Το δημοσιογραφικό, πολιτικό, καλλιτεχνικό καφενείο της οδού Σκουφά μετράει ήδη 25 χρόνια ζωής και τα γιορτάζει το ερχόμενο Σάββατο 6 Μαΐου με ζωντανή μουσική, κεράσματα και ανοιχτή πρόσκληση σε όλους αυτούς που τόσα χρόνια το έκαναν ένα από τα πιο ιστορικά σημεία συνάντησης της πόλης μας.
Το Φίλιον διατηρεί πάντα και την ατμόσφαιρα λογοτεχνικού καφενείου με τις λογοτεχνικές βραδιές της Δευτέρας κάτω από τον τίτλο «Φίλοι στο Φίλιον» σε επιμέλεια Θέμη Ροδαμίτη.
Τα εμβληματικά μαγαζιά της πόλης λιγοστεύουν, όμως το Φίλιον κρατάει πάντα την ιδιαίτερη ταυτότητα, ένα σημείο συνάντησης ανάμεσα στις φυλές της Αθήνας.
Εικονογράφηση της Ειρήνης Ηλιοπούλου για την Athens Voice
«Περίπου στη μέση της Σκουφά είναι ένα συμβολικό μαγαζί, το Φίλιον, Ντόλτσε πάντα για κάποιους θαμώνες, αυτούς που θέλουν να διατηρήσουν κάποιες σταθερές, ίσως γιατί όλες οι άλλες στη ζωή τους χάθηκαν. Έγινε άρθρο στα περιοδικά, έγινε μόδα και πέρασε, ξανάγινε, ξαναπέρασε και υπάρχει πάντα, γιατί η συμβολική του σημασία είναι μεγαλύτερη από το ίδιο κι από τους κουρασμένους και κάποτε αστείους θαμώνες του. Στο στρατηγικότερο σημείο της λεωφόρου που οδηγεί στη Γραμμή είναι η no man’s land του χάρτη. Οι φυλές της πόλης, στις διαδρομές που κάνουν κατά μήκος της κοινωνικής κλίμακας, το έχουν ορίσει ελεύθερη ζώνη, συνδετικό κρίκο. Η εξουσία και η πείνα, το χρήμα με την ποίηση συναντιούνται εδώ τα μεσημέρια του σαββατοκύριακου και ανταλλάσουν εμπορεύματα, πληροφορίες, ιδέες. Οι γραφικοί τρελοί, οι εξαντρίκ φιγούρες, οι οργανοπαίκτες, οι ζητιάνοι –ένα κατοστάρικο, φίλε, έχω AIDS– είναι μέρος των θαμώνων. Οι υπόλοιποι το ξέρουν και τους ξέρουν. Δε δυσφορούν, ξέρουν ότι στην αέναη κοινωνική διαδρομή οι ρόλοι πολύ εύκολα αλλάζουν. Το Φίλιον μοιάζει σαν εκείνους τους διαπλανητικούς σταθμούς της πρώιμης επιστημονικής φαντασίας, που είναι φτιαγμένοι απ’ όλα τα υλικά του σύμπαντος για να χρησιμεύουν ως ζώνες ελεύθερης συναλλαγής. Εδώ και δέκα με δεκαπέντε χρόνια είναι σημείο του μελλοντικού κόσμου, και γι’ αυτό σημαντικό στο χάρτη της πόλης...»
