Greek breakfast: coffee and two cigarettes

"Greek breakfast: coffee and two cigarettes” – έγραφε η πινακίδα έξω από ένα ιστορικό μπαράκι στη Θάσο. Το μπαρ (Full moon) έκλεισε αλλά το ελληνικό μπρέκφαστ υπάρχει… και δεν θα αναφερθώ καθόλου σ’ αυτό, απλώς θυμήθηκα την πινακίδα και είπα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Έχουμε πολλές ιδιομορφίες ως λαός (και εδώ τελειώνω με τα σχετικά κλισέ). Ακόμα και τις κλασικές αμερικάνικες παραδόσεις όπως είναι τα Malls, καταφέρνουμε να τις ελληνο-ποιήσουμε: καπνίζουμε μέσα, ένα στα τρία μηχανήματα για το μπιλιετάκι του πάρκινγκ έχει πιτσικάρει και κάπου ανάμεσα στα «επίπεδα», αν σε σφίξει η ανάγκη, μπορείς να βρεις σουβλάκια. Τα «επίπεδα» είναι γερμανικού τύπου, με τεράστιες πινακίδες που σου λένε τι υπάρχει δώθε κείθε. Όλα είναι σαφή, κι εσύ (Ελληνάρας) καταφέρνεις παρ’ όλ’ αυτά να σκυλοχαθείς στο γερμανικό πάρκινγκ – κάνεις δύο μέρες να συναντήσεις το αμάξι σου. Το οποίο αμάξι στο μεταξύ έχει βρει καινούργιο αφεντικό...

Δεν είμαι θαμώνας των malls και δεν έχω αμάξι – για να καταλάβετε, στο Golden Hall ακόμα δεν πάτησα, κι ας έχει περάσει από κει όλη η Αθήνα κι η μισή Λάρισα. Στο The Mall πήγα κάμποσες φορές για παρουσιάσεις βιβλίων, δικών μου ή ξένων. Ένα απόγευμα με κάλεσαν από τη Fnac για να μιλήσω για τη βρικολακίστικη λογοτεχνία (βλέπε: πιο κάτω). Η πρώτη Fnac που είδαμε στη ζωή μας, ως παρέα, ήταν στο Παρίσι: το μοναδικό βιβλιοπωλείο στη δεκαετία του ’80 απ’ το οποίο δεν μπορούσες να κλέψεις ούτε μισό βιβλίο. Είχε κάμερες και συστήματα συναγερμού, κι ήταν τρο-με-ρά παριζιάνικο – όποτε πήγαινες στο Παρίσι (και αν ήσουν της αριστερο-αναρχο-μαοϊκο-τσίου διάθεσης) έπαιρνες δωράκια στους φίλους σου από τη Fnac. Όπως οι δεξιο-συντηρητικοί-αστοί δηλαδή έπαιρναν αντίστοιχα δωράκια από τις Gallerie Lafayette: αυτοί αγόραζαν μπλουζάκια με τον Πύργο του Άιφελ, εσύ τα ποιήματα του Χο Τσι Μινχ. Στα κινέζικα. Χαρά που έκαναν οι φίλοι σου όταν τους τα ’δινες, δε λέγεται…

