Το όνομά του είναι Ήλιος, είναι 25 χρονών και πρωταθλητής στο long board. Φέτος το καλοκαίρι ανέβηκε στη σανίδα του, στερέωσε μια κάμερα στο κεφάλι κι ένα σακίδιο 15 κιλών στην πλάτη και κινηματογράφησε το πιο ακραίο και μοναχικό ταξίδι της ζωής του.
Στην A.V. περιγράφει αυτά που έζησε.
Η επικεφαλίδα σίγουρα σάς τράβηξε την προσοχή, είναι όντως πραγματικότητα το συγκεκριμένο γεγονός, αν και ακούγεται ακραίο, παράλογο και άκρως επικίνδυνο. Φίλος από τα παλιά ο Ήλιος Πόρος, ανέβηκε για πρώτη φορά στο long board σε ηλικία 5,5 χρονών και σήμερα έχει κλείσει 20 χρόνια πάνω στη σανίδα. Ο Ήλιος αποφάσισε να επιλέξει το όνομα που του ταιριάζει, όπως ο ίδιος εξηγεί: «Το όνομά μου ήταν αποτέλεσμα θρησκευτικής τελετής, πράγμα συνηθισμένο. Είναι σωστό να κατηχείς βρέφη με τις απόψεις των γονέων τους; Στην περίπτωσή μου ήταν καθαρά θέμα παράδοσης και όχι πίστης. Ποτέ δεν πίστεψα σε θρησκείες, θεούς και Άγιους Βασίληδες, και από το να αποτελεί το όνομά μου θρησκευτική αφιέρωση, προτίμησα να σχετίζεται με αυτό που μου αρέσει περισσότερο στη ζωή! Ας είναι το όνομά μας κάτι που μας αντιπροσωπεύει». Έτσι διάλεξε το Ήλιος Πόρος, που όλο μαζί ακούγεται και σαν Ηλιόσπορος!
Έχει λάβει μέρος σε Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Downhill long board στο Kozakov στην Τσεχία (2009) και σε Παγκόσμιο το (2011). Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός είχε υψηλό βαθμό ανταγωνισμού, οι αναβάτες έπιαναν ταχύτητα μέχρι και 110-115 χλμ.
Φέτος το καλοκαίρι, 20-22 Ιουλίου έδωσε το «παρών» στο πρώτο φεστιβάλ long board, το λεγόμενο (Goat Ride), που πραγματοποιήθηκε στα Σέρβια της Κοζάνης. Κατάφερε να ξεχωρίσει αρπάζοντας την πρώτη θέση και στο τέλος του διαγωνισμού ο Ήλιος έβαλε το σχέδιό του σε λειτουργία: να επιστρέψει στην Αθήνα με τη σανίδα του, 15 κιλά στην πλάτη και μια κάμερα στο κεφάλι! Η Athens Voice μίλησε μαζί του μεταφέροντάς μας τις εμπειρίες του τρελού ταξιδιού του, σε μορφή ημερολόγιου.
10.30 Πρωί. Ξεκινάω από Σέρβια για την πρώτη μου στάση, που είναι η Λάρισα. Το συγκεκριμένο ταξίδι μου το ονόμασα «χρέπι», για το λόγο ότι ο εξοπλισμός μου για το συγκεκριμένο σκοπό ήταν τόσο παλιός που κανείς άλλος δεν θα έκανε τέτοια τρέλα. Η πρώτη μέρα θα είναι όλη σίγουρα σπρώξιμο για να ανέβω το βουνό, έχει ομαλή ανάβαση, όμως δεν γλιτώνω το λιώσιμο διότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη Λάρισα. Πρώτη στάση για κατούρημα και φαΐ σε μια καντίνα. Ενημερώθηκα ότι από Σέρβια είναι 15-20 χλμ. η κορυφή του βουνού. Ανάβαση τέλος – μετά από 20 χλμ. ανηφόρα, επιτέλους κατηφόρα. Οι αξίες του ταξιδιού άσκηση & φύση. Νεκρές χελώνες, σκαντζόχοιροι, αλεπούδες, ακρίδες. Κρίμα! Το ταξίδι είναι μεγάλο, μειώνω την ταχύτητά μου στις κατηφόρες για λόγους ασφάλειας. Πολύ χαλίκι, η άσφαλτος δεν υπάρχει, πολύ χάλι. Η διαδρομή στην κατηφόρα είναι αρκετά ξεκούραστη.
