Η Μανίνα Ζουμπουλάκη αγοράζει δώρα για μωρά από το Νέο Ηράκλειο, το Γαλάτσι και την Πλάκα
Μετά από χρόνια αποχής, έχω προσγειωθεί και πάλι στη χώρα του μωρού: μια χώρα που την αναγνωρίζουν μόνο όσοι τα έχουν πρόσφατα (τα μωρά),
αλλά που έχει πλάκα μόνο για όσους την έχουν αφήσει πίσω τους… οι υπόλοιποι, πού θα πάνε; Θα τη βρουν μπροστά τους.
Βρίσκομαι στον «Μουστάκα» και αντικρίζω μια θάλασσα Fisher-Price, έναν ωκεανό παρδαλών παιχνιδιών που ανοίγεται μπροστά στα μάτια μου – στη μια μεριά είναι τα βαρετά-αλλά-χρήσιμα (καρεκλάκια, καροτσάκια, χεστρίτσες κ.λπ.) και σ’ όλο το υπόλοιπο μαγαζί βασιλεύουν τα Playmobil, Little Tykes, Chicco, Transformers, Mattel, Disney και πάει λέγοντας. Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου, πολύχρωμα ζωάκια/ανθρωπάκια/τερατάκια/σκατουλάκια σε κοιτάζουν με ολοστρόγγυλα χαντροειδή μάτια και σου φωνάζουν «πάρε με σπίτι σου!». Δεν σου φωνάζουν «σε δύο μέρες θα είμαι φύλλο-φτερό και θα μαδάω μπουλόνια στο σαλόνι σου». Δεν διευκρινίζουν «σε δύο μέρες το μωρό σου θα με έχει σκυλοβαρεθεί/κατουρήσει/ξεράσει/διαλύσει». Παιχνίδια είναι, στο φινάλε. Σιγά μη σου κάνουν και διάλεξη.
Πάνω-κάτω, όλα τα “Zou-zou”, “Jambo”, «Ζαχαριάς», “Goofy” κ.λπ. έχουν τα ίδια πράγματα – απλώς σαν όνομα το «Μουστάκας» μού κάνει πιο πληθωρικό. Από την ώρα που αποκτάς μωρό, πέφτεις στην ανάγκη των καταστημάτων με είδη μπεμπέ: πρώτα στα «Λητώ», «Ήρα», “Mothercare”, “Prenatal”, “Bebe-jou”, “Kou-kou”, “Kitten” και πάει λέγοντας, κι αμέσως μετά στις τεράστιες μαγαζάρες-αλάνες, της λογικής «παιχνιδούπολη» (είχα μια δυσκολία να βρω τον πληθυντικό της λέξης, κι έτσι τα ’φερα γύρω-γύρω και την άφησα με αριστοτεχνικό τρόπο στον ενικό…). Το ψάχνεις και πιο εναλλακτικά, π.χ. στα “Imaginarium”, www.gadgetlife.gr, ή πιο οικολογικά στα www.imagiplay.com, www.ecofamily.gr και οτιδήποτε σε ξύλινο παιχνίδι σε κάνει να αισθάνεσαι ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας. Είσαι, γιατί καταναλώνεις – μωρουδιακά είδη, έπιπλα και τζίτζιρι-μίτζιρι, σα να μη σου έφταναν όλα τα αναλώσιμα της οικογένειας/γκομενοδουλειάς σου. Αλλά ανήκεις στην ειδική κατηγορία μωρουδο-μανών, μια και πάντα ψοφούσες να χαζολογάς σε παιχνιδάδικα, απλώς τώρα έχεις όλες τις καλές δικαιολογίες (ΚΑΙ μωρά επιπλέον!), οπότε ευκαιρία βρίσκεις να ξελυσσάξεις.
