Τι έχει μεταμορφώσει την άλλοτε παρακμασμένη Τρούμπα στο νέο talk of the town;

Δεν την πρόλαβα την κακόφημη Τρούμπα με τα μπαρ, τους οίκους ανοχής και τα χασισοποτεία. Μέχρι να φτάσω λύκειο και να κυκλοφορώ μόνη μου στον Πειραιά τα περισσότερα από αυτά τα μαγαζιά ήταν ήδη κλειστά για χρόνια και η περιοχή παρήκμαζε, τουλάχιστον τα βράδια. Παλιά αρχοντικά που άλλοτε στόλιζαν τους δρόμους κατέρρεαν ή γκρεμίζονταν για να μετατραπούν σε πάρκινγκ. Σαν μανιτάρια φύτρωναν προκειμένου να λύσουν το μόνιμο πρόβλημα του Πειραιά στο παρκάρισμα και να εξυπηρετήσουν τα πολυάριθμα γραφεία ναυτιλιακών εταιρειών, που ήταν τα μόνα που στεγάζονταν πια εκεί. Θυμάμαι όμως τις γκρίνιες στο σπίτι να μην περπατάω εκείνα τα στενά όταν νυχτώνει γιατί «κυκλοφορεί υπόκοσμος». Δεν τον είδα ποτέ αλλά τη φοβόμουν κι εγώ αυτή την υπερβολική ησυχία και το μισοσκόταδο και προτιμούσα να περνάω από τον κεντρικό δρόμο του λιμανιού που έχει πάντα κίνηση.

Ό,τι γνωρίζω για την Τρούμπα της δεκαετίας του ’60 είναι από τις ελληνικές ταινίες («Λόλα», «Ποτέ την Κυριακή», «Καλώς ήλθε το δολάριο», «Τα κόκκινα φανάρια»), τις ιστορίες των παππούδων στα καφενεία και τα τραγούδια των διάσημων ρεμπετών, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Νίκος Μάθεσης κ.ά. Η Τρούμπα που γνώρισα εγώ ήταν μία από τις πιο παραμελημένες συνοικίες του Πειραιά, και μάλιστα ακριβώς στο κέντρο του. Στα παραπλήσια στενά άνοιξαν μικρά μαγαζιά που εξυπηρετούσαν τους αλλοδαπούς θαμώνες της περιοχής. Ψιλικατζίδικα, μπαρμπέρικα, καφέ και μικρά έθνικ εστιατόρια δημιούργησαν για μερικά χρόνια ένα πολύχρωμο γκέτο. Η οικονομική κρίση που ακολούθησε χειροτέρεψε την κατάσταση αφού έβαλε λουκέτο στα περισσότερα μαγαζιά ρούχων και παπουτσιών που βρίσκονταν στη Φίλωνος και αποτελούσαν δημοφιλή πιάτσα για τα ψώνια των κατοίκων.

Και ξαφνικά η Τρούμπα άρχισε να αλλάζει πρόσωπο. Πρώτα ένα ταϋλανδέζικο εστιατόριο στη Νοταρά, μετά ένα μπαρ στη Φίλωνος κι άλλο ένα στη 2ας Μεραρχίας, κι ακόμα ένα, και πριν το καταλάβουμε η Τρούμπα έγινε ο νέος hype προορισμός της νυχτερινής διασκέδασης. Θυμάμαι ένα βράδυ που κατηφόριζα τη 2ας Μεραρχίας με μια φίλη και γκρινιάζαμε για το πώς πρέπει να τραβιόμαστε πάλι στο κέντρο για ένα ποτό και δεν έχουμε μαγαζιά της προκοπής στο Πειραιά, όταν κοντοστάθηκα χαζεύοντας το απέναντι πεζοδρόμιο. «Μ’ ακούς που σου μιλάω; Τι κοιτάς; Τι μουσική είναι αυτή;» μου είπε και χωρίς να περιμένει απάντηση γύρισε να δει. Μουσική, κόσμος στο πεζοδρόμιο, ποτά, γέλια, χοροί και μια σειρά ακριβά αυτοκίνητα παρκαρισμένα πιο δίπλα. Από τζιπ μέχρι Λαμποργκίνι. Νομίζω δεν είχα ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο σε αυτή τη γειτονιά της πόλης. Μου άρεσε τόσο πολύ η εικόνα που σκέφτηκα πως αυτό της αξίζει, έτσι θα έπρεπε να είναι κάθε βράδυ. Αν ήξερα ότι θα έπιανε μπορεί να είχα ευχηθεί και για τους αριθμούς του τζόκερ.