Στο δρόμο με χαιρέτησαν και οι φίλοι που επέστρεφαν από το φεστιβάλ. Μετά από 15 λεπτά ανηφόρα χρειάζομαι νερό, το οποίο έχω σε μορφή πάγου. Αυτό το τεράστιο χωράφι με τα ολόχρυσα στάχια μού θυμίζει τον Μικρό Πρίγκιπα που συνάντησε την Αλεπού. Ένα φίδι νεκρό. Λάρισα 48 χλμ. Με έχει ξεφτιλίσει η ανηφόρα, έλεος. Ελασσόνα down town! Φυσάει κόντρα, έχω μπροστά μου τρελή ευθεία. Ευχαριστώ τον παραγωγό που με άφησε, ενώ με έπιασε να του κλέβω νεκταρίνια. Μετά από 20 κάτι χλμ. μόνο σπρώξιμο, έφτασα στον Πηνειό. Θα κοιμηθώ Λάρισα απόψε.
18.20 Αποδυτήρια Α.Ε.Λ. τοπική ομάδα ποδοσφαίρου. Μου παραχώρησαν να κάνω ντουζ! Έχω λιώσει..
Καλημέρα, είναι 6.30 έχει ξημερώσει. Οι ντόπιοι μού έδειξαν ένα σχολείο που ήταν ασφαλές, έβαλα την αιώρα μου και κοιμήθηκα. Γνώρισα κάποια παιδιά που είχαν ένα περίπτερο, μου φόρτισαν το κινητό και τις δύο κάμερες, με κέρασαν φαγητό, άψογη φιλοξενία, πολύ γέλιο. Θα περάσω από το Local skate park της Λάρισας, που κάποτε είχε μεγάλες δόξες. Ξεκινάω για Λαμία, 5 χλμ. έξω από τη Λάρισα έχω να αντιμετωπίσω μια μεγάλη ευθεία άλλα, το σημαντικότερο, δεν φυσάει. Στάζει ο ιδρώτας. Έχω περάσει τα Φάρσαλα, στο δρόμο ένας παππούς με ένα αμάξι-χρέπι μού κράτησε συντροφιά. Πέρασα μια ανηφόρα με την πιο σιχαμένη άσφαλτο, σε κάποια φάση δεν τσουλούσα για κανένα λόγο, το πήρα στα χέρια. Σήμερα το γόνατό μου με ενοχλεί μετά από μια πτώση που είχα στο φεστιβάλ στην Κοζάνη.
Ένας καημένος σκαντζόχοιρος τι κρίμα. Έχω φτάσει στο Δομοκό, κρατήθηκα από ένα αγροτικό 7 χλμ. ανηφόρα με χάλια άσφαλτο. Δεν θα το άντεχα να το ανέβω με γόνατο off. Τα ροδάκια μου έχουν ξεφτιλιστεί. Μία ώρα ξεκούραση στο Δομοκό και συνεχίζω για Μακρακώμη, έχω περίπου 48 χλμ. ΚΑΤΗΦΟΡΑ!!! Ένα αλεπουδάκι και μια χελώνα.. Πίτα… Δέντρο με φρούτα στο δρόμο για να πάρουμε μερικά. Πέρασα τη Σχηνιάδα, φτάνω για Άγ. Στέφανο που θα με βγάλει σε μια διασταύρωση που λέγεται Τρίλοφος. Μετά έχει τέλεια κατηφόρα. Ώρα για slides… Επιτέλους. Ωχ καλαμπόκια, πλατάνια, κάπου εκεί θα είναι Μακρακώμη. Άντε, σε βρήκα, φτάσαμε, θα κάνω επίσκεψη στη νονά μου, θα με ταΐσει, θα κοιμηθώ τέλεια. Τα μελέ καραμελέ!
