City Lover 432

Στη στοά της «Όπερας»

Η στοά είναι πασίγνωστη, σε σχήμα Γ, βασικά είναι δυο στοές ενωμένες που βγάζουν από την Ακαδημίας στην Ιπποκράτους. Ό,τι προεξάρχει εδώ είναι, φυσικά, το σινέ «Όπερα». Πήρε το όνομά του από τη διπλανή του Λυρική, ξεκίνησε στις 28/10/1962 με το «Φάντασμα της Όπερας»(!), έγραψε ιστορία το 1995 ανοίγοντας δύο αίθουσες, «Όπερα 1» και «Όπερα 2» (ο πρώτος κινηματογράφος που έκανε κάτι τέτοιο), και σήμερα συνεχίζει κόντρα στην κρίση ως «Odeon Όπερα». Η στοά του παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον: είναι πιάτσα μαγαζιών φιλοτελισμού, δισκάδικων κλασικής μουσικής (η «Λέσχη του Δίσκου» βέβαια έκλεισε, υπάρχουν όμως άλλα, ένα μάλιστα έχει το όνομα του σινεμά), υπάρχει μια «κρυφή» καφετέρια (που παλιότερα λεγόταν επίσης «Όπερα»), βιβλιοπωλεία, ένα προποτζίδικο κ.λπ.

Υπάρχουν όμως και οι ταμπέλες και οι επιγραφές, που, ως γνωστόν, αποκαθηλώνονται τελευταίες. Ας πούμε, μέχρι πολύ πρόσφατα, στην έξοδο προς Ιπποκράτους λειτουργούσε ένας από τους τελευταίους τσαγκάρηδες του Κέντρου: το μαγαζί έκλεισε, η ταμπέλα του όμως («τακούνι εξπρές») παραμένει. Στη φωτογραφία βλέπετε ένα ακόμα παλιότερο απομεινάρι: το πρακτορείο «H Πατρίς»/«Patris» Τravel Αgency. Προσέξτε αυτό το «Μετανάστευσις - Τουρισμός» γιατί είναι μεταιχμιακό. Απηχεί την εποχή που υπάρχει ακόμα μετανάστευση από την Ελλάδα (μάλιστα αναφέρεται πρώτη), αλλά έχει αρχίσει και ο μαζικός τουρισμός, τόσο Ελλήνων προς το εξωτερικό όσο και αλλοδαπών προς την Ελλάδα.

Θα έλεγα ότι η ταμπέλα και η επιγραφή του πρακτορείου (υπάρχει και μια μικρούλα προς Ιπποκράτους: «Patris Agency») δημιουργήθηκαν τέλη ’60 ή αρχές ’70. Και επιζήσανε μέχρι σήμερα, για να συναντήσουν το νέο κύμα μετανάστευσης από την Ελλάδα. Βέβαια τώρα φεύγουν περισσότερο πτυχιούχοι/ μαστεράδες / διδακτορούχοι, παρά εργάτες και πιατάδες. Αλλά μήπως η ανθρώπινη ιστορία –αν τραβηχτούμε λίγο πιο πίσω και συλλάβουμε τη γενική εικόνα κι όχι τη χρονιά ή τη δεκαετία– δεν είναι παρά μια συνεχής κίνηση, δηλαδή ταξίδι, μετανάστευση, ανάμειξη και συγκρητισμός;

Η Συνάντηση «Ξηρόμερου»

Λαϊκό καφενείο από τα λίγα που έχουν απομείνει, με έντονο τοπικό χρώμα (το Ξηρόμερο είναι στην Αιτωλοακαρνανία) και την ετερόκλητη διακόσμηση που τόσο μ’ αρέσει. Καφές, ποτάκια, μεζές, χαρτιά, τάβλι, κουβέντα, τηλεόραση. Η μόνη διαφορά από τα καφενεία του παλιού καιρού είναι ότι, ευτυχώς, στα τωρινά μπαίνουνε και γυναίκες. Μάλιστα βλέπω και δυο γυναικοπαρέες γύρω μου. Το καφενείο δημιουργήθηκε αρχικά εδώ γιατί τον παλιό καιρό, προτού μεταφερθούνε τα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων και στο Ποτάμι, πολλές αφετηρίες υπεραστικών λεωφορείων ήταν γύρω στον Άγιο Κωνσταντίνο της ομώνυμης οδού, κοντά στην Ομόνοια. Τα ΚΤΕΛ έφυγαν, έφυγαν και πολλά καφενεία, μερικά όμως μείνανε, σαν αυτό. Έχει και πολύ χαμηλές τιμές. Ιδανικό για συγγραφείς που θέλουν να γράψουν. Ακομινάτου 12, Γεράνι, 210 5242698

Νέα πορεία για την «Τιτάνια»

Μια και είπα νωρίτερα για την «Όπερα», ας μιλήσω και για την «Τιτάνια». Η ονομασία της απηχεί το παλιό κραταιό ομώνυμο σινεμά που λειτουργούσε το διάστημα 1933-1971 στην Πανεπιστημίου, εκεί που σήμερα βρίσκεται το επίσης ομώνυμο ξενοδοχείο. Μιλάμε για σινέ τσέπης, ένα αρχιτεκτονικό επίτευγμα που δείχνει πώς μπορεί να χωρέσει οθόνη, πλατεία, εξώστης, μέχρι και θεωρείο 10 καθισμάτων (!) σ’ ένα ελάχιστο χώρο (μπαρ και τουαλέτες είναι στο υπόγειο), όταν ο αρχιτέκτονας (πολύ θα ήθελα να μάθω ποιος είναι) έχει κέφια.

Ξεκίνησε το 1981, όταν χτίστηκε το «Μέγαρο Τριφυλλίου Ιδρύματος Κυθηρίων» (γιατί υπήρχε εδώ το περίφημο εστιατόριο «Σιντριβάνι» του Τριφύλλη) και το 1993 μετατράπηκε σ’ ένα σύνηθες μέσο σινεμά. Ανήκει στο δίκτυο Cinemax, μα από τη φετινή σεζόν (’12 -13) έγινε σινέ τέχνης συνεργαζόμενο με τη «New Star» του διανομέα κ. Βελισσάριου Κοσσυβάκη. Έτσι μπορεί κανείς να δει εδώ σπάνιες σινεφίλ ταινίες, που δύσκολα θα τις βρει στις συνήθεις αίθουσες. Πού αλλού θα βρείτε π.χ. την «Όπερα της πεντάρας» (Γκέοργκ Παμπστ) ή τον «Δον Κιχώτη» (Γκριγκόρι Κόζνιτσεφ) με 5 ευρώ ή και με 3, αν έχεις κάρτα ανεργίας; Τιτάνια, Θεμιστοκλέους 5, 210 3811147, 210 3841689

d.fyssas@gmail.com