Γιάννης Γαϊτανάκης: Η καλύτερη Δημοτική Αστυνομία είναι στην Ιεράπετρα και σώζει ζώα

«Τραγικό περιστατικό το απόγευμα στα Πλατανούλια Τυρνάβου, όταν γυναίκα ηλικίας 70 ετών βρήκε φρικτό θάνατο από αγέλη σκύλων που φρόντιζε η οικογένειά της, στην αυλή του σπιτιού τους». Με τον Γιάννη Γαϊτανάκη συμφωνήσαμε να αφήσουμε τα δαγκώματα και τις επιθέσεις σκύλων για μια επόμενη φορά, αλλά αν διαβάσεις το βιβλίο του καταλαβαίνεις ποιος ευθύνεται για τον θάνατο αυτής της γυναίκας, και σίγουρα όχι τα σκυλιά. Οι άνθρωποι των πόλεων δεν έχουμε ιδέα για την πραγματικότητα που βιώνουν ζώα και άνθρωποι στην ελληνική επαρχία, ή και λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Και όχι μόνο. Οι Έλληνες, όσο κι αν αγαπάμε τα κατοικίδιά μας, στη φιλοζωία παίρνουμε μηδέν – σε αντίθεση με τους ξένους επισκέπτες οι οποίοι σοκάρονται όταν συναντούν κακοποιημένα ζώα. Πώς γίνεται ένα δεμένο σκυλί να χαλάσει σε κάποιον τις διακοπές του, να τον κάνει να χάσει μια τουριστική μέρα ή να αλλάξει το εισιτήριό του; Πόσοι από εμάς θα το έκαναν; 

Αυτή την καθημερινότητα βιώνει ο Γιάννης Γαϊτανάκης ως δημοτικός αστυνομικός την τουριστική σεζόν, στην Ιεράπετρα Κρήτης. Τον γνωρίζω και τον θαυμάζω από τις viral αναρτήσεις του στα Facebook, Instagram και βιντεάκια στο Tik-Tok με 1.000,000 views. Κι όσο συζητάμε καταλαβαίνω πως είναι σπάνιος αστυνομικός, αλλά και σπάνιος άνθρωπος. 20 χρόνια στη Δημοτική Αστυνομία, είναι ο πρώτος ένστολος που τελείωσε το μεταπτυχιακό «Ζώα: Ηθική, Δίκιο, Ευζωία» στο Διαπανεπιστημιακό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ & Ελληνικού Ινστιτούτου Παστέρ, και μάλιστα με υποτροφία. Από εκεί προήλθε και το βιβλίο του.

Η θεωρητική του κατάρτιση πηγαίνει χέρι-χέρι με τη δουλειά του, που στο μεγαλύτερο κομμάτι της έχει να κάνει με καταγγελίες ή εκκλήσεις για διάσωση ζώων. Είναι φύλακας-άγγελος δεσποζόμενων ή αδέσποτων όχι μόνο στην Ιεράπετρα αλλά σε ολόκληρη την Κρήτη. Ένας αστυνομικός σούπερ-ήρωας. Ή απλώς, ένας υπάλληλος του κράτους που κάνει με συνέπεια και αφοσίωση τη δουλειά του, ένας δημοτικός αστυνομικός με κατάρτιση και ενσυναίσθηση, που η φήμη του έχει περάσει τα σύνορα του νησιού του και της χώρας μας.

Γιάννης Γαϊτανάκης: μια πρώτη συγκλονιστική διάσωση

Πώς έφτασε ως εκεί; αναρωτιέμαι. Μου αφηγείται ότι, όταν ήρθε η μετάθεσή του από το Ηράκλειο το 2012, είχε παρακολουθήσει ένα σεμινάριο για τον νόμο 4039. Αν θυμάστε, πρώτη φορά τότε ακούσαμε ότι πρέπει, με βάση τον νόμο, να βάλουμε ηλεκτρονική σήμανση στα κατοικίδιά μας. «Πηγαίνοντας σε μια περιοχή όπως η Ιεράπετρα, με 25.000 κάτοικους και 10.000 τουρίστες τους καλοκαιρινούς μήνες, άρχισα να βλέπω μαζικά φαινόμενα κακοποίησης. Υπήρχαν όλων των ειδών τα ζώα: χιλιάδες ζώα συντροφιάς, κυνηγόσκυλα, τσοπανόσκυλα, αδέσποτα, παραγωγικά ζώα, ζώα άγριας φύσης, από χελώνες καρέτα-καρέτα που ξεβράζονται στις ακτές μέχρι εξαθλιωμένους γύπες-όρνια. Την ίδια στιγμή, πολύς τουρισμός, πολλές καταγγελίες, ανεπαρκές κράτος».