… «‘Σας κάνει τόσο κόπο να πιείτε ένα καφέ μαζί μου;’» Δέχτηκα τελικά. Κανονίσαμε να βρεθούμε χτες το πρωί στις έντεκα σ’ ένα καφενείο στο Κολωνάκι. Φτάσαμε πολύ πριν τις έντεκα για να εξασφαλίσουμε τραπέζι. Πολύς κόσμος συχνάζει σ’ αυτό το καφενείο, ιδιαίτερα το Σάββατο το πρωί. Εγκατασταθήκαμε στην άκρη του πεζοδρομίου, από τη μεριά που βρίσκεται το περίπτερο κι ο τηλεφωνικός θάλαμος. Πολλοί περίμεναν όρθιοι, εκλιπαρούσαν τα γκαρσόνια να τους βρουν θέση». Γράφει ο Βασίλης Αλεξάκης στο διήγημα «Η κόρη από τα Γιάννενα». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι μιλά για το αγαπημένο καφενείο συγγραφέων, δημοσιογράφων, πολιτικών, καλλιτεχνών, φοιτητών και δικηγόρων, μιας ολόκληρης κοινότητας που πολλά χρόνια τώρα κάθε Σάββατο μεσημέρι δίνει ραντεβού εδώ με την ίδια συνέπεια που κάνει τα αποδημητικά πουλιά να συγκεντρώνονται κάθε άνοιξη στο ίδιο πάντα σημείο του πλανήτη. Έρχονται όλοι. Καθένας για τον δικό του λόγο. Άλλος για να πιει τον καφέ του, άλλος για να συναντήσει τους φίλους του όλους μαζί, συγγραφείς για να βρουν ήρωες για το νέο τους βιβλίο, σκηνοθέτες πρωταγωνίστριες για τη νέα τους ταινία, διευθυντές lifestyle εντύπων για να τσεκάρουν ποιοι τους διαβάζουν, πολιτικοί για ελεγχόμενες σφυγμομετρήσεις, ηθοποιοί για να βρουν δουλειά, αρχιτέκτονες για να μιλήσουν με πελάτες, ζωγράφοι για να κλείσουν έκθεση, εσύ για να δεις τι της έκανες και έχει τα χάλια της τελευταία…
Στο 34 της Σκουφά, δίπλα στον Άγιο Διονύσιο, βρίσκεται το αγαπημένο σημείο συνάντησης αυτών των φανταχτερών πουλιών. Το «Φίλιον», αν και πολλοί επιμένουν να το αποκαλούν με το παλιό του όνομα, «Ντόλτσε». Χρόνια τώρα αυτή η παράδοξη κοινότητα στωικά παρακολουθεί την κίνηση στην εκκλησία: πολυτελείς νύφες, αμήχανοι γαμπροί, τεράστιες λιμουζίνες πηγαίνουν κι έρχονται, οι θαμώνες είναι περίεργοι (κανείς τους δεν έχει κάνει θρησκευτικό γάμο) και λίγο έκπληκτοι (έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι έχουν καν παντρευτεί). Μετά επιστρέφουν στα πατατάκια τους, ποιος ήπιε την μπίρα μου, μου δίνεις λίγο την «Ελευθεροτυπία», πείνασα, θα πάρουμε καμιά κουρού ή θα πάμε στον Γιατρό της Πείνας; Υπέροχες φοιτήτριες ανάμεσα σε μαθήματα και φροντιστήρια, δικηγόροι ανάμεσα σε δίκες, σμαλτωμένες γηραιές κυρίες με μοβ μαλλιά και γούνινους γιακάδες – κι ας είναι μήνας Ιούλιος – που πίνουν το τσάι τους χωρίς να μιλούν αλλά και χωρίς να ξεφεύγει τίποτα από το άγρυπνο μάτι τους, δημοσιογράφοι που χαζεύουν, διανοούμενοι σε χαλάρωση, εκκεντρικοί σε έξαρση, πολιτικοί που μιλούν κανονικά, αναρχικοί που μιλούν πολιτικοποιημένα, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι σ’ αυτό το καφενείο – όμως με τι συνέπεια στη χωροταξία των τραπεζιών!
