Η Ερμού αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δρόμους της Αθήνας. Συνδέει και ταυτόχρονα χωρίζει περιοχές που ενώ είναι τόσο κοντά μεταξύ τους, έχουν τελείως διαφορετική κουλτούρα η μία από την άλλη. Δύο από αυτές τις περιοχές είναι το Μοναστηράκι και του Ψυρρή. Τις χωρίζει ένας δρόμος. Τις συνδέουν οι ιστορίες των ανθρώπων που διασκέδασαν, ερωτεύτηκαν, εργάστηκαν, έζησαν εκεί και άφησαν το αποτύπωμά τους.
Μοναστηράκι
Ξεχώριζε κι ακόμα ξεχωρίζει για την πολυσυλλεκτικότητά του. Μόνο και μόνο μια ματιά να ρίξεις στην κεντρική πλατεία θα δεις διαφορετικούς πολιτισμούς αλλά και θρησκείες να συνυπάρχουν. Θέατρο δρόμου, μουσικές μπάντες, μικροπωλητές, παρέες, τουρίστες, κάποιο πανό με συνθήματα, ένα τζαμί και μια εκκλησία. Είναι σαν ένα μωσαϊκό φτιαγμένο από ανθρώπους.
Πλατεία Αβησσυνίας
Βρίσκεται μεταξύ των οδών Ερμού, Αγίου Φιλίππου και Ηφαίστου. Διαμορφώθηκε περίπου το 1860. Αβησσυνία ήταν για πολλούς αιώνες η παλιά ονομασία της Αιθιοπίας και η ονομασία της πλατείας προκύπτει είτε από τους Αιθίοπες που έμεναν κατά το 1860 στους γύρω δρόμους, είτε λίγο αργότερα, όταν ο Αυτοκράτορας της τότε Αβησσυνίας, Χαϊλέ Σελασιέ, μία από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες του Μεσοπολέμου (1919-1939) που το 1954 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, έστειλε εκεί το 1922 ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία.
Γεμάτη με μεταχειρισμένα αντικείμενα, παλιά έπιπλα και παλιατζίδικα, δεν σταματά ποτέ να γοητεύει τους επισκέπτες με την «πραμάτεια» άλλων εποχών. Από το 1910 μέχρι και σήμερα γίνεται κάθε Κυριακή το γνωστό παζάρι «Γιουσουρούμ» όπου συγκεντρώνονται άνθρωποι όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Ο Νώε Γιουσουρούμ, Εβραίος έμπορος από τη Σμύρνη είχε ανοίξει ένα μαγαζί κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, στη συμβολή των οδών Ερμού και Καραϊσκάκη, όπου πουλούσε μεταχειρισμένα ρούχα και παπούτσια. Αγαπητός στους Αθηναίους και στους επισκέπτες της πόλης, δεν άργησε να συνδέσει το όνομά του (στα εβραϊκά σημαίνει «άνθρωπος του Θεού») με την περιοχή. Όταν πέθανε, το κατάστημα πέρασε στα χέρια του γιου του, Ηλία, ο οποίος διετέλεσε και αντιπρόεδρος του Σωματείου Παλαιοπωλών κατά την περίοδο 1890-1920, ενώ η ονομασία έχει παραμείνει ίδια έως και σήμερα.
Το Σωματείο, ωστόσο, είναι αναγνωρισμένο από το 1924 βάσει νόμου ως Σωματείο Παλαιοπωλών Αθηνών, Πειραιώς και Περιχώρων, μας λέει ο Πρόεδρος του Σωματείου και Παλαιοπώλης τρίτης γενιάς, Εμμανουήλ Λυγιδάκης. «Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι η απουσία νομιμότητας. Ουσιαστικά, στην περιοχή, τα νόμιμα μαγαζιά δεν είναι περισσότερα από 10. Ειδικά αυτή την εποχή που ο κόσμος πουλάει λόγω κρίσης, δεν γίνεται παράλληλα ο κατάλληλος έλεγχος από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Για να αγοράσει κανείς πράγματα από ιδιώτες με σκοπό τη μεταπώληση πρέπει να έχει άδεια. Οι περισσότεροι δεν έχουν» μας εξηγεί. «Ο κόσμος, από την άλλη, δεν αγοράζει φυσικά όπως παλιά, καθώς δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης. Κάνει περισσότερα παζάρια. Αλλά είναι η ομορφιά του επαγγέλματος που γοητεύει. Οι γνώσεις έρχονται εμπειρικά, καθώς τα περισσότερα μαγαζιά περνούν από γενιά σε γενιά και ανακαλύπτεις θησαυρούς».
