Εδώ βλέπετε ένα λιλιπούτειο, παραμυθένιο σπιτάκι, που «ακουμπάει» σε παρκάκι και παιδική χαρά. Το «συγκρότημα» βρίσκεται στο Παλιό Φάληρο, στην οδό Κ. Παλαιολόγου και Ακριτών. Σας το παρουσιάζω με πολλή συγκίνηση, γιατί ελάχιστες φορές έχω δει κτίσματα που, ενώ απευθύνονται σε παιδιά, έχουν και τα ίδια παιδικές διαστάσεις και παιδικό χαρακτήρα.
Η πιάτσα με τα γυαλιά
Αν ποτέ θελήσετε γυαλιά φτηνά, είτε οράσεως είτε για τον ήλιο, θυμηθείτε ότι η σχετική εμπορική πιάτσα βρίσκεται στη νότια πλευρά της Ομόνοιας. Συγκεκριμένα: Κλεισθένους, Σωκράτους, Λυκούργου και στη στοά που ενώνει τη Λυκούργου με την Πειραιώς. Από δω ψωνίζουν χοντρικά οι μικρέμποροι, πλανόδιοι και μη, καθώς και τα φαρμακεία. Από δω ψωνίζω κι εγώ, ως μεσήλικος που είμαι, τα πρεσβυωπικά γυαλιά μου. Λιανικά εννοείται, € 2-4.
Άργουρα
Άργουρα είναι ένα χωριό στην κεντρική Εύβοια, είναι και τ’ όνομα του μαγαζιού, γιατί από κει κατάγεται ο Νίκος Μιχαήλ που το «τρέχει». Πρόκειται για ψαρομάγαζο με εξαιρετικά πράγματα, τη γνωριμία του οποίου χρωστάω στο φίλο Τάσο Γουδέλη. Οι τιμές του μπορεί να μοιάζουν κάπως ψηλές (€ 87, 4 άτομα), αλλά τελικά δεν είναι λογαριάζοντας την πρωτοτυπία και την ποιότητα των πιάτων. Εγώ, τουλάχιστον, γνώρισα εδώ γεύσεις που δεν τις είχα ξανασυναντήσει. Αγησιλάου 49-51, Τζιτζιφιές, από Θησέως 310
Πολύ νερό υπάρχει κάτω από την Αθήνα. Κατά καιρούς σας έχω γράψει για πηγάδια εν λειτουργία ή για διάφορα γιαπιά, όπου βρέθηκε νερό και το χτίσιμο της πολυκατοικίας καθυστέρησε μέχρι να ολοκληρωθεί η απάντληση. Αυτή τη φορά θα σας πω για δύο μόνιμες αντλίες, που τραβάνε το νερό και το παροχετεύουν σε σκάρες υπονόμων, ορατά και πάνω στο δρόμο. Η πρώτη περίπτωση είναι Μεγάλου Αλεξάνδρου και Κολοκυνθούς, στο Μεταξουργείο. Το νερό θα πρέπει να προέρχεται από το τεράστιο σκάμμα, όπου βρισκόταν άλλοτε το σινεμά «Λαΐς» και ήδη έχει γίνει ένα είδος αστικού υγροβιότοπου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Η δεύτερη είναι Έβρου και Νέστου, στους Αμπελόκηπους (ευχαριστώ, Γιώργο Σωτ.). Εδώ οι πολυκατοικίες είναι ολοκληρωμένες, άρα γίνεται μόνιμη άντληση, ώστε να μην πλημμυρίσουν τα θεμέλια. Μιλάμε για νεράκι καθαρό, απευθείας από το αθηναϊκό υπέδαφος.
Γιατί το λένε Γουδί
Από το 19ο αιώνα, οπότε υπήρχαν στις παρυφές του Υμηττού τα κτήματα του Γουδή, το ανθρωπωνύμιο έγινε τοπωνύμιο, με ταυτόχρονη αλλαγή του γένους. Έτσι, το κίνημα έγινε το 1909 «στο Γουδί» (αδιάψευστοι μάρτυρες οι εφημερίδες της εποχής). Η εκτέλεση «των εξ» (έξι), το 1922, στο Γουδί έγινε κι αυτή. Το γνωστό σύνθημα «Οι προδότες στο Γουδί» λέει. Και οι παλιότεροι θυμούνται ότι στο πρωτάθλημα της Αθήνας, προ εθνικής κατηγορίας, έπαιζε η ισχυρή ομάδα «Γουδί». Τα τελευταία χρόνια –με τη γνωστή μανία του νεοκαθαρευουσιανισμού– κάποια κυρία έπεισε τους άσχετους, φοβισμένους και καθωσπρεπιστές εκπροσώπους του κράτους ότι εκατό και πάνω χρόνια αβίαστης γλωσσικής εξέλιξης που έδωσαν τον τύπο «Γουδί» ήταν λάθος και πέτυχε να γράφεται «Γουδή». Δηλαδή να δημιουργηθεί μια νέα, τεχνητή και καθαρολογική πραγματικότητα, πάνω στην αληθινή, που παρουσιάζει τη γενική ως ονομαστική! Προτείνω στους καθαρολόγους να προσπαθήσουν αναλόγως και με άλλα τοπωνύμια που τολμάνε να έχουν γένος άλλο από το «ορθό»: το Γαλάτσι, το Τατόι, το Περιστέρι, το Κουκάκι, το Καπανδρίτι, τα Σπάτα, το Χαλκούτσι (από αρσενικά σε ουδέτερα), τη Γαργαρέττα (από αρσενικό σε θηλυκό) κ.λπ. Να μην ξεχάσουν να διορθώσουν αμέσως και το αρχαίο «η θόλος», που τόλμησε να εξελιχτεί σε «ο θόλος».
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
11°
