Η Αθήνα του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου

Πού ήταν το πρώτο διαμέρισμά σου στην Αθήνα; 

Στα Εξάρχεια.

Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά; 

Στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Κέδρος. Ήταν το στέκι του Γιάννη Ρίτσου, του Κώστα Βάρναλη, του Τάσου Λειβαδίτη, του Στρατή Τσίρκα, της νεαρότατης τότε Μάρως Δούκα, πολλών, πολλών... με οικοδέσποινα τη Νανά Καλλιανέση. Ένας μυθικός κόσμος για τα μάτια ενός σπουδαστή δραματικής σχολής. Εκεί γνώρισα την Κοραλία.

Τώρα πού μένεις; Για ποιο λόγο διάλεξες αυτό το σπίτι/γειτονιά; 

Στον Λυκαβηττό, με θέα τον Υμηττό. Είχα να τον δω έτσι ολόκληρο απ’ τα παιδικά μου χρόνια, απ’ την αυλή του σχολείου μου στα Ιλίσια. Η Ξενοκράτους μού αρέσει γιατί είναι γειτονιά. Έχει όλα τα μαγαζιά που σου χρειάζονται, από κρεοπώλη μέχρι κλειδαρά κι από καθαριστήριο έως ανθοπωλείο. Και κάθε Παρασκευή λαϊκή αγορά. Άσε που έχει και παιδική χαρά στα 50 μέτρα.

Σε ποια γειτονιά της Αθήνας ονειρευόσουν πάντα να μείνεις και δεν έχει προκύψει; 

Έχω  ζήσει στις γειτονιές που πάντα ήθελα. Από τα Άνω Ιλίσια στα Εξάρχεια, στον Υμηττό, στο Θησείο, στο Παγκράτι, στην Πλάκα, και τώρα στο Κολωνάκι. Μπορεί να προλάβω να ζήσω και στο Μετς.

Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον Αθηναίο; 

Η μνήμη της πόλης από τα παιδικά του χρόνια. Επίσης η αγάπη και η έγνοια για την Αθήνα. Η Αθήνα σαν επιλογή ζωής, κι όχι γιατί έτυχε.

Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός σου φόβος; 

Έχουν γίνει πολλά άσχημα στην Αθήνα, και η κρίση έχει προσθέσει τα δικά της. Τόσα κλειστά μαγαζιά. Μου προκαλεί φόβο αυτή η ερήμωση.

Τι σου λείπει από την Αθήνα των παιδικών σου χρόνων; 

Πολλά. Οι ελεύθεροι χώροι για να παίζουν τα παιδιά. Η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοιχτές, μπαινοβγαίναμε παντού, κάποιες φορές ανταλλάσσανε και πιάτα με φαγητό. Ένιωθα ασφαλής, προστατευμένος.

Αγαπημένη αθηναϊκή βόλτα; 

Οι μεγάλοι δρόμοι: Βασιλίσσης Σοφίας, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας, Σόλωνος. Και τα μονοπάτια του Υμηττού.

Τρία πράγματα που δεν σου αρέσουν καθόλου σε αυτή την πόλη... 

Ο διάχυτος εκνευρισμός και η εριστική διάθεση των κατοίκων, ιδιαίτερα όταν οδηγούν. Τα γκράφιτι, όταν γίνονται μουντζούρες, με τη μια υπογραφή πάνω στην άλλη, ή γραμμένα πάνω σε πέτρινους τοίχους, ιστορικά κτίρια, όπου να ’ναι. Πολλές πλατείες που έχουν αχρηστευτεί, βρώμικες, σκοτεινές, σωστοί ανθρωποδιώχτες. Ούτε Έλληνας ούτε ξένος θέλει να κάθεται πια. Σκεφτείτε μόνο την Ομόνοια και τα Εξάρχεια. 

Και τρία πράγματα που χωρίς αυτά δεν θα την άντεχες... 

Το αττικό φως, που γρήγορα νικάει τη βροχή και τη συννεφιά. Ο τρόπος που αναμειγνύεται το παρελθόν με το παρόν αυτής της πόλης σε κάθε σου βήμα. Οι φίλοι και οι γνωστοί που συναντώ στη Σόλωνος, στην Ασκληπιού, στα βιβλιοπωλεία. Χαμόγελα και κουβέντες στα γρήγορα.

Ποια ήταν η καλύτερη δεκαετία της Αθήνας; 

Η δεκαετία του ’70, για πολλούς λόγους.

Το αγαπημένο σου μέρος για απομόνωση στην Αθήνα; 

Το σπίτι μου. 

Το τωρινό σου στέκι; 

Από τότε που ανέλαβα το Φεστιβάλ Αθηνών, απέκτησαν άλλη σημασία τα βιαστικά μου περάσματα από το Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Το αγαπημένο σου κτίριο στην πόλη; 

Δεν έχω ένα. Όταν έμενα στο Θησείο, το Αστεροσκοπείο. Τώρα η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη κάτω απ’ το μπαλκόνι μου.

Ποιο είναι το χειρότερο είδος Αθηναίου; 

Οι ρατσιστές.