«Ήταν μια πλατεία κοινωνικής και λαϊκής ομόνοιας» λέει ο κ. Νικόλαος Τούρος, ιδιοκτήτης του καφεστιατορίου «Αβησσυνία», που βρίσκεται δίπλα στη Στοά Αβησσυνίας και μας υποδέχτηκε εκεί κερνώντας μας δαμάσκηνο με κρέμα. «Δεν είχε καλή φήμη σαν περιοχή γιατί ήταν φτωχική, δεν υπήρχε όμως η αίσθηση του κινδύνου. Αν εξαιρέσεις δύο κτίσματα που έριξαν λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και στη θέση τους φύτεψαν πλατάνια, ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει. Διατηρεί ακόμα τον αέρα της γειτονιάς» μας λέει. «Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μεγάλη φωτιά. Θυμάμαι που η μητέρα μου μαγείρευε κρεμμυδόσουπα και ήταν βάλσαμο καθώς όλοι ήταν ξενυχτισμένοι από τις προσπάθειες κατάσβεσης» καταλήγει.
«Λαβομάνα στιλ και ανθοστήλες,
κράνη, πιάτα, ξιφολόγχες και αρβύλες.
Πήγα για να βρω καμιάν αντίκα,
και τα όνειρά σου να πουλάνε βρήκα».
Στίχοι των Βαγγέλη Γκούφα και Μάριου Ποντίκα από το τραγούδι «Στην Πλατεία Αβησσυνίας»
Αδριανού, αυτή η άγνωστη
Οι περισσότεροι έχουν συνδέσει την Αδριανού με τα τουριστικά μαγαζάκια και τις βόλτες στον πεζόδρομο κοιτάζοντας τη Στοά του Αττάλου. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Χρειάστηκε να κατεδαφιστούν περίπου 400 σπίτια για να αποκαλυφθεί όλος ο χώρος. Κάποτε η Αδριανού ήταν κεντρικός δρόμος και όχι πεζόδρομος που έφτανε μέχρι την Πλάκα και συνέδεε το Βρυσάκι με το Μοναστηράκι. Συναντήσαμε τον Τάκη Σοκαρά, ιδιοκτήτη ακινήτων της οδού Αδριανού, για να μας περιγράψει την εικόνα της όπως τη θυμάται πριν τις κατεδαφίσεις, τότε που ο πατέρας του, Κωνσταντίνος, πρώην αιχμάλωτος στο Νταχάου, ερχόμενος στην Αθήνα, άνοιξε στην Αδριανού ένα παλαιοπωλείο. «Εκεί που είναι σήμερα οι Διόσκουροι, ήταν τα μαγαζιά του Μπουρνάζου και του Καραμπάτου που πουλούσαν δέρματα και σόλες. Οι περίεργες μπότες που βλέπαμε σε παλιές ελληνικές ταινίες, φτιάχνονταν εδώ» επισημαίνει. «Οι λαμαρίνες του Στρατού γίνονταν στο Φόντα, που ήταν απέναντι από το σημερινό Ciccus, ενώ παραδίπλα υπήρχαν δύο τροχεία, όπως τα έλεγαν, που έκαναν σχέδια πάνω στα γυάλινα ποτήρια. Είχε πολλά καλαποδάδικα, ενώ εκεί που είναι η Στοά του Αττάλου, στη γωνία πουλούσαν οι τσιγγάνοι φλοκάτες. Απέναντι ήταν ένας φούρνος που έφτιαχνε φύλλα για κανταΐφι και στην Αρχαία Αγορά ήταν ο Σπύρος που κολλούσε σπασμένα αγγεία. Υπήρχαν αρχοντικά σπίτια και το καφενείο των Χουνταίων, που έρχονταν από τα Σπάτα και πουλούσαν δικό τους κρασί. Παράλληλα με τη χαρά της αποκάλυψης των Αρχαίων υπήρχε θλίψη για την κατεδάφιση μιας ολόκληρης περιοχής» καταλήγει.
