City Lover 418

Δημοτικά σφαγεία

Η οδός Πειραιώς είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δρόμους της πόλης, τόσο για τη σύγχρονη ζωή (καινούργιο Μουσείο Μπενάκη, Ίδρυμα Κακογιάννη κ.ά.), όσο και για τα παρελθοντικά (κουφάρια παλιών εργοστασίων, αρχαιολογικός χώρος Κεραμεικού κ.ά.), αλλά και για τις ενδιάμεσες καταστάσεις  (η Τεχνόπολη στο Γκάζι, το Πιλ Πουλ κ.ά.). Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις είναι τα παλιά δημοτικά σφαγεία της Αθήνας, που ανήκουν στο σημερινό δήμο Ταύρου (στη φωτογραφία η είσοδός τους).

Όπως διαβάζουμε στη μαρμάρινη υπέρθυρη επιγραφή, εγκαινιάστηκαν από τον άξιο δήμαρχο Εμμανουήλ Μπενάκη (ναι, απ’ αυτόν μετονομάστηκε η Προαστίου σε Μπενάκη, γιατί εκεί ήταν το σπίτι του) το 1916, δηλαδή σχεδόν έναν αιώνα πριν. (Οι Μπενάκηδες ήταν μια εξαιρετική οικογένεια ανοιχτόμυαλων βενιζελικών αστών και πολλά τους χρωστάει αυτή η πόλη). Ο σύγχρονος επισκέπτης των σφαγείων βλέπει έναν τεράστιο άδειο χώρο και φαντάζεται πολλά για την παλιά του λειτουργία.

Με μεράκι για την Αθήνα

Ο Τίτος Γιοχάλας και η Τόνια Καφετζάκη μόλις κυκλοφόρησαν το ενδιαφέρον αθηναιολογικό βιβλίο «Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία» (εκδ. Εστία). Μέσα από μια σειρά διαδρομές στην πόλη τού σήμερα, οι συγγραφείς εξετάζουν κτίρια, γειτονιές, τοπωνύμια, καφενεία και άλλα στοιχεία, παραθέτοντας αντίστοιχες λογοτεχνικές, δημοσιογραφικές ή νεολαογραφικές πηγές. Μη σας τρομάξει ο όγκος του βιβλίου: δεν είναι βαρυφόρτωμα, είναι όγκος αγάπης και γνώσης.

Το κουτί και το κουμπί του

Χρειάστηκα σκοινί για τις θηλιές ενός αρχαίου μοντγκόμερι που έχω. Ρωτώντας, βρέθηκα στο μαγαζί Παυλίδη-Παλαιστίδη. Βρήκα ό,τι ζητούσα, πάμφτηνο (κάτω από 1 ευρώ), πήρα και κορδόνια για τα παπούτσια μου (ίδια τιμή) και χάζεψα μαλλιά, μπαμπάκια, λάστιχα, δαντέλες, κουμπιά (πάντα με γοητεύουν τα κουτιά που έχουν απέξω το καθένα το κουμπί του), φερμουάρ κ.λπ. Αγ. Μάρκου 29, 210 3216.356

Θεατρική αναγέννηση

Το ότι η πόλη ζει τη θεατρική της αναγέννηση το βλέπουμε όλοι. Εκατόν τόσα θέατρα, εκατοντάδες νέοι ηθοποιοί (και σκηνοθέτες και ενδυματολόγοι και μουσικοί και... και...) παλιά και καινούργια έργα (ψαγμένα συνήθως), χαμηλά εισιτήρια και αξιοσημείωτη προσέλευση θεατών αποτελούν ένα καλό αντίβαρο στην Αθήνα της κρίσης.

Το ότι οι περισσότεροι νέοι δεν βιοπορίζονται από το θέατρο (μάλιστα βάζουν κι από την τσέπη τους, καμιά φορά, για να ανέβει η παράσταση), αλλά κάνουν κάποια άλλη δουλειά ή είναι άνεργοι είναι αλήθεια, όμως έτσι έχουν τα πράγματα. Και οι ηθοποιοί του Κουν ετεροαπασχολούμενοι ήταν στο ξεκίνημά τους και για αρκετά χρόνια, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το Θέατρο Τέχνης να γίνει αυτό που έγινε. Αυτή η μεγάλη θεατρική έκρηξη μόνο καλά προοιωνίζεται. Στο κάτω κάτω, όπως έγραφε και ο Μαρξ, «η τέχνη δεν δημιουργεί μόνο ένα αντικείμενο για το υποκείμενο, αλλά κι ένα υποκείμενο για το αντικείμενο». Πάει να πει, καλλιέργεια και του κοινού και των καλλιτεχνών.

Γιατί το λένε Λαύριο

Όπως όλοι ξέρουμε, η περιοχή αυτή στη νότια άκρη της Αττικής είναι γνωστή για τα μεταλλεύματά της. «Λαύρα» στα αρχαία σημαίνει, ανάμεσα στ’ άλλα, στενό δρομάκι/ υπόνομος/ στοά.  Άρα Λαύριο είναι τόπος με υπόγειες στοές, δηλαδή ορυχείο.

Παναθηναϊκός

Η κατεξοχήν ομάδα της πόλης μας (και του γράφοντος, φυσικά) πάει από το κακό στο χειρότερο. Τη στιγμή που γράφω αυτή τη στήλη (Τρίτη μεσημέρι), ανακοινώθηκε ο τρίτος προπονητής του για φέτος, παρόλο που μόλις ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος (!). Είναι κάποιος παγκοσμίως άγνωστος, δίχως περγαμηνές και άνεργος Ισπανός, ονόματι Φάμπρι, ο οποίος πήρε τη θέση του Ρότσα. Λεπτομέρειες: www.gazzetta.gr. Να δούμε πόσο θα κάτσει κι αυτός.

➜ d.fyssas@gmail.com