Live στη Γλυφάδα, κουλ ποτά στο Παγκράτι, ωραία μπλουζάκια στην Κηφισιά

Aκούστε το «Πριν µου γυρίσει το µυαλό» µια στιγµή, έτσι που είστε µπροστά στο Ίντερνετ: ωραίο δεν είναι; Το τραγουδάει η Ερασµία Μάνου, οι στίχοι είναι δικοί της, όπως και στο «Ζήσαµε θαύµατα» (µουσική και στα δύο έχει γράψει ο Δηµήτρης Λιόλιος).

Την άκουσα τυχαία να ερµηνεύει το «Τραίνο φεύγει στις οκτώ», κλασικό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη/Μάνου Ελευθερίου, στο «Ξαναδιαβάζοντας τον Μίκη»: έχει κάνει κάτι εντελώς δικό της µε ένα τραγούδι ταυτισµένο µε τη Μαρία Δηµητριάδου, και σταµατάς στις ανάσες της µε περιέργεια – µα το λέει τόσο ωραία… σαν να είναι καινούργιο, και σαν να ξεχνάς τις προηγούµενες, τόσο µεγάλες ερµηνείες.

Η Ερασµία Μάνου λοιπόν εµφανίζεται τις Πέµπτες του Μαΐου στο µπαρ «Επίλεκτον» στη Γλυφάδα, και ναι µεν έχουνε µείνει λίγες Πέµπτες, προσπαθήστε (δε) να την ακούσετε, είναι καταπληκτική. Όπως και η µπάντα της (Χρ. Κουµούσης, Δ. Παλούδης, Α. Μπίτρος, Σ. Λιγκώνης, ο ένας καλύτερος από τον άλλον). Θα έχει σκυλοβαρεθεί η κοπέλα να ακούει/διαβάζει ότι είναι η κόρη της Σοφίας Βόσσου, το έχει υπόψη της, δεν µπορεί, απλώς… δεν γίνεται να το αφήσω απέξω, έστω και µόνον επειδή η Σοφία έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, εκτός από το ελληνικό τραγούδι, και µε το παιδί της. Η Ερασµία τραγουδάει υπέροχα, ελληνικά και ξένα τραγούδια, δικά της αλλωνών, µε ενέργεια και λάµψη που την ξεχωρίζουν. Καλά, το «είναι γεννηµένη performer» κολλάει µια χαρά εδώ, µπορεί άνετα να τη φανταστεί κανείς να τραγουδάει µέσα από την κούνια της… Το «Επίλεκτον», από την άλλη, είναι ένα από τα παραδοσιακά, χαλαρά καφέ-µπαρ της Γλυφάδας που θυµίζει Σαλονίκη (παραλία) µόνο που επιπλέον σερβίρει κάτι πολύ ωραία σπιτικά πιάτα, δηλαδή όταν θα πάτε για να ακούσετε την Ερασµία δοκιµάστε και µια ξεροψηµένη κις λορέν, δεν θα χάσετε. Το σέρβις είναι άψογο και οι τιµές µια χαρά, ακόµα κι όταν έχει live (σχεδόν κάθε µέρα/βραδιά). 

Παγκράτι: ναι, χαµός γίνεται, ναι, ουρές έξω από το uber-trendy «Τσέλση» και το «Έλβις», όρθιοι µε µούσια-τατουάζ-ποτήρια-i-phone στα χέρια, κόσµος και κοσµάκης που περιµένει να πιει έναν καφέ, ένα ποτό, ένα κώνιο έστω… αλλά µε συγχύζει λίγο ο πανικός οπότε πήγαµε πιο πάνω, στην ήσυχη Πλατεία Βαρνάβα, και καθίσαµε στη «Βαλίτσα» µε ντακάκια-µεζεδάκια, παγωµένα ποτά και καλή soul µουσική.

Η «Βαλίτσα» είναι κοµψή: ένα χαριτωµένο µαγαζί µέσα, µε µίνι τραπεζάκια έξω, µε φιλική µπάρα, γρήγορο σέρβις, µια µεγάλη βαλίτσα-τραπέζι µπαίνοντας µπροστά-µπροστά και ελαφρώς ταξιδιάρικη διακόσµηση.

Σερβίρει δική της ρακή, σπιτική, νόστιµα µεζεδάκια, και καφέδες-ποτά κοµπλέ – µε καλές τιµές σε όλα.

Tέλος… άνοιξε ένα καινούργιο (µαγαζί µε ρούχα-αξεσουάρ) «Docklands» στην Κηφισιά, κι επειδή έχω µπλουζάκια φίρµας Docklands του γιόκα µου από το µαγαζί του Κολωνακίου (Πινδάρου) χίλια χρόνια, υπογράφω ότι είναι αθάνατα, άφθαρτα, χιλιόχρονα και ωραιότατα. Από µαλακό ελαφρύ µακό, µε έξυπνα σχέδια, ντιζαϊνάτα αλλά καθόλου fake, τα ρούχα Docklands σχεδιάζονται και φτιάχνονται στην Ελλάδα. Τα λιβανίζω επειδή κάθε φορά που πλένονται (σε προγράµµατα ό,τι να ’ναι ενός ψυχονευρωτικού πλυντηρίου, µια και δεν το έχω 100%, ούτε καν 80%, µε τη νοικοκυροσύνη), κάθε φορά που τα απλώνω κι αφού έχουνε ξεµείνει καιρό στον πάτο του απλωσουάρ, ξαφνιάζοµαι για το πόσο δεν έχουνε πάθει τί-πο-τα στα ανοικοκύρευτα χεράκια µου, και πόσο όµορφα/σαν καινούργια είναι ακόµα.

Ο Ηλίας, που έχει το µαγαζί του Κολωνακίου, µαζί µε τη γυναίκα του άνοιξε και το αντίστοιχο της Κηφισιάς – ο χώρος είναι φωτεινός, αστραφτερός και γεµάτος κοµµάτια που σε φτιάχνουν, όχι µόνο όταν τα κοιτάζεις και τα αγγίζεις αλλά κυρίως όταν τα φοράς…. για χρόνια και χρόνια, λέµε!

Μπορεί να µην είναι πάντα το ζητούµενο για ένα µπλουζάκι, θεωρείς ότι θα το βαρεθείς το ρηµάδικο και θα του δώσεις δρόµο κάποια στιγµή – αλλά όταν σου τυχαίνει µε µπλουζάκι που σου γυαλίζει, το εκτιµάς ιδιαίτερα που σου φέρθηκε άψογα παρά την κακοµεταχείριση, και µπράβο του.