«Γεννήθηκα στο κέντρο της Αθήνας, και μεγάλωσα στον πέμπτο όροφο μιας από τις πολλές εργολαβικές πολυκατοικίες της πόλης. Στη γωνία της Ιπποκράτους, το δρόμο που κατεβάζει τα αυτοκίνητα των προαστίων, με τη Βαλτετσίου, που ενώνει την πλατεία Εξαρχείων με το Κολωνάκι.
Πόσο τρομαχτικός και άδειος φάνταζε από εδώ ο κόσμος. Η θέα απ’ το μικρο, βρώμικο από κουτσουλιές, μπαλκόνι μου. Μέσα στον ακάλυπτο με ορίζοντα όχι πάνω από 10 μέτρα, περικυκλωμένος απ’ το ξεπλυμένο μπετό, τον ήχο από τον εξαερισμό του καφέ μπαρ στο ισόγειο και τα περαστικά αυτοκίνητα να χτυπάνε ρυθμικά τη λαμαρίνα που σκέπαζε δήθεν προσωρινά τα έργα στο δρόμο.
Ξεκίνησα βουτώντας προς την Ομόνοια ή το Μοναστηράκι, στην πρωινή λαοθάλασσα. Κάθε μέρα ανώνυμος, απαρατήρητος, ψάχνοντας ένα λόγο ύπαρξης, σημείωνα στο χάρτη μου ένα-ένα τα μέρη.
Τη “Στάνη” με το γιαούρτι από πραγματικό γάλα, τον Κτιστάκη με τους λουκουμάδες βομβίδια μελιού, τον Λευτέρη τον Πολίτη, με το τυλιχτό κεμπάπ, ή τον Κώστα στην Αγίας Ειρήνης με τα καυτερά μπιφτεκάκια. Το δισκάδικο του Νεκτάριου στα Εξάρχεια, στον Ζαχαρία για μακροβούτια στις κούτες με τους δίσκους, ή στου Ματσούκα δίπλα από την καντίνα μπας και έχει κανένα 45άρι άγνωστο. Είναι όλα αυτά τα στιγμιαία διαμάντια που πρέπει να είσαι τη σωστή μέρα στο σωστό σημείο για να δεις. Κάθε Τρίτη μεσημέρι τα φωτομοντέλα στο λόφο του Στρέφη να βγαίνουν από το ξενοδοχείο τους για να χαζέψουν την προπόνηση στο γειτονικό γηπεδάκι, τους παλαιοπώλες γύρω από το Μοναστηράκι που το χάραμα της Κυριακής απλώνουν τα λάφυρα της εβδομάδας και προσελκύουν τους περίεργους συλλέκτες, και τη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου λίγο πιο αργά το πρωί με τους καλλιτέχνες και τους αυλικούς τους να πίνουν καφέ στις όχθες της. Αλλά και τις νύχτες στο Dark Sun τις Παρασκευές και στο υπόγειο της πλατείας Αμερικής όπου παίρνουν ριμπάουντ οι τελευταίοι(;) γκοθάδες της πόλης. Αν και τα βράδια πολλές φορές καταλήγουν στη στοά απέναντι από την παλιά Βουλή στον ιντελέκτσουαλ γαλαξία του κυρ-Γιάννη για βραδινή φιλοσοφία, ακουμπώντας στο μαξιλαράκι της μπάρας.
Είναι δύσκολο να διαλέξω ένα μέρος ως το αγαπημένο μου και δεν έχει σημασία μιας και είναι όλα μέρη συνάντησης με όλους αυτούς τους ανθρώπους, σταθερούς, περαστικούς, παλιούς και νέους της πόλης που δίνουν νόημα και ζωή στον κόσμο μου και με κάνουν κάθε μέρα να θέλω να πάω για μια βόλτα στο κέντρο».
Μαριλού Κατσώνη Ιδιοκτήτρια της εταιρείας Karavan Clothing
«Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στο Γαλάτσι. Δεν μπορώ να ανακαλέσω την πρώτη μου επαφή με το κέντρο της Αθήνας. Φαντάζομαι θα ήμουν πολύ μικρή, μιας και μου ήταν πάντα γνώριμο. Περνάω τουλάχιστον 10 ώρες τη μέρα στο Σύνταγμα, οπότε όταν θέλω να βγω δεν είναι στις πρώτες μου επιλογές. Το κέντρο, όμως, παραμένει για μένα το πιο οικείο μέρος».
Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος Καλλιτεχνικός διευθυντής και συν-ιδιοκτήτης του six d.o.g.s
«Μεγάλωσα στη Νεάπολη Νέας Ιωνίας. Ήταν ένα debate το οποίο δεν λύθηκε ποτέ με κανέναν ταξιτζή: “μα εκεί είναι Περισσός” λέγανε. Αλλά είναι Νέα Ιωνία. Οι πρώτες μου επίσημες γειτονιές στο κέντρο από επιλογή ήταν του Ψυρρή και το Ιστορικό Τρίγωνο, στο οποίο ακόμα κατοικώ και είναι η γωνιά του κέντρου που μου αρέσει περισσότερο από κάθε άλλη. Εμείς, των… “προαστίων”, δεν το λέγαμε ποτέ κέντρο βέβαια. Λέγαμε “Πάμε στην Αθήνα”. Με τα χρόνια συμβιβάστηκα και εγώ και άρχισα να το λέω κέντρο, αλλά πάντα προτιμούσα το “Αθήνα”.
Έχω άπειρες πρώτες αναμνήσεις από το κέντρο της Αθήνας, γιατί η δουλειά του μπαμπά μου ήταν στη Σοφοκλέους και κάναμε συνεχείς επισκέψεις στα πέριξ. Θυμάμαι βέβαια τις πρώτες βόλτες που έκανα ως ανεξάρτητος, δηλαδή με δική μου πρωτοβουλία (χωρίς γονική συναίνεση), όπου κρυφά παίρναμε τον ΗΣΑΠ από Νέα Ιωνία για Ομόνοια και πηγαίναμε με τον Χριστόφορο στο Happening, στο Metropolis, στο Rock City και τα υπόλοιπα δισκάδικα της περιοχής. Αλλά αυτό που μου έκανε πραγματική εντύπωση ήταν το φαγητό και οι λιχουδιές που συναντούσαμε μέχρι να φτάσουμε στα δισκάδικα. Θεέ μου!
Το στέκι μου είναι φυσικά το six d.o.g.s! Μου αρέσει τόσο πολύ που επιστρέφω κάθε μέρα και νύχτα τα τελευταία 8+ χρόνια. Πραγματικά μοναδικό μέρος.
Θα ακουστεί τραγικό, γραφικό και σιχαμένα κλισέ, αλλά για μένα ο πυρήνας αυτής της πόλης είναι ο τόπος που αναπνέω, το μέρος που όποτε είμαι εκτός αυτού και επιστρέφω, νιώθω ότι γυρνάω σπίτι μου, νιώθω ασφάλεια και θαλπωρή. Δεν είμαι (πολύ) εμμονικός τύπος, τριγυρνάω παντού, αλλά το ευρύτερο ντάουν τάουν είναι μάλλον η καλύτερη μεγάλη γειτονιά που υπάρχει στον κόσμο. Αλλάζει συνεχώς. Άλλαξε φέτος, άλλαξε το 2000, άλλαξε το 2004, άλλαξε το 2008 και θα συνεχίσει να αλλάζει. Και κάποτε θα γίνει η μοναδικά δύστροπη και ταυτόχρονα γοητευτική μητρόπολη που πάντα έπρεπε να είναι. Και μετά θα αλλάξει ξανά. “Αθήνα, σ’ αγαπάω να της λες”, που λέει και ο άνθρωπος που είναι το ζωντανό soundtrack αυτής της πόλης».
Χρύσα Οικονομοπούλου Υπεύθυνη Τύπου Gagarin 205
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στην Κυψέλη (όπου ζω ακόμα), οπότε πέρασα παιδική ηλικία και εφηβεία στο Πεδίον του Άρεως και τη Φωκίωνος Νέγρη. Επειδή όταν κάτι το έχεις δεδομένο δεν το εκτιμάς, άρχισα να τη βλέπω με νέα μάτια φέτος που διάβασα για πρώτη φορά και πολύ καθυστερημένα Χρήστο Βακαλόπουλο.
Η πρώτη ουσιαστική επαφή μου με το κέντρο ήταν οι άσκοπες βόλτες που έκανα με τη μητέρα μου στο τρίγωνο Ερμού/Αιόλου/Αγίου Μάρκου και τα γύρω δρομάκια – το μέχρι εξαντλήσεως περπάτημα συνοδευόταν από ιστορίες για τα 70s που συνήθως επαναλαμβάνονταν, και θυμάμαι να αναρωτιέμαι “μα καλά, τι της βρίσκει αυτής της περιοχής;”. Χρόνια μετά, φυσικά, δικαιώθηκε.
