Δεν είμαι (πια) φίλος της μοτοσικλέτας αλλά καταλαβαίνω τη γοητεία της – την αίσθηση ελευθερίας, ταχύτητας, αποτελεσματικότητας, ευελιξίας κ.λπ. κ.λπ. που όμως δεν σου λέει και πολλά όταν έχεις χάσει αγαπημένα σου άτομα ή όταν έχεις φάει χύμες εσύ ο ίδιος σε άλλες εποχές της ζωής σου, και λες «δόξα σοι ο θεός που έφτασα ως εδώ περίπου ολόκληρος». Τέλος πάντων, τα μικρότερα παιδιά μου φαγώθηκαν να μάθουν «μότοκρος» και παρόλο που ορκίζονται ότι δεν θα καβαλήσουν μηχανή για τα επόμενα εκατό χρόνια που σκοπεύω να ζήσω, υποχώρησα ως προς τα μαθήματα: αν είναι να μάθεις κάτι, τουλάχιστον μάθε το καλά, όχι άιντε-άιντε.
Με αυτές τις συνοπτικές διαδικασίες και μετά από ένα χρόνο παρακάλια, τα πήγαμε στην «1η Ακαδημία Ασφαλούς Οδήγησης Μοτοσικλέτας για Παιδιά και Νέους», στο Καπανδρίτι, κι έκαναν ένα μάθημα μιάμιση ώρας σε παιδικές μηχανές. Με ασφάλεια, εννοείται, με εκπαιδευτή τον αγαπημένο μας Στέργιο Νένε που τον ξέρω από σχεδόν-παιδί. Κάποτε ήταν να κάνουμε μια ταινία με τον Στέργιο αλλά δεν μας βγήκε – θα έγραφα εγώ το σενάριο και αυτός θα πρωταγωνιστούσε. Θα ήτανε καταπληκτική ταινία χωρίς αμφιβολία, απλώς δεν γυρίστηκε, κι έμεινε η φιλία στη μέση: σε τέτοιου είδους δουλειές είσαι κολλητός με τους συνεργάτες όσο κρατάει η δουλειά και μετά χάνεσαι, ξαναβρίσκεσαι σε άσχετα μέρη, καλά δεν είναι και να κλαις, όλα αυτά τα κάνεις επειδή σου αρέσουνε κι όχι επειδή σε στριμώχνει κάποιος με την κάμερα στο χέρι, «θα φτιάξεις καμιά ταινία, ρε;»
Ξανά τέλος πάντων. Η «Ακαδημία Ασφαλούς Οδήγησης Μοτοσικλέτας» ή αλλιώς «Yamaha Junior Academy» αναλαμβάνει να διδάξει σε σας και στα παιδιά σας πώς να οδηγείτε όλοι αντάμα μοτοσικλέτες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η πίστα είναι περιποιημένη, οι μοτοσικλέτες διδασκαλίας υπερσύγχρονες, τα παιδιά ενθουσιάζονται, μαρσάρουν, τσουλάνε, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να το γλεντήσουν – σε τσιγάρισαν για να τα φέρεις εδώ, τώρα θα τα μάθουν ΟΛΑ, κι εσύ θα κοιτάς. Το μάθημα είναι διασκεδαστικό, κρατάει κάμποση ώρα, κανένα παιδάκι δεν λέει «κι άλλο!» όταν χτυπάει το κουδουνάκι της λήξης. Σαν εμπειρία, είναι διαφορετική: το τονίζω για τυχόν γονείς που ψάχνουνε τι να κάνουν με τα παιδιά τους τώρα που τελειώνει το σχολείο, που δεν έχουν σπίτι/χωριό/νησί να τα στείλουν άμεσα (τα παιδιά τους) άρα ξεμένουν στην Αθήνα και αλωνίζουν τις παιδικές χαρές της γειτονιάς. Και αν είσαι υπέρ της εμπειρίας και κατά της κατανάλωσης… ορίστε μία. Εμπειρία, λέμε. Διαφορετική, ξαναλέμε. Μπορείς πάντα να ξεμπερδεύεις νοικιάζοντας ένα παιχνίδι για PlayStation, αλλά τα παιδιά είναι αχόρταγα, θέλουν ερεθίσματα έξω από το σπίτι, θέλουν καινούργια πράγματα και φρέσκες δραστηριότητες κάθε τόσο…