Υπήρξε κάποια καθοριστική στιγμή; «Ναι, μια καταγγελία τουρίστα, μια συγκλονιστική πρώτη υπόθεση –το λέω κι ανατριχιάζω– για ένα πυροβολημένο κυνηγόσκυλο που είχε πέσει σε χαράδρα. Κατεβαίνω και το βλέπω εξαντλημένο, μόλις είχε γεννήσει. Έκανε κάποιους ήχους, δεν μπορούσε καν να γαβγίσει, το καημένο, απλά με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που δεν θα ξεχάσω, και έσβησε. Πώς το ένιωσα; Έσβησε ήσυχο ότι τα μικρά του θα σωθούν, κι εγώ πήρα τα σκυλάκια και έφυγα. Ήταν μια πρώτη εμπειρία η οποία με στιγμάτισε». Ανατριχιάζω κι εγώ.

Από τότε ο Γιάννης άρχισε να ασχολείται φανατικά, κάνοντάς το σκοπό της ζωής του. Πώς; Άρχισε να διαβάζει τι συμβαίνει στον κόσμο. «Πώς συμπεριφέρονται οι άλλοι; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Γιατί είναι τόσο συνταρακτικό ένα περιστατικό κακοποίησης ζώου για έναν Γερμανό τουρίστα και δεν είναι για μας; Γιατί η αστυνομία δεν το παίρνει σοβαρά ώστε να βοηθήσει; Κάθε φορά που με καλούσαν οι τουρίστες, έβλεπα στα μάτια τους μια πραγματική αγωνία να σώσουν το ζώο».

Κάθε φορά που με καλούσαν οι τουρίστες, έβλεπα στα μάτια τους μια πραγματική αγωνία να σώσουν το ζώο

Μα καλά, πόσα είναι τα περιστατικά κακοποίησης ζώων; Η απάντηση αποκαρδιωτική. Αδιανόητα πολλά, από τα χιλιάδες αλυσοδεμένα βαρελόσκυλα μέχρι ακραίες κακοποιήσεις, όπως ο πυροβολισμός κυνηγόσκυλων που δεν είναι πλέον χρήσιμα στους ιδιοκτήτες τους. «Οι τουρίστες κάνουν βόλτες στη φύση, πεζοπορίες, το πιθανότερο είναι ότι θα συναντήσουν από ένα εξαθλιωμένο μέχρι ένα πυροβολημένο σκυλί». Όσο για τα εγκαταλελειμμένα κυνηγόσκυλα, σε πολύ κακή κατάσταση, αποτελούν το 40% των αδέσποτων».

Ζητάω να μας περιγράψει ένα περιστατικό από καταγγελία τουρίστα:«Μια παθητική κακοποίηση ζώου, ας πούμε για ένα “βαρελόσκυλο”, δηλαδή έναν σκύλο μόνιμα δεμένο μπροστά από ένα κοτέτσι, μια στάνη, μια αυλή, που τον έχουν για συναγερμό. Η μοίρα αυτού του ζώου είναι να περάσει όλη του τη ζωή στην αλυσίδα μέχρι να πεθαίνει, με ακατάλληλη τροφή και λίγο βρώμικο νερό». Μου λέει για έναν σκυλάκο που είχαν ελευθερώσει με τον διάσημο παγκοσμίως Τάκη Shelter, το καταφύγιο του οποίου είναι επίσης στην Ιεράπετρα, και μπορούσε να κάνει μόνο κύκλους γύρω από τον εαυτό μου.

