Η Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, στον Βύρωνα, λεγότανε στα παλιά χρόνια Πλατεία Ταπητουργείου – χάρη στο Ταπητουργείο Καχραμάνογλου, που χτίστηκε εκεί από οικογένεια «χαλάδων», κατασκευαστών και εμπόρων χαλιών από την Καισάρεια, το 1922: ολόκληρος σχεδόν ο Βύρωνας κατοικήθηκε από πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μια εποχή που δεν είχε τρεχούμενο νερό ούτε ηλεκτρικό ακόμα η Ελλάδα. Οι αδερφοί Ουζούνη εγκατέστησαν την πρώτη γεννήτρια ηλεκτρισμού το ’24 στο τέρμα της Χρυσοστόμου Σμύρνης. Και η περιοχή, ο Βύρωνας ο ίδιος, βαφτίστηκε έτσι προς τιμήν του Λόρδου Βύρωνα, το 1924, εκατό χρόνια από τον θάνατο του φιλέλληνα ποιητή…
Όλα αυτά δεν έχουν τρελή χρησιμότητα όταν βρίσκεσαι στον Βύρωνα, ούτε μπορείς να σταματήσεις κάποιον στο δρόμο και να μάθεις πληροφορίες για το ιστορικό του Βύρωνα. Μου αρέσει όμως η Ιστορία, και οι διαδρομές οικογενειών με βάση τα ονόματά τους: «Ουζούν» σημαίνει «μακρύς» στα τούρκικα, μια γλώσσα που ξανα-βάφτιζε τους Έλληνες για να τους ξεχωρίζει, για να μην μπλέκεται με τα ελληνικά τους ονόματα. Και «Καχραμάν» σημαίνει «ήρωας», ρωτήστε τον Αντώνη Καφετζόπουλο που έφυγε μεγάλος από την Πόλη κι όλο και κάτι θα θυμάται. Ο προ-πάππος Ουζούνης θα ήταν μάλλον ψηλός, και ο προ-πάππος Καχραμάνογλου θα ήταν γενναίος, μπορεί μέχρι και ήρωας. Εκεί, στη μακρινή Καππαδοκία, όπου κατοικούσαν οι δύο οικογένειες στις αρχές του 20ού αιώνα.
Στον Βύρωνα λοιπόν πήγαινα επί χρόνια τον μεγάλο μου γιο που έπαιζε μπάλα, αριστερό μπακ, στον «Αθηναϊκό». Τώρα πηγαίνω πότε-πότε στον Όμιλο Αντισφαίρισης Παπάγου, στην περιοχή που παλιά λεγότανε Κουταλάς, όχι για τένις, που δεν παίζω, αλλά για τη (μοναδική, μάλιστα) θέα: η Αθήνα απλώνεται μπροστά σου μέχρι τη θάλασσα, λαμπερή τις ημέρες με καθαρή ατμόσφαιρα, εντυπωσιακή από τόσο ψηλά και πανοραμικά. Στον Όμιλο λειτουργεί το «Food Court», ένα ωραίο καφέ-μπαρ-εστιατόριο με πολύ καλό σπιτικό φαΐ και ατέλειωτους καφέδες με θέα. Σερβίρουν εποχιακά πιάτα ανάλογα με την εποχή – νηστίσιμα, κρέατα και ψάρια, ή εορταστικά, με εξαιρετικά ελληνικά, παραδοσιακά φαγητά. Επειδή είναι κάπως κρυμμένο, κι ας είναι πάνω στην πλαγιά του Υμηττού, το «Food Court» έχει πάντα άπλα και προσφέρεται για μεγάλες παρέες. Έψαξα το όνομα «Food Court», που σημαίνει «αυλή φαγητού», ή καλύτερα, «σκεπαστή αίθουσα με διάφορα σταντ με τρόφιμα, snack, ποτά και φαγητά», αν την πάρουμε τοις μετρητοίς, και καθιερώθηκε για πρώτη φορά στο Τορόντο του Καναδά, μέσα στο Sherway Gardens Shopping Center, ως «το μέρος που πάμε για να φάμε κάτι». Για φαντάσου.
Ο Βύρωνας κατά τα άλλα έχει ένα σωρό μπαρ, εστιατόρια, ταβερνάκια, καφέ και στέκια για όλα τα γούστα (όπως άλλωστε όλες οι γειτονιές/περιοχές της Αθήνας. Du’h). Ωραίο και πρόσχαρο είναι το καφέ-μπαρ «Sass», με κοκτέιλ, ποτά, καφέδες, σνακ και... δικό του αέρα, με όχι-δυνατή μουσική, σούπερ μοχίτο και καλές τιμές. Το δικό του όνομα «Sass», σημαίνει «τολμηρός, προκλητικός» στα αγγλικά, με την καλή έννοια. Το δουλεύω πολύ το Γκουγκλ τελευταία…
Sass café bar
Sass café bar
Το ταπητουργείο Καχραμάνογλου δεν υπάρχει πια αλλά έψαξα τα χαλιά – μια οικογένεια που ασχολείται με το χαλί πάνω από έναν αιώνα, αποκλείεται να άλλαξε κατεύθυνση και να το έριξε στο σορολόπ ή να άνοιξε παγωτατζίδικο. Και βέβαια έχει μετακομίσει η επιχείρηση, με ένα σούπερ μαγαζί με χαλιά κάθε είδους, περσικά, μεταξωτά, μάλλινα, βαμβακερά χαλιά, όλα λεπτοδουλεμένα σύμφωνα με την παράδοση της Καππαδοκίας, με υπέροχα σχέδια... που έχουν και προσφορές τώρα, λόγω εποχής.
Sass café bar
Το ένα τέταρτο των σογιών μου, η φαμίλια Καζαντζόγλου, έφτιαχνε χαλιά, ακριβώς εκεί στην καρδιά της Καππαδοκίας, στη μυθική Καισάρεια, και πάντα αναρωτιέμαι αν είμαστε μακρινοί μπατζανάκηδες με άλλους -ογλου που οι προ-πάπποι τους επίσης έφτιαχναν χαλιά. Ένα άλλο τέταρτο, έφτιαχνε παστά ψάρια. Σε επόμενο τεύχος θα σας πω πώς αλατίζεται το χέλι (αν έχει το δερματάκι του κομπλέ) ώστε να γίνει ωραίος μεζές και να τον φάτε με ούζο, αλλά προς το παρόν ξαπλώστε σε ένα μαλακό χαλί και θαυμάστε τα σχέδιά του μέχρι να σας πάρει ο ύπνος…
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
Ανταποκρίσεις από μια πόλη που χορεύει ακόμα: Ίσως υπερβολή που περπατάω τόσο δρόμο τέτοια ώρα για να ακούσω τέκνο, αλλά το έχω ανάγκη να χτυπηθώ στο μπάπα μπούπα, που λέει και ο μπαμπάς μου.
Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!
11°