Πριν φτιάξουμε το δικό μας μαγαζί δεν είχα στέκια. Θα πω όμως σαν κλασικό στέκι το Au Revoir, επειδή μεγαλώνοντας ήταν η μοναδική επιλογή για το “πάμε κάπου εδώ κοντά με τις φόρμες” και επειδή “η ζωή μας είναι η Πατησίων”.
Τώρα πια κέντρο σημαίνει ότι παίρνω ταξί για “Ψυρρή, επί της Αθηνάς” και από εκεί που δεν έχω κανονίσει με κανέναν, βλέπω όλους όσους θέλω να δω στην Πρωτογένους, στο Barrett και το Syd Records, όπου φίλοι και πιστοί θαμώνες συμμετέχουμε σε μια περίεργη κατάσταση ιδρυματισμού».
Κωνσταντίνος Μπόλας DJ (Barrett, GinJoint)
«Ξεκίνησα να κλωτσάω και να σπάω νερά στη Νέα Σμύρνη, γεννήθηκα σε ένα μαιευτήριο στο Μαρούσι, τρεις μέρες μετά με ξαναγύρισα στη Νέα Σμύρνη. Τη θεωρώ ακόμα γειτονιά μου και σε κάθε νέα γειτονιά που πάω ψάχνω στοιχεία της. Μετά ήρθε το Θησείο μέχρι τα 30 και τελικώς, ελπίζω, προορισμός μου τα σύνορα Καισαριανή/Παγκράτι.
Με τη μητέρα μου να εργάζεται για χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, μία από τις πρώτες εικόνες που έχω φωτογραφικά στο μυαλό μου είναι το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, που το θεωρούσα ως το πιο εντυπωσιακό πράγμα στον κόσμο (μου). Αν και άνθρωπος που δεν αντέχει το θόρυβο και τις εντάσεις, πάντα με τραβούσε το χάος και η κίνηση στους δρόμους, οι κόρνες, τα αυτοκίνητα και η κοσμοσυρροή με έναν ξεκάθαρα φετιχιστικό τρόπο. Η ησυχία των προαστίων πάντα με άγχωνε περίεργα.
Μέχρι τώρα, είχα την τύχη να μην αναγκαστώ να παίξω μουσική σε μπαρ που δεν θα έκανα ο ίδιος στέκι. Σε αυτά τα μπαρ επιστρέφω ακόμα και σε μέρες αργίας, νιώθω πιο οικεία και μπορώ να παρατηρώ τον κόσμο λίγο πιο αντικειμενικά. Εκεί μπορώ χωρίς ραντεβού και μηνύματα να συναντήσω τους ανθρώπους μου.
Το κέντρο της Αθήνας για μένα είναι τα ερείπια των καμένων σινεμά στη Σταδίου, η καρδιά και η ανοιχτή πληγή της πόλης μου».
Λάκης και Άρης Ιωνάς / The Callas / Velvet Room Εικαστικοί, μουσικοί, σκηνοθέτες
«Γεννηθήκαμε στον Βύρωνα, μετά πήγαμε οικογενειακώς στη Γλυφάδα, πήγαμε σχολείο στη Νέα Σμύρνη, βγαίναμε κέντρο. Όταν ξεκινήσαμε τους The Callas και το Velvet μέναμε στη Μιλτιάδου, είτε μέσα στο studio μας είτε λίγο πιο μετά, καμιά 30αριά μέτρα πιο πάνω, σ’ ένα πανέμορφο μικρό μοντερνίστικο διαμέρισμα με την απίστευτη λεπτομέρεια πως είχε και ένα μικρό τζάκι όπου έζησε θρυλικές στιγμές ποτού και μάσας. Τα τελευταία 10 χρόνια μένουμε στο Μετς και το λατρεύουμε.
Οι πρώτες μας εντυπώσεις από προγλωσσική ακόμα ηλικία είναι η Λεωχάρους και η Κολοκοτρώνη όπου ήτανε το φωτογραφικό στούντιο του πατέρα μας, τα τυροπιτάδικα Άριστον στη Βουλής και Μαμ δίπλα στο Χρηματιστήριο και το δισκοπωλείο Happening.
Το studio μας στη Μιλτιάδου, το Velvet Room, είναι το κέντρο της ζωής μας εδώ και πάνω από 15 χρόνια και πολύ πριν ξεκινήσει η “ανάπλαση”. Από εδώ αρχίζουν τα πάντα για μας. Το ότι έχουν περάσει από εδώ τα περισσότερα συγκροτήματα της Αθήνας, πάμπολλοι καλλιτέχνες, φίλοι και γνωστοί –όλοι μια οικογένεια πια με κάποιο τρόπο–, μας κάνει να νιώθουμε υπέροχα.
