Καλοκαιρι-NO

Τείνω να κάνω τάματα για να βρεθώ στην Τήνο 

ή λές να πάω στη Σύμη που ο σφουγγαράς έχει φήμη;

Πεύκα γαλάζιες θάλασσες και κόρνες σε αφθονία

 «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» μα πάλι Σιθωνία;

 Χαθήκαν τόσοι προορισμοί να πνίξω την ανία;

Για 10 μέρες δεν μπορώ να πάω στην Προβηγκία;

Τη Χίο ονειρεύομαι, τις νύχτες περνάω μασώντας

μα σαν ξυπνήσω ξαφνικά στο welcome βρίσκω τα χαρτιά,

λογαριασμοί μου μοιάζουνε Άλπεις και Χολομώντας

Όχι… δεν λέω στα Κύθηρα, μα πάλι κολυμπώντας

χωρίς ευρώ πώς να βρεθώ

δεν φτάνει το ρωτώντας.

Ρωτώντας πας στην εκκλησιά, ρωτώντας πας στην πόλη

άσε που αυτήν την εποχή εκεί παν κι αγιάζονται διαβόλοι και τριβόλοι,

εκεί θα είναι όλοι.

Στη Μύκονο ουρλιάζουνε «εδώ πολύ για πάντα» 

μα εγώ παραμεγάλωσα για να ‘μαι συνέχεια ζάντα.

Ελάφια, ιβίσκοι κι ομορφιές είναι γεμάτη η Ρόδος 

μα είναι δίπλα ένα «μπράφ» ο εξαίσιος ο Πόρος.

Σκέφτομαι, ξανασκέφτομαι μήπως στη Σαντορίνη

μα στο ψυγείο ξεψυχά μόνο του γέρικο, μουχλιό,

ροκφόρ το σαγκουίνι.

Τσακώνω τα χαρτάκια μου, το βάζο που αναγράφει

«μην κάνεις όνειρα τρελά τι διακοπές κι Ανάφη;

Στρώσου κι στρίψε δυο μπουριά, να ’ναι καλά οι μπάφοι».