Το κίνημα «Mαβίλη»

Ή, πώς μια ταπεινή πλατεία επιβιώνει και μπαινοβγαίνει στις κρίσεις με το κεφάλι ψηλά: όχι μόνο με τις χαμηλές τιμές της (φτηνή μπίρα και αμέτρητα τοστάκια), αλλά και με το αγαπημένο, εναλλακτικό και λίγο κουνημένο κοινό της.

Τα κλισέ της Κρίσης, οι «άδειες βιτρίνες» και τα «αμπαρωμένα μαγαζιά», ισχύουν για ξένες πλατείες αλλά όχι για τη Μαβίλη. Η «πεσμένη κίνηση» των δελτίων ειδήσεων, η «γονατισμένη προσέλευση κοινού» (!), η «τεράστια κάμψη» στην κατανάλωση, είναι ένας μύθος εδώ. Όπως είναι μύθος ότι την πλατεία την ανακάλυψε ο ίδιος ο Κολόμβος καθώς πήγαινε στην Αμερική για hot-dogs («Πού να τρέχω; Ορίστε, έχει κι εδώ λουκάνικα»).

Ίσως γιατί η Μαβίλη είναι πιο εναλλακτική, πιο Δαλάι-Λάμα-συναντάει-Λήδα-Σάνταλα, από οποιαδήποτε άλλη πλατεία του κόσμου: συνδυάζει υπερσύγχρονες κλινικές, laser vision και ευρωκλινικές δυτικής αντίληψης από τη μία, με δεκάδες βελονιστές, ρεφλεξολόγους, ρεϊκίστες, ενεργειολόγους, βουδιστές και αστρολόγους από την άλλη. Οι περισσότεροι ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές και ψυχίατροι ανά τετραγωνικό έχουν τα ιατρεία τους γύρω από την πλατεία, μαζί με γυναικολόγους, παθολόγους, αγγειολόγους κι αρρωστολόγους κάθε είδους, αχρείαστοι να ’ναι. Εγγλεζοειδείς δικηγορικές ή τεχνικές εταιρείες με μονόκλ και μπρονζέ επιγραφές Law firm ανθούν πλάι σε ρουστίκ πινακίδες του τύπου Malou κομμώσεις, μανικιούρ-πεντικιούρ. Στα κάθετα της Σούτσου στενά υπάρχουν τα πάντα, από υπουργεία  (Περιβάλλοντος - Χωροταξίας - Δημ. Έργων, Τ. Βάσσου 11-13) μέχρι νοσοκομεία (ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ - ΑΠΟΒΙΒΑΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΟΛΟ ΤΟ 24ΩΡΟ) και ιδρύματα (Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών), από φωτογραφεία (Studio Fototecnica) εστιατόρια και ξενοδοχεία (Hotel Αθηναίς, Αλέξανδρος) μέχρι καμιά δεκαριά μπαρ.

Στο μπαρ (λέγε με Brasserie) του ξενοδοχείου Athinais, για παράδειγμα, εκτός από hot ποτά και μουσικές από εναλλασσόμενο σερί DJs, μπορείς να εξασκήσεις τέλεια και τη μικρή, αγαπημένη σου συνήθεια: φαγητό. Ένα σάντουιτς, για παράδειγμα, δεν είναι ποτέ δύο φέτες ψωμί με «κάτι ανάμεσα» – αντίθετα σερβίρει αυτά τα σύνθετα πολυνόστιμα σνακς-μίνι-γεύματα που συνοδεύουν τσακίρικα το ποτό σου, πολύ καλά μπιφτέκια και την πολύ φίλη μας μηλόπιτα, μεταξύ άλλων. Σερβίρουν μέχρι τις 11 το βράδυ, και τρως καθιστός, ήρεμος και κάπως διεθνικός, σε the real thing - κοσμοπολίτικο περιβάλλον. Και επίσης υπάρχουν τα πάντα γύρω από το φαγητό, καθιστό ή στο χέρι/πόδι.

Αυτό που είχε πει ο Τσόρτσιλ ότι η ευημερία ενός τόπου φαίνεται από το πόσους ανθρώπους βλέπεις να τρώνε στο δρόμο, είναι αλήθεια: εδώ, που οι δουλειές ψιλοπάνε καλά, όλοι τρώνε. Επειδή η πλατεία είναι νυχτερινό στέκι και όχι τόσο σαν την (ημερήσια) πλατεία του χωριού, ο κόσμος χλαπακιάζει όλη νύχτα. Που σημαίνει ότι περνάει υπέροχα, μέσες-άκρες ευημερεί, και πότε-πότε μάλιστα κάθεται να φάει με την ησυχία του.

