Αρχάγγελος: Γιατί αγαπάμε το μαγαζί του Σωτήρη Λαφαζάνη στον Κολωνό.
Ο Σωτήρης Λαφαζάνης, ιδιοκτήτης του μπαρ «Αρχάγγελος», έφυγε από τη ζωή μετά από τροχαίο δυστύχημα. Με αφορμή την είδηση του θανάτου του, διαβάστε ένα παλιότερο άρθρο για τον «Αρχάγγελο» και τον ιδιοκτήτη του που τόσο αγαπήσαμε όλοι.
Και τι δεν έχει δει αυτή η μπάρα. Και τι δεν έχει ακούσει. Πόνους, χωρισμούς, αποχωρισμούς, χαρές, γενέθλια, ζήλιες, τσακωμούς, μεθύσια υπέροχα, μεθύσια άσχημα, πολλά τελευταία ποτά που πολλαπλασιάστηκαν μέχρι τα ξημερώματα, θαμώνες, ξίνισμα μούτρων απ’τους πιο παλιούς στην επέλαση των καινούργιων. Όπως κάθε τι που το θεωρούμε δικό μας, όταν το έμαθε όλος ο κόσμος κάπως μας ξένισε. Όμως, ακριβώς επειδή το θεωρούμε δικό μας, επανερχόμαστε πάντα. Σήμερα ο Αρχάγγελος γίνεται 21 ετών. Προσωπικά έχω γίνει μάρτυρας μόνο των τελευταίων 7. Δεν θα γινόταν κι αλλιώς, αφού τόσο ήμουν όταν άνοιξε: επτά ετών. Επτά χρόνια όμως είναι αρκετά για να έχω 21 λόγους για να αγαπώ αυτό το μαγαζί.
Για την πρώτη νύχτα που βρέθηκα εκεί και την θυμάμαι ακόμη. Έφτασα για ένα γρήγορο ποτό μετά τη δουλειά, να βρω τον Λ. Έφυγα στις 6, τραγουδώντας αγκαλιά με κάποιον άγνωστο προ μισής ώρας ότι τραβάω λοιπόν σε όλα μια κόκκινη γραμμή, έχοντας κιόλας βρει την αίσθηση του ανήκειν σε ένα μπαρ.
Γιατί εκεί γνώρισα μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων τους οποίους χαιρέτησα έναν έναν κάθε φορά που έμπαινα στο μαγαζί για χρόνια, τους οποίους είδα σε γενέθλια, πήγα εκδρομή, κουβέντιασα και έγιναν οι σιωπηλοί κομπάρσοι σε πολλές σημαντικές στιγμές μου.
Γιατί διαθέτει το προνόμιο του στεκιού, που είναι κάπως σαν προέκταση του σαλονιού σου, αλλά ταυτοχρόνως μπορεί να συναντήσεις τον οποιονδήποτε στο διπλανό τραπέζι, από την Αλεξίου μέχρι τη Βίσση μια ράντομ Τρίτη βράδυ.
Για τον Σωτήρη.
Που έχει τα μάτια του παντού και φροντίζει σαν μάγος να είναι όλοι ευχαριστημένοι και ασφαλείς (ναι, μπαρ είναι, όχι νηπιαγωγείο), κι αν κάποιος πάει να κάνει μαλακία ανάβει τα φώτα και του δείχνει την έξοδο, και για τις φορές που δεν με άφησε να φύγω μόνη μου ενώ είχα υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις μου.
Που είναι εκεί για σένα όταν τον χρειαστείς.
Που είναι επαγγελματίας-ατσίδα, και επειδή αυτό δεν εξηγείται εύκολα γραπτώς, πρέπει κάποιος να το δει για να καταλάβει τι εννοώ.
Γιατί διαθέτει από τα καλύτερα σέρβις της Αθήνας, γρήγορο, έξυπνο και πολύ προσωπικό. Γιατί η Εύα παλαιότερα, και ο Πέτρος πλέον, θυμούνται πώς πίνουν το ποτό τους εκατοντάδες άνθρωποι, και αυτό το ποτό προσφέρεται σε ταχύτητα ανοιγοκλεισίματος ματιού.
Γιατί εκεί χόρεψα μεθυσμένη και ερωτεύτηκα, εκεί έκλαψα χωρίς να ντρέπομαι, και γιατί γενικά ό,τι γίνεται εκεί μένει εκεί, που λένε.
Γιατί σε κανένα άλλο μπαρ της Αθήνας δεν έχω ακούσει Ρένα Βλαχοπούλου και στο καπάκι Μητροπάνο και να είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε.
Γιατί μιλώντας για Μητροπάνο, ο Σωτήρης τη μέρα που πέθανε έπαιζε όλο το βράδυ Μητροπάνο. Όλο το βράδυ.
Για τις playlists Αρχάγγελου που φτιάχνουμε με τη Σοφία.
Για τις μακαρονάδες που θα φας απ’τα χέρια του Σωτήρη αν είσαι τυχερός και θαμώνας.
Γιατί ο Σωτήρης είναι ο μόνος ιδιοκτήτης μπαρ που ξέρω που μπορεί να κοιμηθεί τα ξημερώματα στις 7 αλλά στις 10 θα τον δεις για βόλτα με το ποδήλατο στο Θησείο.
Για τους θαμώνες απ’τον Πειραιά που διαθέτουν σουβλατζίδικο και στο άσχετο μπορεί να γεμίσει το μαγαζί σουβλάκια κεράσματα.
Για τη μουσική, φυσικά. Before it was cool κιόλας.
Γιατί το κοινό είναι τόσο ετερόκλητο που προσφέρεται για κοινωνιολογική μελέτη. Τι κοινό έχει ένας εξηντάρης δικαστής με έναν φοιτητή ιατρικής; Discuss.
Γιατί αν χάσω ποτέ το φίλο μου το Λ.,εκεί θα τον αναζητήσω (και κατά πάσα πιθανότητα θα τον βρω).
Γιατί έχει το «θράσος» να μένει κλειστός Κυριακές και τρεις μήνες το καλοκαίρι, σίγουρα όχι χωρίς κόστος, χωρίς να φοβάται ότι θα χάσει τους πελάτες του, διότι ξέρει ότι αλλιώς δεν θα γεμίσει μπαταρίες και δεν θα είναι αυτό που όλοι ξέρουμε.
Για την κουβέντα που έχει πει ο Κ., ότι η μουσική που παίζει το βράδυ ο Μελωδία είναι σαν καμπάνες που σε καλούν να πας Αρχάγγελο!
Και τέλος γιατί, αν και τελευταία δεν πάω καθόλου συχνά γιατί δεν βγαίνω καθόλου συχνά, κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί νιώθω σα να ξαναγυρίζω στην παλιά μου γειτονιά. Αυτό δεν είναι μαγαζί, είναι κάτι άλλο,κι αν θέλετε να νιώσετε την ατμόσφαιρα του στεκιού, απλώς πηγαίνετε μια καθημερινή βράδυ.
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
Ανταποκρίσεις από μια πόλη που χορεύει ακόμα: Ίσως υπερβολή που περπατάω τόσο δρόμο τέτοια ώρα για να ακούσω τέκνο, αλλά το έχω ανάγκη να χτυπηθώ στο μπάπα μπούπα, που λέει και ο μπαμπάς μου.
Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!
15°
