Γιατί η Gen Z προτιμά αντί για παιδί, σκυλί (και όχι μόνο)

Κάπου στα εικοσιτέσσερά μου εμφανίστηκε στη ζωή μου ένας κοντοπόδαρος κοιλαράς κούταβος δύο μηνών που ήρθε στα χέρια μου αναπάντεχα. Με αυτόν τον τύπο μάς ένωσε η τύχη και ουσιαστικά σώσαμε ο ένας τον άλλον – ίσως λίγο περισσότερο εμένα ο Μπρούνο!

Με τα πολλά, μέσα σε ένα μόνο βράδυ αποφάσισα να πάρω τον σκυλάκο στο σπίτι. Και τα πήγα καλά με το μεγάλωμά του. Είναι ένα υγιές και χαρούμενο σκυλί, με τεράστια αγάπη για εμένα και τους δικούς μου, που με κοιτάει στα μάτια κι είμαι ο κόσμος του όλος κι εγώ είμαι έτοιμη να καταστρέψω κυριολεκτικά όποιον πειράξει έστω και μια τρίχα του.

Στο μεταξύ, τόσην ώρα το ότι γράφω «σκυλί» με ξενίζει κάπως γιατί ο Μπρούνο δεν είναι το σκυλί μου, είναι το παιδί μου. Και αυτή η δήλωση δεν ισχύει μόνο για μένα αλλά και για πολλά άτομα της δικής μου και της επόμενης γενιάς!

Συνειδητοποίησα ότι φίλοι και γνωστοί μου, «πάνω- κάτω» τριαντάρηδες έχουν υιοθετήσει σκυλιά, γατιά, κουνέλια και ζουν τη ζωή τους μακριά ακόμα από το concept της «παραδοσιακής» οικογένειας, όπου τα παιδιά είναι δίποδα και ανθρώπινα!

Κάνοντας μια μικρή έρευνα, ανακάλυψα πως το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και δεν αποτελεί απλά κάποιου είδους αντίδραση στο made in Greece αρχέτυπο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» κατά προτίμηση πριν ή μέχρι τα 30.

Για παράδειγμα, η CEO του Pets At Home, Lyssa McGowen, πιστεύει ότι η νέα γενιά έχει στραφεί στην ικανοποίηση της ανάγκης της να προσφέρει φροντίδα και αγάπη στα κατοικίδια. «Διαθέτουν όλον αυτόν τον χρόνο και την ενέργεια και την προσοχή σε τριχωτά μωρά, ειδικά στις αστικές περιοχές. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο εδώ (σ.σ.: Αγγλία) αλλά είναι παγκόσμιο».

Η McGowen εικάζει ότι αυτό συμβαίνει επειδή τα κλασικά ορόσημα της ενήλικης ζωής -όπως το να αποκτήσεις τη δική σου θέση στον κόσμο - φαίνονται όλο και πιο απρόσιτα για πολλούς, λόγω της πανάκριβης στέγης, της αύξησης του κόστους ζωής και των στάσιμων μισθών. Δεν είναι και τόσο παράλογο, ειδικά αν προσθέσεις το γεγονός ότι οι σχέσεις έχουν γίνει πιο περίπλοκες αφού οι Gen Z εξερευνούν όλο και περισσότερο την ψυχική τους υγεία πιστεύοντας ότι δεν χρειάζεται να ακολουθήσεις την πεπατημένη για να είσαι ευτυχισμένος. Στις ΗΠΑ, μελέτες δείχνουν ότι η δηλωμένη επιθυμία για δημιουργία οικογένειας παρέμεινε σταθερή, ακόμη και όταν το ποσοστό γεννήσεων μειώθηκε. Και μια πρόσφατη έρευνα του Rolling Stone στο Ηνωμένο Βασίλειο ανέφερε πως πολλά νεαρά ζευγάρια θεωρούν πολύ ακριβότερο έστω για την παρούσα φάση τον ερχομό ενός παιδιού από την υιοθεσία ενός κατοικίδιου.

