Καρολίνα Μέρμηγκα

Δύο λόγοι που σας έκαναν να διαλέξετε αυτή τη γειτονιά;

Δεν τη διάλεξα, με έφεραν εδώ οι γονείς μου όταν ήμουν 5 χρονών. Αλλά ίσως θα τη διάλεγα σήμερα για το βράχο του Λυκαβηττού που είναι στέγη και θεμέλιο, και για τη βαβούρα που ακούω συνέχεια έξω από το παράθυρό μου – εγώ μέσα, η βαβούρα απ’ έξω. (Ναι, τη βαβούρα που άλλους τους τρελαίνει). Και για τα γαλάζια σούρουπα που απλώνονται πάνω στην Πατριάρχου Ιωακείμ σαν υπόσχεση αδιάκοπης γιορτής.

Τι αγαπάτε πιο πολύ στο δρόμο που μένετε και γιατί;

Τον φούρνο απέναντι, γιατί με το που μπαίνω μου λένε «Τι θα πάρεις σήμερα, κοριτσάκι μου;» (Και γίνομαι πράγματι αμέσως κοριτσάκι, γιατί η κυρία Ερμιόνη, που τα φτιάχνει όλα με τα χέρια της, με ξέρει από παιδί)· τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας μου όπου καθισμένη εκεί, πολλές νύχτες και πολλές ανατολές, έκανα τα πιο ανεξίτηλα όνειρα, κλάματα, οράματα και θαύματα της ζωής μου· και τη φίλη μου Ελένη και τη μαμά της Αλεξάνδρα που μένουν δυο ορόφους πάνω από μένα, εδώ και 55 χρόνια.

Μια «κρυφή γωνιά» στο Κολωνάκι;

Οι εσωτερικοί ακάλυπτοι χώροι ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Με δέντρα και φυτά και πουλιά που ξελαρυγγιάζονται την αυγή και μυρωδιές σπιτικού φαγητού και φωνές εύηχες και μη – γιατί το Κολωνάκι παραμένει γειτονιά, και στα πίσω μπαλκόνια καλημεριζόμαστε ενώ απλώνουμε ρούχα, και κρυφακούμε τους τσακωμούς των αποκάτω, και τσιρίζουμε γιατί η αποπάνω τινάζει το χαλί της πάνω στα πλυμένα μας.

Τι δεν βρίσκετε στο Κολωνάκι;

Κομψότητα αντίστοιχη της φήμης του.

Αν το Κολωνάκι ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν; 

Η «Γαλάζια Ραψωδία» του G. Gershwin.