Εξώφυλλο της Ειρήνης Ηλιοπούλου για το τεύχος 505 της Athens Voice
Το Φίλιον είναι μάλλον μακρόστενο και «αβαθές». Μόλις μπεις, βλέπεις απέναντί σου έναν πράσινο πάγκο όπου αναπαύονται ωραιότατες σοκολατίνες με σιρόπι βύσσινο, ζαχαρωτά, κις λορέν, σάντουιτς και γλυκά σπιτικά, ο Φρέντυ Γερμανός, κάτοικος της οδού Σόλωνος, παράγγελνε σχεδόν κάθε μέρα και του έφερναν σπίτι μια ολόκληρη πάστα φλώρα. Πίσω από τον πράσινο πάγκο γκαρσόνια στριφογυρίζουν, βάζουν τις τάρτες σε πιάτα, πασπαλίζουν τους καπουτσίνο με κανέλα, χώνουν τραγανιστά πατατάκια στα μπολ και πατάνε με το δάχτυλο το ψωμί να εξετάσουν αν έχασε την ελαστικότητά του. Στον στενό διάδρομο που απομένει ανάμεσα στη τζαμαρία κάθονται οι όρθιοι, ακουμπώντας τον αγκώνα στη μικρή μπάρα, εφημερίδα και όλα, κοιτούν τάχα αμέριμνα προς τα έξω, θέλοντας να δουν τα πάντα μέσα από το τζάμι της βιτρίνας, έχοντας την απατηλή ψευδαίσθηση ότι κανείς δεν τους βλέπει. Ο Νίκος Περράκης στέκεται εδώ, δεν τον χωράνε τα τραπέζια, πολύ συχνά φέρνει και τον γιο του, όπως κι άλλοι μπαμπάδες του Σαββάτου που έρχονται να πάρουν μια ανάσα, ο μικρός τούς γονάτισε στα ψώνια. Περνά και η Βανέσα Ζουγανέλη και μιλά για σινεμά, περνά και η Ναταλία Ιορδάνου, πάλι έδωσε όλο της τον μισθό στην Καλογήρου. Ο Στέλιος Κούλογλου πίνει μπίρες με κάποιον φίλο του δημοσιογράφο από το εξωτερικό, αυτός κι ο Παπαχελάς ξέρουν να ανοίγουν τις πόρτες σ’ όλο τον κόσμο.
Στα αριστερά ο χώρος μεγαλώνει, βαθαίνει, οι τοίχοι είναι κίτρινοι, δυο πίνακες του Χατζίνα παρακολουθούν τις παρέες των πολιτικών που προτιμούν αυτό το σημείο του καφενείου, ο Τσουκάτος δεν έχει καμία όρεξη να τον δουν όλοι οι περαστικοί να πίνει καφέ με τον Κακαουνάκη.
Σε ένα εγχειρίδιο του καλού πολιτικού που κυκλοφόρησε, γινόταν εκτενή αναφορά στο Φίλιον ως ένα ιδανικό άτυπο πολιτικό γραφείο. Εδώ οι συζητήσεις είναι πολιτικοποιημένες. Οι καρέκλες από μπαμπού μονοπωλούνται από τους Σημιτικούς και την «ευρωπαϊκή» πτέρυγα του Συνασπισμού, αλλά δεν μαλλιοτραβιούνται μεταξύ τους (είναι εκσυγχρονιστές), ίσα ίσα δανείζονται ο ένας από τον άλλο τα «Νέα» και την «Ελευθεροτυπία» - «Ελεύθερος Τύπος» δεν έχει μπει εδώ. Ο ίδιος ο Κωνσταντόπουλος ποτέ δεν έχει εμφανιστεί, αν και σίγουρα ξέρει που είναι τα στελέχη του κάθε Σάββατο μεσημέρι, ούτε ποτέ κανένας από το Κομμουνιστικό Κόμμα, για Νεοδημοκράτες ούτε λόγος. Αν και ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, όπως πολλοί άλλοι δικηγόροι και δικαστικοί (Κούγιας, Παππάς, Ψυχοπαίδης, Κατσαντώνης), ήρθε κάποιες φορές, έκατσε στο τραπέζι του Παπαγιαννάκη πολύ πολιτισμένα. Τα νεύρα σπανίως τσιτώνουν, και οι καφέδες που καταναλώνονται ένα Σάββατο αρκούν για να κάνεις τουρσί έναν ελέφαντα. (Γιατί είναι ο καφές καλύτερος από μια γυναίκα; Γιατί δεν παραπονιέται όταν του βάζεις σαντιγί. Γιατί όταν παλιώσει μπορείς να τον πετάξεις. Γιατί…) Οι πολιτικοί αντίπαλοι αντί να τσακωθούν προτιμούν να βυθιστούν στις καρέκλες από μπαμπού στο πεζοδρόμιο και να βαθμολογήσουν τις περαστικές στην άτυπη πασαρέλα της Σκουφά.
