Dogs’ Voice: Γλίτωσαν από τη φωτιά, θα βοηθήσουμε να βρουν ένα σπίτι;

Πόσα ζώα δεν σώθηκαν… Κάποια τυχερά τα απεγκλώβισαν πυροσβέστες ή αστυνομικοί, τα διέσωσαν εθελοντές ή απλός κόσμος και τα μετέφεραν στο Γαλάτσι. Κι όταν σβήνουν οι φωτιές και κλείνουν τα φώτα;

Είναι Τρίτη 13 Αυγούστου αργά το απόγευμα, είμαι περαστική από την Αθήνα και έχω έρθει στον σταθμό πυρόπληκτων ζώων στο Παλαί Γαλατσίου, που άνοιξε 11 Αυγούστου, την πρώτη μέρα της καταστροφικής φωτιάς στην ανατολική Αττική. Ο σταθμός θα έκλεινε την επομένη, στις 14, αλλά ό,τι διαβάσετε εδώ συμβαίνει πλέον σε κάθε μεγάλη καταστροφή: τα καλοκαίρια, και όποτε χρειαστεί, οι εθελοντές του Dogs’ Voice στήνουν έναν ολόκληρο μηχανισμό για τα πυρόπληκτα ή και πλημμυροπαθή ζώα που διασώζονται.

Διασχίζω τον περίβολο και μπαίνω μέσα κρατώντας στο μυαλό μου μια φράση που διαβάζω στα stories που η Dogs’ Voice κοινοποιεί τις δύσκολες μέρες της φωτιάς: «Μόνο εμάς έχουν».

Σε γενικές γραμμές επικρατεί ησυχία παρά την έντονη δραστηριότητα, μαζί με ένα vibe θετικότητας, μια ατμόσφαιρα που σε κάνει να αναθαρρείς: όσο υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται, υπάρχει ελπίδα. Από την άλλη αισθάνεσαι μια αδιόρατη θλίψη, όταν παίρνεις την προσοχή σου από τους δεκάδες εθελοντές που γεμίζουν τον χώρο επιμερίζοντας τις εργασίες –εθελοντές της Dogs’ Voice, κτηνίατροι, εκπαιδευτές, απλός κόσμος που έχει έρθει να βοηθήσει–, και εστιάζεις στα κλουβιά (crates), παρατεταμένα το ένα δίπλα στο άλλο: στη μεγάλη αίθουσα οι σκύλοι και στο βάθος αριστερά οι γάτες.  

Πλησιάζω τους σκύλους, στέκομαι λίγο στον καθένα και παρατηρώ τη στάση του σώματός τους, πώς κουλουριάζονται ή ξαπλώνουν, αλλά κυρίως τα μάτια τους. Τους φωτογραφίζω. Σφίγγεται η καρδιά μου αλλά είναι μεγάλο σχολείο να μάθεις να παρατηρείς τα συναισθήματα στο πρόσωπο των ζώων. Τους λέω γλυκόλογα, μερικά είναι σε πλήρη απάθεια ή βαριά κατάθλιψη, δεν σε κοιτούν καν, δεν σηκώνονται, κάποια κάθονται με γυρισμένη την πλάτη κοιτώντας τον τοίχο, τα περισσότερα έχουν αυτό το λυπημένο βλέμμα –πρέπει να είσαι τυφλός για να μην το αναγνωρίσεις–, κάποια ανταποκρίνονται.

Κάθε κλουβί έχει ένα ταμπελάκι που γράφει την ώρα που έφαγαν και βγήκαν, αν έχουν κάποια ασθένεια ή παίρνουν φάρμακα. Σε κάποια γράφει: Βόλτα - άρνηση. Είναι ζώα που έχουν βιώσει τον κίνδυνο της φωτιάς ή το στρες της διάσωσης, άλλα τα έφεραν οι ιδιοκτήτες τους μέχρι να μπορέσουν να επιστρέψουν σπίτι, είναι και τα αδέσποτα που ζούσαν στον Βαρνάβα, την Πεντέλη, το Πάτημα Χαλανδρίου, τον Μαραθώνα και τις άλλες περιοχές, κάποια με εγκαύματα ή χρόνιες παθήσεις, με αναπνευστικά προβλήματα, νεαρά ή ηλικιωμένα…

Αναρωτιέμαι αν μερικά είναι ανακουφισμένα που επιτέλους κάποιος νοιάστηκε για αυτά, η ζωή στον δρόμο είναι πάντα δύσκολη, κάποια κουνάνε την ουρά τους ίσως επειδή νιώθουν ασφάλεια, εμπιστοσύνη. Ποιος ξέρει τι έχουν ζήσει, ποια είναι η ιστορία τους, δυστυχώς τα ζώα δεν μιλούν κι έτσι ποτέ δεν μαθαίνουμε, κάποια διασώθηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, αρκετά ζούσαν σε άσχημες συνθήκες και πριν τη φωτιά. Φρίκη.

