Αθήνα, Déjà vu 2011

[Ακούστε το συνοδευτικό podcast της στήλης εδώ]

● Ραντεβού στα μάρμαρα του Αθήναιον, απογευματινή προβολή, Πέμπτη.

● Ένα κορίτσι με όμορφο προφίλ προσπαθεί να παρκάρει ένα Σμαρτ, στην Υμηττού. Αχ. Γαμώτο. Σόρι.

● Εσύ πάντα θα το λες Μπραζίλιαν.

● Ο Ζαν-Πιέρ και ο Αλέκος, σε τραπεζάκι, στο Μαγκαζέ.

● Χριστουγεννιάτικα ledάκια όλο το χρόνο, μόλις έχεις βγει από τα Notos Galleries.

● Το παλιό σπίτι της Μελίνας στην Αθηναίων Εφήβων.

● Η μυρωδιά του χαρτιού μόλις περνάς το κατώφλι στον Διονυσόπουλο της Πραξιτέλους.

● Τα τσιμέντα στο Γκάζι φαίνονται ροζ, βρόμικο.

● Ο Κανέλλος ή το παιδί του, να τρέχει ανάμεσα στους αναποδογυρισμένους κάδους της Ρήγα Φεραίου, στα Προπύλαια.

● Μελαγχολικοί οδηγοί. Το φλας του μπροστινού τούς φωτίζει ρυθμικά το πρόσωπο. Πορτοκαλί - σβήνει - πορτοκαλί - σβήνει - πορτοκαλί - σβήνει.

● Ο Σταμάτης Φασουλής τυλιγμένος το κασκόλ του, να βγαίνει από το θέατρο Χορν, μιάμιση τη νύχτα. Προχωράει αργά προς Βαλαωρίτου.

● Οι μάγειροι της Μεγάλης Βρετανίας κάνουν πεντάλεπτο τσιγάρο, όλοι με λευκές ποδιές, στα πεζούλια της Βουκουρεστίου, αργά το μεσημέρι.

● Το Φιξ. Στοιχειωμένο σαν κατσαρίδα σε γραφείο σε σελίδες του Κάφκα.

● Οι Pink Floyd σε όλες τις πιθανές στάσεις.

● Η ταμπέλα νέον του θεάτρου Αλίκη.

● Ο Βασανίζομαι. Όλοι έχουν βγάλει μία φωτογραφία δίπλα του, πια.

● Ένα κορίτσι ξαπλωμένο σε πεζούλι στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου κοιτάζει τον ουρανό. Δεν μπορείς να δεις τα μάτια της, πίσω από τα μαύρα της γυαλιά.

● Νύχτα Παρασκευής, μποτιλιάρισμα στα Σίδερα Χαλανδρίου. Από τα διπλανά παράθυρα ξεχύνονται αρώματα από μοντέρνες κολόνιες και ντουμάνια τσιγάρων.

● Μποτιλιάρισμα 4, χαράματα, στην Ιερά Οδό. Βγαίνοντας απ’ τις παρόδους, ψάχνεις στις μεθυσμένες φάτσες για παλιούς γνωστούς.

● Πούλμαν με Κύπριους, σαββατοκύριακο στην Αθήνα, Γκόλντεν Χολ, Βίσση.

● Παιδάκια μασκέ στο Ζάππειο. Ό,τι και να τα έχουνε ντύσει, από πάνω θα φοράνε ένα ροζ πουπουλένιο μπουφάν. Για τα επόμενα διακόσιες χιλιάδες χρόνια.

● Πάντως τα γυφτάκια με τα λουλούδια είναι πια μελαγχολικά. Παλιά γελούσαν.

● Η Καριοφυλιά Καραμπέτη να κατεβαίνει προσεκτικά, σχεδόν γλιστρώντας, τη Δημοκρίτου.

● Όταν είσαι στην Κηφισίας, πάντα νομίζεις ότι στο τέρμα της θα έχει θάλασσα.

● Σκληρά ποτά σε τυχαία καφετέρια. Ό,τι να’ναι.

● Το μικρό σκουριασμένο πορτέλο κάτω από τους Άγιους Ισίδωρους που οδηγεί στη Μεσαία Γη; Ή στο Τατόι; Ποτέ δεν έμαθες.

● Στανταράκι. Στη γωνία Σκουφά με Ομήρου, συναντάς κάποιον ηθοποιό από τη φράξια Παπακαλιάτη.

