Δεν υπαινίσσομαι τίποτα – ότι και καλά περνάμε δύσκολα αλλά τα θέλουμε τα λούσα μας Ή το ανάποδο (περνάμε ζάχαρη και σκασίλα μας για την οικοσκευή). Απλώς έψαχνα μια ώρα για τίτλο, πάνω που ξόδεψα ένα σκασμό λεφτά στη ζούλα…
Κάποιο κουλό ένστικτο (όχι, δεν μου αρέσει η λέξη «αταβιστικό») – κάποιο κουλό ένστικτο, ξαναλέω, με οδηγεί στο να ξοδεύω λεφτά μόλις προκύψει εποχή δυσκολίας. Δηλαδή δεν μπαίνω στο “Eponymo” όταν έχω δουλειά και σταθερά έσοδα, αλλά όταν δεν έχω στον ήλιο μοίρα. Γενικά η έννοια «σταθερά έσοδα» είναι τόσο αφηρημένη για μένα όσο το «βιολογικό κοτόπουλο» – ίσως μερικά κοτόπουλα κάπου σε μια κινηματογραφική ύπαιθρο να βόσκουν αγνά υλικά με soundtrack τη «Μελωδία της ευτυχίας». Με τον ίδιο τρόπο που ίσως μερικοί άνθρωποι έχουν ένα χ ποσό κάθε μήνα στη διάθεσή τους για να το κάνουνε φύλλο-φτερό. Και οι δύο περιπτώσεις είναι αξιοθαύμαστες… και όλοι προτιμάμε να είμαστε εισοδηματίες παρά κοτόπουλα, έστω κι αν τα κοτόπουλα κάνουν γιόγκα και είναι τρομερά fit (ό,τι και να καθαρίσουν, κάποιος θα τα χάψει στο τέλος).
Ναι, τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης; Εκτός από το ότι υπάρχουν φιγουρατζίδικες λέξεις fake τύπου, καθώς και κοτόπουλα βετζετάριαν; Ότι σε πιάνει μια λύσσα, όταν δεν έχεις λεφτά, και θέλεις ξαφνικά να φας τον τόπο: αναλώσιμα και μη είδη τραβάνε την προσοχή σου από τις βιτρίνες σαν male strippers με λεοπαρδαλέ βρακί (δεν μπορείς να μη ρίξεις μια ματιούλα!). Θέλεις κάτι γκουρμέ να τσιμπήσεις, ξαφνικά, και θέλεις να αγοράσεις ένα σακάκι «που θα σου μείνει». Ακόμα κι αν δεν μεγάλωσες με φουά-γκρα, ακόμα κι αν η φιλοσοφία σου είναι «κάλλιο πολλά και φτηνά παρά λίγα και ταγάρια»… παρασύρεσαι. Είσαι στριμωγμένος του σκοτωμού, πρέπει να χάσεις κιλά, για να κάνεις σεξ χρειάζεσαι χωροχρόνο σου, άρα τι σου μένει; Ή «αυτόματη ικανοποίηση» ή “instant gratification”. Το να πάρεις κάτι είτε για να το φας στη ζούλα είτε για να το μπάσεις στο σπίτι σου, πάλι στη ζούλα (μη σε δούνε τυχόν γκόμενοι, σύζυγοι κ.λπ., άτομα με τάσεις διαμαρτυρίας).
