Άντζελα Δημητρακάκη

Το πρώτο διαμέρισμα που έζησες μόνη σου...

Δεν έχω ζήσει ποτέ μόνη στην Αθήνα. Εκτός από λίγο, με τρομερό ενθουσιασμό, στο μικρό διαμέρισμα μιας φίλης στον Νέο Κόσμο. Ο γείτονας μας τσάκισε με λαϊκά, αμυδρά ανακαλώ ότι τον τσακίσαμε με Dead Kennedys.

Τι κάνει κάποιον Αθηναίο;

Η επιθυμία να κυλιστείς με λατρεία στους σωρούς με τα σκουπίδια όταν έχεις μόλις επιστρέψει και τυχαίνει να είναι μέρα γενικής απεργίας.

Το καλύτερο μέρος για να απομονώνεσαι;

Ένα προάστιο μακρινό. Κανείς από τους φίλους σου (που όλοι τυχαίνει να διαμένουν εντός δακτυλίου) δεν θα μπει στον κόπο να σε επισκεφτεί.

Ο μεγαλύτερός σου φόβος;

Ότι δεν θα έχουμε πια τουρίστες! Μπρρρ.

Λέξεις που δεν υπάρχουν πια.

Δάσος.

Ένα επίθετο που μας χαρακτηρίζει;

Φιλικοεχθρικοί.

Το μυθιστόρημα που σκέφτεσαι όταν φέρνεις στο μυαλό  σου την πόλη;

Ένα που έγραψα για να τη φέρνω κάθε μέρα στο μυαλό μου: «Ανταρκτική».

Μια συναυλία που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

Rock in Athens. Παναθηναϊκό Στάδιο, 1985. Δεν είχαμε ματαδεί τέτοιο πράμα.

Το πρώτο σου μεθύσι;

Έχω τη φριχτή υποψία ότι ήταν στην «Αυτοκίνηση». Ακούω ήδη τα «μαμά, τι είναι αυτό;» των νεότερων αναγνωστών. Ή μήπως ήταν στον Λυκαβηττό; Χμμ, δύσκολο.

Το τελευταίο μυθιστόρημα της A.Δ. είναι το «Μέσα σ’ ένα κορίτσι σαν κι εσένα» (Εστία)

Σκίτσο: Βασίλης Γκογκτζίλας