Animal’s Voice: «Ποτέ δεν σκέφτηκα να ταΐσω ένα αδέσποτο...»

Τα ζώα συντροφιάς είναι σαν τα παιδιά. Δεν μπορούν να αυτοσυντηρηθούν, ούτε να προστατεύσουν τον εαυτό τους, εξαρτώνται από τη δική μας μέριμνα. Και εκτός από φαγητό, νερό και ιατρική περίθαλψη, χρειάζονται την ασφάλεια και θαλπωρή που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να τους προσφέρει: ο άνθρωπός τους. Δεν ξέρω πώς να το πω: τα ζώα, παρότι δεν μιλούν, έχουν ψυχή και νιώθουν συναισθήματα όπως λύπη, φόβο, αγωνία, ευγνωμοσύνη, αδημονία, χαρά. Ίσως αυτή η συνειδητοποίηση είναι που διαμορφώνει το επίπεδο φιλοζωίας μιας χώρας – και στην Ελλάδα δεν είναι κατανοητό: έχουμε έλλειμμα γνώσης ή ένα αδιανόητο απόθεμα σκληρότητας. Θα ανεχόμασταν ανθρώπους να βασανίζονται μαζικά στους δρόμους;

Δεν είναι κάτι που το βλέπεις στα κέντρα των πόλεων, όταν βγαίνεις όμως λίγο πιο έξω το συναντάς, στις παρυφές της Αθήνας, στους δήμους της Αττικής και ακόμα περισσότερο στην επαρχία, στην ελληνική ύπαιθρο, στα βουνά και στους κάμπους. Αλλά και από το σπίτι σου, αν παρακολουθείς φιλοζωικές σελίδες. Εκεί καταλαβαίνεις το μέγεθος του δράματος, εκεί το στομάχι σφίγγεται, στις εικόνες των σκελετωμένων σκυλιών, των άρρωστων και με κάθε τρόπο βασανισμένων, τα οποία μαζεύουν και παλεύουν να σώσουν οι εθελοντές – ζώα συντροφιάς και αυτά. Και θα μπορούσε κανείς να πει, μα με αυτό το αποστεωμένο (γκουγκλάρετε τη λέξη και θα τα δείτε) σκυλάκι, το γεμάτο ψώρα, αυτή την κακοφορμισμένη γάτα με τα πληγιασμένα πόδια, τι νόημα έχει να τα πάνε στον γιατρό, τι ελπίδες έχουν; τι ψυχή; άτυχα ήταν, άσ’ τα να πεθάνουν όπως έζησαν, στον δρόμο. Και μετά τα βλέπεις να μεταμορφώνονται, αλλάζει η όψη τους, είναι καλά και όμορφα σκυλιά και γάτες, και το βλέμμα τους από θλίψη γεμίζει ευγνωμοσύνη για εσένα που τα έσωσες, γιατί πρώτη φορά στη μηδαμινή υπάρξή τους αποκτούν μια ζωή που αξίζει να τη ζουν. 

Τόσο καιρό παρατηρώ τους εθελοντές, αλλά η λέξη από μόνη της δεν φτάνει για να καταλάβεις τι σημαίνει – εθελοντισμό κάνουν και οι ομάδες που μαζεύουν σκουπίδια ή που φυτεύουν δέντρα, εδώ σημαίνει κάτι άλλο. Οι εθελοντές είναι οι μόνοι που νοιάζονται για τα αδέσποτα και σηκώνουν ένα ασήκωτο βάρος.

Αν νοιάζεσαι στην Ελλάδα για τα αδέσποτα χάνεις τον ύπνο σου

Αν νοιάζεσαι στην Ελλάδα για τα αδέσποτα χάνεις τον ύπνο σου, παλεύεις μόνος σου με μια κατάσταση που είναι ανεξέλεγκτη και έρχεσαι συνεχώς αντιμέτωπος/η με αβοήθητα πλάσματα που υποφέρουν – και ξέρεις πως μόνο εσύ είσαι εκεί για αυτά. Και ξέρεις επίσης ότι δεν μπορείς να τα σώσεις όλα, αλλά τι θα κάνεις με αυτό το ένα που συναντάς στον δρόμο με το αυτοκίνητο και χρειάζεται περίθαλψη ή φαγητό; Το πώς θα νιώσει κανείς εκείνη τη στιγμή και τι θα κάνει είναι ένας δείκτης του αν έχει αναπτύξει φιλοζωική συνείδηση και σε ποιο βαθμό, γιατί το πιο πιθανό είναι πως έχεις δουλειά και δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς, ή αν δεν έχεις σκεφτεί να έχεις ένα τσουβαλάκι με τροφή στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου φεύγεις με βαριά καρδιά κοιτώντας από τον καθρέφτη ξέροντας ότι αυτό το ζώο είναι εγκαταλελειμμένο ακόμα και από σένα που το είδες και για λίγο νοιάστηκες για αυτό. ΟΙ εθελοντές και τα σωματεία το κάνουν αυτό συστηματικά, σαν δουλειά, και τα περιθάλπουν σε καταφύγια. Αλλά είναι πάρα πολλά.