Σε πνεύμα μη-οικονομίας («θα σας δείξω εγώ», και άλλες μπούρδες) σήκωσα το μισό “Amadeus” – πήρα σοκολατάκια Maxim, αμύγδαλα με σοκολάτα Neuhaus και κρασιά Barton & Questier. Τα αμύγδαλα, για να καταλάβετε, είναι Ferragnes: ούτε εγώ τα ήξερα, αλλά έτσι λέγεται η συγκεκριμένη ισπανική ποικιλία. Είναι, βασικά, αμύγδαλα. Απλώς τραγανά και διάσημα. Η σοκολατερί Neuhaus τα «ντύνει» με τέλεια σοκολάτα τρούφας. Και εσύ μετά τα τρως. Και τα βάζεις να κάνουν παρέα στα κιλά που σου ’χουνε μείνει από τις Γιορτές/τη γέννα/το στρατό/το διαζύγιο/το Πάσχα. Το αγαπημένο μου γλυκό είναι οι «ελίτσες» (αμύγδαλα με μαύρη σοκολάτα: τόσο λάικα. Πάλι καλά που δεν έβαλα σουτζούκ-λουκούμ). Οι παραπάνω «ελίτσες» πολυτελείας του Amadeus είναι ονειρεμένες. Κι επειδή είναι ακριβές, τρως λιγότερες. Αλλά καλό είναι να τις κρύβεις και να τις τρως μόνος σου…
Αντίστοιχες αμαρτίες έκανα στο “Culpa-Your Daily Deli”, με μαρμελάδες, λάδια, μακαρόνια, ζαμπόν, τυράκια και άλλα εγκληματικά που αγόρασα για να τα φάω στη ζούλα ένα βράδι που ’βρεχε. Το μαγαζί είναι υπέροχο, μπορείς να κάτσεις να τα φας κι εκεί, απλώς δυσκολεύεσαι να τσακίσεις δημοσίως μπισκότα, σοκολάτες, αλλαντικά και ελιές ταυτόχρονα – θα φρικάρουνε όλοι και δεν έχεις καμιά διάθεση να σε κριτικάρουν τίποτε φρικαρισμένοι γκουρμέδες. Τα ιταλικά μακαρόνια που πουλάει το Culpa τα έβρισκα κάποτε μόνον στο duty free της Malpensa, στο Μιλάνο, και είναι τα καλύτερα του κόσμου. Ψωνάρα; Μπορεί. Αλλά τα μακαρόνια «λένε».
Και χωρίς να με παίρνει κα-θό-λου… πήρα ένα σακάκι τέλειο από το “Eponymo” του Ψυχικού, όπου ο πωλητής είναι ευγενικός και δεν με καρα-κομπλάρισε, όπως συμβαίνει σε άλλα eponyma διάσπαρτα ανά την Υφήλιο. Επειδή ήταν καλός άνθρωπος, αγόρασα κι εγώ το σακάκι (όποια δικαιολογία μου κάτσει τώρα). Όταν χάσω τα κιλά της εγκυμοσύνης/θητείας/χειμέριας νάρκης, θα μου στέκεται ακόμα καλύτερα. Και τώρα δηλαδή στέκεται, αλλά στην κορυφή. Σιγά-σιγά ελπίζω ότι θα πατώσει και θα ’ναι απόλυτα δικαιολογημένο έξοδο.
Και με κράτησαν απ’ το λαιμό κάποιοι συγγενείς (οι φίλοι δεν κάνουν τέτοια) να μην αγοράσω ακουαρέλα της Αλεξάνδρας Ισακίδη – πήγα στα εγκαίνια της έκθεσής της με τον Μάριο Βουτσινά. Του οποίου τα κοσμήματα επίσης με κρατάνε απ’ το λαιμό, να μην τα αγοράσω σχεδόν όλα: είναι υπέροχα και ιδιαίτερα. Όπως κι οι ακουαρέλες της Ισακίδη (θαλασσινές, ελαφριές, αέρινες). Το θέμα είναι ότι ζούμε σε εποχές ταλαιπωρίας, δεν έχω σταθερά έσοδα, δεν βλέπω ούτε ασταθή έσοδα στον ορίζοντα, όπως δεν τα βλέπει και κανείς άλλος, ενώ βλέπουμε τα ρέστα μας συνεχώς, και… οι καιροί είναι δύσκολοι. Αν το ακούσω άλλη μια φορά θα φάω το σακάκι eponymo – και δεν θα μου μείνει κιόλας…
Amadeus, Κηφησίας 296, Ψυχικό, 210 6749.473
Culpa, Σολωμού 1, Ν. Ψυχικό, 210 6719.900
Eponymo, Ομήρου 7, Ν. Ψυχικό, 210 6744.754
Μάριος Βουτσινάς, 6944366670 (δουλειές του και στο πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη)
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
3°
