Ο Γκρεγκ Λουγκάνις είχε πει σε μια συνέντευξη ότι το αγαπημένο του «ελληνικό fast food» είναι η σπανακόπιτα, κι ενώ συμφωνώ ως προς τις γευστικές προτιμήσεις… Αλλά η σπανακόπιτα δεν είναι fast food. Είναι μια πίτα που ψήνεται σε μεγάλους ταβάδες (=ταψιά) με παραδοσιακές ή προκάτ συνταγές για να ταΐσει ολόκληρες οικογένειες. Πωλείται πια σε τεμάχια −ευτυχώς− και βγάζει από τη δύσκολη θέση τους περιπλανώμενους χορτοφάγους ή περίεργους σαν και μένα άτομα που δεν τρώμε γύρο π.χ. αλλά λέμε ναι στην οποιαδήποτε σπανακόπιτα, ακόμα κι αν έχει μέσα γύρο. Κατά τα άλλα οι λέξεις «gourmet» και «fast/street food» είναι δύσκολο να κολλήσουν παρέα. Πόσο δηλαδή Υψηλή Κουζίνα να είναι κάτι που αγοράζεις με 3-4 ευρώ και το τρως στο πόδι; Έχει μαριναριστεί με αιθέρια έλαια, ραντιστεί με αγνό παρθένο ελαιόλαδο, γαρνιριστεί με πρασινάδια φρέσκα από τον κήπο ή τουλάχιστον από τον μανάβη; Έχει ψηθεί σε χαμηλή φωτιά, έχει σερβιριστεί σωστά με το σουσαμάκι του και την τραγανή του κρούστα;
Μου άνοιξε η όρεξη με όλα αυτά, ευτυχώς δεν μένω δίπλα στο «Oven Sesame». Γιατί το «Oven Sesame» έτσι τα φτιάχνει τα σνακ(ς) του, το καταλαβαίνεις από τη γεύση, άσχετα αν στο λένε ή όχι – πολλοί τα λένε αυτά, λίγοι τα κάνουνε. Ειδικά στο ελληνικό street food που έχει ξεφύγει από την απλή σπανακόπιτα (καλά, τα σουβλάκι-γύρο τα έχει αφήσει πολύ πίσω...)
Τρώμε στο χέρι και στο πόδι − η ευημερία μιας χώρας φαίνεται από το πόσους ανθρώπους βλέπεις στο δρόμο να τρώνε. Μου το είχε πει κάποιος πολιτικός στην Ρουμανία πολλά χρόνια πριν, τις εποχές που κανένας στο Βουκουρέστι δεν έτρωγε στο δρόμο ούτε τα νύχια του – όχι πως ντερλίκωνε στα μουλωχτά σε κλειστούς χώρους, υπήρξαν εποχές (πχ τα 70ς - 80ς) που στο Βουκουρέστι δεν έτρωγε κανένας, ούτε μέσα ούτε έξω.
Έχω αμφιβολίες για τη θεωρία ευημερίας: Ναι, τρώμε «στο δρόμο» και όμως δεν ευημερούμε με την καμία. Τρώμε ένα σνακ για να αντέξουμε, μερικές φορές το ψάχνουμε να είναι ένα θρεπτικό/όχι άθλιο το σνακ, μερικές φορές λέμε «δε βαριέσαι» και τρώμε ό,τι να 'ναι. Στο κέντρο, δοκιμάστε την τυρόπιτα με φέτα, το Σούκου (έκπληξη κάθε μήνα) ή οποιοδήποτε γεμιστό κουλούρι από το «Oven Sesame» – από 2 μέχρι 4 ευρώ όλα.
Η πίτα με μοτζαρέλα-λαχανικά (Mozza Gourmet) σκίζει στα υγιεινά, όλα είναι φρεσκοψημένα («Στον φούρνο μας στην Κυψέλη!», μου λέει περήφανος ο υπεύθυνος, «Τα φέρνουμε κάθε πρωί!»).
Μια μέρα άσχετη, πήρα ραβανί από το «Κρέμα Φύλλο» της Βούλας – δεν τρώω κρέμα αλλά θυμάμαι το ζαχαροπλαστείο από την Θεσσαλονίκη, την εποχή που οι Ρουμάνοι δεν έβρισκαν ούτε μπατιρόσπορο κι εμείς (στην Θεσσαλονίκη) τσακίζαμε το ραβανί. Είναι το ίδιο ακριβώς, το Σαλονικιό/ή/και Βεροίας σιροπιαστό από-τη-μέση-και-κάτω, αφράτο από-τη-μέση-και-πάνω ραβανί, τριζάτο, όπως το θυμόμουν. Η food blogger Εμμανουέλλα Κόκκαλη με διαβεβαίωσε ότι τα τρίγωνα Πανοράματος του ζαχαροπλαστείου είναι «εγγυημένα καταπληκτικά», οπότε καταθέτω τη δική της, ερμ, κατάθεση γεύσης μια και δεν τα δοκίμασα. Ακόμα και η μπουγάτσα δηλαδή, μου αρέσει με τυρί – η αλμυρή, που στην Θάσο π.χ. η «Σερραϊκή μπουγάτσα» την φτιάχνει χειροποίητη με φέτα, ή με σπανάκι (απογείωση – μακάρι να μπορούσα να στείλω ένα ταβά στον Λουγκάνη!) ή με κιμά (ολόκληρο γεύμα σε μια λαδόκολλα!).
Τέρμα με τα θαυμαστικά... ή μήπως όχι; Βράδυ Σαββάτου ακούσαμε την Σοφία Βόσσου με την μπάντα της στο «Holy wood stage», σε ένα από τα χαρακτηριστικά «του γιατρού» live της, όπως τα αποκαλεί και η ίδια. Παίζει και τραγουδάει ό,τι της αρέσει, ό,τι της έρχεται, ανάλογα με τη στιγμή, πάντα με τρελή επιτυχία. Το «Holy Wood Stage» έχει ωραία live κάθε βράδυ, με καλές τιμές. Τσεκάρετε το πρόγραμμα και αποκλείεται να μην βρείτε κάτι του γούστου σας! Θαυμαστικό ιντήντ.
Μετά η νύχτα ξεχαρβαλώθηκε λίγο, πήγαμε στο «Σταυρό του Νότου» στις τρεις το πρωί, που είχε αποχαιρετιστήριο πάρτι – τελευταίο Σάββατο με τον Ησαΐα Ματιάμπα, τον Μύρωνα Στρατή και την Ήβη Αδάμου. Ήταν όλοι τους υπέροχοι, ως τα άγρια χαράματα δηλαδή λέγαμε «φεύγουμε, φεύγουμε» και «πωωωω ξυπνάμε αύριο» αλλά ήμασταν εκεί. Έχουν τρομερή ενέργεια/κέφι οι τρεις τους, κρίμα που άργησα τόσο να τους δω έτσι αντάμα. Ο «Σταυρός του Νότου» περνάει δεύτερη ή όγδοη νιότη, με πιτσιρικάδα τοίχο-τοίχο, κόσμο που διασκεδάζει με τρέλα και με πρόγραμμα αξέχαστο. Μέχρι και η Νίκη Σερέτη δηλαδή ανέβηκε στην πίστα κάποια στιγμή προς ξημέρωμα, για έναν τελευταίο χορό παρέα με τον Ησαΐα, τον Μύρωνα, την Ήβη και τον κόσμο που, σαν κι εμάς, δεν έλεγε να ξεκουμπιστεί επιτέλους...
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
11°
