Chic Dogs: Μια φωτογραφική ιστορία με σκυλιά σαλονιού

Λονδίνο, κάποτε στο 1843

Ένα κόκερ σπάνιελ με το όνομα Φλας περιπλανιέται σε μια κατοικία στη Γουίμποουλ Στριτ. Ένας νέος κόσμος αποκαλύπτεται σε κάθε του βήμα. Και ο άνθρωπος του σπιτιού, η νεαρή ποιήτρια Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ, βρίσκεται στο κέντρο του. Τόσο ο Φλας όσο και η δεσποινίς Μπάρετ ερωτεύονται, γοητευμένοι ο ένας από τον άλλον, από την πρώτη ματιά.

Αργότερα η Βιρτζίνια Γουλφ ανασυνθέτει τη ζωή της Μπάρετ Μπράουνινγκ μέσα από τα μάτια του πιστού της σκύλου, γράφοντας την ιδιότυπη βιογραφία του. «Βαριές μπούκλες κρέμονταν από τις δύο πλευρές του προσώπου της δεσποινίδος Μπάρετ· μεγάλα φωτεινά μάτια · ένα χαμόγελο πλημμύριζε τα χαρακτηριστικά της. Βαριά αυτιά κρέμονταν από τις δύο πλευρές του προσώπου του Φλας· τα μάτια του το ίδιο μεγάλα και φωτεινά· το στόμα του πλατύ». Η Γουλφ αποτύπωνε με απαράμιλλη τρυφερότητα την αμοιβαία έλξη μεταξύ ανθρώπων και σκύλων.

Οι σκύλοι μας γοητεύουν. Όχι μόνο με την υπόσχεση της αφοσίωσης και της συντροφικότητας, αλλά και με την αμετάβλητη αλλοτριότητά τους και την εθελούσια υποταγή τους σε μια τάξη πραγμάτων μακριά από τη φύση τους. Χαρακτήρες μικρών παιδιών σε σώματα δυνατά και ρωμαλέα, απόλυτη κατανόηση του χρόνου λεπτό προς λεπτό, και του τόπου, άγριες παρορμήσεις, αδάμαστες στο πέρας χιλιάδων χρόνων εξημέρωσης, μυθική διαίσθηση και αντίληψη, όλα στοιχεία γοητείας που ενισχύονται από την αδυναμία τους να μιλήσουν.

«Μεταξύ τους υπήρχε το μεγαλύτερο χάσμα που μπορεί να χωρίσει ένα ον από ένα άλλο. Εκείνη μιλούσε. Αυτός παρέμενε σιωπηλός. Εκείνη ήταν γυναίκα, αυτός σκύλος. Έτσι στενά ενωμένοι, έτσι απέραντα χωρισμένοι, κοιτούσαν ο ένας τον άλλο. Τότε, με ένα άλμα, ο Φλας πήδηξε στον καναπέ και ξάπλωσε εκεί που θα ξάπλωνε για πάντα - στα πόδια της δεσποινίδος Μπάρετ».

Παρίσι, περίπου στα 1886

Στο ποτισμένο από αίμα Παρίσι και τα βίαια απόνερα της Γαλλικής Επανάστασης, το να είσαι ιδιοκτήτης σκύλου είχε χάσει την αίγλη του. Η τάση θα επέστρεφε θριαμβευτικά κατά τη διάρκεια της Τρίτης Δημοκρατίας με κανίς, γερμανικούς μολοσσούς και καβαλιέρ Κινγκ Τσαρλς σπάνιελ να κατακλύζουν τους δρόμους της πόλης. Ένα άρθρο στο περιοδικό La Vie Parisienne προωθούσε την άνοδο των «κομψών» σκύλων ως κοινωνική επιβράβευση, προσδίδοντάς τους χαρακτηριστικά όπως «αυθεντικό αστικό στιλ». «Όταν επιλέγετε έναν σκύλο για την κομψότητά του, να θεωρείτε πως δεν θα σας προσφέρει πρακτικά τίποτε παραπάνω» συμβουλεύει τους αναγνώστες του. Στον κόσμο των σκύλων, ο παστοραλισμός δεν χωράει: «Ακόμα και το πιο όμορφο κυνηγόσκυλο, δεν θα είναι ποτέ κομψό. Ωστόσο, ένα κομψό σκυλί μπορεί να είναι εξίσου μικρόσωμο όσο και επιβλητικό» (…αρκεί να μην είναι χρήσιμο πουθενά αλλού).