Οι φυλακές της Στρατώνας
Στην οδό Άρεως, δίπλα στην πύλη Αδριανού, που τότε λεγόταν «πλατέα ρούγα του Κάτω Συντριβανιού», βρισκόταν το κτίριο που στέγαζε κάποτε τις φυλακές της παλιάς Στρατώνας. Το κτίριο οικοδομήθηκε το 1780, φιλοξένησε ως «σεράι» τότε, το Χατζή Αλή Χασέκη, Τούρκο διοικητή της περιοχής, κατόπιν χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και κατεδαφίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα. Πλέον δεν υπάρχει κανένα ίχνος από το κτίριο αλλά η ιστορία του ζωντανεύει μέσα από ρεμπέτικα τραγούδια με πιο χαρακτηριστικό το «Δεν ξανακάνω φυλακή» (Καπετανάκης) σε στίχους Πάνου Μιχαλόπουλου. «Η φυλακή, όταν την παράλαβε, ήταν κάτι αφάνταστα αποτρόπαιο. Θα ’λεγες εικόνα από την Κόλαση του Δάντη» γράφει ο Αλέξανδρος Πάλλης για τον Καπετανάκη και τις φυλακές Στρατώνας στο βιβλίο «Μπρουσός» (Εκδόσεις Εστία). Στις φυλακές ήταν στοιβαγμένοι περίπου 800 κρατούμενοι που ζούσαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, πολλοί από τους οποίους πέθαναν πριν προλάβουν να περάσουν το κατώφλι της εξόδου.
Ψυρρή
Ανήκω στη γενιά των ανθρώπων που γνώρισε την περιοχή του Ψυρρή στις «μεγάλες δόξες» της. Τότε που ακόμα και τις καθημερινές δεν έπεφτε καρφίτσα και τα μαγαζιά έμοιαζαν σαν μανιτάρια που ξεπετάγονταν σε εβδομαδιαία βάση. Η περίοδος αυτή έφυγε κατά τη «μαζική μετανάστευση» προς το Γκάζι και άφησε πίσω της μια θλίψη αλλά και ένα όνομα που δεν ταιριάζει στην περιοχή. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να ανασκουμπωθεί και να ξαναβρεί το χαρακτήρα της. Αρχίζουν δειλά-δειλά να ανοίγουν νέα στέκια στο σημείο, ενώ τα κλασικά που δεν ήταν μέρος της μόδας της εποχής, παρέμειναν. Το είδαμε ξανά γεμάτο κόσμο και πολύ πιο όμορφο σε σχέση με το παρελθόν. Άλλοι το αποκάλεσαν «Μέκκα της street art», άλλοι «γωνιά ηθοποιών και ανθρώπων του θεάτρου» κι άλλοι «νησί με σοκάκια χωρίς θάλασσα». Το σίγουρο είναι ότι τα κτίρια μαρτυρούν από μόνα τους τις ιστορίες του.
Πράγματι μοιάζει με νησάκι του Αργοσαρωνικού με πολλά σοκάκια, θέατρα και καλλιτεχνικά στέκια στους τοίχους των οποίων παρελαύνει η street art, ενώ συμπτωματικά το όνομα της περιοχής, σύμφωνα με στοιχεία του Κωνσταντίνου Μπίρη από το βιβλίο «Αι Τοπωνυμίαι της Πόλεως και των Περιχώρων των Αθηνών», παραπέμπει στα Ψαρά και κανονικά γράφεται με ένα «ρ», αφού προήλθε από το επώνυμο ενός Αθηναίου, του Ψυρή (σημαίνει Ψαριανός – στα αρχαία χρόνια το νησί λεγόταν Ψύρα), που είχε χτίσει την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στην πλατεία Ηρώων που αργότερα κατεδαφίστηκε.
Τα παλιατζίδικα εδώ είναι διαφορετικά από εκείνα που βρίσκονται στο Μοναστηράκι. Θα έλεγε κανείς ότι εδώ υπάρχουν περισσότερο συλλεκτικά αντικείμενα από ιδιώτες που αργότερα το έκαναν επάγγελμα σε αντίθεση με του Μοναστηρακίου που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά. «Εδώ θα βρεις περισσότερο είδη λαϊκής τέχνης, ενώ πιο κάτω, στην Παλλάδος, θα βρεις μπρίκια. Κι εδώ όμως οι τιμές γίνονται με παζάρια» μας λέει ο κ. Τζώρτζης Μανόλης, συλλέκτης παλιών νομισμάτων που στη συνέχεια αποφάσισε να ανοίξει μαγαζί στην περιοχή του Ψυρρή. Η γειτονιά του Ψυρρή ήταν παλιότερα σαν ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, μας διηγείται η Σία Ξυνού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή, διατηρεί σχεδόν 30 χρόνια το εστιατόριο «Κουδουνάκι» στην Ήβης και είδε την περιοχή να αλλάζει και να εξελίσσεται. «Τότε ήταν πιο ρομαντικά. Όλα τα σπίτια είχαν αυλή. Μια κοινή αυλή για πολλά σπίτια μαζί και τα παιδιά έβγαιναν και έπαιζαν. Μόνο στη Μυκόνου δεν μπορούσαμε να πάμε για παιχνίδι γιατί μέχρι το ’65 υπήρχαν χασισοποτεία και οι γονείς μας δε μας άφηναν. Τα Χριστούγεννα βλέπαμε ζωντανές γαλοπούλες στους δρόμους και το Πάσχα ζωντανά αρνιά που τα έφερναν οι Ναξιώτες που έμεναν στην περιοχή. Πίσω από τον παιδικό σταθμό στην Κουμουνδούρου υπήρχε μία πισίνα που τη γέμιζαν με θαλασσινό νερό και πηγαίναμε για μπάνιο τα καλοκαίρια, ενώ τα απογεύματα πηγαίναμε στο θερινό κινηματογράφο Ήβη» μας περιγράφει. «Αυτή η περιοχή παντρεύει το παλιό με το νέο σε επίπεδο γειτονιάς.
