Τους τελευταίους Απρίληδες σας είχα βάλει εδώ µια νερατζιά, µια πασχαλιά και µια τζακαράντα. Φέτος, φωτογράφισα και γλυτσίνα και κουτσουπιά: η πρώτη στον Κολωνό, η δεύτερη στην Αργυρούπολη. Ταιριάζουν πολύ αρµονικά. Για να θυµόµαστε ότι η άνοιξη έρχεται και στη µεγαλούπολη.
Σουβλάκια «Αβάνα»
Με την ονοµασία παρµένη από το οµώνυµο απέναντι σινεµά, που –σε πείσµα των καιρών– διατηρείται εδώ και δεκαετίες, το µαγαζί αυτό είναι πράγµατι ένα ψητοπωλείο νέου τύπου, χωρίς όµως και να εκτρέπεται προς το κυριλέ. Εκτός από τα αναµενόµενα από κάθε κατάστηµα της σειράς του, διαθέτει και ορισµένα σπάνια πιάτα, όπως σαλάτα µε φακές, µπιφτέκια από γαλοπούλα, ψητά λαχανικά κ.λπ., καθώς επίσης και εξαίρετες µαύρες πίτες ολικής άλεσης µε ντιπ σε ωραία γυάλινα σκεύη «της γιαγιάς». Θαύµασα ότι όλα τα ζεστά φαγητά σερβίρονται σε µεταλλικά ταψάκια, που διατηρούν τη θερµοκρασία ψηλή για πολλή ώρα. Αρκετά τραπέζια είναι επιστρωµένα µε παλιά πλακάκια. Το σέρβις πολύ φιλικό, οι µερίδες χορταστικότατες, οι πατάτες κοµένες στο χέρι, οι τιµές λίγο πάνω από ένα σύνηθες σουβλατζίδικο. Το κοινό γνησίως ετερόκλητο: από µεγαλοστελέχια των γύρω εταιρειών µέχρι πιτσιρικάδες κι από γηραιές κυρίες µέχρι ζευγαράκια. Μόνο αρνητικό σηµείο: το εµφιαλωµένο νερό µε το που κάτσαµε στο τραπέζι, παρόλο που δεν το ζητήσαµε (το γύρισα πίσω).
∆εν ξέρω αν σας λέει τίποτα το ψωµί µε προζύµι. Αν όχι, καιρός να το µάθετε. Αν ναι, εδώ και λίγους µήνες ανακάλυψα το καλύτερο: στο φούρνο της κ. Βούλας Ζάχαρη (Λασκαράτου 15, Κυπριάδη, δίπλα στο µπαρ «Κόµης», 210 2230.052). Βγάζει κάθε µέρα, διατηρώντας σταθερά ισοϋψή ποιότητα.
Γιατί τη λένε Πετρούπολη
Το εύκολο και προφανές θα ήταν να πει κανείς: στο πετροβούνι Αιγάλεω βρίσκεται, νταµάρια είχε µέχρι τελευταία, το «Θέατρο Πέτρας» εδώ είναι – δε θέλει και πολλά η ετυµολογία: πόλη της πέτρας. Τα φαινόµενα ωστόσο απατούν. Πόλη όχι της πέτρας, µα του Πέτρου. Του εκδότη Πέτρου Γιάνναρου συγκεκριµένα, η εφηµερίδα του οποίου, η «Εσπερινή», µοίραζε το ’30 στους αναγνώστες της κουπόνια. Τα κουπόνια αντιστοιχούσαν σε βραχώδη, ηµιορεινά οικόπεδα. Έτσι σχηµατίστηκε ο αρχικός πυρήνας του οικισµού. Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνετε (Πηγή: «Τοπωνυµίες…» του Κ. Μπίρη).
Σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας βλέπεις καρότσια του σούπερ µάρκετ, κοινόχρηστα για όλους όσους κάνουν µικροµετακοµίσεις σε κοντινές αποστάσεις. Μιλάµε για άπιαστο πνεύµα συλλογικότητας, αλληλεγγύης και κοινοκτηµοσύνης ή για απλή εγκατάλειψη; Η στήλη είναι στη διάθεσή σας για τη σχετική καταγραφή, αγαπητοί αναγνώστες.
Σινεµά της Κυψέλης
Με αφορµή την ταµπέλα του “Colosseo” που αποκαλύφτηκε πρόσφατα από τον Σκλαβενίτη, ο αναγνώστης κ. Μανώλης Τουµπακάρης στέλνει ένα σχεδόν πλήρη κατάλογο των κυψελιώτικων κινηµατογράφων. Ευχαριστίες.
Όσον αφορά το «γιατί το λένε Παλούκια», τόσο η αναγνώστρια κ. Γιωλίτα Μπαντέκα όσο και ο νονός μου Λεωνίδας Φύσσας, παλιός καπετάνιος, διορθώνουν: «Κάβοι είναι τα χοντρά σκοινιά με τα οποία δένουν τα πάσης φύσεως πλεούμενα στις δέστρες του μόλου». Κοινώς, τα παλαμάρια. Εγώ, λαθεμένα, νόμιζα ότι λέγανε κάβους και τις δέστρες. Κι άλλες ευχαριστίες. Διευκρινίζω, επίσης, ότι τα Παλούκια είναι στην κουλουριώτικη ακτή (Σαλαμίνα).
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
18°