Είναι όμως μόνο αυτό; Οι προοπτικές για τους Gen Z δεν είναι τόσο αισιόδοξες όσο ήταν για τους παππούδες τους, αλλά με αντικειμενικούς όρους, οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν ζήσει μεγαλύτερες κρίσεις και έχουν συνεχίσει να κάνουν παιδιά. Τα ποσοστά γεννήσεων παραμένουν ανοδικά, για παράδειγμα, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η οποία βρίσκεται σταθερά στις 10 πρώτες θέσεις στον δείκτη ευάλωτων κρατών και ασταθών χωρών.

Η φεμινίστρια Jill Filipovic υποστηρίζει ότι αν περισσότερες γυναίκες επιλέγουν να κάνουν λιγότερα ή καθόλου παιδιά, αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την οικονομική τους κατάσταση: «Ανάμεσα σε γνωστούς μου παρατηρώ πως υπάρχουν πολλά άτεκνα, ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που εκ πρώτης όψεως φαίνονται να είναι τακτοποιημένα: έχουν καλές δουλειές, έχουν σπίτια, ενώ πολλοί πλέον εργάζονται από το σπίτι. Κι όμως, έχουν σκύλο ή γάτα και όχι μωρό! Πιστεύω πως ο λόγος που κάποιος νέος επιλέγει να μην κάνει παιδί, είναι επειδή ένα κατοικίδιο έχει λιγότερες απαιτήσεις από έναν μωρό, δίνει απεριόριστη αγάπη, δεν κάνει τόση φασαρία και καλύπτει την ανάγκη κάποιου για συναισθηματικό δέσιμο».

Σύμφωνα με έρευνα που παρουσίασε το News Channel 8, το 22% προτιμά να έχει κατοικίδιο παρά παιδί, ενώ το 15% από αυτούς δεν σκέφτεται να κάνει ποτέ του παιδί αλλά να έχει πάντα ζώο. Τα ποσοστά είναι αρκετά μεγάλα αν σκεφτεί κανείς το πώς έχουμε μεγαλώσει και γαλουχηθεί. Ξέρουμε πως ο απώτερος σκοπός στην ζωή μας -και αυτό που θα μας εντάξει οργανικά στο παραδοσιακό κοινωνικό πλαίσιο- είναι να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδιά. Αυτό έχουμε μάθει. Αυτό το 22% που γυρνάει συνειδητά την πλάτη σε αυτό το μοντέλο ζωής, δεν είναι και λίγο…

Ίσως οι λόγοι που επιλέγουμε να έχουμε κατοικίδιο είναι εγωιστικοί δεδομένου του ότι ένα τετράποδο παιδί δεν είναι τόσο κουραστικό όσο ένα δίποδο, δεν έχει τόσες ανάγκες ή υποχρεώσεις, είναι πιο οικονομικό, δεν είναι παντοτινή δέσμευση και σε αγαπάει περισσότερο από τον εαυτό του - και σε εμάς τους ανθρώπους αρέσει αυτό. Μπορεί όμως, από την άλλη, να αγαπάμε τόσο πολύ το κατοικίδιό μας που όταν παθαίνει κάτι να ευχόμαστε να το παθαίναμε εμείς για να μην υποφέρει (οκ, ίσως μόνο εγώ!), μπορεί να ανυπομονούμε να γυρίσουμε στο σπίτι απ’ τη δουλειά για να το πάρουμε αγκαλιά, να παίζουμε σαν παιδιά μαζί του, να τσακωνόμαστε σα νευρασθενείς αν μας το κακολογήσουν, να έχουμε γεμίσει το κινητό μας με φωτογραφίες του, να το βάζουμε για  ύπνο, να του μιλάμε και να το λατρεύουμε άνευ όρων… Γιατί είναι οικογένεια. Γιατί είναι το παιδί μας.