Ο Χριστόφορος είναι φίλος από τα παλιά. Τον έβλεπα μικρός να κάνει skate με όλους τους καλούς skaters εκείνης της εποχής, πράγμα που με ανέβαζε ψυχολογικά σε αυτό που έκανα. Ήταν πάντα δίδυμο με τον κολλητό του τον Πέτρο, όπου ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Η επιστροφή του στον κόσμο του skateboarding μετά από τόσα χρόνια ήταν μεγάλη συγκίνηση για μένα, επιβεβαιώνοντας ότι η σανίδα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι πάντα εκεί! Η ATHENS VOICE μίλησε μαζί του.
Τι σε έκανε να ξεκινήσεις skate εκείνη την εποχή και γιατί μετά αποχώρησες; Ξεκίνησα την άνοιξη του ’89 μετά από παρότρυνση ενός συμμαθητή μου και αφού είχα δει το video των Suicidal Tendencies «Possesed to Skate». Αποχώρησα στις αρχές του ’99 λόγω δουλειάς, αλλά και ενασχόλησής μου με τη μουσική.
Πώς ήταν η ζωή σου χωρίς τη σανίδα στο χέρι, ήταν κάτι που σου έλειπε; Το skate ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλα αυτά τα χρόνια που είχα σταματήσει. Κάπου-κάπου έπεφτε στα χέρια μου κάποιο Thrasher ή TWS, τα περισσότερα ρούχα μου ήταν από εταιρείες που είχαν σχέση με το skate. Κάποιες στιγμές θα άκουγα μουσική εκείνης της περιόδου, που μου το θύμιζε. Οπότε δεν μου έλειπε, ήταν εκεί γύρω.
Ποιες καταστάσεις σε ανάγκασαν να επιστρέψεις; Πριν ξαναρχίσω skate έκανα αγωνιστική ποδηλασία δρόμου για 7 χρόνια. Αγώνες, πολλές ώρες προπονήσεις παντός καιρού, ειδική διατροφή, προγράμματα, προπονητές. Όλα αυτά από ένα σημείο και μετά μου δημιούργησαν αρκετό στρες και μαζί με το άγχος της δουλειάς με ζορίσανε πολύ. Η ποδηλασία είχε αρχίσει να γίνεται αγγαρεία και όχι ευχαρίστηση. Σκεφτόμουν πόσο χαλαρά ήμουν όταν έκανα skate, κανένα άγχος, κανένα πρόγραμμα, απλά πέρναγα καλά με την παρέα μου, αυτό μου έλειπε. Έτσι, πέρυσι τον Ιούλιο ξέκοψα τελείως από το ποδήλατο και ξανανέβηκα στο σανίδι. Το καλό ήταν πως λόγω της καλής φυσικής μου κατάστασης από το ποδήλατο, η επιστροφή έγινε αρκετά εύκολη.
Πόσο διαφορετικά είδες τα πράγματα σε σχέση με την περίοδο του ’90; Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν πως το επίπεδο έχει ανεβεί. Λογικό, μιας και το skateboarding εξελίχθηκε όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν εκτός, από τα εξαρτήματα μέχρι τα ρούχα. Επίσης υπάρχουν αρκετά skateparks εντός και εκτός Αθήνας, κάτι που δεν συνέβαινε τότε.
Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά που είδες από τη δική σου μεριά; Μου αρέσει που βλέπω νέα παιδιά, πολλές φορές με συνοδεία των γονιών τους, να ξεκινάνε skateboarding. Έχω επιλογή να πάω στο πάρκο στο Γαλάτσι, στους Αμπελόκηπους ή στην Ηρώων στο Μαρούσι και να κάνω skate χωρίς να με ενοχλεί κάποιος. Ακόμα, σημαντικό το ότι ξαναβρήκα πολλούς από τους φίλους μου που έκανα παλιά skate μαζί τους. Τους Γιάννη και Γιώτη Γόρδιο, τον Βασίλη Αράμβογλου, τον Κώστα Μάντηλα, τον Θωμά Γαλάνη, τον Αντώνη Πατούλα, τον Μάνο Αγριγιάννη, εσένα. Απέκτησα καινούργιους φίλους, θαυμάζοντας πολλά νέα παιδιά με τρομερό ταλέντο. Όπως και τότε έτσι και τώρα, ακόμα και μετά από πολλές προσπάθειες ανθρώπων που είναι χρόνια στη σκηνή του skate, η πολιτεία δεν μας έχει πάρει στα σοβαρά. Είμαστε ακόμα στο περιθώριο και αυτό πρέπει να αλλάξει κάποια στιγμή. Επίσης κάποια παιδιά δεν «νιώθουν», βλέπουν το skate σαν τρόπο επίδειξης ή ένα τρόπο να βρούνε sponsors. Το skate για μένα είναι τρόπος ζωής, δεν χρειάζεται να αποδείξει κανείς κάτι, απλά το κάνεις για σένα και περνάς καλά γιατί σε γεμίζει.
Τι σημαντικό σου προσφέρει το skateboarding, βάζοντάς το ξανά στη ζωή σου; Είμαι 37 χρονών, σε μια ηλικία που άλλοι έχουν οικογένειες και παιδιά. Σχεδόν όλοι οι φίλοι και συγγενείς μου δεν είχαν να πουν τα καλύτερα για την επιλογή μου. Όμως το skate για μένα είναι μια ευχάριστη διέξοδος από τη ρουτίνα και την πίεση που δέχομαι κάθε μέρα στη ζωή μου. Γυμνάζω το σώμα και το μυαλό μου, δοκιμάζω τα όριά μου και πάνω απ’ όλα περνάω καλά. Life is too short!
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
11°