«Πηγαίνοντας σε τέτοια περιστατικά, μου έκανε τρομερή εντύπωση το εξής. Παρατηρούσα 4 άτομα να βλέπουμε και να αισθανόμαστε 4 διαφορετικά πράγματα. Είχαμε τον καημένο τον τουρίστα, τον καταγγέλλοντα, που έβλεπε μια εγκληματική αποτρόπαια πράξη. Τον ντόπιο ιδιοκτήτη του σκύλου, τον καταγγελλόμενο, ο οποίος θεωρούσε ότι έκανε κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και νόμιζε ότι του κάναμε πλάκα. Τον αστυνομικό ο οποίος έξυνε αμήχανα το κεφάλι του, μην ξέροντας πώς να το χειριστεί. Και ήμουν κι εγώ. Που από τη μια έβλεπα την πραγματική αγωνία του τουρίστα να σώσει το ζώο, κι από την άλλη τη απάνθρωπη, ατάραχη στάση του ντόπιου, ο οποίος ανυποψίαστος κινδύνευε με ένα εξοντωτικό πρόστιμο 30.000 ευρώ. Αλλά και τον μέσο αστυνομικό, εντελώς ανεκπαίδευτο, με καμία ενσυναίσθηση και εκπαίδευση σχετικά με τον όρο “ευζωία”. Το βασικό όμως ήταν το ίδιο το ζώο, που μου φώναζε με όλους τους τρόπους “σώσε με, πάρε με από εδώ!”»

Δεν μιλάμε για απλή καταγγελία, εξηγεί ο Γιάννης. «Αυτός ο άνθρωπος, που μπορεί να έχει έρθει πέντε μέρες στην Κρήτη, ήταν ικανός να θυσιάσει μία ολόκληρη τουριστική μέρα και αντί να πάει στην Κνωσσό να κάθεται με το ζωάκι χωρίς να μπορεί να βγάλει άκρη: το 100 να μη δείχνει κανένα ενδιαφέρον, να του λένε “πάρτε τον Δήμο”, αδιαφορία κι εκεί, να μην ξέρουν αγγλικά, να είναι απόγευμα και να έχουν φύγει όλοι, να είναι σ/κ και να μη δουλεύει κανείς. Μπορεί να αλλάξει τα εισιτήριά του μέχρι να σιγουρευτεί ότι το ζώο θα σωθεί και, αν φύγει στη χώρα του, θα ενδιαφερθεί για την τύχη του ή μπορεί και να το υιοθετήσει».

Με βάση τα στατιστικά που ο Γιάννης συλλέγει όλα τα τελευταία χρόνια, τα οποία έχει συμπεριλάβει και στο βιβλίο, υπάρχει ποιοτική διαβάθμιση στις καταγγελίες μεταξύ Ελλήνων και ξένων: «Ο τουρίστας καταγγέλλει πάντα κακοποίηση, με το ονοματεπώνυμο του – ο ντόπιος καταγγέλλει μόνο οχλήσεις, ότι τον δάγκωσε, ότι του κατούρησε την αυλή, ότι γαβγίζει και δεν μπορεί να κοιμηθεί…»

Πόση ζημιά κάνει στον τουρισμό η κακοποίηση των ζώων;

Ο Γιάννης από το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχει με τους δύο συναδέλφους του σε διασώσεις ζώων που καταγγέλλουν τουρίστες ή εθελοντές φιλοζωικών. Και παράλληλα μελετάει. Αφού ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό, ακολούθησε η διδακτορική του διατριβή για να ερευνήσει πώς επηρεάζεται ένας τουριστικός προορισμός από την κακοποίηση των ζώων και την αδιαφορία του κράτους. Δεν μιλάμε πλέον για ενσυναίσθηση και φιλοζωία, αλλά για τη ζημιά στον τουρισμό και την εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό.

Στους τουρίστες δεν κάνουν κακή εντύπωση μόνο τα αδέσποτα που περιφέρονται εξαθλιωμένα στους ελληνικούς δρόμους, εξηγεί ο Γιάννης, δεν είναι μόνο τα βαρεσόσκυλα, τα εγκαταλελειμμένα κουτάβια από τσοπανόσκυλα, τα πυροβολημένα ή εξαθλιωμένα κυνηγόσκυλα.

