Μικρές φράσεις, λέξεις και εικόνες που δηλώνουν την αγανάκτηση για τον κόσµο όπως έχει γίνει σήµερα. Δυσπιστία και απογοήτευση απέναντι σους κρατικούς µηχανισµούς, ιδιαίτερα στη Δικαιοσύνη. Στέλνουν µήνυµα συµπαράστασης, καλούν όλους να αφυπνιστούν και να γίνουν αυτοί οι ήρωες «Avengers».
Προσωπικά, µε προκαλούν µε την ευστοχία τους και αναδεικνύουν αλήθειες που δεν θέλω να βλέπω. Τέτοιου είδους µηνύµατα, που επαναλαµβάνονται σε πολλά σηµεία της Αθήνας, µε κάνουν να νιώθω ότι η γενιά µου δεν είναι µόνο αυτό που πολλοί θέλουν να πιστεύουν, µια γενιά χαµένη στο κόσµο των smartphones, αλλά µια γενιά που δεν φοβάται να πάρει πολιτική θέση και να αµφισβητήσει τις αποφάσεις των µεγάλων.
Λέξεις σκόρπιες εδώ και εκεί που αποτελούν την υπογραφή ή τη δήλωση κάποιου που θέλει να συνοµιλήσει µε τον κόσµο. Το «βασανίζοµαι…» είναι η λέξη που κατέληξε να περάσει και στο λεξικό της καθηµερινότητάς µας. Άραγε, από τι βασανίζεται;
Η µορφή τέχνης που έκανε µεγάλο άνοιγµα στην Ελλάδα το 1990, έχοντας ξεκινήσει το 1960 από την Αµερική. Υπάρχουν πολλές µορφές graffiti, όπως wild style µε περίπλοκες µορφές µε αρκετές γραµµές και βέλη, bomb µε στρογγυλές γραµµές και καµπύλες, bubble style µε γράµµατα «φούσκες».
Διάφορα styles ξεπηδούν κάθε τόσο καθώς οι graffiti artists καινοτοµούν καθηµερινά. Τα graffiti δεν είναι µόνο µια µορφή τέχνης αλλά και στάση ζωής. Οι διάφορες οµάδες των «γκραφιτάδων» είναι µια δεύτερη οικογένεια για τα µέλη που τις αποτελούν. Μεγαλώνοντας άκουγα γονείς και συγγενείς να κατηγορούν αυτού του είδους την έκφραση που «βρωµίζει τους τοίχους» και ποτέ δεν µπορούσα να καταλάβω γιατί. Για µένα αυτή η µορφή τέχνης είναι κάτι περισσότερο από «βρωµιά». Σπάει τη µουντάδα και το γκρίζο της πόλης και αυτή η αναστάτωση που µου προκαλεί έχει στόχο να µου δείξει ότι υπάρχει κι ένας άλλος πιο «όµορφος κόσµος» εκεί έξω.
Graffiti/ Παραστατική τέχνη (κεντρική φωτό)
Οι πιο πολυσύχναστοι δρόµοι του ιστορικού κέντρου είναι ο κυρίαρχος καµβάς. Φαίνεται πως το κέντρο είναι και το κατάλληλο καταφύγιο για νέους καλλιτέχνες να πειραµατιστούν, να προκαλέσουν δέος µε τις δηµιουργίες τους, επιθυµώντας, ίσως, να συνδιαλαγούν µε όσο περισσότερο κόσµο γίνεται.
Έντονα χρώµατα και πολύβουες «θορυβώδεις» συνθέσεις που µπορεί κανείς να δει παντού. Στην αρχή µου προκαλούσαν αναστάτωση και µου χαλούσαν την κανονικότητα του µονότονου και ανιαρού urban landscape. Κυκλοφορώντας όµως περισσότερο ανάµεσα σε αυτά τα έργα τέχνης, ανακάλυψα πόσο καλύτερα µε έκαναν να αισθάνοµαι δίνοντας χρώµα στην καθηµερινότητά µου.
Δηµιουργίες που σου παίρνει λίγο χρόνο µέχρι να καταλάβεις τι είναι αυτό ακριβώς που βλέπεις. Οι καλλιτέχνες αγαπούν τη «γεωµετρική περίοδο», καθώς τα έργα τους διακρίνονται από την επανάληψη της καµπύλης ή σχηµάτων µε αιχµές. Ίσως δεν έχουν γίνει µε σκοπό να έχουν κάποιο συγκεκριµένο νόηµα, αλλά να σε... υπνωτίσουν µε την επανάληψη των µοτίβων.
Πάντα προτιµούσα την παραστατική τέχνη, αυτή µπορώ να τη νιώσω περισσότερο. Τα αφηρηµένα µοτίβα µου φαίνονται ανούσια. Όµως, κοιτάζοντάς τα περισσότερο βυθίζοµαι µέσα στον κόσµο που αναπαριστούν και σχεδόν µε υπνωτίζουν. Συνειδητοποιώ ότι τελικά προτιµώ τα έργα µε καµπύλες. Σε µια πόλη µε τόσες αιχµές και γωνίες, αυτές µε κάνουν να χαµογελώ.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