Όλη η Μιαούλη ήταν γεμάτη με δέρματα και τσαγκαράδικα» μας λέει ο Κωνσταντίνος Γιώγος που διατηρεί την γκαλερί «Καρτούσα» μαζί με τη γυναίκα του και δημιουργό Κατερίνα Ευαγγελίδου. «Μέχρι το ’96 μπορούσες να βρεις νεοκλασικό με 12.000.000 δρχ. ενώ μέσα στο ’97 ανέβηκαν οι τιμές στα 35.000.000. Τότε έγινε το μεγάλο μπαμ» λέει ο Γιάννης Καμπάνης που διατηρεί το «Κρασοπουλιό του Κόκορα», ένα εστιατόριο στην Αισώπου. Τα κτίρια φέρουν το στοιχείο της εγκατάλειψης, της νοσταλγίας αλλά και την ομορφιά της σύγχρονης street art. Αυτή την εποχή βρίσκεται σε περίοδο ανάκαμψης» σημειώνει η Εύη Κουναδίνη που διατηρεί την «Ψιψίνα», ένα art cafe στην Αγίων Αναργύρων. «Παλιά δεν υπήρχαν μαγαζιά. Η πρώτη ταβέρνα ήταν νομίζω του Λουκά και αργότερα του Νικήτα. Εκείνοι παρουσίασαν και τα πρώτα βιομηχανικά σάντουιτς με μπιφτέκι και πατάτες» μας λέει ο Κοσμάς Θανασιάς, συνιδιοκτήτης του Στυλ, ενός café στην Αγίων Αναργύρων.
Οδός Αρτέμιδος
Η κόρη των Αθηνών
Στην οδό Αγίας Θέκλας βρίσκεται ένα πάρκινγκ. Εκεί περίπου βρισκόταν κάποτε το αρχοντικό της οικογένειας Μακρή. Ο Προκόπης Μακρής, πρόξενος της Αγγλίας στην Αθήνα, ζούσε εδώ μαζί με τη γυναίκα του τη Θεοδώρα και τις τρεις κόρες τους. Όταν πέθανε, η Θεοδώρα και οι κόρες της δυσκολεύονταν να τα βγάλουν πέρα και επειδή λόγω της ιδιότητας του πατέρα μιλούσαν ξένες γλώσσες (πράγμα σπάνιο για την εποχή), άρχισαν να νοικιάζουν ορισμένα από τα δωμάτια του αρχοντικού σε ξένους επισκέπτες της πόλης. Ένας από αυτούς ήταν και ο λόρδος Βύρων που τον Δεκέμβρη του 1809 βρέθηκε στην Αθήνα και έμεινε εκεί για περίπου δυόμισι μήνες. Κατά τη διαμονή του, αναπτύχθηκε ανάμεσα σε εκείνον και τη μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, τη σχεδόν δεκατριάχρονη τότε Τερέζα, ένα πλατωνικό ερωτικό ειδύλλιο. Ο έρωτας του 22χρονου λόρδου Βύρωνα για τη μικρή Τερέζα ήταν τόσο σφοδρός που τον ενέπνευσε να γράψει το ποίημα που φέρει τον τίτλο «Η Κόρη των Αθηνών» (The Maid of Athens), του οποίου κάθε στροφή τελειώνει με το στίχο «Ζωή μου, σ’ αγαπώ». Η Τερέζα Μακρή ήταν Αθηναία καλλονή με εξαιρετική μόρφωση που σύμφωνα με το κατάστιχο της οικογένειας γεννήθηκε σε αυτό το σπίτι τον Νοέμβρη του 1797 και βαπτίστηκε στην εκκλησία της Αγίας Ελεούσας που βρίσκεται σήμερα θαμμένη στα υπόγεια του παλιού Κακουργιοδικείου της Αθήνας. Παρά την ερωτική εξομολόγηση τού Βύρωνα, ο έρωτας έμεινε ανεκπλήρωτος. Εκείνος έφυγε κι εκείνη παντρεύτηκε μετά από είκοσι χρόνια τον Άγγλο προξενικό υπάλληλο, Ιάκωβο Μπλακ, που γνώρισε στην αγγλοκρατούμενη τότε Κέρκυρα κατά την περίοδο της Επανάστασης. Η κόρη της αποκάλυψε κάποτε ότι η Τερέζα δεν παντρεύτηκε το λόρδο Βύρωνα γιατί έπρεπε πρώτα να παντρευτούν οι δύο μεγαλύτερες αδερφές της. Το σπίτι γκρεμίστηκε το 1974 περίπου αλλά έμεινε το ποίημα του λόρδου Βύρωνα να μαρτυρά την ιστορία του.
