Η Μανίνα Ζουμπουλάκη κάνει βόλτα και ψώνια στο Κολωνάκι
Κολωνάκι, ώρα 2:00. Σάββατο μεσημέρι στο Κολωνάκι είναι όπως Σάββατο μεσημέρι στην οποιαδήποτε πλατεία, οποιασδήποτε επαρχιακής πόλης: χαμός. Κόσμος, δηλαδή, που μάχεται για μια θέση στον ήλιο… και για μια γουλιά φραπουτσίνο.
«Είναι θεά το Κολωνάκι!», «Καλά, εννοείται! Και Σαλονίκη να ’μενα, Κολωνάκι θα κατέβαινα για ψώνια!»
Αυτά τα λένε δύο νόστιμες μικρές στην Τσακάλωφ μπροστά στη βιτρίνα του Rollini. Θα μπορούσαν να τα έλεγαν μπροστά σε άλλη βιτρίνα, αρκεί να είχε διακριτική πινακίδα «προσφορές» ή «έκπτωση» ή «-25%». Ή έστω, «ο Ρόμπερτ Πάτισον είναι μέσα». Ο Ρόμπερτ είναι αυτός που αντικατέστησε τον Μπραντ Πιτ ως θεογκόμενος στο Χόλιγουντ και στα μάτια των 17χρονων – ο πιτσιρικάς που έπαιζε το βρυκόλακα στο “Twilight”. Καμία σχέση με Κολωνάκι, απλώς πέρασε φευγαλέα απ’ το νου μου σαν μεγάλη προσφορά σε εσώρουχα, ας πούμε. Στο άσχετο, ναι. Ας μη δίνουμε βάρος.
Οι δύο νόστιμες μικρές πατάνε απάνω μας, σε δύο δηλαδή όχι-και-τόσο-μικρές (αλλά ακόμη φαγώσιμες, αν σκεφτούμε τίποτα λιμούς). Μπαίνουν στο μαγαζί γεμάτες ελπίδες, όπως μπαίνουμε όλες σε μαγαζί που «κάτι μας κάνει»: εδώ θα βρούμε το μπλουζάκι/φορεματάκι/παπουτσάκι/τζινάκι/τσαντάκι που θα μας κάνει να νιώσουμε υπέροχα, που θα μας φέρει μια ψυχική ανάταση και ταυτόχρονα αναταραχή, ένα frisson γεμάτο υποσχέσεις, ένα μικρό καταναλωτικό ίλιγγο. ΄Η οργασμό (μερικές το βιώνουν και έτσι).
Εμείς προχωράμε και μπαίνουμε στους γνωστούς ύποπτους – σε μαγαζιά στα οποία μπαινοβγαίνουμε χρόνια, χωρίς απαραίτητα να ψωνίζουμε. Διαμαρτύρομαι στην κολλητή μου ότι είναι πανάκριβα όλα, και ποιος δίνει σήμερα 150 ευρώ για να πάρει ένα φανελάκι; Με κοιτάζει στραβά και μου απαντάει, «ψωνίζεις πολύ καιρό στη Ζάρα».
Έχει δίκιο: εννιά μήνες έγκυος και τέσσερις μήνες ημι-λεχώνα, ψωνίζω από Κινέζο της Πανόρμου και κάτω. Κατεβαίνω στο Κολωνάκι στα πεταχτά αλλά με άθλιο budget (αφράγκου) και λίγο βούζα (πού να δοκιμάζω τώρα;). Έτσι, ένα μεσημέρι Σαββάτου με ωραίο καιρό είναι αποκάλυψη: οι νεραντζιές ανθισμένες (τσεκ), οι βιτρίνες γυαλιστερές (τσεκ), οι μοντέλες για καφέ στην πλατεία (τσεκ), τα αυτοκίνητα το ’να πάνω στ’ άλλο στα πεζοδρόμια που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν, είναι σα χαραμάδες (τσεκ). Όλα στη θέση τους, όπως κάθε Σάββατο της άνοιξης. Μερικές φοράνε εξώπλατα για να φαίνεται το πρώιμο μαύρισμα (λέγε με φούμο). Μερικές φοράνε σούπερ-μίνι μέχρι τον αφαλό (λέγε με ξέκωλο). Μερικές φοράνε πολύ στενά τζιν σαν αυτοκόλλητα «μωρό στο αυτοκίνητο» (λέγε με τραγουδίστρια).
