Οι καλύτεροι πυρήνες είναι του βουνού

Πέμπτη πρωί. Τζούμας στο ραδιόφωνο διαβάζει Athens Voice και μιλάει για Gilbert & George, Γιάννη Νένε και Σώτη. Εγώ περπατώ στην γνωστή 4άρα του Υμηττού (ή για τους πιο ηλικιωμένους «Λεωφόρος Bypass»).

Κάνει κρύο, πέφτει και το Karma Police, θυμάμαι μια γυναίκα που ερωτεύτηκα προ 20ετίας και έχω κάπως φορτιστεί συναισθηματικά. Μέχρι που στο τέλος της ασφάλτου, περίπου πάνω από την Αγία Παρασκευή, βλέπω κόσμο μαζεμένο. Δύο τρεις πεζοπορικές φάτσες γνωστές.

Η παρέα των περίπου τριάντα ανθρώπων είναι χαρούμενη και 3-4 από αυτούς αρχίζουν να χορεύουν. Πάω πιο κοντά και βλέπω ένα μεγάλο τραπέζι με φαγητό και μια πίτα.  

Πλησιάζω έναν από τους γνωστούς -ιδιαίτερα καλοφτιαγμένος 60άρης που σε άλλη στιγμή μου έχει πει ότι δεν φαντάζεται τη ζωή του χωρίς έρωτα- και τον ρωτάω τι γίνεται.

Στην ερώτηση απαντάει μια κυρία από την παρέα και μου λέει ότι κόβουν την πίτα του βουνού. Με πιάνουν τα γέλια. Τι ωραία ιδέα. Τι ωραία παρέα. Τι ωραία στιγμή. Ξεχνάω την φόρτιση και μπαίνω αμέσως στο κλίμα.

Η ίδια κυρία μου προσφέρει και κρασί. Αρνήθηκα ευγενικά και της εξήγησα ότι έχω ακόμα τρία χιλιόμετρα να κάνω και το κρασί δεν είναι η καλύτερη ιδέα.

Όπως έμαθα, οι διοργανωτές ήταν από τον πυρήνα πεζοπόρων/ δρομέων της Αγίας Παρασκευής και το κάνουν κάθε χρόνο. Λέω στον γνωστό μου: «Ο πυρήνας Αγίας Παρασκευής είναι πιο οργανωμένος από εμάς» και μας πιάνουν τα γέλια.

Αυτές είναι οι στιγμές της πόλης που αγαπώ και δεν αλλάζω με καμία. Οι αληθινοί πυρήνες της Αθήνας είναι πυρήνες ευζωίας και ευγένειας. Οι καλύτεροι πυρήνες.