Το στέκι του Παπαδιαμάντη
Στη συμβολή των οδών Σαρρή & Αγίων Αναργύρων βρισκόταν κάποτε η μπακαλοταβέρνα του Καχριμάνη, μόνιμο στέκι του Αλ. Παπαδιαμάντη. Ο γνωστός διηγηματογράφος έμεινε στου Ψυρρή για περισσότερα από είκοσι χρόνια. «Όλοι νομίζουν ότι ο Παπαδιαμάντης έμενε στη Δεξαμενή, κάτω από τον Λυκαβηττό […]. Πήγαινε στη Δεξαμενή, όμως, τα τελευταία χρόνια της διαμονής του στην Αθήνα, όταν ο Γιάννης Βλαχογιάννης τον βρήκε άρρωστο κι ετοιμοθάνατο σε μια υγρή και ανήλια τρώγλη της φτωχογειτονιάς του Ψυρή, κοντά στον Άγιο Αθανάσιο, και τότε τον πήρε και τον πήγε στο δωμάτιό του στη Δεξαμενή», σημειώνει ο Γιάννης Καιροφύλας στο βιβλίο του «Η Ιστορία της Συνοικίας του Ψυρή» (Εκδόσεις Φιλιππότη). Σε αυτό το μπακάλικο περνούσε αρκετό από το χρόνο του. Εδώ συναντούσε τους φίλους του, έτρωγε, έπινε και αρκετές φορές έγραφε διηγήματα. Ο κυρ-Δημήτρης, ιδιοκτήτης του μπακάλικου, το σεβόταν πολύ και παρόλο που του έκανε συχνά πίστωση, του είχε πάντα φυλαγμένο φαγητό εκτός από Τετάρτη και Παρασκευή που νήστευε και του έφερναν κάποιο λαδερό από ένα κοντινό μαγειρείο, περιγράφει ο Γεώργιος Βαλέτας στο βιβλίο «Παπαδιαμάντη Άπαντα» (Εκδόσεις Γιοβάνη) και αναφέρει το μπακάλικο σαν «κοινωνικό σπουδαστήριο», αφού περνούσε από εκεί όλη η κοινωνική ιεραρχία, κάτι που μελετούσε με σχολαστικότητα ο Παπαδιαμάντης. Προτιμούσε τη φασολάδα και το κοκκινέλι και έπινε αρκετά γιατί το κρασί τον ηρεμούσε από τη δύσκολη καθημερινότητα λίγο πριν πάει να ξεκουραστεί στο ανήλιο «κελί» του.
Μουσείο Ελληνικής Γαστρονομίας
Στην οδό Αγίου Δημητρίου, στον αριθμό 13, στεγάζεται από το 2013, το Μουσείο Ελληνικής Γαστρονομίας σε ένα νεοκλασικό του 19ου αιώνα. Δημιουργήθηκε κατόπιν ιδιωτικής πρωτοβουλίας μιας ομάδας ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικά γνωστικά πεδία με σκοπό να αναδείξει την ελληνική Ιστορία και τον Πολιτισμό έχοντας στο επίκεντρο τη γαστρονομία, την ιστορική της εξέλιξη και την πολιτισμική της αξία. Αυτή την εποχή φιλοξενεί την έκθεση «Μοναστηριακή Διατροφή, παραδοσιακές πρακτικές - διαχρονικές αξίες» όπου παρουσιάζονται εκθέματα λαογραφικού ενδιαφέροντος, ενώ ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να πληροφορηθεί για τους παραδοσιακούς τρόπους αγροτικής παραγωγής, το τελετουργικό γύρω από τη βρώση και το μοναστικό βίο. Από την έκθεση μας έκανε εντύπωση ο μπακλαβάς, που δεσπόζει σε μία από τις αίθουσες και είναι φτιαγμένος με αμύγδαλο.
