● ● ● Η Yoko Ono λέει ότι όταν νιώθει κατάθλιψη βγαίνει στο δρόμο και περπατάει 80 τετράγωνα. Αυτό την ηρεμεί και της δίνει high, τη ρίχνει σε ζεν.
● ● ● Περπατάω στην Κηφισίας και μετράω τετράγωνα. Από τον Υμηττό μόλις σκάει ο πρώτος ασιατικός ήλιος με αρωματικούς πορτοκαλί τόνους. Στα μικρά café που όλο και πληθαίνουν εκεί γύρω, γουργουρίζουν οι πρώτοι εσπρέσι της ημέρας ενώ houseboys Φιλιππινέζοι περιδιαβαίνουν βολτάροντας τρία-τρία τα σκυλάκια των ρετιρέδων της λεωφόρου. Άλλοι Ασιάτες πάλι, γονείς, κοντοί, αθώοι, αγουροξυπνημένοι περιμένουν στις γωνίες μαζί με τα μικρά τους, μπουμπουλωμένα μέσα σε κουκούλες, σκουφιά και ροζ μπουφάν, να έρθει το σχολικό. Είναι πια δεύτερη γενιά Ασιάτες, παντρεύτηκαν εδώ, έκαναν οικογένεια, τα παιδάκια τους μιλάνε ελληνικά, πήραν σπίτια, μικρά διαμερισματάκια σαν κρυμμένοι κήποι μέσα στην πόλη. Οι Αμπελόκηποι έχουν γίνει η συνοικία τους. Έμαθαν να λένε τις οδούς με τη σωστή προφορά. Άνοιξαν κομμωτήρια με φθηνές τιμές και τρελές κουπ, προσφορά νύχια mani-pedi και μαζί μασάζ, συν δωρεάν internet και υπηρεσίες διερμηνέα για τους μόλις αφιχθέντες. Οι πιο νέοι ντύνονται μοντέρνα σαν τηλεπαρουσιαστές νοτιοκορεάτικου game show, προσέχουν την παραμικρή λεπτομέρεια επάνω τους και τους αρέσουν τα αξεσουάρ με έντονα χρώματα. Τις Κυριακές, τη μέρα του ρεπό, από το πρωί ανταλλάσσουν επισκέψεις κρατώντας γλυκά, μαγειρεύοντας τα παραδοσιακά τους και το βράδυ περιμένουν να περάσει το τελευταίο λεωφορείο προς Ψυχικό - Φιλοθέη - Κηφισιά για να επιστρέψουν στα αφεντικά τους. Οι Ασιάτες των Αμπελοκήπων άνθισαν και άνοιξαν μικρά μπακάλικα στη Σεβαστουπόλεως και τις παρόδους, ακόμα και πάνω στη λεωφόρο. Τρυπώνουν μέσα στα ελάχιστα τετραγωνικά και πουλούν τα πάντα, όλες τις ώρες της ημέρας, χωμένοι σε χιλιάδες ταξινομημένα κουτάκια, προϊόντα με λεπτές υφές, γεύσεις και συσκευασίες, εξωτικούς χυμούς και μυρωδιές με κόκκινο χρώμα, λογότυπα με δράκους και παραδείσια φυτά, κρυστάλλους, νουντλς, πάπυρους, φρούτα καλογυαλισμένα σε μικρά τελάρα. Μία όαση που τη βρίσκεις ανοιχτή ακόμα και αργά τη νύχτα, ακόμα και τις πιο έρημες αργίες των Αθηναίων, να μένει και να περιμένει τη δική σου ασιατική ξαγρύπνια. Η Μικρά Ασία της λεωφόρου Κηφισίας που διανυκτερεύει, έδωσε φώτα και μυρωδιές στους δρόμους και στα στενά της.
