Δυο Σάββατα πριν, απομεσήμερο, κατέληξα μέλος μιας μεγάλης παρέας που κουτσόπινε και κουτσότρωγε στον εξαιρετικό Καπετάν Μιχάλη της οδού Φειδίου, για τον οποίο σας έχω ξαναγράψει. Καθώς περνούσε η ώρα όμορφα με μεζέδες, μπίρες και τσίπουρα, ακούγαμε από απέναντι μουσική: μια ωραία γυναικεία φωνή που τραγουδούσε ρεμπέτικα, από το μαγαζί που έχει πάρει τη θέση του αρχαίου εκείνου παλαιοβιβλιοπωλείου. Λέμε, «δεν πάμε απέναντι για καφέ, να ακούσουμε κι εκεί τι γίνεται;». Πήγαμε λοιπόν «για έναν καφέ» και φύγαμε στις 12.30 το βράδυ! Ήμασταν, μεταξύ άλλων, ο Ίκαρος, η Κρέμα, ο Μπάμπης, η Σοφία, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Στέλιος, η Αλκμήνη, η Λουίζα, ο Παύλος, η Λένα. Κάτσαμε σ’ αυτό το μικρό μαγαζί κι απολαύσαμε ένα δαιμόνιο πιανίστα, την προαναφερθείσα τραγουδίστρια και ένα νεαρό που έπαιζε τρίχορδο μπουζούκι. Πρόκειται για οικογένεια: πιανίστας ο Στράτος Στρατηγόπουλος (πρωήν «Οπισθοδρομική Κομπανία»), τραγουδίστρια η κόρη του η Ειρήνη και μπουζουξής ο γιος του ο Χρήστος (οι άντρες τραγουδάγανε επίσης). Όλοι Στρατηγόπουλοι λοιπόν, «στρατηγικό τρίο», που κανονικά παίζει απόγευμα, αλλά έγινε τέτοιο γλέντι που ξεπεράσανε κατά πολύ τα ωράριά τους. Δεύτερη και τρίτη δόση από μεζέδες και ποτά. Παράλληλα, όσο περνούσε η ώρα, σχολούσανε οι προβολές του «Ιντεάλ» κι οι θεατές, βγαίνοντας από την πίσω πόρτα, σκάγανε στη Φειδίου. Τους βλέπαμε από μέσα από το μαγαζί σαν σε σκηνή, να διαβαίνουνε μπροστά μας. Αυτοί πάλι ελκύονταν από τη μουσική, κοντοστέκονταν, σκάγανε όλοι ανεξαιρέτως χαμόγελο, έρχονταν στο κέφι πάνω στο δρόμο και μερικοί μπαίνανε μέσα. Είδα μια γνωστή να περνάει, την Ελένη, σηκώθηκα και τη φώναξα. Ήρθε με τις φίλες της, την Άννα και την Ουρανία, και συμβάλανε αποφασιστικά στο ξεφάντωμα, ιδίως με χορούς ακούραστους («να ζήσουνε οι εκφωνήτριες!»). Κορυφαία της βραδιάς, η γλυκύτατη Γερμανιδούλα Λίσα, καταλυπημένη γιατί ζούσε την τελευταία της βραδιά στην Ελλάδα, κι ίσως γι’ αυτό πρώτη φορά στη ζωή της χόρεψε ελληνικούς ρυθμούς, πιωμένη και βαλαντωμένη. Εννοείται ότι τελικά οι πάντες γίναμε μια παρέα, με αλκοόλ, μουσική, τραγούδι και χορό. Μέχρι και οι γκαρσόνες μας, οι γλυκύτατες Άρτεμη και Μάριον (αν έπιασα καλά τ’ όνομα), ξεσαλώσανε κι αυτές. Η ορχήστρα μάς αποχαιρέτησε με το θρυλικό τσάμικο (!) χασικλίδικο «Θεέ μου μεγαλοδύναμε». Βράδυ αξέχαστο. «Φειδίου 2», μουσικό καφενείο, 210 3300.060, ζωντανή μουσική Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο
Γιατί τον λένε Κουρκούρη (ή Κουρκουρή)
Οι παλιοί αθηναιολόγοι μάς λένε ότι ο Αϊθανάσης αυτός στην οδό Επταχάλκου (Θησείο, δίπλα στις γραμμές του τρένου, το εκκλησάκι πάνω στο βράχο), ήτανε ιδιωτικός ναός της ομώνυμης οικογένειας, που είχε εδώ κτήματα. Αντίστοιχος είναι π.χ. ο Αγιώργης ο Καρύτσης (οικογένεια Καρύκη, με αθηναϊκό τσιτακισμό του φθόγγου κ), οι Άγιοι Απόστολοι του Σολάκη (μέσα στην Αρχαία Αγορά), η Αγιασωτήρα/Σώτηρα του Κοτάκη ή ο Αγιάννης ο Ρέντης (ιδιωτικό εκκλησάκι της οικογένειας Ρέντη), για το οποίο σας έχω γράψει.
«Bar 78»
Ένας φρέσκος και συμπαθέστατος χώρος στα Εξάρχεια, λίγο μπαρ, λίγο καφετέρια, με πολλή μουσική και χαμηλές τιμές. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: το μεγάλο πατάρι, που προορίζεται για εκθέσεις/εκδηλώσεις/παρουσιάσεις βιβλίων/αναγνώσεις λογοτεχνίας κ.λπ. Σε μια τέτοια ανάγνωση (διηγήματος: χαίρε, Αλέκο Παπαδόπουλε) το ’μαθα και γω, μου άρεσε και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Θεμιστοκλέους 79 & Βαλτετσίου, 697 7656581, 697 1574908, markatosalex.78@gmail.com
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
13°
