Το hippy look είναι της μόδας, ο Morrissey έβγαλε ωραίο δίσκο, κάνουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα σε σχέση μ’ εκείνα που κάναμε πέρσι, και αν δεν βρω σύντομα «γυναίκα» να κρατάει τα 18 παιδιά μου, θα γράφω μπούρδες χειρότερες απ’ αυτές που έγραφα…
span class="firstletter"> Ψοφάω για καλές δικαιολογίες και αυτή την εποχή βρήκα την καλύτερη: όλα όσα γράφω είναι «κάπως» επειδή έ χω δύο μωρά να πεινάνε ή/και να κάνουνε κακά τους ασταμάτητα, και παρόλο που είναι μόνο δύο (μωρά), στις 4 το πρωί δίνουν την αίσθηση ότι είναι δεκαοκτώ. Είναι πολύ νόστιμα (μωρά) και αστεία, δεν έχω παράπονο… απλώς μου έχει φτάσει το μάτι στο γόνατο από το ξενύχτι, που σε αντίθεση με άλλα ξενύχτια περασμένων εποχών, ΔΕΝ το κάνω με τον Ψαριανό, τον Παυριανό ή άλλον φίλο παρομοίου φυράματος, όχι απαραίτητα σε -ανό όσον αφορά το επώνυμο. Δηλαδή μπορώ να κάτσω ξάγρυπνη και με άτομα που δεν λέγονται -ανοί. Όπως και με άτομα που δεν φοράνε πάνα. Απλώς δείχνουν μια προτίμηση στο πρόσωπό μου τα μινιόν άτομα με πάνες τελευταία, και δεν είναι εύκολο να πειστούν, τέτοιου είδους άτομα, ότι είσαι τσάταλο ντιπ για ντιπ. Ότι αν δεν κοιμηθείς άμεσα θα χάσεις ανεπιστρεπτί τον ειρμό της (έρμης) σκέψης σου. Και από τη μία, έχασε η Βενετιά βελόνι – σιγά τον ειρμό (και σιγά τη σκέψη). Από την άλλη… τι λέγαμε; Α, ναι. Για μια υπόληψη ζούμε.
Είναι απόλυτα βέβαιο ότι δεν λέγαμε αυτό. Δηλαδή είναι το τελευταίο που θα με απασχολούσε, τώρα ή όταν το χίπικο στιλ ήταν της μόδας κι εγώ φορούσα ακόμα τα περιβόητα κοντά σοσόνια – με κρόσσια. Βλέπω στα περιοδικά μπατίκ, χάντρες, hello Africa, ταγάρια… κι όλα τα περίμενα, αλλά ότι θα ξανάρχονταν κάποτε στη μόδα τα ταγάρια, όχι. Δεν ξέρω κατά πόσο περίμενα ότι ο Morrissey (πρώην των Smiths, αν σας λέει κάτι) θα έβγαζε καινούργια τραγούδια που θα θύμιζαν Morrissey χωρίς να είναι κα-θό-λου παλιακά, αλλά σίγουρα ΔΕΝ περίμενα ότι θα φωτογραφιζότανε τσίτσιδος στο σιντί με ένα 45άρι κολλημένο στο πουλί του (έτσι ώστε το πουλί να μη φαίνεται, αλλά ούτε και το 45άρι). Κακώς δεν το περίμενα. Θα έπρεπε να το έχω στα υπ’ όψιν ότι γύρω στα 50 του ο Morrissey θα έκανε κουλαμάρες, όπως όλοι οι άνθρωποι. Το ότι πέρασα δέκα χρόνια ερωτευμένη μαζί του δεν είναι δικαιολογία, τουλάχιστον όχι για τον Morrissey (hestike).
