Ο Βαγγέλης Προβιάς πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησε την πολύ επιτυχημένη του πρώτη συλλογή διηγημάτων, «Τα μαύρα παπούτσια της παρέλασης». Τώρα, μόλις κυκλοφόρησε τη δεύτερη συλλογή του, την «Πλατεία Μεσολογγίου» από τις εκδόσεις Ολκός.
Ο Βαγγέλης τα πρώτα του μετ-εφηβικά χρόνια δούλεψε σε νυχτερινά μαγαζιά, ενώ η λαμπρή δεκαετία του 2000 τον βρήκε ευτυχή και ικανοποιητικά αμειβόμενο ως κειμενογράφο σε μεγάλες διαφημιστικές εταιρείες αλλά και «ιθύνοντα νου» πίσω από το επιτυχημένο www.provato.gr, ένα από τα πρώτα και πιο γνωστά ελληνικά blogs. Μια ιστορία από «Τα μαύρα παπούτσια της παρέλασης» έγινε βάση για μικρού μήκους ταινία που ολοκληρώνεται σύντομα.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι ο συντονιστής της ομάδας συγγραφής πεζογραφίας του Βρετανικού Συμβουλίου σε συνεργασία με το Kingston University του Λονδίνου. Διδάσκει δημιουργική γραφή στο τμήμα e-learning του Πανεπιστημίου Πειραιώς.
Πρόσφατα του απονεμήθηκε, μετά από σύσταση της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στην Αθήνα, πλήρης υποτροφία για να συμμετάσχει στο εντατικό πρόγραμμα μελέτης της σύγχρονης Αμερικάνικης Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Λιούιβιλ στο Κεντάκυ. Το πρόγραμμα θα διαρκέσει έξι εβδομάδες, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, με συμμετοχή ακαδημαϊκών από όλο τον κόσμο. Περιλαμβάνει διαλέξεις από διάσημους Αμερικάνους συγγραφείς και ξεναγήσεις σε τόπους που υπήρξαν σκηνικό για εμβληματικά σύγχρονα αμερικάνικα μυθιστορήματα.
Του ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας τις πολαρόιντ εντυπώσεις του από πέντε πλατείες της Αθήνας που τον οδήγησαν στην «Πλατεία Μεσολογγίου», η οποία εκτός από τον τίτλο στο βιβλίο του είναι και ο τόπος διαμονής του.
«Όταν ήρθαμε στην Αθήνα από την πνιγηρή για την ανύπαντρη μητέρα μου επαρχία, μείναμε στην πολυκατοικία απέναντι από τη μικρή αυτή πλατεία, η οποία είναι κρυμμένη λίγο πριν το σημείο που η παραλιακή μετατρέπεται σε λεωφόρο Συγγρού. Από το περίπτερό της έκλεψα κάποτε ένα τεύχος του περιοδικού “ΜΠΛΕΚ”. Πίστεψα πως τη γλίτωσα. Αλλά ο ύπουλος περιπτεράς με είχε καταλάβει και έκανε τάχα πως δεν με είδε, δεν αντέδρασε… έτσι ώστε αργότερα να με καρφώσει σε κάποιον δικό μου μεγάλο! Δεν ξαναδιάβασα ποτέ αγορίστικο περιοδικό».
«Στο εμπορικό κέντρο στην πλατεία Εσπερίδων γεννήθηκε το κοινωνικό φαινόμενο Mercedes. Την ίδια περίοδο εγώ άκουγα στα παγκάκια της, σε γουόκμαν με κασέτες, το “Wild” των Erasure, το “Behaviour” των Pet Shop Boys και το “Μένω εκτός” της Αρβανιτάκη. Σε δύο τετράγωνα απόσταση βρίσκεται η πρώτη μου δουλειά, όταν ήμουν 17, στο Queen, το πρώτο φαστφούντ της Ελλάδας, με το θρυλικό ham. Στα χρόνια της χαράς, στην πλατεία, υπήρχε ένα κατάστημα Καλογήρου όπου είχα αγοράσει δώρο σε έναν έρωτα ένα ζευγάρι ανδρικά μποτάκια αξίας 90 χιλιάδων δραχμών. Στο σινεμά ANNA ΝΤΟΡ είδα 3 φορές (πληρώνοντας εισιτήριο κάθε μία) το “Working Girl” με τη Μέλανι Γρίφιθ και τον Χάρισον Φορντ αλλά και το “Fright Night 2”. Mercedes, Καλογήρου, ΑΝΝΑ ΝΤΟΡ, κλειστά, χρόνια τώρα».
