Τελευταία είχα φάει κόλλημα με τέσσερα παλιά νομίσματα της γιαγιάς μου τα οποία φανταζόμουν ότι θα μας βγάλουνε από την Κρίση, ως χώρα, οπότε τα πήγα στο Νομισματικό Μουσείο για εκτίμηση. Μια πολύ ευγενική κυρία με προσγείωσε στην ανώμαλη πραγματικότητα – είναι παλιά, μάλιστα, μπράβο, αλλά η τιμή τους είναι δυστυχώς χαμηλότατη (10 ευρώ το κομμάτι). Αφού τα φωτογραφίσω ένα ένα και τα καταθέσω στην Εφορία Αρχαιοτήτων, που είναι άλλο καπέλο, μπορώ μετά να τα πουλήσω, που λέει ο λόγος. Ή να μην τα πουλήσω, απλώς να είναι δικά μου με παπά και με κουμπάρο.
Ένιγουεϊ, το Νομισματικό Μουσείο: είναι ένα υπέροχο κτίριο το Ιλίου Μέλαθρον (=Παλάτι της Τροίας), η κατοικία του Ερρίκου Σλήμαν που σήμερα φιλοξενεί ένα από τα πέντε σημαντικότερα νομισματικά μουσεία του κόσμου. Είχα πάει στα λαμπερά εγκαίνια το 1998 – έμενα κοντά τότε, και ήταν πολύ εντυπωσιακό το Μουσείο… όπως είναι ακόμα. Αν δεν το έχετε επισκεφθεί, να το βάλετε στο πρόγραμμα. Το κτίριο, σχεδιασμένο από τον Ερνστ Τσίλλερ το 1878-79, με τοιχογραφίες του Jurij Subic και ψηφιδωτά εμπνευσμένα από την Πομπηία, είναι τόσο κλασικά μπαρόκ που μένεις με ανοιχτό το στόμα: κάτι ανάμεσα στις Βερσαλλίες και το Ερμιτάζ αλλά επί το Ελληνικότερο, έχει υπέροχα διακοσμημένες οροφές, γωνίες, τοίχους και παράθυρα που μπορείς να τα χαζεύεις για ώρες… κι ακόμα δεν φθάσαμε στα εκθέματα, τα 500.000 αρχαία νομίσματα από τον 14ο αιώνα π.Χ., τον δεύτερο όροφο με τα ελληνιστικά, βυζαντινά, ρωμαϊκά, μεσαιωνικά εκθέματα, από νομίσματα διαφόρων υλικών μέχρι σφραγιδόλιθους, μονάδες μέτρησης κι ένα σωρό άλλα πανάρχαια, μυστηριώδη αντικείμενα. Ο Όθωνας, λέει, έφερε το 1833 τον Σουηδό νομισματολόγο Γκέντεν να εκτιμήσει και να τακτοποιήσει γενικότερα τα ευρήματα, και από κει και μετά το μουσείο είναι «ένας ναός στην Ιστορία του νομίσματος».
Έστω ότι δεν σας κόφτει το νόμισμα και η Ιστορία του: το κτίριο και μόνον, αν το δείτε σαν αριστοκρατική κατοικία του 1880, είναι συγκλονιστικό. Ο κήπος του είναι σήμερα ένα πολύ όμορφο καφέ-μπαρ, που οργανώνει live κάμποσα βράδια την εβδομάδα όταν ο καιρός είναι καλός… Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία που δεν έχει σχέση με την Ιστορία.
Κεμπαμπτζίδικον Κωνσταντινίδης
Αν θέλετε ένα καλό κεμπάπ (σόρι αλλά δεν έβγαινε καμία σύνδεση…), αν παίρνετε πότε-πότε φαγητό απέξω ή τρώτε κι όλας, δοκιμάστε τον «Κωνσταντινίδη» στους Αμπελόκηπους – το καλαμάκι «αντάνα» (πικάντικο, 1,60) είναι τέλειο, κι έχει και ωραία μαγειρευτά, γίγαντες, ιμάμ μπαιλντί, στιφάδο και σπιτικές σούπες (4,50-6,50 ευρώ), όλα πολύ νόστιμα και προσεγμένα. Έχει τραπεζάκια έξω, αλλά το ωραίο κομμάτι του μαγαζιού είναι μέσα, πίσω, κατά το «στο βάθος κήπος». Δεν το περιμένεις δηλαδή όταν μπαίνεις από την Αλεξάνδρας.
Άλλο: πήρα ξηρούς καρπούς από το «Dolce Vita» περνώντας απέξω μια μέρα, κι έχουν τα αμερικάνικα παγωτά «Ben & Jerry» σε ποικιλία γεύσεων. Τα «Ben & Jerry» είναι ωραία παγωτά, ακριβότερα από άλλα, ωραία ή όχι-τόσο-ωραία παγωτά, αλλά έχω βαρεθεί να συγκρίνω τιμές παγωτών: από 1,10 ως 2,50 η μπάλα, μερικές φορές και 3,50-4,50, ανάλογα όχι μόνον με το πώς κοστολογεί ο παγωτατζής την πραμάτεια του αλλά και με το φόρο που πληρώνει για να το φέρει στην Ελλάδα ή για να το παρασκευάσει στην κουζίνα του, με τους φόρους που μαλλιοτραβιέται γενικότερα, το ΕΝΦΙΑ/ενοίκιο του μαγαζιού, τη ΔΕΗ που τον δαγκώνει γερά κάθε μήνα, το ΙΚΑ που βάζει ή δεν βάζει στον υπάλληλο κ.λπ. κ.λπ. Η έννοια του «ακριβού» και του «φθηνού» πια, όσον αφορά τα προϊόντα που τρώμε-πίνουμε, είναι πολύ ελαστική με χιλιάδες δικαιολογίες απάνω της. Ωστόσο (πολύ μου αρέσει αυτή η λέξη, είναι επιπέδου «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»), ωστόσο στα παιδιά μου παίρνω παγωτό από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μου, 1,50 η μπάλα και χωρίς χιλιάδες ταξιδιωτικά μίλια στην πλάτη του.
Η συνέχεια της ιστορίας με τα νομίσματα της γιαγιάκας μου, για να μη σας τρώει η αγωνία: πήγα στην Εφορία Αρχαιοτήτων, με εξυπηρέτησαν συμπαθέστατα πλην όμως λίγο σπουκαρισμένα άτομα με πολλά τατουάζ, δηλαδή μου είπανε ότι όντως ανήκω σε αυτήν και όχι σε ξένη, εξωτική Εφορία Αρχαιοτήτων, ότι χρειάζομαι καθαρές φωτογραφίες των νομισμάτων σε χαρτιά και όχι στο κινητό του γιου μου, ότι μετά πάω εκεί και κάνω αίτηση για γνήσιο υπογραφής και ότι γενικά είναι μια απλή διαδικασία. Όπως όλες οι διαδικασίες του δημοσίου, ΩΣΤΟΣΟ χωρίς να περιμένω σε τεράστια ουρά, και κάτω από το Μουσείο της Ακρόπολης, που είναι μαγικό κι αυτό, τι να λέμε τώρα…
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
12°
