Το λαϊκό, μονόροφο, αιωνόβιο αυτό αθηναϊκό σπιτάκι θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει την ιστορία της πόλης μας: με πλίθες (όχι τσιμέντο, ούτε καν τούβλα), που το μπροστινό του κομάτι έγινε μαγαζί, αλλά το πίσω, μέσα από την αυλή, παρέμεινε σπίτι· νεοκλασικός απόηχος στο γείσο της στέγης και στον ανάγλυφο παραστάτη της καγκελόπορτας· η ίδια η πόρτα, σιδεριά με ωραία σχέδια και τη χρονολογία κατασκευής του σπιτιού πάνω της (1912)· η απαραίτητη αθηναϊκή γατούλα· η –ακόμα πιο απαραίτητη– αθηναϊκή «αντιπαροχή» (όταν και αν ξεπεραστεί η κρίση). Το μόνο που λείπει είναι η αλυσίδα με το λουκέτο στην πόρτα. Προφήτης Δανιήλ, κοντά στον Βοτανικό. Έβγαλα τη φωτό 31/1/2013.
Ένα Υ.Γ. για το «Άστρον»
Τον προηγούμενο μήνα, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων εισηγήθηκε να κηρυχτεί διατηρητέο το σινεμά «Άστρον» των Αμπελοκήπων, κτίριο με στοιχεία αρ ντεκό (Κηφισιάς 37, αρχιτέκτονας Σόλων Κυδωνιάτης, αρχικός επιχειρηματίας Κώτσας Ιωαννίδης, λειτουργία 1957-2008). Καλή και άγια η απόφαση. Αν το σινεμά είχε πέσει θα το βλέπαμε απαθανατισμένο μόνο στις ταινίες «Διακοπές στην Κολοπετινίτσα» (του Βασίλη Γεωργιάδη), «Κορίτσια απ’ την Αμέρικα» (του Ντίμη Δαδήρα) και «Το άλλο γράμμα» (του Λάμπρου Λιαρόπουλου). Επειδή όμως δεκάδες διατηρητέοι κινηματογράφοι ρημάζουν σ’ όλη την Αθήνα (καθώς μόνο ως σινεμά επιτρέπεται να λειτουργήσουν, αλλά ποιος ρισκάρει να το κάνει;), ευχής έργο θα ήτανε να προχωρήσει και κάποιου είδους χρήση του χώρου, τέτοια που να μαζεύει έστω τα έξοδα συντήρησής του. Περισσότερα εδώ
Δουλεύοντας το γυαλί
Έστω ότι θέλετε να χαρίσετε ένα κρύσταλλο/γυαλικό (από ποτήρι μέχρι καθρέφτη κι από υπερμέγεθες βάζο μέχρι πρες παπιέ), σκαλισμένο με ό,τι τραβάει η όρεξή σας. Ή ό,τι έχετε κάποιο τέτοιο αντικείμενο, μα θέλει επισκευή ή σενιάρισμα. Και στις δύο περιπτώσεις, μπορείτε να απευθυνθείτε στην εικαστικό κ. Έφη Ευθυμίου - Ψάλτη, που επιδίδεται επιτυχώς στη σπάνια και δύσκολη αυτή τέχνη. «Glass line», Ματσούκα 14, Πατήσια, 210 2111.995
Στην πόλη μας ήξερα το λιγνιτωρυχείο της Καλογρέζας (εξού και η οδός Ανθρακωρύχων), μα πρόσφατα έμαθα ότι υπήρχε τέτοιο ορυχείο και στο Περιστέρι. Για το λόγο αυτό, η περιοχή ονομάστηκε «Κάρβουνο» – οι ντόπιοι ακόμα έτσι τη λένε, ενώ γενικά έχει επικρατήσει το «Ανθούπολη». Το ορυχείο αυτό λειτούργησε το διάστημα 1935-1956 και έκλεισε εξαιτίας εξέγερσης των κατοίκων που πυρπόλησαν τις εγκαταστάσεις, γιατί οι στοές προκαλούσαν ρωγμές και κατάρρευση στα (εν πολλοίς) αυθαίρετα σπίτια τους. Λεπτομέρειες από το ρέκτη Περιστεριώτη (και σινεφίλ και συγγραφέα κι άλλα πολλά) Νίκο Θεοδοσίου: http://tinyurl.com/cey5y42. (Οι ευχαριστίες μου, όμως, πάνε στο φίλο Μιχάλη Σ., χάρη στον οποίο έμαθα το τοπωνύμιο.)
Το μπακάλικο του Βλάση
Ένα από τα ελάχιστα μπακάλικα που έχουν απομείνει εκτός Κεντρικής Αγοράς, βρίσκεται ανάμεσα Κάνιγγος-Εξάρχεια-Νεάπολη και μου είναι άκρως συμπαθές από τα χρόνια του ’90, που είχα στην περιοχή ένα μικρό φροντιστήριο Έκθεσης. Μιλάμε για μπακάλικο μπακάλικο, όχι μίνι μάρκετ. Δηλαδή έχει τις χαρακτηριστικές μυρωδιές και τα χύμα εμπορεύματα – για να μην πω για τη φιλική εξυπηρέτηση. Αν λοιπόν βαρεθήκατε το σελφ σέρβις του σούπερ μάρκετ, ελάτε να ψωνίσετε εδώ. Βλάσης Καράς, Μπενάκη 23, 210 3821.115
Yπενθυμίζω ότι τρέχουν δύο κουίζ μέσα στον Μάρτη, το πρώτο από μένα, το δεύτερο από αναγνώστη: 1. Πού τρώμε την καλύτερη ρεβιθάδα στο Κέντρο; 2. Να ονομαστούν ή όχι δρόμοι με ονόματα και από το αριστερό πάνθεον (οδοί ή πλατείες Μαρξ-Ένγκελς, Βελουχιώτη, ΔΣΕ, Ζαχαριάδη, Μπελογιάννη κ.λπ.), όπως συμβαίνει με το εθνικό/εθνικόφρον; Οι απόψεις σας συλλέγονται, στείλτε τα σχετικά μέιλ.
Μια συζήτηση με τον Πέτρο Μάρκαρη με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου του. Μια ξενάγηση στην Πρωτεύουσα και τις συνοικίες της κάνοντας την διαδρομή «Πειραιά-Κηφισιά» με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο
14°