Αρχίζεις από την Αγορά, στην Αλεξάνδρας, και κατηφορίζεις. Η Αγορά, all day bar-restaurant,  έχει «υγρές και στερεές τροφές», πράγμα που σε κάνει να θέλεις να συνδυάσεις τη φέτα ψημένη σε φύλλο, μέλι, ξύδι και παπαρουνόσπορο, με την μπρουσκέτα με πέστο δυόσμου, φέτα και σουβλάκι γαρίδας. Ο Βλάσσης, η παραδοσιακή ελληνική ταβέρνα πρώην-της Μαβίλη, μετακόμισε κι άφησε πίσω της συντρίμμια τα οποία ανέλαβε να συνεφέρει το Flower Snack Café (γιατί δίπλα υπάρχει και το Flower Bar Café με τραπεζάκια-έξω-πλατεία, και ποτά-μέσα-στο-μπαρ-με-μουσική) με υπέροχα μαγειρευτά και λαδερά τα μεσημέρια και γενικά σπιτική κουζίνα, που παραμένει μαμαδέξ χρόνια τώρα. Στο Μικρό Μπαρ, που είναι επίσης μπαρ, ο κύριος Γιάννης μαγειρεύει κάθε μέρα κι από ένα φαγητό πολύ σπέσιαλ. Το σχετικά καινούργιο μπαρ-εστιατόριο Jima’s Ginger έχει ωραία ευρωπαϊκά πιάτα, το σνακ μπαρ Palaccio έχει φρέσκα σνακμπαρίστικα πράγματα, όπως και το Everest, το νέο Noodle Bar σερβίρει noodles και τέλειο τηγανητό ρύζι (€ 5,10), το Lazy8 έχει ποτά-καφέδες-σνακς, το Snack Bar Αθηνά επίσης και η καντίνα-τροχόσπιτο απέναντι φτιάχνει το «βρόμικο» που αγάπησε ο Κολόμβος. Ο φούρνος Mr Baker στη Δορυλαίων, απέναντι από το σούπερ μάρκετ Ατλάντικ, εκτός από ψωμί, κρουασάν και γλυκά, έχει και σάντουιτς. Το σταφιδοκούλουρο είναι must αν έχεις ταλαιπωρηθεί σε υπουργείο, νοσοκομείο ή στην αμερικάνικη πρεσβεία παραδίπλα, περιμένοντας ώωωωωωρες να σου κοιτάξουνε το κτήμα/νεφρό/διαβατήριο. Άλλο ιστορικό μαγαζί της πλατείας, ο Κήπος, ένα μπακάλικο-deli που λειτουργεί από το 1961!!! Με 3 θαυμαστικά όντως, γιατί πόσα μπακάλικα σήμερα μπορούν να ισχυριστούν ότι κλείνουνε όπου να ’ναι τα 50; Μάλιστα ο Κήπος δεν είναι απλό μπακάλικο – έχει αμέτρητα βιολογικά προϊόντα, τα τέλεια ζυμαρικά «Μανδραγόρας», σπάνιες μάρκες σπάνιων σαλτσών, γαλλικές μουστάρδες, ιταλικά προσούτο και τυράκια από ελληνικές φάρμες που τις έχουν ευσυνείδητοι απόγονοι εκατομμυριούχων και φτιάχνουν πιτσικωτά τυριά. Χωρίς ούτε μισό χημικό μέσα, σε πήλινα τσουκάλια από την προίκα της Γαλλίδας μητέρας που ήρθε με τσόκαρο από την Αβινιόν/Σοβινιόν και παντρεύτηκε τον παμπλούτογλου Έλληνα, που μετά παρήγγειλε όλη την παραγωγή σε τυροτσανάκες για να αποκαταστήσει το sui generis (τσίου) γιόκα του… πουφ. Κλείνει η ενότητα «εστέτ οικολογικά προϊόντα του “Κήπου”» με μιαν ανάσα…

Ορίστε, σε τρεις-τέσσερις παραγράφους ξεμπερδέψαμε με την πλατεία Μαβίλη… ή όχι;