3. Άλσος Ευαγγελισμού
«Σε μια κοντινή πολυκατοικία ήταν το σπίτι που στέγασε τον υπέροχο έρωτα με τον παραλήπτη των παπουτσιών που αγοράστηκαν στην Καλογήρου… 6 χρόνια ήμασταν μαζί, όταν τα σπάσαμε πήρα πίσω τα παπούτσια. Δεν μιλάμε καν πια, τις σπάνιες φορές που συναντιόμαστε στο δρόμο. Φταίω εγώ. Ίσως για αυτό αποφεύγω επιμελώς να διασχίσω το άλσος».
4. «Πάρκο» Μισαραλιώτου
«Στο σημείο που η Παρθενώνος συναντά την Καβαλότι, στου Μακρυγιάννη, τρεις δρόμοι δημιουργούν μια γωνία όπου βρίσκεται ένα πολύ μικρό, τρίγωνο παρκάκι. Το σαλόνι στο πρώτο διαμέρισμα που νοίκιασα ποτέ, ένα υπερυψωμένο ισόγειο, έβλεπε τα δέντρα του. Εκεί έζησα το σεισμό του 1999, αλλά και το σεισμό της ουσιαστικής μου ενηλικίωσης/οικονομικής ανεξαρτησίας. Τότε ακόμη δεν υπήρχε μετρό στην περιοχή, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν ήταν πεζόδρομος και το Μουσείο της Ακρόπολης θα άνοιγε πολλά χρόνια μετά. Ένα μαγικό βράδυ βγήκα βόλτα μετά τη δουλειά μέχρι την είσοδο του Ηρωδείου – και χάρη σε ένα καπρίτσιο του ανέμου, άκουσα σαν να είμαι μέσα στο θέατρο, μια αξέχαστη συναυλία με έργα του Χατζιδάκι… μια συναυλία που δόθηκε μόνο για μένα. Έξτρα κουτσομπολιό: ο ιδιοκτήτης εκείνου του σπιτιού, χρόνια μετά, θα πρωταγωνιστούσε στις αστυνομικές σελίδες των εφημερίδων. Όχι για ευχάριστους λόγους».
«Κάποτε οι Δευτέρες στην πλατεία ήταν λαμπρές και ζωντανές σαν καλά Σάββατα του σήμερα. Έχει την υπέροχη ενέργεια του ιλιγγιώδους ταξιδιού από την υπερηφάνεια του lifestyle στην ενοχή των μνημονιακών χρόνων. Και έχει, ακόμα, τη γεύση του σάντουιτς με τόνο και μαγιονέζα που έτρωγα ξημερώματα Κυριακής, μετά από πολύ χορό στο υπόγειο του Alexander’s (όταν μπήκα στη διαφήμιση, έμαθα ότι σταμάτησαν να το φτιάχνουν διότι ήθελε τόσο πολλή μαγιονέζα που δεν άφηνε κέρδος)».
6. Πλατεία Μεσολογγίου
«Μετακόμισα δίπλα της, στα τρία τετράγωνα απόσταση, το 2010. Μου πήρε 3 χρόνια να αρχίσω να την ανακαλύπτω. Σήμερα την αισθάνομαι ως ένα τεράστιο σύμπαν με πλανήτες, μακρινούς και τεράστιους ή κοντινούς και μικρούς. Έχει πολλά παιδιά, όπως η πλατεία Ικάρων. Έχει ζήσει καλύτερες μέρες, σαν τις πλατείες Κολωνακίου και Εσπερίδων. Είναι ερωτική, οδυνηρά πολύ συχνά, σαν το άλσος Ευαγγελισμού. Είναι οικεία, προέκταση του σπιτιού μου σαν το παρκάκι στη Μισαραλιώτου. Και με έκανε να καταλάβω πως δεν χρειάζεται να είσαι 20 ετών, με λεφτά στην τσέπη, διάθεση για clubbing, χορευταράς, νέος, ερωτευμένος, καυλωμένος για να δημιουργείς ωραίες αναμνήσεις για το νοσταλγικό μελλοντικό εαυτό σου».
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
11°
