Ο περίπατος ξεκίνησε από ένα γκαράζ στα Εξάρχεια. Η Ηλέκτρα Καλαϊτζάκη έχει αναλάβει να κατευθύνει την ομάδα στο κάθε σημείο. Ένα ρεύμα διαφορετικών ανθρώπων έχει συγκεντρωθεί για να «περπατήσει» την έκθεση «Driftwood ή πώς αναδυόμαστε μέσα από τα ρεύματα», που επιμελήθηκε η Evelyn Simons. Όλοι έχουν στα χέρια τους τον κατάλογο με πληροφορίες για τα έργα, τους καλλιτέχνες και τις μεταλλικές πινακίδες και μπάρες που θα συναντούσαμε στη διαδρομή αλλά και χάρτη για τους χώρους. Μαζί και οι καλλιτέχνες που εξηγούν τα έργα τους και απαντούν σε ερωτήσεις.
Στο γκαράζ βλέπουμε το πρώτο έργο, ένα παρκαρισμένο παλιό αγροτικό φορτηγό με διαφημιστικές πινακίδες. Είναι των Lloyd Corporation με τίτλο «Mobile City» και αναπαριστά έναν νοητό χάρτη, μια πλατφόρμα κινητής διαφήμισης που μεταφέρει ιδέες και γλώσσες. Διασχίζουμε το δρόμο για να πάμε στο επόμενο, τη βιτρίνα ενός καταστήματος, έναν χώρο εργασίας γεμάτο κουρέλια, ρούχα και ραπτομηχανές. Ο τίτλος του είναι «Travail au Νoir» και η δημιουργός του η Μαρία Παπαδημητρίου μας εξηγεί ότι οι σημαίες είναι έκτατης ανάγκης και δείχνουν τον εξευτελισμό και την εκμετάλλευση των ανθρώπων μέσω της μαύρης εργασίας στις σύγχρονες κοινωνίες. Επόμενο στη σειρά το έργο «Cheaper by the dozen» του James Bridle. Πρόκειται για ένα έργο με λάμπες όπου, όπως πληροφορούμαστε, το χρώμα και η διάρκεια που αναβοσβήνουν εκφράζει την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών. Λίγο παραπέρα, σταματάμε σε ένα πρώην φαρμακείο. Ακόμα ένα έργο που εκφράζει τις συνθήκες εργασίας μέσα στο σύγχρονο κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο στην Ελλάδα, ονομάζεται «Water Sleeps» και είναι κατασκευασμένο από καλώδια, της καλλιτεχνικής ομάδας KERNEL.
Στη συνέχεια θα βρεθούμε σε έναν κενό χώρο που αντηχούν ψαλμοί και αφηρημένοι ήχοι. Δημιουργώντας το ιδανικό μέρος για στοχασμό, το «Untitled» του Larry Achiampong σκοπό έχει να γεφυρώσει πίστη και παραδόσεις μεταξύ των λαών. Έπειτα κινούμαστε προς ένα καφενείο για να δούμε το «The Brides of Maltepe», δημιουργοί του οποίου είναι η Περσεφόνη Μύρτσου και η Εύα Γιαννακοπούλου. Πρόκειται για ένα βίντεο όπου εξετάζονται οι στερεότυπες αντιλήψεις και οι διαφορετικές μορφές σχέσεων τριών διαφορετικών χωρών. Στο επόμενο σημείο, ακόμα ένα έργο σχετικό με τη διαφορετικότητα των πληθυσμών, αυτό της Hera Büyüktaşçiyan με τίτλο «Gravity of Elevation». Η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί έναν εξώστη και δημιουργεί την εικόνα μιας άλλης οπτικής γωνίας των πραγμάτων προσπαθώντας να συγκρίνει τον τούρκικο με τον ελληνικό πολιτισμό μέσα από τις αναμνήσεις των ξεριζωμένων Ελλήνων.
Συνεχίζοντας πάντα με τους χάρτες στα χέρια, φτάνουμε σε ένα πρώην αθηναϊκό μίνι μάρκετ. Το έργο «Houses were rooms, I had forgotten» της Lara Ögel, αποτελείται από διάφορα υλικά κατάλοιπα που έχει κάθε ξεχασμένο σπίτι. Πόρτες ντουλάπας, απομεινάρια επίπλων, φωτογραφίες. Με τον τρόπο αυτό εκφράζει τη μετανάστευση και τις ανάγκες να μη λησμονηθούν οι ρίζες του καθενός. Η διαδρομή οδηγεί στο επόμενο έργο του Meriç Algün. Το «Promotion Europe» σε μπλε φόντο με τα 12 αστέρια της ΕΕ και τριγύρω διάφορα άσχετα αντικείμενα μεταξύ τους έρχεται σε αντίθεση με το περιβάλλον στο οποίο παρουσιάζεται. Ο χώρος που γίνεται ήταν μια επιχείρηση η οποία ασχολούταν με πρόσφυγες και λέσχη για μπιλιάρδο, δείχνοντας την ενότητα και τη συνεργασία. Η αντίθεση υπάρχει στο ότι η ΕΕ έχει προκαλέσει ανισότητες και αναταραχές σε σχέση με αυτό που είχε αρχικά σαν όραμα να κάνει. Περπατώντας λίγο ακόμα, φτάνουμε στο τελευταίο έργο. Το «Movables» του Jeremy Hutchison ξεκινάει με μια φωτογραφία και καταλήγει σε ένα φωτογραφικό κολάζ από μάρκετινγκ και μόδα υψηλής ραπτικής. Μέσα από αυτό προβάλλεται το μήνυμα της παγκόσμιας κατανάλωσης, σε ένα περιβάλλον όπως τα Εξάρχεια, γεμάτο αντικαπιταλιστικά μηνύματα.
Info: Η έκθεση «Driftwood, ή πώς αναδυόμαστε μέσα από τα ρεύματα», σε επιμέλεια της Evelyn Simons, είναι μια σειρά ατομικών έργων με διαφορετικές θεματικές ενότητες όπως η διαφήμιση, το μάρκετινγκ, η εργασία, η έννοια της οικίας, οι περιορισμοί της ανθρώπινης κινητικότητας και σκέψης, η πολιτιστική ταυτότητα και σκοπός της είναι η ανάδειξη των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των κοινωνιών και πως επηρεάζονται τα πλήθη από αυτό. Οι καλλιτέχνες, Έλληνες και ξένοι, μέσα από τα έργα τους θέτουν προβληματισμούς σχετικά με την πορεία των κοινωνιών, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Ο κατάλογος, με σχέδια που μοιάζουν με ιερογλυφικά, τις πινακίδες των σημείων καθώς και όλη τη σηματοδότηση, είναι ξεχωριστό έργο που ανέλαβε η Χρυσάνθη Κουμιανάκη.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 22 Ιουλίου από Τετάρτη έως Σάββατο 4 με 9 μ.μ, Εξάρχεια.
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
Ανταποκρίσεις από μια πόλη που χορεύει ακόμα: Ίσως υπερβολή που περπατάω τόσο δρόμο τέτοια ώρα για να ακούσω τέκνο, αλλά το έχω ανάγκη να χτυπηθώ στο μπάπα μπούπα, που λέει και ο μπαμπάς μου.
Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!
