνοθεσία γρήγορη, με τις σωστές ανατροπές της, είναι του Δημήτρη Μαλισσόβα, η παραγωγή της Αθηνάς Τσαμαδού, το πρόγραμμα ισχύει για κάμποσες (αλλά όχι αρκετές) Παρασκευές του χειμώνα και είναι εξαιρετικό, κρατάει 150 λεπτά και ξαφνιάζεσαι στο τέλος με το πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα.

Η Αλκαίου είναι μια από αυτές τις τραγουδίστριες που γίνονται καλύτερες με τον καιρό, που μεγαλώνει η φωνή τους − δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλές τέτοιες, πάντως η Αλκαίου βρίσκεται πάνω-πάνω στη λίστα.

Το «Ίχνος» είναι από τα πιο κόζι, ατμοσφαιρικά μαγαζιά του Πειραιά, με χαρακτήρα, με διαλεγμένα πράγματα στο (καλλιτεχνικό) μενού, με βραδιές που δεν τις ξεχνάς εύκολα ούτε καν δύσκολα. Τις Δευτέρες, για παράδειγμα, τραγουδούν οι σπουδαστές του τμήματος Σύγχρονου Τραγουδιού του Εθνικού Ωδείου. Ό,τι συμβαίνει στο «Ίχνος» είναι μελετημένο για το κοινό του με μια μικρή έκπληξη πάντα στο βάθος, όπως είναι και το ίδιο το μαγαζί που δεν είναι τόσο καφέ-μπαρ όσο εναλλακτικός χώρος. Τέχνης και Πολιτισμού; Σίγουρα. Απλώς ακούγεται βαρύγδουπο και έλεγα να βρω κάτι πιο ανάλαφρο, ε δεν βρήκα, τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή...

Τέλος, στη «Σφίγγα» έχουν ένα ζωηρούλι πρόγραμμα κάθε Κυριακή που είναι εγγύηση κατά της (κυριακάτικης) κατάθλιψης. Λέγεται «Χιώτη mambo», με τους Άννα Μελίτη, Αλίκη Ζαχαροπούλου και Νικόλα Παπακωνσταντίνου, που τραγουδάνε... Χιώτη, mambo, και όχι μόνον.

Έχουν μείνει άλλα ενενήντα εφτά μουσικά σχήματα, φωνές, συγκροτήματα, εμφανίσεις και σόου που σκάνε κάθε βράδυ σε μαγαζιά, μπαρ, σκηνές και εναλλακτικούς χώρους στο μελωδικό λεκανοπέδιο της Αττικής. Κι έτσι τον τρώμε λάου-λάου τον χειμώνα χωρίς να κολλάμε στα αγγούρια, που σίγουρα δεν είναι ροδοπέταλα, απλώς όταν ακούμε ωραία τραγούδια κάτι συμβαίνει και ορίστε που τα αντιμετωπίζουμε ως ροδοπέταλα...

«Kremlino μουσική σκηνή», Καραίσκου 119, Πειραιάς, 210-4100010

«Half Note jazz Club», Τριβωνιανού 17, Μετς, 210-9213310. Εμφανίζονται οι Α. Μπακιρτζής, Κ. Βόμβολος, Ε. Μάζη, Μ. Σιγανίδης, από 2 μέχρι και 6 Φεβρουαρίου

«Ίχνος», Κολοκοτρώνη 30, Πειραιάς, 211 7900711, 6945123475, κάθε Παρασκευή 9.30, Λένα Αλκαίου «Συνομιλώντας με τις φίλες μου»

«Σφίγγα Music theater», Ακαδημίας & Ζωοδόχου Πηγής, 2114096149, κάθε Κυριακή 8.30 «Χιώτη μάμπο»