● ● ● Άλλες φορές, πάλι, όταν έχουμε κατάθλιψη αλλά δεν θέλουμε να μετρήσουμε τετράγωνα σαν την Yoko, πηγαίνουμε με τον Α. στο Nakama της Μασσαλίας (αριθμός 5), στο Κολωνάκι και μετράμε σούσι. Πλακωνόμαστε στα ω-3, ειδικά τα τηγανητά, και μιλάμε για ταξίδια, μαγειρέματα και έρωτες. Το Nakama δεν είναι μία «ασιατική διαφυγή». Είναι σαν το fast-food της γειτονιάς μας, φθηνό και απλό, φιλικό και διακριτικό. Το σούσι του μοιάζει με το ζεστό φαγητάκι αναψυχής που μάθαμε να αγαπάμε, είναι μικρές μπουκιές φρέσκιας αγαλλίασης με μία ανάμνηση θάλασσας. Με κάθε σουσάκι ξορκίζεις κι άλλη στεναχώρια.
● ● ● Το επόμενο βράδυ βρεθήκαμε μία μεγάλη ραδιοφωνική παρέα σε ένα καταπληκτικό νεοκλασικό σπίτι, στο καινούργιο, ταϊλανδέζικο Buba, στην Κηφισιά (Παπαδιαμάντη 4). Στην ουσία ήταν ένας αποχαιρετισμός στις κρύες μέρες, τραβούσαμε τον ασιατικό ήλιο να έρθει μια ώρα νωρίτερα στην πόλη. Στο βάθος του μαγαζιού, σε ένα ξύλινο patio ανακαλύψαμε τον καλύτερο τρόπο να το πετύχουμε: η διακόσμηση του τοίχου περιελάμβανε εικονίσματα, Παναγία, Χριστό, κρυστάλλινες απλίκες, ένα χαλί κι ένα ζευγάρι κρεμασμένα τσαρούχια.
● ● ● Όπως είπε και η Yoko, «κλαίω σχεδόν κάθε ένα λεπτό, πνευματικά».
● ● ● Αλλά η Γιαπωνέζα Yoko Ono είναι μάγισσα. Το παραδέχεται και η ίδια στους τίτλους των άλμπουμ της (Yes, I’m a Witch το 2007 και τώρα, αυτόν το μήνα, Yes, I’m a Witch Too). Το φανερώνει η περιποιημένα μυστικιστική της αύρα, μία μεταφεμινιστική, παγανιστική εικόνα ιέρειας των τεχνών και των διαφορετικών. Γι’ αυτό το λόγο και, κυρίως, η μαγική της δύναμη βρίσκεται στους ακόλουθούς της, αυτούς που δεν νοιάζονται για το αν ήταν εκείνη «που διέλυσε τους Beatles» (που δεν ήταν) αλλά περισσότερο για το αν, στις καλλιτεχνικές της εγκαταστάσεις, ανεβαίνει σε σκάλες κι από μια τρύπα στο ταβάνι μιλάει με τα σύννεφα. Στο όνομα της ειρήνης.
Η ειρήνη, η αγάπη, η τέχνη, η επανάσταση, ο κόσμος των γκαλερί και μερικά άλλα πράγματα είναι τα μαγικά ξόρκια της Yoko, τα γνωρίζει πια καλά, ήταν εκεί παρούσα όταν αυτά αποκτούσαν την ειδική τους δύναμη, γίνονταν φράσεις και λέξεις-κλειδιά των πόλεων του περασμένου αιώνα. Ήταν εκεί γιατί στις 18 Φεβρουαρίου γίνεται 83 ετών, ένα χρόνο μικρότερη από τον Βουτσά – έχει τη σωστή ηλικία για μάγισσα, γι’ αυτό και κυκλοφορεί το άλμπουμ της την εβδομάδα των γενεθλίων της. Ξέρει πια να παίζει με όλα αυτά που γέμισαν τη ζωή της. Εικόνες και θρύλους, λόγια σαν μάντρα που τα επαναλαμβάνει είτε στους στίχους των κομματιών της είτε στις λακωνικές απαντήσεις της σε συνεντεύξεις.
Όταν τη ρώτησαν γιατί οι γυναίκες στην ιστορία της τέχνης είναι υποτιμημένες και πώς μπορεί να αλλάξει αυτό, απάντησε «εάν επαναλαμβάνουμε το μήνυμά μας, αγάπη».