● Περνώντας από την Αμερικής, στην είσοδο της Τράπεζας Πειραιώς, πάντα, ασυναίσθητα, ρίχνεις ένα βλέμμα πίσω από την τζαμαρία στο γλυπτό του Μποτέρο.

● Και πάντα τα καταθλιπτικά κτίρια της Αθήνας θα τα αποκαλείς «επιρροών Μπάουχάους», ελπίζοντας να ανακαλύψεις την industrial ψυχή σου σε αυτά.

● Η μηχανή του Άλκη έξω από το Κάππα.

● Οι γραβάτες του Παγώνη.

● Τα τρυπημένα με μικρούς χρυσούς κρίκους αυτιά στις κοντοκουρεμένες Βουλγάρες κυρίες, μέσα στα λεωφορεία.

● Μία στιλίστρια πάντα θα περπατάει βιαστική στο Κολωνάκι, φορτωμένη σακούλες. Θα δουλεύει σε πρωινάδικο και θα δίνει επί πληρωμή κουτσομπολιά στις κίτρινες φυλλάδες. Στο Ντα Κάπο θα συναντάει τουλάχιστον δυόμισι γνωστούς ανά σακούλα.

● Η ατέλειωτα χεσμένη πλατεία Κοτζιά.

● Τα στένσιλ της Madonna. Ρυάκια μπογιάς κυλούν σαν ιδρώτας και αίμα πάνω στα μαρμαρένια μούτρα της.

● Οι Ισπανοί γκραφιτάδες στο Αμαξοστάσιο του Κεραμεικού και στο σταθμό της Λιοσίων. Έγχρωμα splash, αραβουργήματα στο γκρίζο. Οι Έλληνες ζωγραφίζουν μόνο την υπογραφή τους.

● Η Σοφοκλέους, όταν μυρίζει τυρόπιτες.

● Γυναικοπαρέες έξω από το Λαμπέτη, Τετάρτη απόγευμα, σεμνές.

● Ο Θανάσης Μήνας, Σάββατο πρωί, στο Κόκκοι της Ασκληπιού. Καπνίζοντας σελίδες του βιβλίου της Patti Smith.

● Η καβάτζα-κάτω, πίσω από τις πεζούλες στους Αγίους Θεοδώρους.

● Πουτανάκια με piercing στη γλώσσα, s/m γκοθάκια, Μοναστηράκι, στα στενά.

● Ο Στέλιος Παρλιάρος στον Βερόπουλο της Σούτσου, Σάββατο απόγευμα, βιαστικός.

● Η Μανίνα Ζουμπουλάκη έξω από το MG μ’ ένα ποτό στο χέρι, Σάββατο μεσάνυχτα, ψύχραιμη.

● Το γκουπ. Σκάνε με πάταγο και βογκητό τα δέματα με τις δεμένες κυριακάτικες στα καρό πλακάκια, χρώμα σάπιο μήλο, Σάββατο 9 το βράδυ, ώρα να γυρίσεις σπίτι λοιπόν.

● Η κυρία Λουκά, bag lady πια. Φωνάζει μόνη της στα απέναντι πεζοδρόμια της Σταδίου.

● Πάντα σκέφτεσαι ότι χρειάζεσαι καινούργια βαλίτσα, διασχίζοντας τη Στοά Πεσματζόγλου. Ή, τέλος πάντων, επειγόντως ταξίδι.

● Ο μουσάτος με τη γραβάτα στο γκισέ της Εθνικής. Αν βγάλει τη γραβάτα ίσως να θυμηθείς από πού άραγε τον θυμάσαι.

● Το κατσαρολάδικο της Ευριπίδου. Ακόμα πιστεύεις ότι κάποτε θα χρειαστεί να μαγειρέψεις σε μαρμίτα, για το μεγαλύτερο πάρτι της ζωής σου.

● Δέκα το πρωί, προφυλαγμένος από όλο τον πλανήτη πίσω από τους μουσαμάδες της Λυκόβρυσης, διαβάζεις τα προχτεσινά μεθυσμένα SMS που έστειλες σε όλο τον πλανήτη. Παραγγέλνεις και δεύτερο espresso dopio.

● Οι καρέκλες στο καφενείο του Εθνικού Κήπου. Νομίζεις ότι είναι οι ίδιες, διαλεγμένες μία μία από την Αμαλία του Όθωνος, οι ορίτζιναλ.

● Βράδια στο Half Note ακούγοντας τα blues. Σκέφτεσαι το Πρώτο Νεκροταφείο, απέναντι. Κάνεις νοερά βόλτες στις αλέες του.