Η γειτονιά των Hostels
Κάτι που χαρακτηρίζει τη σημερινή γειτονιά του Ψυρρή είναι τα Hostels που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια στο σημείο. Τα Hostels κατά κανόνα φιλοξενούν ανεξάρτητους ταξιδευτές, σε αντίθεση με τα ξενοδοχεία στα οποία συναντά κανείς διάφορα γκρουπ τουριστών. Στη χώρα μας δεν έχει αγαπηθεί τόσο όσο στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς ξεφεύγει αρκετά από την έννοια του «τουρίστα - πορτοφόλι». Σε ένα Hostel συναντάς ανθρώπους που ξεκινούν διψασμένοι να γνωρίσουν τον κόσμο κι όχι απαραίτητα τουρίστες καλοκαιρινών διακοπών. Ωστόσο, φαίνεται να αλλάζει αυτή η φιλοσοφία σιγά-σιγά. «Η έννοια του Ηostel είναι κάπως παρεξηγημένη εδώ, καθώς οι Έλληνες δεν είναι εξοικειωμένοι με την ιδέα της διαμονής μαζί με αγνώστους» μας εξηγεί ο Επαμεινώνδας Σκορπιδέας, συνιδιοκτήτης του City Circus, ενός υπέροχου Hostel που επισκεφθήκαμε στη Σαρρή. «Τα Ηostels αποτελούν πυρήνες επικοινωνίας διαφορετικών πολιτισμών που συναντώνται και ανταλλάσουν εμπειρίες. Κρατούν κατά κανόνα χαμηλό κόστος για να μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες σε επισκέπτες που μένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε μια περιοχή».
Θέατρο Εμπρός
Στην οδό Ρήγα Παλαμήδη βρίσκεται το αυτο-διαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός». Εκεί υπήρχαν κάποτε τα τυπογραφεία της εφημερίδας «Εμπρός», του Δημήτρη Καλαποθάκη. Ο δημιουργός της ήταν δημοσιογράφος που το 1904 είχε διακριθεί και σαν θεατρικός συγγραφέας. Η εφημερίδα ξεκίνησε να εκδίδεται μετά το θάνατο του Χαρίλαου Τρικούπη. Ξαναβγήκε μετά την απελευθέρωση, το 1945, από το γιο του Αλκιβιάδη που ήταν και ο ίδιος δημοσιογράφος. Η «Εμπρός» ήταν πρωινή εφημερίδα και κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, μετά τη δουλειά, οι εργαζόμενοι πήγαιναν για πατσά στις ταβέρνες του Ψυρρή. Το κτίριο έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως μνημείο in situ. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου, στην Κατσικογιάννη βρίσκεται από τον Αύγουστο ένα υπέροχο έργο του WD που φέρει τον τίτλο “Hope Dies Last” και είναι εμπνευσμένο «από όλα όσα βιώνουμε στην Ελλάδα των μνημονίων» μας λέει.
Το «Θηρίο», μπαράκι συνυφασμένο με την περιοχή τα τελευταία 17 χρόνια, έχασε πριν από ένα χρόνο τον ιδιοκτήτη του και υποχρεωτικά έκλεισε για λίγους μήνες. Ωστόσο, το μαγαζί πέρασε στα χέρια των κολλητών του που αποφάσισαν να το κρατήσουν ανοιχτό «σαν συνέχεια του Γιώργου», όπως μα λένε.
• Τον Άρη
Ο Άρης είναι ένας σκυλάκος που έχει αγαπηθεί πολύ στην οδό Αγίων Αναργύρων. Δεν είναι αδέσποτος, καθημερινά όμως βγαίνει για βόλτα και παίρνει με τη σειρά τα μαγαζιά όπου το κερνούν μπισκότα.
• Τη «φωλιά» του Ομίλου Σκραμπλ
Στην Αγίου Δημητρίου βρήκαμε τη «φωλιά» του Ομίλου Σκραμπλ Αθηνών - Πειραιώς, μέσα σε ένα μαγαζάκι, το Άλικο. Εδώ μαζεύονται κάθε Τρίτη και κάθε Κυριακή όπου λαμβάνουν χώρα μερικές από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις των μελών του Ομίλου. Ο Όμιλος ιδρύθηκε το 2006 από ανθρώπους που θέλησαν να μοιραστούν την αγάπη τους για την ελληνική γλώσσα και το Σκραμπλ.