«Τους κάνουν φοβερή εντύπωση και οι γάτες, που είναι πολύ πιο εξαθλιωμένες και πιάνονται δυσκολότερα. Η βάρβαρη μεταχείριση των υποειδών, όπως τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης ή τα εξαντλημένα άλογα που σέρνουν στα νησιά άμαξες στον καύσωνα. Το “παστούρωμα” παραγωγικών ζώων που συναντάμε επίσης στα νησιά, που τους δένουν τα πόδια για να μη φύγουν». Ή οι δεμένες από τα κέρατα κάτω από τον ήλιο και χωρίς νερό αγελάδες στην Κω, συμπληρώνω εγώ, που τις είδα με τα μάτια μου λίγο καιρό πριν. Επίσης «βάρβαρα έθιμα όπως η περιφορά του Ταύρου στη Λέσβο, η μαζική σφαγή αρνιών στην Κάτω Αχαγιά που τα κρεμούν στα μπαλκόνια τους, έθιμο των ρομά, ή οι κληρώσεις σφαγμένων αρνιών σε πανηγύρια στην Κρήτη, κρεμασμένων σε κοινή θέα... Η λίστα δεν τελειώνει. Και φυσικά η τοποθέτηση δηλητηρίων (φόλες) για την εξόντωση αδέσποτων ή άγριων ζώων για να προστατεύουν το κοτέτσι ή τα πρόβατα». Αυτό το τελευταίο, ειδικά πριν ή και κατά τη διάρκεια τουριστικών περιόδων, είναι μια πρακτική που χρησιμοποιείται για να «καθαρίζονται» οι προορισμοί από τα αδέσποτα. Φρίκη.

Το αγνοούμε παντελώς, αδιαφορούμε, κλείνουμε τα μάτια: στην Ελλάδα η κακοποίηση ζώων είναι ο κανόνας για 3-4 εκατομμύρια ζώα, όπως υπολογίζεται. Κι έτσι: «Πολλοί τουρίστες φεύγουν έχοντας κάκιστη ιδέα για τη χώρα μας, μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία διακοπών και κακή εντύπωση για τον τοπικό πληθυσμό. Γυρίζοντας στις πατρίδες τους μεταφέρουν την εμπειρία τους σε φίλους και συναδέλφους, γράφουν αρνητικά σχόλια στις πλατφόρμες ή στα σόσιαλ μίντια (Tripadvisor, Booking, Facebook, Istagram) και αυτό τελικά επιφέρει οικονομική και ηθική ζημιά σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Φανταστείτε πώς αισθάνεται ένας τουρίστας από τη Γερμανία ή την Ολλανδία, που είναι οι δύο πρώτες χώρες στην Ευρώπη που δηλώνουν επίσημα ΜΗΔΕΝ αδέσποτα, όταν συναντάει ένα εξαθλιωμένο αδέσποτο και η μοναδική μέριμνα της γειτονιάς είναι ποιος θα το πρωτοδιώξει από την αυλή του ή από την ταβέρνα… Τους κάνει φοβερά αλγεινή εντύπωση».

Εκτός από την ηθική διάσταση είναι ντροπιαστικό για τη χώρα μας, μια τριτοκοσμική εικόνα. Κι όμως αδιαφορία από παντού. «Ενώ είχα κάνει αίτηση για τη διδακτορική μου έρευνα σε 20 πανεπιστήμια δεν τη δέχτηκε κανένα, μέχρι που βρήκα έναν καθηγητή ο οποίος έτυχε να είναι φιλόζωος και είχε τις ίδιες ανησυχίες με μένα, τον κ. Τριχα Νίκο, στο Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο στο Ηράκλειο» λέει ο Γιάννης με παράπονο και εξηγεί ότι άρχισε, παράλληλα με τη μελέτη, να κρατάει και να αξιοποιεί υπηρεσιακά στοιχεία, σχετικά με την ποιότητα, την ποσότητα και το είδος των καταγγελιών, βγάζοντας στατιστικά που δεν διαθέτει καμία κρατική υπηρεσία στην Ελλάδα.

«Κάνουμε επιστημονικές έρευνες για να διαπιστώσουμε ακριβώς πόσο κοστίζει η εκτεταμένη κακοποίηση ζώων στον τουρισμό και η αδιαφορία του κράτους, σε χρήματα. Για παράδειγμα, μελετάμε τους reapeters. Έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον τουρισμό μας το να καταφέρουμε ένας τουρίστας να επιστρέψει την επόμενη χρονιά. Ή, αν διώχνουμε έναν τέτοιο λόγω των ζώων, θέλουμε να το καταγράψουμε. Για παράδειγμα, στα Χανιά το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο σε σχέση με την Ιεράπετρα. Γιατί; Επειδή στην Ιεράπετρα υπάρχει μία καλή Δημοτική Αστυνομία. Κάτι μας λέει αυτό για το τι μπορούμε να διορθώσουμε. Είναι φοβερό πάντως το ότι όχι μόνο κανένα πανεπιστήμιο δεν δέχτηκε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα, αλλά και κανένας κρατικός φορέας να το χρηματοδοτήσει. Το Υπουργείο Τουρισμού, για παράδειγμα, με ένα αστείο ποσό το οποίο ζήτησα, ενώ γνωρίζουν το πρόβλημα και κάποιες φορές μάλιστα ζητούν τη βοήθειά μου. Η έρευνα αυτή έχει κάποια μικρά έξοδα τα οποία επιβαρύνομαι εγώ, αφού δεν βρήκα κάποιον να στηρίξει».

