Νίκος Ερηνάκης

Δύο λόγοι που σας έκαναν να διαλέξετε αυτή τη γειτονιά; 

Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα – κάθε πρώτη μου ανάμνηση είναι από εδώ. Είχα την τύχη να ανήκω στην τελευταία προνομιακή γενιά που πρόλαβε να βιώσει το τι σημαίνει γειτονιά – όλη την εφηβική πραγματικότητα πριν τη βίαιη ηγεμονία των οθονών, ζήσαμε τους δρόμους της γειτονιάς· παίξαμε, μαλώσαμε, αλητέψαμε, ωριμάσαμε. Παρά τη χυδαία, ισοπεδωτική επέλαση του νεοπλουτισμού συνεχίζω να τη θεωρώ την πιο όμορφη και γοητευτική γειτονιά της Αθήνας. 

Τι αγαπάτε πιο πολύ στο δρόμο που μένετε και γιατί; 

Μένω στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, στην οδό Μελίνας Μερκούρη, στην άλλη γωνία του τετραγώνου από το σπίτι της Μελίνας (το παλιό όνομα, οδός Αθηναίων Εφήβων, μου άρεσε πιο πολύ). Τον Λυκαβηττό αγαπάω πιο πολύ. Το δάσος αυτό διατηρεί κάτι το μυστηριακό, είναι από τους λόγους που πιστεύω ακόμα στον αστικό ρομαντισμό. Η θέα του σώζει το νόημα των πρωινών μου.

Μια «κρυφή γωνιά» στο Κολωνάκι;

Υπάρχει μία μικρή ανηφορίτσα που οδηγεί στην πλατεία της Δεξαμενής, δίπλα από τα σκαλοπατάκια που ξεκινούν από την Ηρακλείτου και συνεχίζουν στη Φωκυλίδου. Φαινομενικά δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά για όσους τυχαίνει να θυμούνται, αυτή υπήρξε η μεγάλη των παιδικών μας χρόνων κρυψώνα.

Τι δεν βρίσκετε στο Κολωνάκι;

Κάτι από την αύρα των Εξαρχείων, και αντιστρόφως. Από μικρός σε αυτές τις δύο γειτονιές τριγυρνώ – νιώθω το ίδιο άνετα και το ίδιο σπίτι μου σε αμφότερες, όπως και στους ξεχωριστούς τους κόσμους. Όσο και αν ενοχλεί μερικούς, ίσως και όλους, αυτές οι δύο γειτονιές, μέσα τουλάχιστον από το δικό μου αισθητηριακό και νοητικό πρίσμα, μοιάζουν τέλεια συμπληρωματικές. Ίσως φταίει η γοητεία που ασκούν οι οριακές αντιθέσεις – σε ζυμώνουν δημιουργικά, γεννούν καινοτομία και αυθεντικότητα στο στοχασμό σου· σε προσανατολίζουν σε νέες περιοχές εμπειρίας· σε διατηρούν αυτόνομο, μακριά από κλίκες, ετικέτες και κατηγοριοποιήσεις. Είναι εκεί που συναντάς τις λεπτές αποχρώσεις, ακριβώς όπως στο σημείο όπου η Σκουφά γίνεται Ναυαρίνου.

Αν το Κολωνάκι ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν; 

Το «All tomorrow’s parties» των Velvet Underground με τη Nico και για λόγους πιο ουσιαστικούς και υπαινικτικούς «Η Μουσική του Φοίνικα» του Γιάννη Χρήστου.