Πήγαμε νωρίς μια Κυριακή στο «All that Μπαζ», το σόου του Σταμάτη Κραουνάκη και της Σπείρας Σπείρας στην Αθηναΐδα: χρόνια είχα να τον δω, και σα να θυμάμαι ένα άλλο «σόου» πριν 5-7 χειμώνες με χύμα θέσεις, μη αριθμημένες; Ή εγώ ήμουν πολύ τηγανισμένη; Είμασταν μια παρέα ολόκληρη ξεροτήγανα εκείνη τη νύχτα; Υπήρξαν τέτοιες νύχτες, και είμασταν άραγες οι ίδιοι; Εμείς, που οι μισοί έχουμε κόψει τα πάντα κι οι άλλοι μισοί έχουμε τινάξει τα πέταλα; Ή κάτι ενδιάμεσο;
Δεν είμαι ο αρμόδιος στα σόου, θέατρα, θεάματα, απλώς περάσαμε πολύ ωραία εκείνο το (παλιό) βράδυ και ακόμα καλύτερα αυτό το (πρόσφατο) βράδυ με τη Σπείρα Σπείρα. Η «Τελευταία νύχτα του κόσμου» είναι αστεία και λίγο στην πίκρα της, τα παιδιά που τραγουδάνε έχουν θεσπέσιες φωνές έστω κι αν δεν είναι πια παιδιά: ούτε εμείς είμαστε (παιδιά), ούτε καν ο Morrissey, που όσο τον χαζεύω στις σκηνές-σοκ από το σιντί του, τόσο πιο κρεβατάμπλ μου φαίνεται, παρόλο που έχει σιτέψει κι αυτός ελαφρώς (κανείς δεν είναι τέλειος). Κι ο Σταμάτης, είτε είναι τέλειος είτε δεν είναι, έχει φυτέψει από ένα, το μίνιμουμ, αγαπημένο τραγούδι του στην ψυχοσωματική δισκοθήκη του καθενός μας. Το έχει κάνει με ένα είδος γενναιοδωρίας που μόνον όταν τον μάθεις λίγο παραπάνω την πιάνεις. Δηλαδή στην αρχή νομίζεις ότι είναι αυτό που λέμε «το στιλ του ανθρώπου» κι έπειτα καταλαβαίνεις ότι είναι γενναιοδωρία, και σου ’ρχεται σαν έκπληξη: γι’ αυτό πίνουν νερό στ’ όνομά του τα «παιδιά» της Σπείρας Σπείρας. Που είναι λίγο σαν την Καρέτα Καρέτα, είδος υπό εξαφάνιση. Η ομάδα που μένει μαζί δέκα χρόνια και βάλε; Πιο Καρέτα (Καρέτα) δεν υπάρχει…
Μα δεν συνέβη τίποτε άλλο ολόκληρη εβδομάδα. Δεν θέλω να το φτηνύνω πολύ, πάντως για όσους διαμαρτύρονται ότι βάζω ακριβά μαγαζιά, ορίστε κι η αλυσίδα με παπούτσια-τσέτουλα (20 ευρώ), το “Shoes Land”, που έχει πάρα πολύ φτηνά και (άμα επιμένεις) όχι απαραίτητα κακά παπούτσια. Με το «κακά» θυμήθηκα ότι ένα στα δύο βρέφη θα έχει κάνει τη δουλίτσα του, ή ένα στα 12, οπότε ρίχνω μια τελευταία ματιά στον Morrissey, που έχει κάνει σολάριουμ σίγουρα αλλά το λέει ωραία το “It’s not your birthday anymore”, και φεύγω τρέχοντας για τη συσκευή μαρτυρίου που λέγεται «αλλαξιέρα». Τραγουδώντας τη «σπανακόπιτα» του Κραουνάκη, από το τελευταίο σόου. Την τελευταία νύχτα, δηλαδή, που ελπίζω ότι δεν θα είναι (τελευταία). Ουφ.
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
Ανταποκρίσεις από μια πόλη που χορεύει ακόμα: Ίσως υπερβολή που περπατάω τόσο δρόμο τέτοια ώρα για να ακούσω τέκνο, αλλά το έχω ανάγκη να χτυπηθώ στο μπάπα μπούπα, που λέει και ο μπαμπάς μου.
Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!
17°
