Στην άνω φωτογραφία βλέπετε το κεντρικό κτίριο του μικρού αυτού πανεπιστήμιου (Θησέως 70, Καλλιθέα). Πρόκειται για την πρώην «Χαροκόπειο Οικοκυρική και Επαγγελματική Σχολή Θηλέων», μετέπειτα «Χαροκόπειο Σχολή Οικιακής Οικονομίας», ιδρυμένη με κληροδότημα από το ζάπλουτο Κεφαλονίτη Παναγή Χαροκόπο (εξού και η ομώνυμη περιοχή και ο κεντρικός δρόμος, κάθετος στη Θησέως), που λειτουργούσε εδώ από τα τέλη της δεκαετίας του ’20, ενώ ΑΕΙ έγινε το 1990.
Φυσικά, το ίδρυμα έχει επεκταθεί και σε νεότερα κτίρια. Παλιό και νέο κομμάτι, όμως, είναι νομίζω το μόνο πανεπιστημιακό συγκρότημα της Αθήνας που η εξωτερική του όψη αναλογεί πραγματικά προς πανεπιστήμιο μιας οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής χώρας. Δεν έχω καμιά γνώση για το επίπεδο των σπουδών του, υποθέτω ωστόσο ότι ένας καθαρός και περιποιημένος χώρος –χωρίς σύριγγες, σκουπίδια, αεροπανό, βαμμένους τοίχους, αφισοταπετσαρίες– σε προδιαθέτει, τουλάχιστον, να κάνεις τη δουλειά σου κανονικά, διδάσκοντας ή διδασκόμενος. (Υ.Γ. Με χαρά θα δημοσιεύσω οποιαδήποτε αρχιτεκτονική πληροφορία για το κεντρικό κτίριο)
Να και μια ευχάριστη είδηση από το χώρο των αθηναϊκών σινεμά: ξανάνοιξε το «Ίλιον». Ο καλός κινηματογράφος είχε ξεκινήσει το 1970, σε ισόγειο νεόδμητης πολυκατοικίας, παίρνοντας το όνομά του προφανώς από το δρόμο (Τροία = Ίλιον), ίσως όμως και από την ανάμνηση του αρκετά κοντινού πολιτιστικού πολυχώρου «Ίλιον - Τρωάς», που λειτουργούσε παλιότερα στην Κυψέλη. Η κ. Ματίνα Καλτάκη γράφει ότι στο ίδιο οικόπεδο λειτουργούσε μεταπολεμικά το κοσμικό κέντρο «Καζανόβας» («Επτά ημέρες» της «Καθημερινής», αφιέρωμα στην Κυψέλη, 23/2/2003). Το «Ίλιον» ήταν πάντα ποιοτικό σινεμά, με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική (ο εξώστης είναι προσβάσιμος με δίδυμες σκάλες μέσα από την πλατεία!) και ωραία σινεφίλ διακόσμηση. Εδώ έχω δει πολλές δεκάδες ταινίες. Γι’ αυτό είχα σημειώσει με λύπη ότι την προηγούμενη σεζόν 2011-12, το «Ίλιον» δεν είχε ανοίξει. Εύχομαι μακροημέρευση. (Στοιχεία από το βιβλίο μου «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2012, Ιστορίες του αστικού τοπίου», που σύντομα θα ανέβει στο ίντερνετ για ελεύθερη χρήση).
Δίδυμοι δρόμοι στην πόλη
Από τις δίδυμες σκάλες, στους δίδυμους δρόμους. Στην τελευταία στήλη μου –με αφορμή την «καβαφική» γωνία Ενδυμίωνος & Ερμίππου– ζητούσα τεμνόμενους δρόμους, γωνιές με ονόματα ζευγαριών. Το πλήθος των απαντήσεων με ξάφνιασε ευχάριστα. Λοιπόν έχουμε και λέμε: Κατερίνα Στεργίου: Αν και δεν είναι το ίδιο ποιητικό, Λεωνίδου & Θερμοπυλών (Π. Φάληρο). Όλη μου τη ζωή περιμένω να δω τους «300»· Μαριλένα Κ.: Πέτα & Φιλελλήνων. Αυτό κι αν είναι εσκεμμένο! Λευτέρης: Σαπφούς & Ατθίδων (θα έπρεπε να είναι Ατθίδος) στην Καλλιθέα. Ανώνυμοι: Δάμωνος & Φιντία στον Άλιμο, πάνω από τη λεωφόρο Καλαμακίου· Περσέως & Ανδρομέδας στη Φιλοθέη, κοντά στα όρια με το Γαλάτσι· στο Περιστέρι υπάρχουν οι οδοί Αδμήτου & Άλκηστης (όχι Αλκήστιδος), αλλά είναι παράλληλες κι όχι κάθετες· Περσεφόνης & Πλούτωνος, στην Ελευσίνα, φυσικά· Γωνία Ευρυδίκης & Ορφέως στη Βούλα· Περικλέους & Ασπασίας, στο Πέραμα· (Προσέξτε και τις λεπτές παρατηρήσεις των αναγνωστών και αναγνωστριών). Προσθέτω ότι στα Νέα Λιόσια («Ίλιον»…) σχεδόν όλοι οι κεντρικοί δρόμοι, κάθετοι και παράλληλοι, είναι από τον Τρωικό πόλεμο: Ελένης, Πρωτεσιλάου, Έκτορος, Πριάμου κ.λπ. Εκεί να δεις γωνίες...
Γιατί ο δημοτικιστής ποιητής και πολεμιστής Λορέντζος Μαβίλης (1860-1912), προς τιμήν του οποίου μετονομάστηκε η μικρή αυτή πλατεία, συμβαίνει να ήταν αρσενικού γένους. Δηλαδή, εδώ, παρατηρείται τάση θηλυκοποίησης του αρσενικού (η αντίστροφη αυθαιρεσία από τη δύσμοιρη πλατεία Βάθης, που σώνει και καλά την αρσενικοποιούν σε «Βάθη»). Θυμίζω ότι η περιοχή αυτή των Αμπελοκήπων, στην άκρη των παλιών Παραπηγμάτων (τελείωναν στην οδό Δορυλαίου), λεγόταν «Στέγη Πατρίδος», επειδή σε μικρή απόσταση υπήρχαν οι προσφυγικές πολυκατοικίες και η έδρα του σχετικού οργανισμού. Υπήρχε και σχετική στάση των ΜΜΜ.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
Ανταποκρίσεις από μια πόλη που χορεύει ακόμα: Ίσως υπερβολή που περπατάω τόσο δρόμο τέτοια ώρα για να ακούσω τέκνο, αλλά το έχω ανάγκη να χτυπηθώ στο μπάπα μπούπα, που λέει και ο μπαμπάς μου.
Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!
12°
