Ένα λόγος που αξίζουν τα πολυώροφα κτίρια, είναι η θέα από το ψηλότερο σημείο τους. Η καφετέρια του «Χόντου», στην Ομόνοια (τράβηξα τη φωτό μία από τις τελευταίες μέρες του 2011), δίνει εικόνες προς τα νότια και τα ανατολικά της πόλης μας. Εδώ σε πρώτο πλάνο τα τσιλεριανά πρώην ξενοδοχεία «Μπάγκειον» και «Μέγας Αλέξανδρος», σε δεύτερο η Ακρόπολη. Όλα τα λεφτά όμως στην ατμόσφαιρα: συννεφιά, απόβροχο, ο πλάγιος ήλιος του απογεύματος και κάμποσοι γλάροι (δεν ξεχωρίζουν, βέβαια).
Μισός αιώνας Τριανόν
Με το μουσικό πολυθέαμα «Ο γνωστός μας άγνωστος κύριος Γκάτσος» τελειώνουν αυτό το Σαββατοκύριακο οι εκδηλώσεις που ο ρέκτης Λεωνίδας Παπαγεωργίου οργάνωσε για τα 50 χρόνια του καλού του κινηματογράφου. Κοδριγκτώνος 21, 210 8215.469, 210 8222.702, περισσότερα στον www.trianon.gr
Παλαιοβιβλιοπωλείο «Η στοά»
Το παλιό και καλό παλαιοβιβλιοπωλείο της Μαρίας Βοντετσιανού - Κατωμέρη, γνώστριας του αντικειμένου, εγκατέλειψε το Γεράνι και ήρθε πλέον δίπλα μας, δέκα νούμερα πιο πέρα από την A.V. Με εμφανή (και θετική) την ανάμειξη όλης της οικογένειας πλέον, το μαγαζί βελτιώθηκε πολύ. Ο νέος χώρος πολύ πιο καθαρός, η οργάνωση ανεβασμένη, η ταξινόμηση του υλικού διευκολυντική για τον πελάτη. Εκτός από βιβλία, περιοδικά - εφημερίδες, υπάρχουν και δίσκοι 45, 33 και 78 (!) στροφών. Χ, Τρικούπη 14, σε μια πολύ φρεσκαρισμένη και φωτεινή στοά, 210 5249.686
Εκτός από τις «Μουριές» στη Ριζούπολη και στην Ακαδημία Πλάτωνα, για τις οποίες έχω γράψει, υπάρχουν κι αυτές εδώ. Στην Κυπριάδη, δυο βήματα από το σπίτι μου, κι ας μην τις ήξερα. Ο Κώστας Νικολακάκης, λοιπόν, έχει στήσει ένα μαγαζί με ψαρικά και μεζέδες (τίποτα κρεατικό!), που διαθέτει ακριβώς όσα ελπίζει ο πελάτης: μεγάλες μερίδες, καλή ποιότητα, φιλική εξυπηρέτηση και χαμηλές τιμές. Δύο άτομα φάγαμε του σκασμού με € 22, κι αφήσαμε κιόλας. Εύχομαι μακροημέρευση. Κονδυλάκη 21, πλατεία Παπαδιαμάντη, Άνω Πατήσια
Για τις εποχές στην Αθήνα
Έχω βαρεθεί ν’ ακούω τα εξής στερεότυπα: 1. Δεν υπάρχει πια χειμώνας/φθινόπωρο/άνοιξη 2. Ο καιρός τρελάθηκε 3. Το κρύο/ζέστη έρχεται απότομα. 4. Παλιά τα πράματα ήταν αλλιώς. Όμως, τέτοιες μεμψιμοιρίες τις θυμάμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τα πράγματα είναι απλά: η συμβατική διαίρεση των τεσσάρων εποχών δεν συνάδει κατ’ ανάγκη με τις καιρικές συνθήκες. Κι αυτό συμβαίνει από πολύ παλιά. Όσον αφορά την πόλη μας, τουλάχιστον, μεταθέστε τα πάντα ένα μήνα κι όλα στέκονται μια χαρά. Δηλαδή, το φθινόπωρο είναι Οκτώβρης-Δεκέμβρης, ο χειμώνας Γενάρης-Μάρτης, η άνοιξη Απρίλης-Ιούνης και το καλοκαίρι Ιούλης-Σεπτέμβρης. Κι όταν θα ’χει έρθει ο Μάρτης παγωμένος, θυμηθείτε τη σοφή λαϊκή κουβέντα: «Ο καιρός δανείζει, δεν χαρίζει».
Μέσα στο χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς ρέει μια αρχαία πηγή. Το νερό της είναι λίγο, στην αρχή επίγειο, μετά χάνεται μέσα στη γη. Την έχετε προσέξει; Την ξέρετε;
Γιατί τον λένε Ελαιώνα
Από ένα συνδυασμό νοσταλγίας και τύψεων, νομίζω, και επειδή πράγματι εκεί υπήρχε, παλιότερα, ο ελαιώνας της Αθήνας. Ξεχάστε το ενιαία χτισμένο λεκανοπέδιο και προσπαθήστε να φανταστείτε την πεδιάδα της Αθήνας το 19ο αιώνα, με την πρωτεύουσα μικρή, τα χωριά (Χαλάντρι, Πατήσια, Μαρούσι, Μπραχάμι, Χαϊντάρι, Λιόσια, Ηράκλειο κ.λπ.) διάσπαρτα, τους λόφους (Τουρκοβούνια, Σκουζέ, Κολωνό, Ασύρματο, Φιλοπάππου κ.λπ.) να ξεχωρίζουν άχτιστοι και τους γνωστούς δύο χειμαροπόταμους (Ιλισσό, Κηφισσό) να ρέουν προς τη θάλασσα. Ανάμεσα σ’ όλα αυτά, σαν συνδετική ύλη, κάτι που μαυρίζει στις παλιές ζωγραφιές και φωτογραφίες, ειδικά στο δυτικό και βόρειο τμήμα: ναι, είναι ελιές. Σήμερα αποκαλείται κατ’ ευφημισμόν «Ελαιώνας» η περιοχή από Βοτανικό μέχρι Ρέντη, όπου μπορεί και να βρεις ξέμπαρκες κάποιες ελιές, ανάμεσα στα φορτηγά των μεταφορικών εταιρειών και τα εργοστάσια.
10°