● Το Cine Τιτάνια είναι το πιο παράνομο ραντεβού της Αθήνας.

● Στο Ταχυδρομείο στα Χαυτεία πάντα έχεις την αίσθηση ότι τελειώνεις γρήγορα.

● Στο Ταχυδρομείο στη Σόλωνος πάντα έχεις την αίσθηση ότι δεν είναι Ταχυδρομείο. Ότι είναι εκεί προσωρινά και σε λίγο θα μπει μέσα η Γιώτα η Powder και θα μας διώξει όλους.

● Στη διασταύρωση Ακαδημίας και Σίνα, πάντα νομίζεις ότι βλέπεις τον Μπάμπη του Jazz-Rock με τις κιτρινόμαυρες σακούλες –και λίγο κόκκινο– στα χέρια. 

● Η Ρίκα Διαλυνά στη Βαλαωρίτου.

● Ice cream soda στο Λυχνάρι, στον Πύργο Αθηνών. Καφέ τραπεζομάντιλα.

● Πάντα θα περνάς από τη Διδότου και θα ρίχνεις μία απογοητευμένη ματιά στην προτομή της Λαμπέτη.

● Πάντα θα ξεπροβάλλει μπροστά σου, σε παλιά βιβλιοπωλεία, κάποιο παλιό τεύχος της Βαβέλ.

● Η μπάντα των Ινδιάνων στην πλατεία, στο Μοναστηράκι. Αθήνα – Άνδεις σε πέντε λεπτά, εδώ και είκοσι χρόνια.

● Ελαφρύ μπραζίλιαν hideway στον Κίτρινο Σκίουρο, στις παρυφές των Ιλισσίων, γειτονιά του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου και των αποθηκευμένων αναμνήσεων 80s.

● Οι μπάτσοι έξω από τον Νάκα, Μαυρομιχάλη και Ναυαρίνου. Ο παππούς με τα φρούτα δεν παρκάρει πια εκεί.

● Γρανίτα στο ξύλινο μπαρ του θεάτρου Ολύμπια, Τετάρτη απόγευμα, λίγο πριν αρχίσει η Τραβιάτα. Το παλτό διπλωμένο, στον αγκώνα σου. Αρώματα πούδρας Tokalon.

● Το αγχωτικό πεζοδρόμιο στο κατώφλι του Gagarin.

● Η ροζ βέσπα στη βιτρίνα της Piaggio στην Πειραιώς. Είναι πάντα εκεί, και από πάνω της βλέπεις μία ταμπέλα νέον να αναβοσβήνει: Bugiardo. Bugiardo. Bugiardo.

● Θέλεις να σπάσεις, να βρίσεις, να καταπιείς χαλίκια, γαμιέται ο Δίας από τα νεύρα σου, κάνεις τυφλό, δολοφονικό ζάπινγκ. Πέφτεις στο «Κωνσταντίνου και Ελένης», στον Αντένα. Κλαις με λυγμούς.

● Γάμος στη Σκουφά, στον Αϊ-Διονύση, Σάββατο απόγευμα, σαν να μην υπάρχει αύριο. Κάν’ τε πιο ’κει μαντάμ, σόρι.

● Ατενίζοντας τις σκαλωσιές στη Μητρόπολη Αθηνών. Προσπαθώντας να βρεις την κρυμμένη γοητεία της λινάτσας που αργοσαλεύει, στο μόνιμο ανοιξιάτικο breeze της πλατείας, αναδεικνύοντας τη διακριτική πορφύρα των ριντό της εισόδου. Δεν τη βρίσκεις, παρόλ’ αυτά.

● Ταξιτζής κατουράει, πλάτη, το βράχο στην αρχή του δρόμου που ανεβάζει επάνω, στο θέατρο Λυκαβηττού.

● Ο Κωνσταντίνος Βήτα στο ίδιο πλάνο με την προτομή της Μελίνας, Αμαλίας, κίτρινα φύλλα στο πεζοδρόμιο.

● Συγγρού. Είτε ντίσκο, είτε στριπτιτζάδικο, θα είναι πάντα η Μπαρμπαρέλα.

● Νύχτα, καθημερινή, Galaxy Hilton. Συγγνώμη, αν δεν σας πειράζει θα βγω για λίγο έξω. Τραβάς για το τέρμα της ταράτσας, πλώρη, κόκπιτ, σημείο φυγής, εδώ φυσάει λίγο, είναι ωραία.

● Τα κάστανα στις γωνίες. Έστω κι αν δεν θα χειμωνιάσει ποτέ ξανά.