Ω ναι. Η αίγλη της επέστρεψε, χωρίς την άσχημη φήμη αυτή τη φορά. Και γιατί όχι άλλωστε; Η εμπορικότητα της περιοχής και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες κατοικίες καθιστά το σημείο ιδανικό για μαγαζιά νυχτερινής διασκέδασης. Ο κόσμος που συγκεντρώνουν τα νέα στέκια αναβαθμίζει την περιοχή, ενώ η δυνατή μουσική και η κίνηση δίνουν ζωή στη γειτονιά χωρίς να διαταράσσουν τη νυχτερινή ξεκούραση κανενός. All day resto bars και cocktail bars με μοντέρνα και ρετρό στοιχεία που φροντίζουν οι νέες αφίξεις να εναρμονίζονται με τη νέα εποχή αλλά και το αμαρτωλό παρελθόν της περιοχής, έχουν μεταμορφώσει την άλλοτε παρηκμασμένη Τρούμπα στο νέο talk of the town. Και επειδή για τους Έλληνες το καλύτερο τέλος μιας νυχτερινής εξόδου περιλαμβάνει φαγητό, δεν άργησαν να ανοίξουν και τα πρώτα after hour σουβλατζίδικα, δημιουργώντας ανταγωνισμό για την καντίνα με το «βρώμικο» έξω από την πύλη Ε10 που φρόντιζε τους ξενύχτηδες.

Φυσικά, σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή την ανάπτυξη έπαιξαν και οι αλλαγές στο οδικό δίκτυο του Πειραιά που έγιναν πριν περίπου 2 χρόνια. Η μονοδρόμηση της Βασ. Γεωργίου προς το λιμάνι, ανάγκασε τους οδηγούς που ήθελαν να βγουν στο κέντρο του Πειραιά ή το Πασαλιμάνι να ανεβαίνουν τη 2ας Μεραρχίας περνώντας μέσα από την καρδιά της Τρούμπας. Οι περισσότεροι άρχισαν να επιστρέφουν τα βράδια για ποτό στα μαγαζιά που τους είχαν εξάψει την περιέργεια.

Οι Πειραιώτες βρήκαν το στέκι τους. Κι ας αναγκάζονται να το μοιραστούν με τους υπόλοιπους Αθηναίους που κατεβαίνουν καθημερινά να απολαύσουν το ποτό τους κοντά στο λιμάνι. Έχω φίλους που κατεβαίνουν από την Πετρούπολη αποκλειστικά και μόνο για αυτά τα μαγαζιά. Είναι η ιστορία και οι μύθοι της περιοχής που σε κάνουν να νιώθεις σαν να παίζεις κι εσύ σε ελληνική ταινία εποχής. Είναι η ανάγκη που έχει ο καθένας μας για αλλαγή παραστάσεων. Είναι ο κόσμος που όταν έχει καλό καιρό πίνει το ποτό του έξω στο πεζοδρόμιο στα στενά ή με φόντο το λιμάνι και θυμίζει κάτι από καλοκαίρι σε νησί. Είναι που δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο από το να σε βρίσκει η ανατολή του ηλίου σε γνώριμα μέρη με καλούς φίλους και θέα τη θάλασσα. Τώρα θα εξηγήσω και στη μαμά μου ότι εκεί δεν συχνάζει πια υπόκοσμος αλλά όλος ο καλός ο κόσμος της Αθήνας.

Τρούμπα facts

•Υπάρχουν ιστορίες που λένε ότι η περιοχή οφείλει το όνομά της σε μια μεγάλη τρόμπα νερού που υπήρχε στη συμβολή των οδών Ακτή Μιαούλη και 2ας Μεραρχίας από το 1860 και η οποία καταστράφηκε κατά τη διάρκεια έργων ανάπλασης των προβλητών γύρω στο 1930.

•Είναι υποσυνοικία της Τερψιθέας. Οριοθετείται μεταξύ των εκκλησιών του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Νικολάου. Αποτελείται ουσιαστικά από 3 στενά παράλληλα στην παραλιακή (Φίλωνος, Νοταρά, Κολοκοτρώνη) και 4 κάθετα (Μπουμπουλίνας, 2ας Μεραρχίας, Σκουζέ, Φιλελλήνων).

•Υπήρχαν 3 κινηματογράφοι που προέβαλαν ταινίες ακατάλληλου για ανηλίκους περιεχομένου: το Φως, τα Ηλύσια και το Ολύμπικ. Πλέον υπάρχει και λειτουργεί μόνο το τελευταίο, το οποίο βρισκόταν στην 2ας Μεραρχίας και σήμερα έχει μεταφερθεί στη Φίλωνος.

•Στην οδό Σκουζέ στεγάζονται το Πρωτοδικείο και τα Δικαστήρια του Πειραιά.

•Οι οίκοι ανοχής και τα στριπτιτζάδικα της περιοχής έκλεισαν το 1968 με εντολή του τότε δήμαρχου Αριστείδη Σκυλίτση.

•Στη συμβολή Φιλελλήνων και Φίλωνος δολοφονήθηκε στις 28/5/1997 ο εφοπλιστής Κωστής Περατικός από την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη.

•Το εντυπωσιακό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στη γωνία Μπουμπουλίνας και Ακτή Μιαούλη είναι γνωστό και ως Μέγαρο Βάττη. Χτίστηκε το 1929 για λογαριασμό των εφοπλιστών και επιχειρηματιών αδερφών Βάττη. Το 1970 πέρασε στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας, ενώ το 2000 αποκαταστάθηκε πλήρως και στεγάζει το Ναυτιλιακό Υποκατάστημα και τη Διεύθυνση των Ναυτιλιακών Εργασιών της ΕΤΕ.