Όταν η Dogs’ Voice έστησε πρώτη φορά τον σταθμό πυρόπληκτων ζώων στον χώρο που της παραχώρησε ο Δήμος Γαλατσίου στις φωτιές στη Βαρυμπόμπη και την Εύβοια το 2021 είχε κάνει μεγάλη αίσθηση, ο κόσμος ευαισθητοποιήθηκε μέσα από τα σόσιαλ μίντια και υπήρξαν πάρα πολλοί άνθρωποι που βοήθησαν με κάθε τρόπο, όπως κάθε φορά, όπως και τώρα. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος ασχολήθηκε οργανωμένα με αυτό που ονομάζουμε «πυρόπληκτα ζώα». Από τότε σε κάθε καταστροφή, σε συνεργασία με τους δήμους που έχουν πληγεί, όταν είναι εφικτό, και τα τοπικά φιλοζωικά σωματεία, οι εθελοντές της Dogs’ Voice συντονίζουν και φέρνουν εις πέρας τη διάσωση και φροντίδα των πυρόπληκτων ζώων, έχοντας αποκτήσει πλέον πολύ καλή οργάνωση και τεχνογνωσία.

Βρίσκω την ιδρύτρια της Dogs’ Voice Έλενα Δέδε στο κτηνιατρείο, όπου μαζί με εθελοντές της οργάνωσης μιλάνε όλη την ώρα σε τσατ και τηλέφωνα προχωρώντας την εργασία των ταυτοποιήσεων – βλέπετε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε βάλει τσιπ στο ζώο μας. Πολύτιμη και η συνδρομή των κτηνιάτρων της Εθελοντικής Δράσης Κτηνιάτρων Ελλάδος (Ε.Κ.Δ.Ε.), μιας οργάνωσής που ανταποκρίνεται κάθε φορά άμεσα στις ανάγκες των πυρόπληκτων ζώων και παρέχει τις πρώτες βοήθειες και ό,τι χρειαστεί στους σκύλους και τις γάτες που φτάνουν στον σταθμό στο Γαλάτσι. Συνολικά 162 πυρόπληκτα ζώα, αρκετά από τα οποία έχουν ήδη επανενωθεί με τους ιδιοκτήτες τους, όσα έχουν. Στον χώρο έχουν μείνει ακόμα 32 γάτες (οι 19 γάτες προς φιλοξενία και υιοθεσία) και περίπου 30 σκυλιά. Μαθαίνω ότι την επόμενη μέρα ο σταθμός θα κλείσει. Τι θα τα κάνουν όλα αυτά τα ζώα;  

Τα πυρόπληκτα ζώα τραβούν το ενδιαφέρον όσο οι φωτιές είναι στην επικαιρότητα. Όμως δεν έχουν όλα κάπου να επιστρέψουν. Από όσα μου λέει η Έλενα Δέδε κρατάω αυτήν εδώ τη φράση: «Ο σταθμός στο Γαλάτσι είναι η διαχείριση μιας κρίσης, διαρκεί 3, 5, 10 μέρες, τα δύσκολα είναι μετά, όταν κλείνουν τα φώτα».

Τα δύσκολα είναι μετά, όταν κλείνουν τα φώτα

«Σε όσα ζώα μένουν χωρίς να τα έχει αναζητήσει κανείς, χωρίς να φέρουν microchip και χωρίς να έχουν βρει την προηγούμενη ζωή τους, υποσχόμαστε πως από εδώ και πέρα θα ζουν μόνο καλύτερα. Ως οργάνωση επιλέγουμε να μην τα επανεντάξουμε στην καμένη πλέον γη όπου ζούσαν, αλλά να τους δώσουμε την ευκαιρία να νιώσουν επιτέλους την ανθρώπινη αγάπη, να τρώνε, να μην παλεύουν για τη ζωή τους στο δρόμο, να μην κινδυνεύουν. Υποσχόμαστε πως θα τα πάμε σε σπίτια ζεστά, γεμάτα φροντίδα, για να πάρουν όσο χρόνο χρειάζεται και τελικά να υιοθετηθούν». 

Ο τελικός απολογισμός από τη φετινή καταστροφή στην Αττική θα έβγαινε τις επόμενες μέρες: 15 από αυτούς τους σκύλους έμειναν στα αζήτητα και αναζητούν οικογένεια, με τους 8 να αναζητούν άμεσα και φιλοξενία. Ερχόμενη εδώ έφερα μία μεγάλη σακούλα τροφή, οι ανάγκες ωστόσο είχαν καλυφθεί. Αν κάπου μπορούμε να βοηθήσουμε από εδώ και πέρα είναι να ανοίξουμε τα σπίτια μας για να φιλοξενήσουμε κάποιο από τα ζώα. (Η φόρμα φιλοξενίας βρίσκεται εδώ) Η ανάγκη για φιλοξενίες είναι επιτακτική και μονοπωλεί τη μικρή μας συζήτηση, κι ο χρόνος με όσα μένει να γίνουν πιέζει.