Το Φίλιον, μια no man’s land, ένα καφενείο στα σύνορα Κολωνακίου και Εξαρχείων, στα σύνορα της κοσμικότητας και του περιθωρίου, είναι η πράσινη ζώνη ανάμεσα στις φυλές της πόλης που εδώ ξεχνάνε τις διαφορές τους και πίνουν τον καπουτσίνο της ειρήνης. Ο Φώτης Γεωργελές σε ένα εντιτόριαλ του ΚΛΙΚ γράφει σε ανύποπτο χρόνο: «Η εξουσία και η πείνα, το χρήμα με την ποίηση συναντιούνται εδώ τα μεσημέρι του Σαββατοκύριακου και ανταλλάσσουν εμπορεύματα, πληροφορίες, ιδέες. Οι γραφικοί τρελοί, οι εξαντρίκ φιγούρες, οι οργανοπαίκτες, οι ζητιάνοι - ένα κατοστάρικο, φίλε, έχω AIDS - είναι μέρος των θαμώνων. Οι υπόλοιποι το ξέρουν και τους ξέρουν. Δεν δυσφορούν, ξέρουν ότι στην αέναη κοινωνική διαδρομή οι ρόλοι πολύ εύκολα αλλάζουν. Μοιάζει σαν εκείνους τους διαπλανητικούς σταθμούς της πρώιμης επιστημονικής φαντασίας, που είναι φτιαγμένοι απ’ όλα τα υλικά του Σύμπαντος για να χρησιμεύουν ως ζώνες ελεύθερης συναλλαγής».
Πράγματα που θα ακούσεις να συζητούνται στα τραπέζια του Φίλιον: η ταινία του Αριστόπουλου (καθημερινός πελάτης), το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, φέτος στην Σκύρο, το γκολ του Ντέμη, ο γάτος μου, η Πενέλοπε Κρουζ, τα βυζιά της Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ, τα Romeo Girl, η πρώην σύζυγός μου, πιστεύετε ότι οι Εσκιμώοι κρυώνουν και μήπως ανακάλυψε την Αμερική ο Οδυσσέας; Πράγματα που ποτέ δεν θα ακούσεις να συζητιούνται στα τραπέζια του Φίλιον: το Λόττο, η κοσμική στήλη του Down Town, η Μύκονος, το νέο ΝΟΚΙΑ, η Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ, τα Donna Karan, η πεθερά μου.
«Το Φίλιον είναι πολύ κοντά στο να είναι η αρχαία αγορά», λέει ο Κωνσταντίνος Τζούμας με τη γνωστή του ακρίβεια. «Ο καθένας λέει αβίαστα ό,τι θέλει. Ακούς τις πολύ ιδιαίτερες απόψεις καθενός, χωρίς βαριά κριτική και πολλές αναλύσεις. Είναι μια υπέροχη coffee society».
Ο Κωνσταντίνος είναι από τους πιο παλιούς και σταθερούς θαμώνες του Φίλιον, έρχεται μόνο καθημερινές και ποτέ το Σάββατο, έχει υπερβολικά πολύ κόσμο για να πιεις το τσάι σου με την ησυχία σου. Μαζί του ο Αντώνης Θεοδωρακόπουλος, ο Γιώργος Κοτανίδης, ο Φίλιππος Πετρίδης και η μοναδική γυναίκα της παρέας Αντιγόνη Αμανίτου με τον σύζυγό της Γιώργο Οικονόμου. «Η χάρη αυτής της παρέας», λέει η Αντιγόνη, «είναι ότι είναι μεταβλητή. Βλέπεις ανθρώπους που πήγανε να ζήσουν στο Πήλιο για 10 χρόνια και ξανάρχονται στην παρέα και είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ». Και αυτή η παρέα πάει κι έρχεται εδώ πάνω από δεκαπέντε χρόνια.
Η ιστορία του Φίλιον ξεκινά από παλιά. «Πάμε στο πατάρι», έλεγε η μαθητιώσα νεολαία στη δεκαετία του ’60, το γνωστό πατάρι του Ντόλτσε ενδείκνυτο για τρυφερά ραντεβού μετά ολίγον χουφτώματος. Μετά τη μεταπολίτευση τα πρώην γυμνασιόπαιδα ανακαλύπτουν ότι το πατάρι χωρά και τις μετεφηβικές τους ανησυχίες, πολιτικές συζητήσεις, εντάξει, μπορεί και να χούφτωνες λίγο. Κάποια στιγμή στο Ντόλτσε φτάνει ένας αέρας Γαλλίας, όσοι γύρισαν μιλούν για τον Φίλιπ Σταρκ, τα Swatch, την επιστημονική φαντασία, το Actuel, την πλατεία Κοντρεσκάρπ.