Θεωρούμε πολύ σημαντικό να εισαχθεί μάθημα για την Ενσυναίσθηση στα Ζώα στα σχολεία.

Γιατί είμαστε τόσο αδιάφοροι, θα λέγαμε, αναίσθητοι, σε σχέση με τους ξένους; «Υπάρχει σίγουρα διαφορά νοοτροπίας, άλλη κουλτούρα και παιδεία» λέει ο Γιάννης. «Γι’ αυτό θεωρούμε πολύ σημαντικό να εισαχθεί μάθημα για την Ενσυναίσθηση στα Ζώα στα σχολεία. Είμαστε η πρώτη Δημοτική Αστυνομία στην Ελλάδα η οποία πάει και κάνει μαθήματα στα σχολεία, και μάλιστα διαδραστικά, με ένα ειδικά εκπαιδευμένο σκυλάκι. Δεν πιάνουμε μόνο το κομμάτι της ενσυναίσθησης, προσπαθούμε να τους μάθουμε την έννοια της υπευθυνότητας, της ασφάλειας, των συνεπειών, ότι υπάρχει πρόστιμο, τους εκπαιδεύουμε να είναι υπεύθυνοι πολίτες. Το εκπαιδευτικό αυτό πρόγραμμα υπάρχει στο βιβλίο μου και το δίνουμε σε όλες τις Δημοτικές Αστυνομίες της χώρας».

Μένω άφωνη με όλα όσα καταλαβαίνω ότι έχει καταφέρει. Ανάμεσα σε άλλα, τη δημιουργία μιας διαφορετικής αντίληψης στους πολίτες της τοπικής κοινωνίας. Στο σημείο αυτό ανοίγουμε μια μεγάλη παρένθεση για τους Δήμους, με βάση τα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει ο Γιάννης Γαϊτανάκης στο βιβλίο του, που είναι αποκαλυπτικά. Δίνουμε την υπόσχεση να ξαναμιλήσουμε σύντομα για να κάνουμε αυτή τη συζήτηση.

Μια Δημοτική Αστυνομία που μας κάνει περήφανους

Αυτή τη στιγμή, οι περισσότερες καταγγελίες που δέχονται ως Δημοτική Αστυνομία έχουν να κάνουν με τα ζώα – ακολουθούν καθαριότητα, κοινόχρηστοι χώροι, παραβάσεις ΚΟΚ, παράνομες καταλήψεις σε παραλίες. Ο Γιάννης είναι πολύ περήφανος για τη Δημοτική Αστυνομία Ιεράπετρας, και δικαίως. Με τη δράση της έχει γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο, διαφημίζοντας το ελληνικό κράτος εκτός συνόρων. Ο Γιάννης και οι συνάδελφοί του έχουν συμμετάσχει σε ντοκιμαντέρ που έχει προβληθεί παγκοσμίως και έχει αποσπάσει 13 διεθνή βραβεία, αλλά πρωταγωνιστούν και σε ένα ακόμα που γυρίστηκε πρόσφατα και θα προβληθεί στο ΣΚΑΙ. Έχουν εκατομμύρια views στα social media και σε παγκόσμιες πλατφόρμες όπως το «The Dοdo».

«Κάποιος που θα βρει ένα ζώο έχει ανάγκη να τον ακούσουν και αυτό πλέον το βρίσκουν στη Δημοτική Αστυνομία Ιεράπετρας, φιλόζωοι και τουρίστες. Εμείς δεν μεταφέρουμε ευθύνες, δίνουμε λύση δημιουργώντας εμπιστοσύνη, όχι μόνο στην Ιεράπετρα αλλά σε όλη την Κρήτη. Και έτσι η φήμη μας διαχέεται. Ένας τουρίστας που έρχεται στην περιοχή μας, λίγο να γκουγκλάρει, πέφτει πάνω μας. Οι τουρίστες μάλιστα δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό που λέμε διοικητική διαίρεση, μας καλούν στα Χανιά, ή να πεταχτούμε  μέχρι τη Σαντορίνη. Φτάνουν σε εμάς καταγγελίες από όλη την Ελλάδα». 