Η φιλοξενία είναι η γέφυρα που ενώνει ένα πρώην αδέσποτο με ένα ευτυχισμένο κατοικίδιο

«Ο καθένας προσφέρει όπως και όσο μπορεί αλλά το νούμερο ένα είναι να μείνουν σε ένα σπίτι τουλάχιστον ένα μήνα και για όσο χρειαστεί, ώστε το ζώο να ηρεμήσει, να εμπιστευτεί και να καταλάβουμε τον πραγματικό του χαρακτήρα. Η φιλοξενία είναι η γέφυρα που ενώνει ένα πρώην αδέσποτο με ένα ευτυχισμένο κατοικίδιο. Αυτό μόνο ζητάμε τώρα, υπάρχει μεγάλη ανάγκη» λέει η ιδρύτρια της Dogs’ Voice.

Δεν είναι μόνο αυτά εδώ τα σκυλιά. Από τις καταστροφές του περσινού καλοκαιριού, από τα 911 ζώα που ανέλαβαν τους έχουν μείνει ακόμα περίπου 30 υπέροχοι σκύλοι. Από αυτούς 13 βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε πανσιόν και φιλοξενίες επί πληρωμή, ποσό που αγγίζει μηνιαίως περίπου τα 2.000 ευρώ. Φυσικά και για τα 30 αυτά σκυλάκια τα έξοδα των κτηνιατρικών αναγκών ή των μεταφορών τους με pet taxi είναι δικά τους, επιπλέον, έξοδα. Ένας ακόμα τρόπος να βοηθήσουμε είναι η οικονομική ενίχυση, δίνοντας λίγα χρήματα.

Πόσο καιρό διαρκούν συνήθως οι φιλοξενίες; «Έχουμε ζώα που μέσα σε δύο βδομάδες φιλοξενίας υιοθετήθηκαν, έχουμε περιπτώσεις που οι φιλοξενίες έγιναν υιοθεσίες γιατί ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, έχουμε ζώο αυτή τη στιγμή σε φιλοξενία εννιά μήνες που η γυναίκα λέει ότι από εμένα θα φύγει μόνο για να πάει στο σπίτι του, και φυσικά αναλαμβάνουμε όλα τα έξοδα. Από κει και πέρα πρέπει κανείς να είναι υπεύθυνος που θα αναλάβει ένα ζώο, εμείς κάνουμε γιορτές υιοθεσίες, ανεβάζουμε αγγελίες, κάνουμε συνεντεύξεις, έλεγχο περιβάλλοντος…»

Είναι κάτι που ισχύει παντού και έχουν ανάγκη όλες οι φιλοζωικές οργανώσεις. Από τη στιγμή που οι εθελοντές διασώζουν ένα ζώο από τον δρόμο, συνήθως η φιλοξενία είναι ένα αναγκαίο σκαλοπάτι μέχρι να υιοθετηθεί. Και είναι ό,τι πολυτιμότερο και πιο ανιδιοτελές μπορούμε να προσφέρουμε: η οικογένεια πριν την οικογένεια, η πρώτη φορά που ένα αδέσποτο θα δοκιμάσει πώς είναι η ζωή που θα έπρεπε να είχε και που όλοι εμείς του οφείλουμε.

Όταν συμβαίνει μια καταστροφή υπάρχει ευαισθητοποίηση του κόσμου, όμως εκατοντάδες χιλιάδες ζώα στη χώρα μας, εκατομμύρια ζώα, κυριολεκτικά βασανίζονται κάθε μέρα που περνάει. Αυτό που καταλαβαίνεις περνώντας λίγες ώρες εδώ είναι ότι στο Παλαί Γαλατσίου για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μπερδεύονται δεσποζόμενα και αδέσποτα, ή ζώα που οι ιδιοκτήτες τους τα κακομεταχειρίζονταν. Κάποια επιστρέφουν στις οικογένειές τους, τα άλλα; Φεύγω όταν έχει πια βραδιάσει με ανάμεικτα συναισθήματα και μια σκέψη που δεν είχα προτού έρθω: χάρη στην Dogs’ Voice, για κάποια ζώα η φρίκη της φωτιάς είναι η ευκαιρία τους να σωθούν κι από τη ζωή που είχαν.

Για κάποια ζώα η φρίκη της φωτιάς είναι η ευκαιρία να σωθούν από τη ζωή που είχαν

Ένας τρόπος να ευαισθητοποιηθεί κανείς σε σχέση με το τεράστιο πρόβλημα των αδέσποτων ζώων στην Ελλάδα είναι να περνάει χρόνο στις σελίδες εθελοντών και φιλοζωικών οργανώσεων, όπως αυτή. Εδώ ο τελικός απολογισμός, φωτογραφίες από μερικές γατούλες και τα credits σε όσους βοήθησαν.