Νέα Υόρκη, 1947

«Έγινα η σκλάβα του» γράφει η Πέγκυ Γκουγκενχάιμ για τον Αυτοκράτορα, ένα μπόξερ κουτάβι που ανήκε στον άντρα που έμενε στον από πάνω όροφο του κτηρίου που κατοικούσε. Ο σκύλος, που του είχε δοθεί το παρατσούκλι «Κύριος Γκουγκενχάιμ» από έναν φίλο, δένεται υπερβολικά με την έμπορο τέχνης αλλά και τις περσικές γάτες της. «Τον έπαιρνα κάθε μέρα στην γκαλερί μαζί μου και, καθώς δεν μπορούσε να μπει στο λεωφορείο, έγινα η σκλάβα του, πηγαίνοντας μαζί του παντού με τα πόδια, και γυρίζοντάς τον σπίτι για το δείπνο του, κάθε βράδυ στις έξι». Στα απομνημονεύματά της, ο σκύλος με το εύστοχο όνομα περιγράφεται να ξεδιπλώνει τις κυριαρχικές, «κατακτητικές» του βλέψεις, λερώνοντας το πάτωμα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για αδικίες όπως τις αντιλαμβανόταν, και επιμένοντας να μένουν οι πόρτες όλων των δωματίων ανοιχτές – κάτι που προφανώς δυσκόλευε τη σεξουαλική ζωή της χαρισματικής ιδιοκτήτριάς του μετά τον χωρισμό της με τον Μαξ Έρνστ. «Ήταν αδύνατο να κάνεις οτιδήποτε κρυφό στο διαμέρισμα λόγω του Αυτοκράτορα. Έπρεπε να αφήνω όλες τις πόρτες ανοιχτές» έγραφε η Γκουγκενχάιμ.

Κάννες, 1959, στη Βίλα Καλιφόρνια

Ο Πάμπλο Πικάσο ερωτεύεται με την πρώτη ματιά ένα ντάκσχουντ (γνωστά ως «λουκάνικα») με το όνομα Λουμπ και τον υιοθετεί από τον φίλο του, φωτογράφο Ντέιβιντ Ντάνκαν. Την ίδια περίπου περίοδο, ο Πικάσο έχει βαλθεί να αποδώσει με τον δικό του τρόπο τον αινιγματικό πίνακα «Las Meninas» (οι δεσποινίδες των τιμών) του Βελάσκεθ. Χρησιμοποιώντας μια γραφική, αφαιρετική προσέγγιση, θα επεξεργαστεί την πολύπλοκη σύνθεση σαράντα τέσσερις φορές. Σε δεκαπέντε από αυτές, ο Πικάσο αντικαθιστά το ρωμαλέο μαστίφ της πριγκίπισσας με τον δικό του μικρούλη Λουμπ.

Αύγουστος 2024

Οι Dolce & Gabbana λανσάρουν το πρώτο άρωμα για σκύλους… με «υπογραφή». Το Fefé (παίρνει το όνομά του από το αγαπημένο μικρόσωμο κανίς του Ντομένικο Ντόλτσε) είναι ένα μείγμα από ιλάνγκ-ιλάνγκ, μόσχο και σανταλόξυλο σε ένα μιστ χωρίς οινόπνευμα. «Είναι ένα τρυφερό άρωμα που σε αγκαλιάζει, φτιαγμένο για μια παιχνιδιάρικη ρουτίνα ομορφιάς» δήλωνε ο ιταλικός οίκος υψηλής ραπτικής. 

Οι πιο κομψοί σκύλοι δεν είναι οι πιο όμορφοι, αλλά αυτοί που έχουν καταφέρει να συμπεριληφθούν στις υποθέσεις των κομψών ανθρώπων τους με τρόπο μοναδικό και αμίμητο