«Είμαι υπερήφανος γιατί αισθάνομαι ότι κάνω κάτι πολύ σημαντικό: να σώσεις μια ψυχούλα, να βλέπεις τα ματάκια του ζώου… Αισθάνομαι υπερήφανος για την υπηρεσία μου».

Έχουν γίνει βήματα, λέει ο Γιάννης. Το ότι έχει γίνει κακούργημα η κακοποίηση ζώων, το ότι έχει φτιαχτεί Εθνικό Μητρώο Ζώων, το ότι γίνονται εκπαιδεύσεις σε Δήμους... Όμως επανέρχεται στο μεγάλο του παράπονο. Ότι το κράτος δεν βοηθάει πουθενά. «Όταν  συνολικά έχεις μια Αστυνομία που τη βρίζουν και έχεις και μια υπηρεσία που σε διαφημίζει στο εξωτερικό, πρόβαλε την, κάν’ τη σημαία σου, στήριξε τους ανθρώπους της, κάνε κάτι». Τι πιο λογικό; Όταν το κράτος εντοπίζει μια καλή πρακτική και υπαλλήλους που εργάζονται με πάθος, πέρα από το ωράριό τους, αλλάζοντας την εικόνα μιας υπηρεσίας, δεν πρέπει να το επιβραβεύει και να το αξιοποιεί;

«Μου έχουν κάνει επίσημη πρόταση να πάω στη Ειδική Γραμματεία Προστασίας για τα Ζώα Συντροφιάς. Το σκέφτομαι. Είναι απόφαση ζωής για μένα, να μετακομίσω στην Αθήνα και να ασχοληθώ μόνο αυτό». Η οικογένειά του, η ζωή του, η δουλειά του είναι εκεί, όλα αυτά τα ζώα που είναι υπό την προστασία του, έτσι όμως θα μπορούσε να προσφέρει συνολικότερα. Δεν υπάρχει άλλος στην Ελλάδα με αυτή την τεχνογνωσία, 12 χρόνια εμπειρίας στο πεδίο μαζί με τη θεωρητική κατάρτιση και τις σπουδές. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν κι εκείνον.

«Μου το λένε συχνά, είναι το πιο τιμητικό, “μακάρι να μπορούσαμε να σε κλωνοποιήσουμε”». Από την άλλη είναι κάτι που το θέλει πολύ, το να μεταδώσει το πάθος και τις γνώσεις του ώστε να μπορέσει να γίνει όλο αυτό που έχουν καταφέρει από το μηδέν, στη νοτιότερη πόλη της Ευρώπης, μια συνολική πρακτική του κράτους.

Συνοψίζοντας, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, η Δημοτική Αστυνομία Ιεράπετρας, όπως και το διάσημο παγκοσμίως Takis Shelter –αντί να διώχνουν– φέρνουν κόσμο στο νησί. Έρχονται ξένοι στην Κρήτη για να δουν ή και να υιοθετήσουν ζώα που έχουν διασωθεί, ακόμα και γέρικα ζώα που μπορεί να έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή στην κακοποίηση. Η διαφορά αντίληψης, που λέγαμε. Από την άλλη, η Δημοτική Αστυνομία Ιεράπετρας λειτουργεί υποδειγματικά αποτελώντας προάγγελο μιας μελλοντικής «Αστυνομίας Ζώων».

Πώς την έχει σκεφτεί; Μια υπηρεσία που θα διαθέτει εκπαιδευμένο προσωπικό με ενσυναίσθηση, θα κάνει ελέγχους, θα καταγράφει και θα στατικοποιεί τις περιπτώσεις σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, θα κάνει μελέτες, μαθήματα και εκπαιδεύσεις στα σχολεία, δράσεις ευαισθητοποίησης του πληθυσμού, περισυλλογή αδέσποτων κλπ. Όλα όσα ήδη κάνει ο Γιάννης Γαϊτανάκης με την ομάδα του. Αυτό είναι το κράτος που ονειρευόμαστε. Θα φτιαχτεί ποτέ; Θα σταματήσει να είναι καταδικασμένο ένα ζώο που θα γεννηθεί σε μια χώρα σαν την Ελλάδα; Θα γίνουμε κάποτε άνθρωποι με ενσυναίσθηση; Υπεύθυνοι και ενημερωμένοι πολίτες;