Ενώ οι θαμώνες εμμένουν σε μια συνήθεια που είναι πέρα από μόδες και περιοδικά, εντούτοις εδώ μέσα ακριβώς κατοικοέδρευσαν εκείνοι που μίλησαν πρώτοι για το lifestyle στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και το διαμόρφωσαν στη δεκαετία του ’90. Ο Πέτρος Κωστόπουλος και ο Φώτης Γεωργελές, τα δυο αντίπαλα δέη του lifestyle, καθόντουσαν σε διπλανά τραπέζια, ο ένας έλεγε «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή», ο άλλος «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Έχουν κοινούς φίλους όπως τη Σοφία Κιντή και κοινό οδοντίατρο τον Δημήτρη Χαλαζωνίτη. Ο Κωστόπουλος κάθεται με τον Λαλιώτη, ο Γεωργελές με την ομάδα του που βγάζει το «Η ζωή είναι εδώ» στην «Ελευθεροτυπία» και το βραχύβιο «Μ2» στη «Μεσημβρινή». Μετά οι δυο παρέες θα ξανασυναντηθούν στο Mohnblumchen και εκεί μπορεί και να τσακωθούν πάνω από ένα Zanone κοστουμάκι.
Το ’92 έρχεται ο πανικός. Η οικογένεια Νέζη στην οποία ανήκει το ακίνητο ειδοποιεί τους μέχρι τότε διαχειριστές του, αδελφούς Πίσπα, ότι προβαίνει σε ιδιοχρησία. Το Ντόλτσε κλείνει για τέσσερις μήνες και το coffee society αναστατώνεται. Διαρρέει η φήμη ότι πρόκειται να μετατραπεί σε φαστ-φουντάδικο, οι παρέες φρίττουν. Πιο επιφυλακτικός και λίγο νευρικός φαίνεται ο Κώστας Λαλιώτης, στο ΥΠΕΧΩΔΕ ξέρουν από παράδοση και αν είχε καλή δικαιολογία θα το κήρυσσε διατηρητέο. Όλοι ρωτάνε τι θα γίνει, που θα μαζευόμαστε, μετά από πολύωρες συζητήσεις ο Τζούμας προτείνει το Ζόναρς, κάποιος άλλος το café Μπραζίλ, για πλατεία ούτε λόγος. Τελικά τον Μάιο του ’92 το καφενείο ξανανοίγει ως Φίλιον και απ’ ό,τι φαίνεται πρόκειται να παραμείνει φίλιον κράτος για τους θαμώνες του Ντόλτσε. Η Μαρία και η Ειρήνη Νέζη έχουν μεγαλώσει το χώρο, έχουν εμπλουτίσει το μενού με κάποια σνακς και κρύα πιάτα, αλλά οι αλλαγές σταματούν εκεί. Οι νέες οικοδέσποινες απεχθάνονται εξίσου τους μοντερνισμούς, το κλασικό ύφος διατηρείται. Δειλά οι πρώτες παρέες αρχίζουν να το τσεκάρουν, το βρίσκουν συμπαθητικό, ειδοποιούν και τους υπόλοιπους ότι έχει την έγκρισή τους, μόνο που θα αρνηθούν για χρόνια να το πουν με το νέο του όνομα, γι’ αυτούς είναι έστω το «πρώην Ντόλτσε». Σύντομα ξανακάνει την εμφάνισή του στα τραπέζια και ο Λαλιώτης. Το ότι παίρνει μαζί και την κόρη του Νίκη, όπως έκανε και ο Κουναλάκης με την Ξένια, αποδεικνύει ότι αυτό το cafe είναι οικογενειακή υπόθεση και οι καρέκλες κληροδοτούνται.
Αρχείο Φίλιον
Οι τοίχοι του Φίλιον είναι πάντα γεμάτοι με αφίσες από καλλιτεχνικά γεγονότα: θέατρα, ταινίες, χορός, πρωταγωνιστές που πίνουν τον καφέ τους κάτω από τη φωτογραφία τους. Εδώ εμφανίστηκε πρώτα η αφίσα του «Safe Sex», ο διανομέας Γιώργος Σπέντζος το έχει γούρι να κολλά πρώτα εδώ τις αφίσες των ταινιών του.