Στον χαοτικό κόσμο της μόδας τα αγαπημένα τετράποδα μεγάλων σχεδιαστών δεν είναι απλώς σύντροφοι, αλλά και οι «μούσες» τους. Όταν στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Κριστιάν Ντιόρ δημιουργούσε το «New Look» του, ο αγαπημένος ημίαιμος του σχεδιαστή που άκουγε στο όνομα Μπόμπι, θα γινόταν η μασκότ του Οίκου. Ο Ντιόρ λάτρευε τον Μπόμπι και τον τιμούσε μέσα από εμβληματικές δημιουργίες, όπως το άρωμα Miss Dior που έκλεισε σε ένα μπουκάλι που το σχήμα του θύμιζε σκύλο ή δίνοντας το όνομά του σε γυναικεία αξεσουάρ, όπως η θρυλική Bobby Bag. Ο λατρεμένος Μπόμπι θα «επέστρεφε» δεκαετίες μετά ως γιγαντιαίο άγαλμα. Ο διευθυντής της ανδρικής μόδας του Οίκου, Κιμ Τζόουνς, θα ανέθετε τη δημιουργία του στον καλλιτέχνη Kaws για να χρησιμοποιηθεί ως φόντο στην πρώτη του επίδειξη το 2018. Ο ίδιος ο Τζόουνς, λάτρης επίσης των σκύλων, «συνοδευόταν» συχνά από το πιστό του πομεράνιαν, τον Κούκι.

Ο Yves Saint Laurent, μοναχικός και ευαίσθητος, είχε εξομολογηθεί κάποτε πως δεν νιώθει άνετα πουθενά αλλού πέρα από το σπίτι του, με τον σκύλο του, τα μολύβια του και το χαρτί του. Αντίθετα, εκρηκτικές προσωπικότητες όπως ο Ρομπέρτο Καβάλι και η Χίλαρι Ταϊμούρ της Collina Strada εμφανίζονται συχνά στα παρασκήνια ή υποκλίνονται στην πασαρέλα με τα αγαπημένα τους κατοικίδια στο πλευρό τους. Καμία επίδειξη του οίκου Asfour δεν «έκλεινε» χωρίς να περπατήσει ο αξιαγάπητος Powder.

Από τη Bobby bag του Dior στη Hector tote του Thom Browne και από τη συλλογή Gaspar της Carolina Herrera, εμπνευσμένη από το μικρόσωμο κανίς της, τον Gaspar, στη συλλογή Oliver του Valentino, εμπνευσμένη επίσης από το παγκ του μεγάλου σχεδιαστή με το όνομα Oliver, η υψηλή ραπτική «κυλιέται χαρούμενη στα γρασίδια», δημιουργώντας αναπόφευκτα τετράποδες διασημότητες -με δικά τους Instagram ενίοτε- και ορκισμένο κοινό.

Βόλτα στον Hermès

Και κάπως έτσι, στο πέρασμα των δεκαετιών, οι σκύλοι θα κατακτούσαν νέες κορυφές στον κόσμο των ανθρώπων. Θα φτάσουν να ψωνίζουν από τον Hermès και να είναι πανταχού παρόντες, σε μέγαρα και παλάτια, σε πολυτελή ξενοδοχεία και εστιατόρια, σε θαλαμηγούς και αεροπορικές πρώτες θέσεις, δημιουργώντας τάσεις και νέους κώδικες σχετικά με το στυλ.

Σε μια αντιστροφή ρόλων, οι υπερήφανοι διάσημοι ιδιοκτήτες τους θα είναι εκείνοι που θα περπατούν «δίπλα» τους…

Καταγράφοντας αύξηση άνω του 50% μέσα σε πέντε χρόνια, από το 2018 έως το 2022, και ξεπερνώντας τα 137 δισεκατομμύρια δολάρια μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, η τετράποδη μόδα έχει να παρουσιάσει μπεστ-σέλερς όπως η αδιάβροχη καμπαρντίνα «Monsoon» των 76 δολαρίων από τη Hurtta και τα πολύχρωμα πουλόβερ του εκκεντρικού δημιουργού πλεκτών Little Beast. Η Carhartt WIP, φημισμένη για το casual ντύσιμο, θα εδραιωθεί και στη μόδα για κατοικίδια, ενώ τα εμβληματικά παστέλ πόλο μπλουζάκια του Ralph Lauren, αναπόσπαστο κομμάτι της αμερικανικής πολυτέλειας, λανσάρονται προσαρμοσμένα για σκύλους όλων των μεγεθών.

Σε έναν κόσμο γεμάτο φινέτσα και πολυτέλεια, οι σκύλοι πρωταγωνιστούν με απαράμιλλο στιλ

Από την αριστοκρατία, στα σιωπηλά ατελιέ μεγάλων ζωγράφων και από τον λαμπερό κόσμο της μόδας, του κινηματογράφου και της διαφήμισης, στην κοσμική ελίτ, οι σκύλοι γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας -και της ζωής- των διάσημων αφεντικών τους, δανείζοντάς τους την ξεχωριστή γοητεία τους και μια διαχρονική αίγλη.