Το πιθανότερο είναι ότι ο μέσος αναγνώστης της VOICE, που είναι φοιτητής ή άτομο νεανικών προδιαγραφών, δεν ιδρώνει καθόλου για τα μωρουδιακά τώρα, επειδή νομίζει ότι ποτέ δεν θα τον απασχολήσουν τέτοιες πεζότητες. Φωνάζει ακόμα «φάτε τη σκόνη μου» στο κατεστημένο της οικογένειας, δεν έχει καμιά διάθεση να πάει να γκαστρωθεί στα καλά καθούμενα, και πίνει μπίρες συζητώντας για την αιωνιότητα και το twittering. Απ’ την άλλη, κι εμείς με τα μπιμπερά άνθρωποι είμαστε: απλώς τα ’φερε έτσι η ζωή κι είμαστε γονείς, μη την ψάχνετε, μέχρι και πολύτεκνοι κάποιοι από μας, πολύ χαρούμενοι μάλιστα γιατί ο κόσμος του παιχνιδομάγαζου, που για σας είναι άγνωστος, για μας είναι η τσέπη μας. Που όσο πάει αδειάζει. Ψοφάμε για πλαστικά διαφανή μπαλάκια που έχουνε μέσα ζουζούνια (1μισι ευρώ περίπου), για «ταμπλό» με αγελαδίτσες που βελάζουν και πουλάκια που κελαηδάνε ή τανάπαλιν, έστω κι αν η αγελαδίτσα-Τουίτι το μπερδεύει κάπως το βρέφος. Διαλέγουμε με προσοχή «μόμπιλα», αυτά τα σαχλά πράγματα που κρέμονται πάνω από τις κούνιες των μωρών και παίζουν τον «Γαλάζιο Δούναβη» ή το “Wonderful world” μέχρι ξερατού. Ξέρουμε ποιο κουκλάκι-με-μαλλιά είναι το σωστό για την κάθε ηλικία (για νεογέννητα και υπέργηρους πρώην γκόμενους, π.χ., πάντα αγοράζουμε καραφλόκουκλους. Τα νεογέννητα κινδυνεύουν να πνιγούνε με τα τσουλούφια και οι προχωρημένης ηλικίας να αυτοκτονήσουνε. Πρέπει να τα έχεις υπ’ όψιν σου κάτι τέτοια όταν ψωνίζεις παιχνίδια).
Το ωφέλιμο που βρήκα ήταν το www.bebe.gr, με καλαθούνες μωρών σε πολύ καλές τιμές – κάναμε έρευνα αγοράς για το πιο χρήσιμο, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξεπατωθούμε στα ελαφρώς άχρηστα. Και μετά, με χιλιάδες κουδουνίστρες-παπάκια-καθρεφτάκια, μπαλάκια-ζουζούνια, κουδούνια-κουκλάκια και πιπίλες-ελεφαντάκια… πήγαμε για φαΐ στο «Εργαστήρι Μπαξεβάνη», του γνωστού και διάσημου πλέον σεφ. Ήθελα να δείξω τα καινούργια παιχνιδάκια σε πέντε σοβαρούς ανθρώπους, που σκασίλα τους τώρα, άλλη όρεξη δεν είχανε να μελετάνε σαλιάρες (έτσι λέγονται οι μωρουδιακές ποδίτσες, αν θέλετε να ξέρετε. Και που δεν θέλατε, τώρα ξέρετε). Φάγαμε ωραία, με τοπ την καπνιστή μελιτζανοσαλάτα και τη χορτόπιτα. Το εστιατόριο είναι κομψό, το σέρβις άψογο, οι τιμές ελάχιστα τσιμπημένες (35 ευρώ το άτομο με κάμποσο φαγητό και κρασί). Όταν ξεκόλλησα απ’ τις κουδουνίστρες μιλήσαμε για τα άτομα που λέγονται «Μυρσίνη» και το όνειρό τους είναι να μάθουν σιτάρ, φοράνε ίσια κρεπ μποτάκια με μακριές ινδικο-ειδείς φούστες, δεν πάνε ποτέ κομμωτήριο και δεν αγοράζουν πλαστικές πιπίλες ο κόσμος να χαλάσει: αλλά ούτε αυτά τα άτομα διαβάζουν VOICE (τη βρίσκουν κάπως trendy, όχι όσο Σωκράτης-Μάλαμας θα ήθελαν), οπότε θα αναλυθεί το χούι τους σε άλλο τεύχος. Λάου-λάου, για να μην το πάρουνε χαμπάρι κιόλας, κι έρθουν κάτω από τα γραφεία να μας παίξουν σιτάρ…
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
12°