Και θέλω να εξομολογηθώ κάτι. Παρότι μεγάλωσα με ζώα και πάντα είχαμε στην οικογένειά μου σκυλιά, και τη γάτα μου τη μάζεψα πριν από 13 χρόνια από τα σκουπίδια, φιλόζωη πραγματική δεν ήμουν. Παρά το ότι γεγονός ότι τα αγαπούσα και τα συμπονούσα, ποτέ δεν σκέφτηκα να ταΐσω ή να πάω στο γιατρό ένα αδέσποτο, δηλαδή να νοιαστώ για ένα ζώο πέρα από αυτά που είχα στην ιδιοκτησία μου, και ποτέ δεν είχα καταλάβει στ’ αλήθεια την ηθική διάσταση του θέματος και γιατί κάποιοι άνθρωποι δίνουν τον χρόνο τους και τα χρήματά τους για κάτι που εμένα στην πραγματικότητα μου ήταν αδιάφορο. Πρώτα άλλαξε η αντίληψη και έπειτα η ενσυναίσθησή μου, κι αυτό συνέβη τα τελευταία 1-2 χρόνια όταν ήρθα σε επαφή με εθελοντές ανεξάρτητους ή σωματείων που οι πράξεις τους και η μέριμνά τους με δίδαξαν έναν άλλο τρόπο σκέψης. Και για αυτό αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι και πόσο σοβαρές καμπάνιες ευαισθητοποίησης θα απαιτούσε μια μαζικότερη αφύπνιση για το τι σημαίνει φιλοζωία στην Ελλάδα και γιατί δεν θα έπρεπε να ανεχόμαστε αυτό που συμβαίνει στη χώρα αυτή τη στιγμή.

Τα ζώα χρειάζονται ορατότητα, όπως οι τρανς, οι καρκινοπαθείς, τα ΑμεΑ και άλλες κατηγορίες συμπολιτών μας. Έχουν ανάγκη την ενσυναίσθησή μας, σε βαθμό που όχι μόνο θα λυπόμαστε αλλά θα παρακινηθούμε σε κάποια μορφή δράσης. Και θα απαιτούμε τα δέοντα από την πολιτεία. 

Τα ζώα συντροφιάς δεν έχουν φωνή. Ποιος θα διεκδικήσει το δικαίωμά τους σε μία αξιοπρεπή, χωρίς βάσανα ζωή; Οι δήμοι που κάνουν τη δουλειά τους σωστά, όπως είναι υποχρεωμένοι από το νόμο, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, και δεν είπαμε καν πώς μοιάζουν οι χώροι φιλοξενίας που έχουν και πώς ζουν τα ζώα που υποτίθεται φιλοξενούν, ή για τις γέννες καθαρόαιμων, ημίαιμων, αδέσποτων και δεσποζόμενων ζώων που συνεχίζουν χωρίς κανέναν έλεγχο. Ο νόμος το 2021 που θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα και να γίνει η Ελλάδα μια ευρωπαϊκή χώρα στο ζήτημα των αδέσποτων, που θυμίζει κακοφορμισμένη πληγή, ποτέ δεν εφαρμόστηκε όπως κατέδειξε το πόρισμα κόλαφος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, το οποίο παρουσιάσαμε σε εκτενές άρθρο πριν λίγους μήνες, όπως δεν είχε εφαρμοστεί και ο νόμος του 2012.

Και τώρα, έτσι βεβιασμένα και πρόχειρα όπως πάει να εφαρμοστεί, μετά από δυόμισι χρόνια απραξίας, αντί να δίνει λύσεις επιδεινώνει την κατάσταση γεννώντας ακόμη περισσότερη φρίκη στους δρόμους. Πώς; Θα το εξηγήσουμε στο επόμενο άρθρο.

Υ.Γ. Αν το βρίσκετε σημαντικό, κοινοποιήστε το. Τα ζώα δεν έχουν άλλη φωνή, πέρα από τη δική μας.