Περάσαμε ένα ωραίο μεσημερο-απόγευμα Κυριακής στο Καπανδρίτι. Ένα άλλο μεσημέρι άλλης Κυριακής βρεθήκαμε στη Βάρη: απίστευτο και όμως δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ταβέρνες με τσαρούχια και τσολιάδες, με ονόματα βλαχαδερά σαν πήλινα τσουκάλια ή ό,τι άλλο χρησιμοποιεί από παράδοση ο Βλάχος για να βράζει στο ζουμί του, με αγκαλίτσες και φουστανέλες και τεράστιες βιτρινάτες σούβλες, με παραδοσιακές μουσικές να αντηχούνε απ’ άκρη σ’ άκρη… δεν έχω τίποτε εναντίον των Βλάχων, το πιθανότερο είναι να έχω κανα-δυο γονίδια κι εγώ όπως όλος ο κόσμος, απλώς «τα Βλάχικα της Βάρης» όταν τα περνάς σήμερα, τα κοιτάζεις με απορία. Σαν συλλογή από γιουβέτσια, κουδούνες και κιλίμια, σου φαίνονται αναχρονιστικά με έναν αποπροσανατολιστικό τρόπο, ένα «τι’ ν’ τούτο;», ένα σοκ-του-δε-σίστεμ, που ζουν και βασιλεύουνε τόσα χρόνια αλλά εσύ τα είχες ξεχάσει, βαθιά νυχτωμένος/η στην κοιλιά της Ευρώπης…
Τα περάσαμε και σταματήσαμε στον «Μπάμπη», παραδοσιακή εστέτ ψαροταβέρνα με τεράστια αυλή, τεράστιο ψαρο-μενού, τεράστια πιστή πελατεία. Είχα χρόνια να περάσω από τη Βάρη και τον «Μπάμπη». Που ξεκίνησε την καριέρα του στο ταβερνιλίκι το 1979, ξέρει πώς να ψήσει τον σαργό κι ακόμα καλύτερα, τη σαρδέλα. Είναι στα πάνω της η σαρδέλα αυτή την εποχή, μαζί με το γαύρο: τόσο παχιά που μπορείς άνετα να την ψήσεις στα κάρβουνα, αφράτη στρουμπουλο-σαρδέλα της αρχής καλοκαιριού.
Ο «Μπάμπης» ξέρει λοιπόν από ψάρια, έχει στάνταρ πελατεία εδώ και 800 χρόνια στα οποία χρόνια δεν έχει αλλάξει ούτε μανταλάκι, θα φας πολύ καλά και απλά, με όχι λίγα λεφτά… βέβαια δεν κατεβαίνεις στη Βάρη κάθε μέρα, εκτός αν μένεις εκεί παραδίπλα, οπότε κάνεις ό,τι γουστάρεις κι όλοι εμείς ζηλεύουμε που είσαι κοντά στη θάλασσα, στα τσαρούχια και στην ψητή σαρδέλα πολυτελείας, αλλά μπράβο σου, καλά τα πας, και προς θεού μην κωλώνεις πουθενά.
«Ακαδημία Ασφαλούς Οδήγησης Μοτοσικλέτας για παιδιά και νέους, από 5 έως 18 ετών», 32ο χλμ. Εθνικής Οδού Αθηνών-Λαμίας, Καπανδρίτι (ρεύμα προς Αθήνα), 2295026378 και 6944696269, info@motrac.gr
«Ψαροταβέρνα ο Μπάμπης», Λεωφόρος Βάρης-Κορωπίου 143, Βλάχικα Βάρης, 2108951710, 2108957554
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
Ανταποκρίσεις από μια πόλη που χορεύει ακόμα: Ίσως υπερβολή που περπατάω τόσο δρόμο τέτοια ώρα για να ακούσω τέκνο, αλλά το έχω ανάγκη να χτυπηθώ στο μπάπα μπούπα, που λέει και ο μπαμπάς μου.
Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!
11°