Η επανάληψη είναι ένα ωραίο, έξυπνο και πολύ ντιζαϊνάτο μήνυμα που το ακολουθεί στην κυριολεξία του η Yoko εφαρμόζοντας τη σαγήνη της επάνω στους μεταμοντέρνους φανς. Λέξεις και φράσεις που χτίζουν ένα μίνιμαλ περιβάλλον, μία μικρή τσιρίδα που έρχεται και ξαναέρχεται, ιδανική βάση για να κάνει ο κάθε παραγωγός, DJ, μπλίπερ, ηλεκτρολόγος, τις μουσικές του παραλλαγές. Έτσι λοιπόν, επιλέγοντας πάντα ένα μοντέρνο καστ (όπως π.χ. η Peaches, οι Flaming Lips, ο Anthony κ.ά. στο πρώτο Yes, I’m a Witch) δίνει ξανά και ξανά tracks από τις παλιότερες δισκογραφικές της παρουσίες, προς remix. Παλιές ηχογραφήσεις που ήταν avant garde εκ προοιμίου, άσχετα αν σε κάποιους ακούγονταν σαν ανέκδοτο-installation.
● ● ● Στο καινούργιο άλμπουμ έδωσε το πολυπαιγμένο της Walking On Thin Ice στον Danny Tenaglia ο οποίος χρησιμοποίησε τη νεοϋορκέζικη κρίση της μέσης ηλικίας του για να το κάνει ένα όμορφο, θρηνητικό, κινηματογραφικό, μοιραίο λίκνισμα στον αέρα. Οι Death Cab for Cutie παίρνουν την «αδέξια» μελωδία του Forgive Me My Love και τη μετατρέπουν σε έναν αποδομημένο ηλεκτρονικό ήχο που παίζει ανάποδα τις στροφές. Οι Peter Bjorn and John δίνουν στο Mrs. Lennon έναν οριακό, ψυχεδελικό, indie ήχο που εξυπηρετεί τους αντιπολεμικούς στίχους. Οι Sparks σαν πραγματικές Σπίθες δίνουν σάμθινγκ στο Give Me Something, που θυμίζει τις παλιές, οπερετικές εποχές τους, σαν παρανοημένοι Queen σε late night show. Ο υιός Sean Lennon προσφέρει μία ευχάριστη, σκοτεινή και ασπρόμαυρη υπερβολή στο Dogtown, όπως και οι Portugal. The Man στο ανατριχιαστικό (όταν τραγουδάει η Yoko) Soul Got Out Of The Box. Σαν μελαγχολικά καρτούν οι δύο ημίτρελες Cibo Matto, τσικό της Yoko άλλωστε, παίζουν με το ποπ Yes, I’m Your Angel σαν να κοροϊδεύουν τη μαμά τους φορώντας τα ρούχα της. Electropop σαν να είσαι σε πάρτι cosplay είναι και το Catman από τους Σουηδούς Miike Snow, ενώ το άμπουμ περιλαμβάνει ακόμα συνθετικά electrohouse και εναλλακτικά χορευτικά όπως το remix του She Gets Down On Her Knees από τον Penguin Prison και το remix του Wouldnit από τον Dave Audé, γρήγορα ροκ που θυμίζουν τα κοριτσίστικα punk γκρουπ όπως το Move On Fast από τον Jack Douglas, electrobeat σαν το εφηβικό Approxmately Infinite Universe από τους δύο Blow Up, το ειρωνικό, μακάβριο Coffin Car (Automatique Remix) και τέλος είναι ο Moby αυτός που την τραβάει στην πίστα με το Hell In Paradise, ένα high energy ηλεκτρονικό φινάλε, εξοντωτικό σαν να έχεις περπατήσει 80 τετράγωνα.
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
Ανταποκρίσεις από μια πόλη που χορεύει ακόμα: Ίσως υπερβολή που περπατάω τόσο δρόμο τέτοια ώρα για να ακούσω τέκνο, αλλά το έχω ανάγκη να χτυπηθώ στο μπάπα μπούπα, που λέει και ο μπαμπάς μου.
Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!
