Βαγγέλης Προβιάς

Δύο λόγοι που σας έκαναν να διαλέξετε αυτή τη γειτονιά;

Υπήρξα (και παραμένω) εξ αντανακλάσεως «Κολωνακιώτης». Στο πάρκο του Ευαγγελισμού έμενε ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας που, αν και έληξε δραματικά, μου χάρισε λαμπρότατες στιγμές και χαρές. Στο Κολωνάκι ανακάλυψα την ευλογία της ψυχοθεραπείας, ενώ σήμερα στο γραφείο ενός φίλου στη Σκουφά περνώ ώρες γράφοντας και διαβάζοντας. Για τη σύμβαση της ερώτησης θα πω ωστόσο ότι οι δύο λόγοι που με κάνουν να το αγαπώ κάπως παραπάνω είναι ότι μπορεί να γίνει βαθιά προσωπικό αλλά και άγρια ψυχρό. Μου αρέσει το διπλό του πρόσωπο. 

Τι αγαπάτε πιο πολύ στο δρόμο που μένετε και γιατί;

Απέναντι από το σπίτι του «περιβόητου» έρωτα στο πάρκο του Ευαγγελισμού βρισκόταν ένα από τα εμβληματικά εστιατόρια της εποχής των πολυτελών αγελάδων, το Boscheto, ενώ λίγο παραπάνω βρίσκεται η είσοδος του νοσοκομείου. Aυτό συμπυκνώνει το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Κολωνακίου: Συνδυάζει πολλά ακραία αντίθετα. Ασθενείς και κοσμικούς. Κυρίες με μοβ μαλλί και ντούκια με τατουάζ. Ποιητές και ξεπεσμένους εργολάβους με βρωμερά πούρα. British Council και ελληνάδικο «Β παθολογική». Πρώτα ραντεβού και δημόσιους καβγάδες χωρισμού. Αρχαιολογικές σχολές και Gay bars. 

Μια «κρυφή γωνιά» στο Κολωνάκι;

Το πρώτο γραφείο της ψυχοθεραπεύτριάς μου βρισκόταν σχεδόν μεσοτοιχία με τον Άγιο Διονύση, στη Σκουφά. Ζούσα ένα δράμα. Μετά από μια δύσκολη συνεδρία και ενώ τα δάκρυα και η λύτρωση κουδούνιζαν ακόμα στο κεφάλι μου, καθ’ οδόν για το σπίτι μου έπρεπε να κάνω τον ευγενικό και χαρούμενο σε φίλους και γνωστούς που πετύχαινα να πίνουν γελαστούς καφέδες στο Φίλιον ή στη Σκουφά. 

Τι δεν βρίσκετε στο Κολωνάκι;

Μου λείπει η ψευδαίσθηση της δεκαετίας του 1990, ότι όσο περνά ο καιρός τα πράγματα δεν μπορεί παρά να καλυτερεύουν, για όλους... Δεν βρίσκω ακόμα μαγαζιά που με σημάδεψαν: Το Ντέρτι Πίτσα του Τάσου Μελετόπουλου, τη μοναδική trendy πιτσαρία στην ιστορία της Αθήνας, στην Ηροδότου, όπου εργαζόμουν στα 20 μου ως μετρ και είχα «διώξει» τη Βάνα Μπάρμπα, την εποχή της παντοδυναμίας της (οχτώ τραπέζια είχαμε όλα και όλα!). Την Olla, ένα εμπνευσμένο κατάστημα με ιταλικά σερβίτσια που είχε ανοίξει ένας αγαπημένος φίλος που πέθανε νέος από θλίψη. Το Alexander’s, το gay bar στην Αναγνωστοπούλου με την πιο εκλεπτυσμένη λαϊκότητα που μπορείς να φανταστείς. 

Αν το Κολωνάκι ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν;

Θα ξαναθυμηθώ τον πρώτο έρωτα: «Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα». Ε, και το «Being Boring» των Pet Shop Boys.