Όχι, γιατί μεγάλο κομμάτι της Μαβίλη, μετά τη μάσα, είναι το ποτό. Και τα δύο είναι φτηνά χωρίς να είναι ξεφτίλες – μπορείς να φας με 5-10 ευρώ και να μεθύσεις με 15 (3 ποτά), αν κάνεις κεφάλι εύκολα. Οι μερίδες είναι μεγάλες: σε άλλη περιοχή της Αθήνας, η «μονή δόση ποτού» του παραδοσιακού, ιστορικού Λώρα είναι ίσαμε μία διπλή δική τους. Ο «Λώρας», ένα από τα πρώτα ποτάδικα της πόλης, ξεκίνησε την καριέρα του ως κάβα πριν 40 χρόνια. Τώρα έχει δίπλα του την κάβα Qualite Maison de Vin, που φέρνει υπέροχα κρασιά «βιοδυναμικών καλλιεργειών» και είναι από τις πιο διακριτικά ενημερωμένες της Αττικής. Λίγο παραπέρα είναι το Café Βar Sutsu με εγγυημένα καθαρά ποτά (ξέρω που σας λέω), κοκτέιλς, με περισσότερα μπιτ και νόστιμο(ν) μπάρμαν. Το τετράγωνο-του-μπαρόβιου συμπληρώνεται με το ροκ MG’s Bar, ένα μίνι-στέκι που καθιέρωσε τις «βραδιές εναλλακτικής μουσικής έκφρασης» σε καραστρέιτ έκδοση, καθώς και το προαναφερθέν, κλασικό Flower. Το Μπρίκι, με πιστούς πελάτες που ξεκινάνε από το πρωί με τον καφέ τους ως το άλλο πρωί (πάλι με τον καφέ τους αλλά με πολλές μόλες ενδιάμεσα) είναι το κερασάκι στην τούρτα. Η τούρτα λέγεται «πλατεία Μαβίλη» και έχει πολλά στρώματα… και μια που είμαστε στις τούρτες, ο γωνιακός Μικέ(ς) χρόνια τώρα φτιάχνει τις ωραιότερες τούρτες για παιδικά πάρτι, γενέθλια και πατιρντί κάθε είδους. Είναι από τα ζαχαροπλαστεία που ο μέσος παλιός Αθηναίος θυμάται ότι τον πήγαινε η γιαγιά του να πάρει την πάστα του, πριν 20 ή 100 χρόνια…  

Το κακό μ’ αυτή την πλατεία είναι ότι δεν μπαίνει σε ένα κείμενο, ούτε καν σε δέκα. Έχουν γραφτεί δηλαδή οκτακόσια (κείμενα), όλα διαθέσιμα αν βάλετε «Πλατεία Μαβίλη» στο Google, και πάλι μένουν πράγματα απ’ έξω. Αυτό που τη χαρακτηρίζει, κάτι ανάμεσα σε class, νεοπτωχισμό, ποιητικότητα, χαλαρότητα και καλλιτεχνία, μπορείς να το πιάσεις στον αέρα μια νύχτα με φεγγάρι και καλό καιρό, σε οποιαδήποτε γωνία της. Δεν είναι μόνο τα μαγαζιά, δεν είναι μόνο τα μπαρ, εστιατόρια κ.λπ., κλπ., είναι ο χώρος στο χάρτη της υφηλίου που φαντάζομαι ότι θα γυαλίζει περίεργα αν τον κοιτάξεις από ψηλά στο Google Earth. Είναι επειδή η πλατεία έχει star quality. Χωρίς να προσπαθεί καν…

Local secrets

»Τα αναψυκτικά που πίνουν αυτοί στα παγκάκια, τα έχουν ραντίσει με ποτά-μινιατούρες από το περίπτερο (από 2 ευρώ).

»Ο Γιάννης, του Μικρού Μπαρ, φτιάχνει υπέροχη μαγειρίτσα, ασχέτως Πάσχα(τος).

»Το καλύτερο φαγητό του Flower είναι το γιουβέτσι.

»Ο Λώρας είχε μια κουδούνα στάνης για να επιβάλλει ησυχία όταν πρωτο-άνοιξε, πριν 40 χρόνια.

»Ο Μικές έχει γλυκά χωρίς ζάχαρη.

»Δευτέρες και Τρίτες βάζει εναλλακτική ρομαντική μουσική (απο Χατζηδάκι και πάνω) στο MG ο Μίμης. “MG” σημαίνει «Μίμης & Γιάννης».

»Οι μπάτσοι τρώνε πάντα παντόφλες από το Everest.

»Ο μεγαλύτερος (σε ηλικία) θαμώνας της πλατείας είναι ο Γιώργος Σκούρτης.

»Ο καραφλός με την vintage μηχανή είναι ο Αντώνης Πανούτσος.