Είναι ωραία, και συνεχίζουμε να μπαινοβγαίνουμε στα μαγαζιά. Στο Passion Alley ανακαλύπτω ποιες παίρνουν φανελάκια των 150 ευρώ – κάτι σαν εμάς, επειδή τα φανελάκια είναι διακοσμημένα με κρύσταλλα, χάντρες, σχέδια και πολύ πρωτότυπα πράγματα γενικά, από τη σχεδιάστρια Βάσια Τζωτζοπούλου. Είναι υπέροχα, τα θέλουμε όλα, δεν ξέρουμε τι να διαλέξουμε. Κάθε φανελάκι βγαίνει σε περιορισμένο αριθμό, δύσκολο να βρεθεί δεύτερη δηλαδή με τη (θεά) Αθηνά στο μπούστο της γεμάτη Σβαρόφσκι. Το μαγαζάκι είναι μια σταλιά κι η Βάσια πολύ γλυκιά – σου θυμίζει ότι το Κολωνάκι δεν είναι παρά μια γειτονιά της Αθήνας, με φιλικούς μαγαζάτορες δηλαδή. Κάτι που δεν ισχύει καθόλου: μόνο οι μαγαζάτορες που σε ξέρουν πολύ καλά, επειδή είσαι, ας πούμε, η Ζωή Λάσκαρη, είναι ευχάριστοι μαζί σου στα καλά καθούμενα. Αλλιώς, σκασίλα τους.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει (ωστόσο), λόγω κρίσης όλοι είναι συμπαθητικοί – ή ίσως επειδή η κολλητή μου τους έχει χρυσώσει κατά καιρούς; Ποιος ξέρει. Αγόρασα παπούτσια από το La Moss, τρομερά περίεργα, απ’ αυτά που τα φοράς 2 φορές το χρόνο αλλά τα θέλεις με πάθος, τα βάζεις δίπλα στο κρεβάτι σου κάτω απ’ τα μωρά σου. Κι εδώ οι υπάλληλοι ήτανε αξιαγάπητοι. Προς στιγμήν σκέφτηκα να πάμε σε κάποιο στάνταρ μαγαζί, με υπάλληλους που σε σιχαίνονται, αλλά ήμασταν ώρες στο πόδι και καθήσαμε στο News Café στην Τσακάλωφ. Εδώ πάλι, επειδή το turnover πελατών είναι ταχύτατο, μας εξυπηρέτησαν σε χρόνο μηδέν, όπως τον παλιό καλό καιρό. Τότε που υπήρχε μόνο ένα καφέ στην Τσακάλωφ… και δεν θυμάμαι ποιο ήτανε.
Εδώ καθόμασταν πάντα, απλώς άντε να μας αναγνωρίσει το γκαρσόνι τώρα μέσα στο χαμό του Σαββάτου (ούτε κατά διάνοια), και παρ’ όλ’ αυτά χαμογέλασε γλυκά μαζί με το σέρβις. Τόσο που αναρωτήθηκα μήπως δεν ήμουν στο Κολωνάκι καν. Μήπως ήμουν σε κάποιο γραφικό χωριό της Μακεδονίας, όπου όλοι χαίρονται όταν σε βλέπουν επειδή είναι καλοί άνθρωποι κι όχι απαραίτητα επειδή προωθείς τις μπίζνες. Αλλά μάλλον έχω ωραιοποιήσει τα χωριά της Μακεδονίας. Γιατί το Κολωνάκι, μεσημέρι Σαββάτου, αποκλείεται να άλλαξε…
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
10°