Έχουμε γυρίσει όλο το κέντρο με τα πόδια αμέτρητες φορές είτε για βόλτες, είτε για διανομές των εντύπων μας, είτε για βραδινές εξόδους, είτε γιατί έτσι, χωρίς λόγο. Κάθε στροφή ή γωνία μπορεί να συνδεθεί με μια μικρή ή μεγάλη ιστορία. Για μας όλο αυτό σημαίνει μια σχέση. Μια σχέση αγάπης και δοσίματος, αφοσίωσης και έμπνευσης και αγάπης ξανά».
Σωτήρης Τρέχας aka The Dreamer Καλλιτέχνης, ιδρυτής του Neon Raum και εκδότης του Fluffer Everyday
«Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στον Βύρωνα. Τώρα κατοικώ στο Γαλάτσι και η δουλειά μου, το Neon Raum, είναι στο κέντρο.
Η πρώτη μου, πιο έντονη μάλλον, ανάμνηση από το κέντρο είναι η πρώτη επίσκεψή μας στο Μινιόν όπου είχαμε πάει με τους γονείς μου και μου αγόρασαν μια μεγάλη φιγούρα power ranger. Βασικά το κέντρο πάντα το είχα στο μυαλό μου ως προορισμό για ψώνια όσο ήμουν μικρός.
Σήμερα, η πρώτη μου εντύπωση από το κέντρο της Αθήνας είναι χάος. Ένα βρώμικο πολύχρωμο χάος που κρύβει θησαυρούς. Το μόνο μέρος που έχω ονομάσει στέκι μου στην Αθήνα ήταν το ΠΟΠ, το οποίο δεν λειτουργεί πλέον. Πηγαίναμε κάθε μέρα, χορεύαμε, γελάγαμε. Μας λείπει. Έκτοτε δεν έχω νιώσει την ίδια αγάπη για άλλο μαγαζί. Βέβαια δεν βγαίνω όπως έβγαινα πιο μικρός, οπότε δύσκολα να αποκτήσει κάτι την ίδια αξία με το ΠΟΠ.
Το κέντρο της Αθήνας είναι όλη μου η ζωή. Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, περνάω ολόκληρη τη μέρα μου στο ιστορικό τρίγωνο. Επιλέξαμε να κάνουμε το Neon Raum στο κέντρο, καθώς αυτό μας λύνει τα χέρια σε πολλές περιπτώσεις. Τα πάντα είναι δίπλα οπότε απλά πετάγεσαι λίγο πιο πέρα. Προμηθευτές, συνεργάτες, πελάτες, όλα είναι δίπλα. Πέρα από την πρακτικότητα του να δουλεύεις κεντρικά, πιστεύω πως γενικότερα το κέντρο μιας πόλης έχει πάντα μια ενέργεια την οποία δεν μπορείς να βρεις σε κάποια άλλη συνοικία. Από τα πιο mainstream μέχρι τα στενά χωμένα σοκάκια, παντού υπάρχουν θησαυροί οι οποίοι θα σε εξιτάρουν. Δεν μπορώ να με φανταστώ αλλού».
Ιωάννα Χατζηανδρέου
Φωτογράφος
«Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Ήρθα στην Αθήνα το 2009 και η πρώτη μου, αλλά και τωρινή γειτονιά είναι οι Αμπελόκηποι.
Θυμάμαι ότι ερχόμενη το καλοκαίρι του ’08 για να ψάξω για σπίτι, έμεινα σε ξενοδοχείο πολύ κοντά στην Ομόνοια και ενώ ερχόμουν στην Αθήνα και παλιότερα, αλλά για 3ήμερα και όχι μόνιμη διαμονή, η αίσθηση του ότι αυτή θα ήταν η πόλη μου από δω και πέρα με έκανε να παρατηρήσω περισσότερο το μέγεθος των αντιθέσεων που βιώνει κανείς στο κέντρο. Από την απόλυτη ωμότητα και σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων, μέχρι την πιο φωτεινή και αισιόδοξη. Συναισθήματα που μπορεί να αλλάξουν σε δευτερόλεπτα απλώς επειδή έστριψες στο άλλο στενό.
