Αν μπορείς να θυμηθείς οτιδήποτε από τη δεκαετία του ’60 και όσα έγιναν τότε, σημαίνει πως δεν ήσουν εκεί. Έτσι είχε διατυπώσει ο μακαρίτης ο Paul Kantner την παράνοια μιας τρελής, συναρπαστικής, φευγάτης και δημιουργικής δεκαετίας που πολλοί την έζησαν αλλά λίγοι ήταν τόσο νηφάλιοι ώστε να θυμούνται τι ακριβώς συνέβη.
Τηρουμένων των αναλογιών η αθηναϊκή δεκαετία του ’80 είχε κάτι απ’ αυτή την τρέλα κι όσοι την έζησαν πραγματικά, έκαναν πολλά, αλλά λίγα θυμούνται (και μερικά θα ήθελαν να τα ξεχάσουν για πάντα).
Τα τρελά αποκριάτικα πάρτι του Rock ‘n’ Roll
Το Rock ’n’ Roll το έζησα από τις μέρες που ετοιμαζόταν. Είδα τον πολυέλαιο να καταλαμβάνει την εμβληματική του θέση, το τεράστιο μπαρ να απλώνεται φαρδύ-πλατύ κι από πίσω ένας πολύχρωμος πίνακας του Πόλοκ αλλά από ποτά, το μπαλκονάκι του dj να στήνεται (εκεί πάνω θα πέρναγα 5 χρόνια απ’ τη ζωή μου, σχεδόν κάθε βράδυ και Σάββατο μεσημέρι) και τα 4 ηχεία να κρέμονται από το ταβάνι και να κοιτάνε, έτοιμα να πυροβολήσουν, προς τα κάτω.
Την προηγούμενη των εγκαινίων κάναμε soundcheck, τα MKII έκαναν τα βινύλια να γυρίζουν σε 33 1/3 σταθερά, σε λιγότερο από 24 ώρες η ωμή ενέργεια της ηλεκτρικής κιθάρας θα ξεχύνονταν στο ξύλινο σαλούν και ο Iggy Pop θα ούρλιαζε όπως κανένας άλλος: «I Wanna Be Your Dog».
Ο θρυλικός πολυέλαιος-σήμα κατατεθέν
Αχ, αυτή η σκάλα...
Ο Ισίδωρος μου είπε να πάω την άλλη μέρα κατά τις 11.00 για να μείνω μέχρι αργά (εγκαίνια γαρ) κι ότι πιο πριν θα έπαιζε αυτός. Η ιδέα για το Rock ’n’ Roll ήταν του Ισίδωρου Οδυσσέως κι όταν εντόπισε το μαγαζί που θα στηνόταν ήρθε και με πήρε από κει που δούλευα –σε ένα μαγαζί με στερεοφωνικά στο οποίο ήταν συνέταιρος– και με πήγε να μου το δείξει όλο χαρά. Εκεί γνώρισα τον Ανδρέα και τον Γιώργο Πιτσιλή που ήταν οι άλλοι δύο της αρχικής ιδρυτικής τριάδας και σε αυτό το club έζησα 5 έντονα, μοναδικά, τρελά, φευγάτα, παρανοϊκά χρόνια με πολύ γέλιο και καλή ενέργεια.
Η Λίζα και ο Τάκης (που άνοιξε μετά το Mai Tai) από το σκληρό πυρήνα της Rock 'n' roll οικογένειας
Γιώργος Πιτσιλής και Άννα Σκουλικίδου στο γάμο του Brian (τότε ιδιοκτήτης του Party)
Το βράδυ των εγκαινίων πήγα κατά τις 10.30, ο Ανδρέας ήταν ήδη στην πόρτα, στο πεζοδρόμιο της Λουκιανού που θα γινόταν το σπίτι του για πολλά-πολλά χρόνια. Άνοιξα την πρώτη πόρτα κι όταν άνοιξα τη δεύτερη, είδα μπροστά μου μία πλάτη. Απόρησα με το μαλάκα που είχε σταθεί ακριβώς μπροστά στην πόρτα και δεν μπορούσα να προχωρήσω. Όμως όταν έγειρα το κεφάλι μου λίγο δεξιά-αριστερά από το σβέρκο του και κοίταξα, κατάλαβα. Απλώς δεν μπορούσε να πάει ούτε ένα εκατοστό πιο μέσα. Το διαστημόπλοιο ήταν ήδη υπερπλήρες κι έτσι παρέμεινε για πολλά χρόνια. Κάθε βράδυ όταν άνοιγα την πόρτα για να μπω, έβλεπα μία πλάτη. Ο χώρος ήταν διαρκώς ασφυκτικά γεμάτος, λες και οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μπουν εκείνο το πρώτο βράδυ δεν έφυγαν ποτέ. Κι εδώ που τα λέμε, μάλλον δεν έφυγαν ποτέ…
* Αυτό είναι ένα κείμενο που γράφτηκε στη μνήμη του Ισίδωρου που δεν θα το ξαναδεί να επιστρέφει εκεί που ήταν, για τον Ανδρέα και τον Γιώργο που το ξανανοίγουν εκεί που ανήκει και για όλα τα παιδιά που δούλευαν στο Rock ’n’ Roll τα πρώτα χρόνια και που με έκαναν να αισθάνομαι υπέροχα κάθε βράδυ.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
11°