ΤΡΙΤΗ ΜΕΡΑ
Καλημέρα, 7 το πρωί, ξεκινάμε. 30 ευχάριστα χιλιόμετρα από Μακρακώμη προς Λαμία. Εκεί πέρασα μιάμιση ώρα με τον Παύλο Πάλιουρα, 11,5 χλμ. ευθεία στην αποξηραμένη λίμνη της Κωπαΐδας. Μπροστά μου ένα κάθετο βουνό, ο δρόμος της παλιάς εθνικής οδού (από Μπράλο για όσους γνωρίζουν). Αρκετές στάσεις, ζέστη, μου πήρε 3 ώρες (11.00-14.00). Στα τελευταία 100 μ. οι αρτηρίες στο λαιμό μου χτυπούσαν δυνατά, το σώμα μου μούδιασε. Board στα χέρια και έφτασα στο χάνι του Μπράλου, φαγητό και ξεκούραση. Κατηφόρα σε απαίσια άσφαλτο και μετά push μέχρι Αμφίκλεια, με αντίθετο άνεμο για δώρο. Πέρασα από Χαιρώνεια, φτάνοντας επιτέλους Λιβαδειά 20.30 πρόλαβα τη Δύση του ηλίου. Έκανα μπάνιο στο γήπεδο του ΑΠΟΛ, νάνι στις πηγές Κρύας με την αιώρα μου. 134 χιλιόμετρα. Καληνύχτα.
ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΕΡΑ
Ξημέρωσε. Έκανα μια βόλτα στη Λιβαδειά με το σανίδι μου από την μία άκρη της πόλης ως την άλλη. Έφυγα στις 8 για Θήβα και μετά Χαλκίδα. Ρώτησα οδηγίες σε ένα αμάξι, ήταν Ιεχωβάδες, μου έδωσαν φυλλάδια και απόπειρα προσηλυτισμού…
Τσουλώντας στην απαίσια παραθαλάσσια άσφαλτο της Χαλκίδας μού τελείωσε το νερό και μαζί και η αντοχή. Ζήτησα νερό από ένα αυτοκίνητο, με πήγαν 1 χιλιόμετρο πιο κάτω. Πάλι κήρυγμα αυτοί, δούλεμα εγώ. Πιάστηκα πίσω από ένα αμάξι, με τράβηξε 5 χλμ. ανηφόρα και μετά όλο κατηφόρα μέχρι τη Χαλκίδα. Έκανα λίγο long board στο skate park και συνέχισα το δρόμο μου από την κρεμαστή γέφυρα στην Εθνική οδό. Ακολούθησα τον παράδρομο όσο μπορούσα και μετά μπήκα κανονικά στην Εθνική μέχρι την Οινόη. Εκεί ψόφησα κανονικά από τη ζέστη της πλατιάς ασφάλτου και την έλλειψη σκιάς. Θα το δείτε στο βίντεο. Βγήκα στον παράδρομο από μια τρύπα του συρματοπλέγματος, έφτασα Αυλώνα, όπου μετά από αρκετό push και downhill με βοήθησε να ανέβω κάποιες ανηφόρες ένα αμάξι, κρατήθηκα 6 χλμ. Πολύ ζόρι! Πέρασα Καπανδρίτι και Πολυδένδρι. Στις μεγάλες ανηφόρες του Αγίου Στεφάνου είχε πολλή κίνηση και τυφλές στροφές. Με πήρε ένα SUV μέχρι το τέλος του Αγίου Στεφάνου (άγνωστο μήκος διαδρομής).
Push για Άνοιξη, Καστρί, Κηφισιά και όλο κατηφόρα μέχρι Σύνταγμα από Κηφισίας. Σταμάτησα πλατεία Κοραή και πήρα λεωφορείο για σπίτι. 537 χιλιόμετρα! FUCK YEAH. Μπήκα στο δωμάτιό μου στις 10 το βράδυ!
Ιnfo: Αν θέλεις να παρακολουθήσεις ζωντανά την εμπειρία του Ήλιου πληκτρολόγησε στο You Tube «The Χρέπι Tour day one & two». Τα δύο πρώτα επεισόδια του ταξιδιού του είναι on line και σύντομα έρχονται και τα υπόλοιπα. Ο Ήλιος μάς δήλωσε ότι το επόμενο καλοκαίρι με υγεία θα κάνει την ίδια διαδρομή ξεκινώντας από τον Έβρο.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
4°
