Εγώ, μια μαξιλαροθήκη έψαχνα...

Βρέθηκα στην Πατριάρχου Ιωακείμ το περασμένο Σάββατο το μεσημέρι γιατί κάποιος μου είπε ότι το μαγαζί της Cocomat στο Κολωνάκι έχει αυτό που ψάχνω. Έψαχνα ένα ζευγάρι λευκές μαξιλαροθήκες από εκείνες που διαθέτουν αυτάκια στις άκρες, τις λεγόμενες Oxford, και στην Αθήνα είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις βρεις (πρόσφατα το ανακάλυψα και εγώ). Έτσι μπήκα σ’ αυτό το περίεργο μαγαζί και λέω περίεργο γιατί πρέπει να είναι το μοναδικό στη χώρα, ίσως και στον κόσμο, που στεγάζεται σ’ ένα 6ώροφο κτίριο το οποίο στο ισόγειο πουλάει στρώματα και λευκά είδη, στους υπόλοιπους ορόφους είναι ένα κανονικό ξενοδοχείο και στον τελευταίο όροφο διαθέτει roof garden. Roof garden έγραψα; Ε, από εκεί ξεκίνησε η ιστορία που σας γράφω. 

Καθώς δεν υπήρχαν δείγματα ανοιχτά για να δω τις ρημαδομαξιλαροθήκες, αρνήθηκα να τις αγοράσω, είπα ένα ευγενικό ευχαριστώ στον υπάλληλο και έστριψα προς την έξοδο. Δεν είχα κάνει τρία βήματα όταν το μάτι μου έπεσε σε μια ταμπελίτσα που έγραφε «6ος όροφος, roof garden». Ήταν Σάββατο είπαμε, είχα χρόνο στη διάθεσή μου και λέω στον ίδιο υπάλληλο: «Μπορεί να πάει κάποιος εκεί;» Φυσικά, μου απαντάει ο καλός άνθρωπος, είναι μόνο για τους ενοίκους του ξενοδοχείου, αλλά μπορείτε να πάτε να το δείτε, ευχαρίστως. Μπήκα στο ασανσέρ, ανέβηκα στον 5ο και από εκεί μέσω μιας σκάλας με ξύλινα σκαλιά έφτασα στο roof garden. Ήταν μια αποκάλυψη! Μπροστά μου απλώθηκε όλη η πόλη, ο βράχος της Ακρόπολης στα δεξιά, μπροστά μου το Παναθηναϊκό Στάδιο, πιο πίσω ο Υμηττός, πίσω μου ο Λυκαβητός. Η ταράτσα δεν διέθετε πάνω από 4-5 τραπεζάκια με καρέκλες σε στιλ σίξτις και έναν πολυθέσιο καναπέ κολλητά με τον τοίχο στο χρώμα του κυπαρισσιού. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πράσινο φυσικά και η κάθετη ανάπτυξη ενός υπέροχου κήπου με πολύχρωμες γλάστρες γεμάτες κακτοειδή φυτά στερεωμένες σε όλο το πλάτος και το ύψος του τοίχου. Αλλά και μπροστά στην ταράτσα ήταν τοποθετημένες άπειρες γλάστρες με πρασινάδες έτσι που δημιουργούσαν την εντύπωση ενός χλοοτάπητα φτιαγμένου από πρασιές. Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά που σας περιγράφω δεν θα ήταν τόσο ωραίο αν έλειπαν οι τρομερές τοιχογραφίες ενός σπουδαίου καλλιτέχνη του σπρέι, του Δημήτρη Λιόση, που με τα σπρέι του σχεδόν κυριάρχησε στο χώρο. Ανθρώπινες φιγούρες με κεφάλια ζώων ξεκουράζονται παίζοντας σ’ αυτό τον εικαστικό παράδεισο που σε μαγεύει με την απλότητα και τη κομψότητά του. Έμεινα για μισή ώρα σ’ αυτή την απόλυτη ησυχία. Ήταν μια προνομιακή στιγμή. Κάτω η πόλη έπινε το φρέντο της και μιλούσε στο κινητό της...