• Καλλιτεχνήματα από την εφημερίδα μας
Στην οδό Τάκη υπάρχει μία γκαλερί, η Καρτούσα. Εκεί συναντήσαμε καλλιτεχνικές δημιουργίες με αποκόμματα από άρθρα της Athens Voice και άλλων εφημερίδων. Οι καλλιτεχνικές δημιουργίες φέρουν την υπογραφή της Κατερίνας Ευαγγελίδου και πρόκειται για μία ξεχωριστή μέθοδο κατά την οποία χρησιμοποιεί ζωγραφική σε συνδυασμό με κολάζ. Δημιουργεί σελιδοδείκτες, παπουτσάκια, φορέματα, σπιτάκια και διάφορα άλλα αντικείμενα, αντλώντας έμπνευση και υλικά από εφημερίδες. Τα μηνύματα που διαλέγει δεν είναι τυχαία αλλά πρόκειται για μικρές ιστορίες σε συνδυασμό με τη ζωγραφική.
Βόλτα στο Μοναστηράκι και στο Ψυρρή
Διασκέδαση στην καρδιά της πόλης
Old Fashioned
Η φράση της Κοκό Σανέλ για τη μόδα που περνάει σε αντίθεση με το στιλ που παραμένει θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρίσει το Old Fashioned, ένα αυθεντικό μπαρ, εμπνευσμένο από το ομότιτλο άσμα του Τσαρλς Αζναβούρ, που βρίσκεται στη Μιαούλη από το 2004. Παρά τις διακυμάνσεις από τις οποίες πέρασε η περιοχή του Ψυρρή, αυτό ποτέ δεν έχασε την αίγλη του. Μικρό, τρισχαριτωμένο, cosy, διαχρονικό μπαρ με φινετσάτη διακόσμηση, καλή μουσική και κλασικά ποτά στο ανάλογο old fashioned ποτήρι. Με άλλα λόγια, ένα κλασικό στέκι που δε φθείρεται ποτέ από το χρόνο. Ανοιχτό κάθε μέρα από τις 17.00 το απόγευμα έως αργά το βράδυ.
Το Κουδουνάκι είναι ένα από τα πιο παλιά μαγαζιά στου Ψυρρή. Πρωτοξεκίνησε ως σαντουιτσάδικο το 1987 από τη Σία και τη Γωγώ, δίδυμες αδερφές που σύντομα το έκαναν εστιατόριο κατόπιν «απαίτησης» των θαμώνων. Τότε ο κόσμος έλεγε «πάμε στις αδελφές να φάμε» κι ακόμα και σήμερα έχει διατηρηθεί η ίδια φράση. Τα γεμιστά σύκα, η πατάτα φοντάν και το συκώτι σπέσιαλ είναι μόνο λίγες από τις ξεχωριστές γεύσεις που συναντά κανείς σε κάποιο από τα πράσινα τραπεζάκια με το κουδουνάκι που απλώνονται στην Ήβης τις ημέρες που έχει καλό καιρό ή στα κόκκινα τραπεζομάντιλα στο εσωτερικό του μαγαζιού. Οι αδελφές Ξυνού είναι κάθε μέρα εκεί με φαγητό «της μαμάς» και δικές τους συνταγές από τις 14.00 το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ εκτός Δευτέρας.
Ήβης 15, Ψυρρή, 210 3236909
Black Magic burger
Έχει μόνο λίγες εβδομάδες που άνοιξε στην πλατεία Αβησσυνίας και ήδη έχει πλανέψει τη γειτονιά με τα burgers του. Δεν είναι ένα συνηθισμένο μπεργκεράδικο αλλά ένα rock burger spot με όλη τη σημασία της φράσης. Το όνομά του είναι εμπνευσμένο από το τραγούδι “Black Magic Woman” του Peter Green και όλη η φιλοσοφία του πηγάζει από τη ροκ μουσική σκηνή. Όλα τα πιάτα φέρουν τίτλους τραγουδιών ή συγκροτημάτων, με το burger “Metallica” με cheddar, ντομάτα, μπέικον και αβγό να ξεχωρίζει, αλλά και ο χώρος έχει το ανάλογο ύφος που ταιριάζει γάντι στην περιοχή. Ο κιμάς είναι από 100% φρέσκο μοσχάρι, καθώς δεν υπάρχει τίποτα κατεψυγμένο στο μαγαζί. Ανοιχτά καθημερινά από το πρωί μέχρι τις 2.00 το βράδυ. Με την επίδειξη φοιτητικού πάσου έχετε έκπτωση 10%.
