Το Σάββατο που μας έρχεται, δηλαδή στις 31 του μήνα και ώρα 12 το μεσημέρι, στο ισόγειο του βιβλιοπωλείου της «Εστίας», τρεις συγγραφείς καλύτεροι από μένα με τιμούν παρουσιάζοντας το καινούργιο μυθιστόρημά μου. Είναι ο Θανάσης Βαλτινός, ο Απόστολος Δοξιάδης και ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης. Ο «Αναγνώστης» μου έχει ένα απλό θέμα: μια μεσήλικη γυναίκα, που αγαπάει τη λογοτεχνία, τυφλώνεται σε δυστύχημα.
Αναγκάζεται λοιπόν να προσλάβει μια ακαλλιέργητη κοπέλα, που όμως έχει ωραία φωνή, για να της διαβάζει. Από κει και πέρα, γίνονται πολλά και διάφορα. Πρόκειται για μια πρόσφατη έκδοση της «Εστίας», που έχει 176 σελίδες και κοστίζει € 11. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στην πρόσκληση της εκδότριάς μου, σε ένα κείμενο που έγραψα για τη στήλη του Μισέλ Φάις «Τυπωθήτω» στην «Ελευθεροτυπία» και, ιδίως, στο εξαιρετικό κείμενο-συνέντευξη του δικού μας Δημήτρη Μαστρογιαννίτη στο έντυπο που κρατάτε. Όσο και όσοι θέλετε, ευπρόσδεκτοι, για συζήτηση το λιγότερο. Ευκαιρία να γνωριστούμε. Φαντάζομαι να περάσουμε καλά.
Θαμμένο «ΩΘΩ»
Περπατούσα τις προάλλες κοντά στο άγαλμα του Τρούμαν, στα παρκάκια του Ωδείου/Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Κοίταζα κατά τη συνήθειά μου κάτω, είναι απίθανο το τι βλέπει κανείς στο έδαφος. Αυτή τη φορά είδα τρεις χορταρένιους κύκλους στο χώμα και λέω, δεν μπορεί να είναι τυχαίο, δεν φυτρώνει σε κύκλους το γρασίδι. Μετά είδα και τις γραμμές και διάβασα το σωστό: «ΩΘΩ». Αναρωτήθηκα, δεν κατάλαβα, ώσπου είδα τη μικροσκοπική επιγραφή: «Buried words, Θαμμένες λέξεις, Βαρβάρα Παπαδοπούλου». Φωτογράφισα, σημείωσα, έφυγα. Το βράδυ, στο διαδίκτυο, βρήκα τις απαντήσεις. Η εικαστικός αυτή χαράζει λέξεις στο χώμα, μετά σκάβει πάνω στο ίχνος των γραμμάτων, φυτεύει σπόρους γρασιδιού στα σκαμμένα και τα σκεπάζει. Όταν το γρασίδι φυτρώσει, σχηματίζει λέξεις. Κι αυτό το κάνει σε διάφορα σημεία της πόλης. Θαμμένες λέξεις που ξεθάβονται φυτρώνοντας: εξαιρετική ιδέα. Περισσότερα εδώ.
Ο άνθρωπος είναι Κρητικός και βρίσκεται στην Κάνιγγος μισό αιώνα. Ήτανε ράφτης με δικό του ραφτάδικο. Έτσι τον θυμάμαι εγώ, που άρχισα να συχνάζω στην πλατεία από το ’73. Αργότερα το ράψιμο πέθανε –όλοι παίρνουμε έτοιμα ρούχα–, αλλά ο κ. Κουριδάκης δεν ήθελε να γυρίσει στο χωριό του, στα Χανιά. Το γύρισε σε μαγέρικο, εστιατόριο. Καμιά τριανταριά χρόνια τώρα, μαγειρεύει και σερβίρει, στον ίδιο ακριβώς χώρο. Όταν βρεθώ στην περιοχή και θέλω να φάω καλό μαγειρεμένο φαγητό, εδώ κονεύω. Μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση πώς, ένα τόσο μικρό μαγαζί, προσφέρει τέτοια ποικιλία σε μαγειρεμένο φαγητό. Έχει και ψητά, βέβαια, ενώ εννούνται η ρατσή (σικ), το κρασί, οι σαλάτες και τα ρέστα. Η ποιότητα καλή, οι τιμές λογικές. «Πειρασμός γεύσης», Κλεισόβης 1, Πλατεία Κάνιγγος, 210 3826.000
Γιατί το λένε Αυλώνα
Το χωριό αυτό βρίσκεται στις ανατολικές υπώρειες της Πάρνηθας, προς τη δική μας μεριά, της Αττικής, κοιτώντας τον Ωρωπό και την Εύβοια. Το παλιό του όνομα ήταν Σάλεσι (και Σάλισι και Σαλισάτι) ή και Κακο-Σάλεσι, εξαιτίας της αγριάδας του τόπου. Κατά την πιθανότερη εκδοχή, η λέξη είναι κατάλοιπο της Φραγκοκρατίας, παραφθορά του λατινικού τοπωνύμοιυ callis, που θα πει στενός δρόμος/στενό πέρασμα (και Αυλών, εξάλλου, το ίδιο θα πει). Άλλη εκδοχή μιλάει για τούρκικο ανθρωπωνύμιο που έγινε τοπωνύμιο, από κάποιον Σαλή. Όποια και να είναι η ετυμολογία, το Σάλεσι δεν ήταν αρεστό στο σεβαστό νεοελληνικό κράτος. Έτσι, ξεθάφτηκε το αρχαίο, και το χωριό ονομάστηκε «Αυλώνα», που είναι πιο σικ και ελληνοπρεπές. Δυστυχώς, ούτε το πρώτο είναι ούτε το τελευταίο που αλλάζει ετσιθελικά.
Η Αθήνα μεταμορφώνεται σε άλλη Αθήνα. Τι είναι αυτή η αλλαγή που βιώνει η πόλη; Αλλάζει κάτι σημαντικό. Αλλάζει ο χώρος και ο χρόνος της ζωής των κατοίκων
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
11°