Τέλος πάντων, πήγα στη Fnac και μίλησα για τη συγγραφέα Stephenie Meyer και για τα βιβλία της, που έχουν ήρωα έναν έφηβο βρικόλακα, αν έχετε δει την ταινία “Twilight” ξέρετε για τι πράγμα μιλάω κι επίσης είστε 15-19 ετών. Σ’ αυτές τις ηλικίες σκίζει το «Ημίφως», που έχει πουλήσει 65 εκατομμύρια αντίτυπα στην Αμερική, και άρα σκασίλα της της συγγραφέως τι λέω εγώ για πάρτη της, δεν πα να την πω και καμπούρα; Η Fnac, επειδή είναι πολυμήχανου τύπου κατάστημα και δεν πουλάει μόνο βιβλία αλλά ηλεκτρονικά παιχνίδια, σι-ντι, virtual πράγματα που παίζονται με ψηφιακό τρόπο και ψηφιακά που παίζονται με virtual τρόπο, είναι τίγκα στην πιτσιρικαρία που χαζευοψωνίζει. Ταιριάζει δηλαδή άψογα στο The Mall, όπως και όλα σχεδόν  τα μαγαζιά εκεί – το 90% απευθύνονται σε έφηβους. Μπορείς να πας κι αν είσαι μεγαλύτερος δηλαδή. Απλώς δεν θα χαζευοψωνίσεις ρούχα, επειδή τα περισσότερα είναι ή υπερβολικά στενά ή υπερβολικά trendy για κάποιον άνω των 30. Υπάρχουν και κλασικά μαγαζάκια τύπου Zara, Massimo Dutti, Bed & Bath, Fresh line κ.λπ. Το βάρος όμως πέφτει σε φίρμες που έχουν ταυτιστεί με surfing, windsurfing, wakeboarding, snowboarding, skateboarding και άλλα αθλήματα που αφορούν κυρίως πολύ νέους τυπάκους – ή πολύ fake. Επειδή δεν είμαι σε σπορτίφ/παιδεραστική φάση αυτή την περίοδο και επειδή τα αγαπημένα μου (κανονικά) Quicksilver, Roxy, Etnis, O’Neil κ.λπ. δεν μου μπαίνουν πάνω απ’ τον αστράγαλο… μπήκα σε ένα Yamamay να πάρω μια φόρμα. Υπήρχε βελουτέ φόρμα σε φούξια, με την επιγραφή “Barbie” στο ένα στήθος, ή εκεί που θα έπρεπε κανονικά να είναι ένα στήθος αν δεν θήλαζε ακατάπαυστα. Συγκρατήθηκα με τη φούξια φόρμα λοιπόν, μια και δεν είμαι 15 χρονών, και πήρα μια αντίστοιχη μαύρη και σεμνή – μόνο που δεν γράφει «συγγραφέας» στο πέτο. Έκανε € 39,90. Tο κακό είναι ότι κι όταν ήμουν 15 πάλι τη μαύρη θα έπαιρνα, και θα ’μενε για πάντα το απωθημένο με τη φούξια…

Μπήκα και σ’ ένα Oysho αλλά δεν πήρα τίποτα τελικά, όλα μου ήταν στενά ή παρα-ήτανε φούξια, έστω κι αν είχανε τιμές του τύπου € 7,90. Το βράδυ, για να έρθουμε στα ίσα με την παρέα μου (κανένας απ’ την οποία δεν είναι αυγό ημέρας) πήγαμε στη Ράμπα. Όπου μια υπέροχη τραγουδίστρια, που κάποτε θα τη λέγαμε «του ποιοτικού», τραγουδούσε Κλειώ Δενάρδου. Η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή, σχεδόν τρυφερά μπαρόκ. Ό,τι παραγγείλαμε ήταν σούπερ. Δεν χρειάστηκε να εξηγήσω ποιος είναι ο Περικλής Κοροβέσης και πόσο μου άρεσε ένα άρθρο του περί ρατσισμού: ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Όλο αυτό ήταν πολύ χαλαρωτικό σαν εμπειρία. Και δεν θα το είχα βιώσει με τον ίδιο τρόπο αν εμφανιζόμουν με φούξια βελουτέ φόρμα Barbie. Δεν θα το ’θελε ούτε η Barbie η ίδια, εδώ που τα λέμε…  

Oysho, The Mall, Α. Παπανδρέου 35, Μαρούσι, 210 6300.090
Yamamay, The Mall,
Fnac, The Mall
Ράμπα, πιάνο μπαρ, Δ. Βασιλείου 14, Ν. Ψυχικό, 210 6711.677, 6746.766