● Παρέες από μεγαλομπεμπέκες Πάτυ που περνάνε γκρουπαριστές, ουρλιάζοντας, λάμψεις από σιδεράκια και φούξια κινητά, αφήνουν πίσω τους ένα κουρνιαχτό από μυρωδιά παλιάς Κλεραζίλ, της μπεζ που ξεραινόταν.

● Είδα τον Βέγγο με ποδιά και ένα δίσκο καφενείου να τρέχει στην Κάνιγγος. Μπήκε στο Μέγαρον Έβδομης Τέχνης. Τον ακολούθησα. Στο ασανσέρ είδα τον Γεώργα. Μου χάρισε μία αφίσα με λεσβίες βρικόλακες με διάφανα νυχτικά.

● 7 το πρωί, έξω από το Τέσσερα, ο Τάκης – πάντα με μακρύ, γκρίζο μαλλί. Έχω χάσει 3 ζευγάρια μαύρα γυαλιά εκεί μέσα, και αρκετούς φίλους, φίλε.

● Ακόμα καπνίζουν χασίσι στις συναυλίες, ρε συ.

● Ξεχασμένες ταινίες σε προβολές για 9 άτομα στην Ανδόρα, στον Ερυθρό.

● Τελευταία σου ευκαιρία να το προλάβεις: Ααβόρα.

● Πάντα χάνεσαι στις αδιέξοδες αυλές και τις καβατζωτές εσοχές, νύχτα στα Αναφιώτικα. Θα είναι το ωραιότερο νησί της Αθήνας, για πάντα.

● Μαρκίζες σε σκυλάδικα από κόντρα-πλακέ στον Κορυδαλλό. Ονόματα από παλιά ΜπιγκΜπράδερ εξαργυρώνουν το αμάρτημα της μητρός τους σε πριβέ καμαρίνια.

● Η Μυρτώ στου Μαζωνάκη, να μιλάει στο κινητό της.

● Έξω από το Μέγαρο, βγαίνοντας ο κόσμος, νομίζεις ότι είδες τη μάνα σου, μέσα από το ταξί.

● Τα βουλκανιζατέρ της Μιχαλακοπούλου, τέρμα, forever εκεί.

● Ντάνκιν Ντόνατς στη Γλυφάδα. Κουτί 16άρι για το σπίτι. Πασαλείφτηκες, μαλάκα.

● Στις εννιά το βράδυ, στα παρτέρια του Ευαγγελισμού. Νεαροί με πουλόβερ στους ώμους, βγάζουν βόλτα για τσίσα το σκύλο τους που, συνήθως, του έχουν δώσει όνομα από το επίσημο χριστιανικό εορτολόγιο.

● Κυριακή μεσημέρι, Τερκενλής Χαλανδρίου. Μπαμπάδες με φόρμες και τα αλάρμ αναμμένα.

● Οι κατατονικές μου φίλες σε καναπέδες, σε ταράτσες.

● Ζαλισμένος υπέροχα, 6 το απόγευμα Σαββάτου, βγαίνεις από το Rock & Roll και ρολάρεις τη Λουκιανού μέχρι να σε βγάλει στο ποτάμι της Ρηγίλλης. Στο Ζάππειο θυμάσαι ότι έχεις παρκάρει στην Πατριάρχου Ιωακείμ.

● Η είσοδος του εστιατορίου Ιντεάλ.

● Παντοτινό freeze frame. Τα σκαλιά στο τέρμα της Φωκυλίδου. Μικρά σιωπηλά πεζούλια στρωμένα κοφτές ανάσες, κάτω από ακούρευτες φυλλωσιές.

● Τέρμα Σίνα, γυναίκες a la Brigitte Fontaine, σύριζα στους τοίχους του Ινστιτούτου.

● Ο Πανούτσος κατεβαίνει από τη μηχανή, Μαβίλη, μέσα στο χαμό.

● Το Σεσουάρ για Δολοφόνους.

● Τα Ιπτάμενα Σουτιέν στις βιτρίνες της Αιόλου.

● Τα γυμναστήρια των Αμπελοκήπων, Σάββατο απόγευμα, τζούντο στη Σεβαστουπόλεως.

● Η Αθήνα με παντοτινό φόντο το θλιβερό, ξεκοιλιασμένο, απότιστο Υμηττό.

● Νέο τεύχος. Τετάρτη βράδυ. Το κόκκινο φορτηγάκι της Athens Voice ξεφορτώνει τις ντάνες.

Φωτό: Έρη Ποντικοπούλου go_free_under construction