Η Μιρέλλα Παπαοικονόμου ερχόταν εδώ με τα αγαπημένα της παιδιά, τον Κόκλα που παίδευε το σταυρόλεξο των «Νέων», την Κατερίνα Λέχου, τον Τόνυ Δημητρίου, τον Αιμίλιο Χειλάκη. Τους έβλεπες και ήξερες ποιος θα πρωταγωνιστήσει στον επόμενό της σίριαλ. Εδώ κέρασε ο Άλκις Κούρκουλος τη γέννηση του αδελφού του. Ο Παν-Παν της κρατικής τηλεόρασης πίνει καφέ πια με τη Χριστίνα Θεοδωροπούλου. Όμως οι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, τα τηλεοπτικά στελέχη και δημοσιογράφοι που γράφουν στα ψυχαγωγικά έντυπα έρχονται εδώ κυρίως για να αποφύγουν τις συζητήσεις περί καλλιτεχνικών. Εκτός αν πρόκειται για ένα γερό κουτσομπολιό. Η πανεπιστημιακή κοινότητα ήσυχα ήσυχα συνυπάρχει δίπλα τους, ενώ οι συγγραφείς εμπνέονται. Ο Χρήστος Χωμενίδης και η Μανίνα Ζουμπουλάκη, ο Γιώργος Σκούρτης, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, ο Αντώνης Σουρούνης, πιο παλιά ο Κωστής Παπαγιώργης πάντα με τον Χρήστο Βακαλόπουλο.
Είναι Σάββατο μεσημέρι και το Φίλιον σιγά σιγά γεμίζει. Οι πιστοί θα χαιρετίσουν το γκαρσόνι και εκείνος, χωρίς να τους ρωτήσει, θα δώσει παραγγελία για το καθιερωμένο. Θα ρωτήσουν αν έφτασε όλη η παρέα, ο Χρήστος δεν θα έρθει, γράφει. Ακουμπούν τα βιβλία τους που μόλις αγόρασαν, το νέο του Μπράμου είναι ένα από αυτά. Θα χαιρετηθούν χαλαρά μεταξύ τους. Κάποιος θα ανάψει άλλο ένα Gauloises, αν και ο Χαλαζωνίτης θα καπνίσει ένα πολύ προσεκτικά διαλεγμένο κουβανέζικο πούρο. Θα προσφέρουν καρέκλα στην καινούργια τους κοπέλα, εκείνη θα κάτσει στωικά, αλλά δεν θα ξαναπατήσει το πόδι της σ’ αυτό το μέρος. Θα χαζέψουν. Ένα ζητιανάκι θα περάσει. Μετά κάποιος θα πει ότι ο Νίκος ετοιμάζει καινούργια ταινία και θα κάνω ένα περάσμα, ο Δημήτρης σκέφτεται να κατέβει στις εκλογές, η σκυλίτσα Μπαλού έχει καιρό να φανεί και τι γνώμη έχετε, παρακαλώ, για τις ταυτότητες; Η κοινότητα θα αναστατωθεί, μα, δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις αυτά που λες, αγαπητέ φίλε, μωρ’ δεν μας παρατάς, χαμός. Μετά θα περάσει μια συγκλονιστική ξανθιά, οι συζητήσεις θα σταματήσουν μαχαίρι. Η ευεργετική βαρεμάρα θα καταλάβει τα σώματα. Πείνασα, θα πάρουμε καμιά κουρού ή θα πάμε στον Γιατρό της Πείνας; Κάποιος πάλι θα αναρωτηθεί γιατί στο καλό εξακολουθεί να μένει πιστός σ’ αυτό το ραντεβού, μήπως δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, ίσως να μάθει σκι να πάει και καμία εκδρομή. Α, μα βέβαια, αυτό θα κάνει. Και το επόμενο Σάββατο θα είναι πάλι εκεί, περιμένοντας να φανεί κάποιος γνωστός για να παραγγείλουν τον πρώτο εσπρέσο της ημέρας.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
3°
Εικονογράφηση του Π. Χαμπίδη για την Athens Voice 
