Η στοά είναι μια σταλίτσα, σαν δρομάκι, χαριτωμένη με αυτήν την ατμοσφαιρική παλιακότητα, την λίγο Σίξτις, που έχουν οι στοές του κέντρου της Αθήνας: περιμένεις ότι εδώ μέσα, δεν μπορεί, έχουνε κάπου στοιβαγμένα παλιά «Ρομάντσα», «Ντόμινο» και «Κλασσικά Εικονογραφημένα», είσαι σχεδόν σίγουρη/ος ότι θα σε κεράσουν βανίλια-υποβρύχιο ή μηλαράκι καραμελέ. Περιμένεις μια διάθεση εντελώς αναμνησιακή, βγαλμένη από φωτογραφικό άλμπουμ και από το αγαπημενο-καταραμένο αναγνωστικό της Πρώτης Δημοτικού (δεκαετίας ’60), με σύγχρονο τουίστ, ένας θεός ξέρει γιατί. Και δεν απογοητεύεσαι…
Στην είσοδο σχεδόν της στοάς λοιπόν είναι το γλυκούτσικο «Κουμπάκι», ένα τοσοδούλικο μαγαζί (και αντιστέκομαι σθεναρά στο να γράψω «μαγαζάκι», παρόλο που είναι πιο ταιριαστό), το «Κουμπάκι» έχει χειροποίητα κοσμήματα, αξεσουάρ, τσάντες και διακοσμητικά, τα οποία φιλοτεχνεί με τα χεράκια της η ταλαντούχα Ειρήνη Βιτώρου. Οι ζωγραφιστές ή κεντημένες, πολύχρωμες υφασμάτινες τσάντες της είναι σαν μικροί πίνακες – και οι τιμές της είναι πολύ λογικές. Το μαγαζί είναι τόσο Αλίκη-στη-Χώρα-των-Θαυμάτων που δεν σταματάς να χαζεύεις, οι συνδυασμοί χρωμάτων και υλικών σε κάνουν να αισθάνεσαι, ξαφνικά, χαρούμενη/ος.
Αυτό ισχύει για ολόκληρη τη Στοά (που δεν είναι και οκτώ χιλιόμετρα…). Πήγα στα εγκαίνια του «Convert art», με τις τρομερά ντιζαϊνάτες τσάντες, και πορτοφόλια, σακίδια, ζώνες, τσαντάκια, βραχιόλια, όλα φιλοτεχνημένα από παλιές σαμπρέλες αυτοκινήτων και ποδηλάτων – επεξεργασμένα, βαμμένα, ζωγραφισμένα, ραμμένα και αγαπημένα, από τη δημιουργό τους, Μαρίνα Γρυπονησιώτη. Το «Convert art» είναι μέσα στη στοά Παλλάδος, που τελικά είναι σαν την τσάντα της Μαίρη Πόπινς και χωράει τα πάντα: απέναντι του είναι το «New skin», με ρούχα δεύτερο χέρι αλλά βασικά vintage ποιότητας, κομμάτια διαλεγμένα ένα ένα. Λίγο παραπέρα είναι το ξανθό, ξύλινο «SheWoods» με τον υπότιτλο «Handmade crafts by Effie Yele» – χειροποίητα κοσμήματα, διακοσμητικά, σκεύη, αξεσουάρ και αντικείμενα από ξύλο, με την υπογραφή της Έφης Γιελέ. Μεσοτοιχία του είναι το αρωματικό «Calypshop», επίσης με υπότιτλο «Soap bar & more», με σαπούνια, λοσιόν, αφρόλουτρα και τα πάντα γύρω από το μπάνιο ντελούξ. Λίγο παραπέρα είναι το ασπρόμαυρο, λιτό και απέριττο «He-m-n-oid Store» by Michalis Baboussis, ένα μικρό κομμάτι έμπνευσης με ρούχα σχεδιασμένα από τον Μιχάλη, σε ασυνήθιστα υλικά και σχήματα και αίσθηση Star Wars+’80s pop.
Calypshop soap bar & more», Παλλάδος 24-26, Ψυρρή
Λόγω των εγκαινίων, λοιπόν, είχε έρθει ένας καταπληκτικός κοκτεϊλίστας από το «ΜoΜiΧ» (το γνωστό μπαρ/κλαμπ στέκι, με υπότιτλο Molecular Mixology/Μοριακή Αναμειγνυολογία), ο Μαρίνος ξανά-λοιπόν, που είναι στην ομάδα του Άρη Χατζηαντωνίου, που μπράβο τους γιατί φτιάχνουν αυτά τα αεροπλανικά, θεαματικά κοκτέιλ με «πέρλες» μέσα, ή «χαβιάρι» διαφόρων λικέρ και υλικών, βάσει μοριακής βιολογίας ή ακόμα πιο προχωρημένης επιστημονικής φαντασίας… τα βλέπεις στον πάτο των ποτηριών κι αναρωτιέσαι αν πίνονται ή μήπως να πας σπίτι σου, αλλά πίνονται με τρέλα, είναι σούπερ, και γίνεσαι και ντίρλα άμα λάχει.
Η στοά της Παλλάδος με γέμισε αισιοδοξία: σε αυτή την περίοδο Κρίσης/ φρίκης/ ματαίωσης/ ταλαιπωρίας/ υποτίμησης/ εξευτελισμού των ανθρώπων που ζούνε/με στην Αθήνα, υπάρχουν τέτοια μέρη, τόση δημιουργικότητα και κέφι για καινούργια πράγματα... που δείχνουν ότι αποκλείεται να βουλιάξουμε σαν χώρα. Και αν βουλιάξουμε τελικά, θα αφήσουμε πίσω μας όμορφα κοσμήματα, τσάντες, σχέδια και αντικείμενα, να πλέουν στην επιφάνεια για πολύ πολύ καιρό. Κάτι είναι κι αυτό (αν και προσωπικά, με έπιασε ξανά κατάθλιψη τώρα που σκέφτηκα ολόκληρη τη στοά Παλλάδος να επιπλέει στον ήδη σιχτιρισμένο Σαρωνικό – θα προτιμούσα χίλιες φορές να ΜΗ βουλιάξουμε ντιπ καθόλου διότι είναι εκνευριστικό να βουλιάζεις, όπως και να το κάνουμε…)
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
Ανταποκρίσεις από μια πόλη που χορεύει ακόμα: Ίσως υπερβολή που περπατάω τόσο δρόμο τέτοια ώρα για να ακούσω τέκνο, αλλά το έχω ανάγκη να χτυπηθώ στο μπάπα μπούπα, που λέει και ο μπαμπάς μου.
Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!
12°