Με θέα τη Στοά του Αττάλου και την Ακρόπολη, το πάντα αγαπημένο «Κουτί» μετρά περίπου 26 χρόνια στην Αδριανού. Το ερωτεύτηκαν όταν πρωτοήρθαν από τη Θεσσαλονίκη, το είδαν ανάμεσα σε δύο μεγάλα μαγαζιά και τους θύμισε το σχήμα ενός κουτιού. Έτσι και το ονόμασαν. Πιο παλιά το μενού ήταν γραμμένο σε μορφή παραμυθιών κάτι που αναμένουμε να γίνει ξανά στο μέλλον. Ξεχωρίζει για την υπέροχη θέα του από τις φερ φορζέ καρέκλες της αυλής του, για τη φθινοπωρινή θαλπωρή του παταριού του, αλλά κυρίως για την κουζίνα του που φέρει τις πινελιές της «μαμάς» του. Φαρφάλες με μπλε και πράσινους κόκκους, ρυζομπάλες, μαγειρευτά, ταμπουλέ και σιροπιαστά ημέρας παρελαύνουν στο μενού και τα τραπέζια.
Αδριανού 23, Μοναστηράκι, 210 3213029
Το Κρασοπουλιό του Κόκορα
Είναι ένα από τα κλασικά στέκια του Ψυρρή. Βρίσκεται στην Αισώπου από το 1996 προσφέροντας παραδοσιακές γεύσεις με προσωπική πινελιά. Πήρε το όνομά του από την ομώνυμη ταβέρνα που υπήρχε στην περιοχή το 1890. Ο χώρος είναι ζεστός, γεμάτος αυθεντικές αντίκες και κυριαρχούν οι παλ αποχρώσεις. Το μενού περιλαμβάνει αρκετές επιλογές με βάση τον κόκορα, όπως το κοκοροφιλέτο με γιαουρτόμελο, αλλά και άλλες νοστιμιές όπως σκοπελίτικες πίτες και μελιτζανάτο σε μεγάλες μερίδες και προσιτές τιμές.
Καραϊσκάκη & Αισώπου 4, Ψυρρή, 210 3211565
Ψιψίνα
Η Ψιψίνα είναι ένα art bar restaurant που το πρωί προσφέρει ροφήματα και το βράδυ cocktails. Καθημερινά νιαουρίζει την αλήθεια που εκφράζεται μέσα από την τέχνη, προσφέροντας τη δυνατότητα σε δημιουργούς να εκθέτουν τη δουλειά τους και σε θαμώνες να βιώνουν τις μικρές απολαύσεις της ζωής – αυτό πρεσβεύει κι ο πίνακας του Geronimo Boss με τον κήπο των επίγειων απολαύσεων που καλύπτει τον τοίχο κατά μήκος του μπαρ. Η κουζίνα είναι ανάλογη του χώρου, ενώ κάθε Παρασκευή και κάθε Σάββατο φιλοξενεί live με ύφος που κυμαίνεται ανάμεσα στην jazz και τη soul.
Αγ. Αναργύρων 43, Ψυρρή, 210 3220087
Black Rose
Το Black Rose ξεκίνησε τη λειτουργία του πριν τρία χρόνια απο το Μανώλη και τον Άρη. Βρίσκεται σε έναν από τους πλέον γραφικούς πεζόδρομους στην καρδιά του Ψυρρή. Ζεστό,παρεΐστικο, όπως και το προσωπικό του. Υποδέχεται κόσμο από το μεσημέρι με καφέ και χαλαρή μουσική και συνεχίζει δυναμικά το βράδυ του, δύο τονους πιο πάνω, με jazz, fanky, swing έως και rock 'n roll από μοναδικούς Djs. Συχνά φιλοξενεί και live στο ίδιο ύφος."
Αγίων Αναργύρων 14, Ψυρρή, 215 5200632
Το Άλικο
Το Άλικο είναι ένας πολυχώρος που άνοιξε πριν από ένα χρόνο στην Αγίου Δημητρίου. Ανεπιτήδευτα όμορφο, με κόκκινες καρέκλες και υπέροχη αυλή, προσφέρει στέγη σε σκακιστές, στα μέλη του Ομίλου Σκραμπλ Αθηνών Πειραιώς και σε καλλιτέχνες που εκθέτουν τα έργα τους εκεί. Φιλοξενεί live σχεδόν κάθε μέρα, έχει καλή κουζίνα με μεζέδες και κυρίως πιάτα, ενώ στον πάνω όροφο βρίσκεται ο διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός «Alchemy».
Αγίου Δημητρίου 16, Ψυρρή, 210 3253272, fb: alikocafe
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
13°