Μου αρέσει η Αθηνάς σε όλο το μήκος της πρωί και βράδυ. Έχει φόντο την Ακρόπολη από τη μια και την πλατεία Ομονοίας από την άλλη, συνδέει δύο κομβικά και χαρακτηριστικά σημεία του κέντρου που είναι το Μοναστηράκι και η Ομόνοια και ειδικά την ημέρα με όλα τα μαγαζιά ανοιχτά, σου προσφέρει άπειρη πληροφορία και μυρωδιά παλιάς Αθήνας. Επίσης οποιαδήποτε ταράτσα στο κέντρο γιατί μ’ αρέσει να παρατηρώ την πόλη από ψηλά.
Το κέντρο για εμένα είναι μια όμορφη δίνη στην οποία ακόμη κι αν δεν θέλεις, κάποια στιγμή θα πρέπει να βουτήξεις το κεφάλι σου και να αφήσεις να σε πάρει μαζί της στο δικό της ρυθμό. Αν δεν φοβηθείς ότι θα πνιγείς, θα περάσεις πολύ ωραία».
«Μεγάλωσα στην πλατεία Βικτωρίας και τα τελευταία 10 χρόνια ζω ακόμα πιο κεντρικά. Για μένα η καρδιά της πόλης είναι η γειτονιά μου. Είναι το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα, οπότε ήταν κάτι φυσικό για μένα. Απολαμβάνω πάντα να περπατάω τους δρόμους της Αθήνας, ενώ ο πατέρας μου, όντας γέννημα θρέμμα του κέντρου (γεννηθείς στο Μεταξουργείο), είχε πάντα μια ιστορική αναδρομή να μας κάνει για κάθε γωνιά, κτίριο, δρόμο ακόμα και στενάκι της πόλης. Tο Noel το αγάπησα από την πρώτη στιγμή που άνοιξε. Έχω περάσει και περνάω μοναδικές στιγμές σε κάθε του γωνιά και με ηρεμεί ενώ απολαμβάνω κάθε φορά που αναλαμβάνω το ρόλο του Dj. Το κέντρο της Αθήνας είναι η ζωή μου. Η καθημερινότητά μου. Η γειτονιά μου. Ξυπνάω, κινούμαι, ζω σε αυτό. Ποτέ δεν θέλησα να το απαρνηθώ, άλλωστε».
Δημήτρης Ξανθούλης
Έμπορος - θύμα της κρίσης και νυν συντάκτης στην ιστοσελίδα travelbytravelers «Η ελεύθερη Αθήνα»
«Έφυγα από την Αλεξανδρούπολη μικρός, το 1970, αφήνοντας πίσω μου, εν μέσω χούντας, μια επαρχιακή πόλη με πολλές λάσπες, κρύο, εθνικές επετείους, παρελάσεις και αγιασμούς.
Έφτασα στο Παγκράτι, φρεσκοασφαλτοστρωμένο τότε, με τη σκόνη των παλιών χωματόδρομων να αιωρείται ακόμα στην ατμόσφαιρα. Μεγάλη απελευθέρωση. Από τη χουντική επαρχία, έπεσα με τα μούτρα στη ζωή της πρωτεύουσας με πολύ sex and drugs and rock and roll.
Η διαδρομή της εποχής ήταν Παγκράτι, Ζάππειο, Σύνταγμα που την εποχή εκείνη ήταν στις δόξες του, Πλάκα κυρίως – ήταν η εποχή των μπαρ και των πρώτων night clubs και λίγο Κολωνάκι. Πήγαινα τότε στη σχολή Βακαλό στην οδό Βουλής όπου και επέστρεψα και ζω τα τελευταία χρόνια. Ήταν η Αθήνα που γνώρισα μικρός και εξακολουθώ να αγαπώ.
Τώρα που τίποτε πια δεν έχει μείνει όρθιο και όσο πάει τα πράγματα πηγαίνουν προς το χειρότερο, αυτό το κέντρο εξακολουθεί να με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής. Είναι το σπίτι μου και δεν διανοούμαι πια να βγω έξω από αυτό.
Αγαπημένη μου διαδρομή οδός Βουλής, Πραξιτέλους, κεντρική αγορά στο στομάχι της πόλης και πάλι πίσω.
Στέκι δεν έχω, καμιά φορά τα πρωινά, ή μεσημέρια κυρίως, πηγαίνω στου Zonar’s που από τα παλιά –Απότσος, Ορφανίδης, Φλόκας, Μπραζίλιαν, αλλά και Ταρό, Αλκυόνη, Παπασπύρου, Αμερικάνικο– είναι το μόνο που απέμεινε και κρατάει κάτι από τον παλιό κόσμο».
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
20°