»Στη Χατζηκώστα (κάθετος Σούτσου) βρίσκεται ένα από τα ωραιότερα, παρατημένα νεοκλασικά.

»Εκεί που είναι το Jima’s (Δορυλαίου) παλιά ήταν το κλαμπ Fuzz. Και πιο παλιά ήταν το Texas του Λουκιανού Κηλαηδόνη.

»Εκεί που είναι το σούπερ-μάρκετ Ατλάντικ, ήταν το Κανάλι 15 του Ρούσσου Κούνδουρου. Ναι, είστε μικρά παιδιά...

Tα must

» Αγορά, Λ. Αλεξάνδρας & Βουρνάζου 31, 210 6426.238

» Brasserie Athinais Hotel, Βασ. Σοφίας 99, 210 6431.133

» Λώρας, Σούτσου 7, 210 6428.473

» Μπρίκι, Δορυλαίου 6

» Fototecnica studio, Σούτσου 10

» Mr Baker, Δορυλαίου 3

» Jima’s Ginger, Δορυλαίου 10-12, 210 6451.169

» Lazy8, Σούτσου 8, 211 7009.586

» Noodle bar, Τσόχα 21 & Σούτσου, 210 3240.214

» Sutsu, Σούτσου 7, 211 4085.917

» MG’s Bar, Σούτσου 11

» Flower Snack Café, Δορυλαίου 2, 210 6432.111

» Flower Bar Café, Δορυλαίου 4, 210 6432.240

» Κήπος, Δορυλαίου 1, 210 6428.045

» Κάβα Qualite Μaison du Vin, Σούτσου 9, 210 6427.728

» Μικέ Ζαχαροπλαστείο, Σούτσου 9, 210 6463.091

Σαν Πλατεία Θεάτρου    (Της Αργυρώς Μποζώνη)

Ο Βασίλης Νούλας, της ομάδας Κίνηση Μαβίλη, είναι γέννημα θρέμμα της πλατείας Μαβίλη και της οδού Δορυλαίου. Η Γεωργία Μαυραγάνη είναι κάτοικος της πλατείας Μαβίλη. Έτσι, η πλατεία Μαβίλη κέρδισε έναντι των άλλων υποψηφίων –Εξαρχείων, Ψυρρή κ.λπ.– ως η επικρατέστερη για τις συναντήσεις έξι ανήσυχων δημιουργών –οι υπόλοιποι είναι ο σκηνοθέτης Ανέστης Αζάς, η Γκίγκη Αργυροπούλου της ομάδας Mkultra, ο Κώστας Κουτσολέλος της ομάδας Mag και ο Μανώλης Τσίπος της Nova Melancholia, που λείπει στην Ολλανδία για δουλειές (λείπει και από τη φωτογραφία).

Στην πλατεία δίπλα στο σιντριβάνι άρχισε και η συζήτηση που ονομάστηκε Κίνηση Μαβίλη, για το ερευνητικό θέατρο και τις ομάδες στην Ελλάδα, όπως και ένας μικρός πόλεμος στη μιζέρια των επιχορηγήσεων. Σήμερα το κείμενο της Κίνησης έχουν υπογράψει περισσότερα από 250 άτομα, νέοι κυρίως που ξεκινούν να κάνουν θέατρο στο πουθενά.

Και επειδή η πλατεία, λόγω πυκνών συναντήσεων, άρχισε να μη συμφέρει και οικονομικά (μαζευόντουσαν κάθε φορά όλο και περισσότεροι, είχε και πολλή φασαρία), μεταφέρθηκαν και συνεχίζουν να μαζεύονται εκεί δίπλα, στο φιλόξενο σπίτι της Γεωργίας Μαυραγάνη.

Η Κίνηση Μαβίλη, που δίνει στην πλατεία εκτός από νεανικό και έναν για πρώτη φορά «αγωνιστικό» χαρακτήρα, είναι η πρώτη τόσο συντονισμένη και οργανωμένη προσπάθεια που ζητά την προσοχή της πολιτείας, το πρώτο δίκτυο αλληλοϋποστήριξης μεταξύ ομότεχνων που διεκδικεί ένα πλαίσιο για να μπορέσουν να ξεκινήσουν ή να συνεχίσουν να κάνουν θέατρο.

Οι παθιασμένοι αυτοί τύποι της πλατείας Μαβίλη θέλουν κάτι παραπάνω από μια ηλεκτρονική απάντηση από το υπουργείο, ότι η επιστολή τους καταχωρίσθηκε. Και συνεχίζουν απτόητοι. Στην ίδια πλατεία. 

www.kinisimavili.blogspot.com