Διαζύγιο: Σε ποιον ανήκει ο σκύλος;

Ποιανού είναι ο σκύλος ή η γάτα που έχουμε στο σπίτι; Ή που ζει μαζί μας; Ή που συγκατοικούμε; Ή που μας φιλοξενεί, στην περίπτωση της γάτας; Προφανώς «δικός μας», αλλά τι γίνεται αν είμαστε δύο; Είναι πιο πολύ δικός μου; Της γυναίκας μου; Του άντρα μου; Του ατόμου με το οποίο έχω συνάψει σύμφωνο συμβίωσης; Τι γίνεται αν δεν το είχαμε μαζί μας πριν γνωρίσουμε τον σύντροφό μας, και υιοθετήσαμε αυτό το σκυλάκι ή εκείνο το γατί κάπου στα μισά της σχέσης μας, όταν μέναμε ήδη μαζί, και πλέον το θεωρούμε και οι δυο παιδί μας — και χωρίσουμε; Με ποιον πάει; Σε ποιον ανήκει; Μπορούμε να προβάλουμε και οι δύο αξιώσεις επάνω του; Μπορεί να κοιμάται με τον έναν, αλλά να πηγαίνει στο σπίτι του άλλου τα Σαββατοκύριακα ή κάποιες μέρες του μήνα, όπως θα κάναμε αν ήταν κανονικό παιδί;

Γιατί σίγουρα δεν μπορούμε να το κόψουμε στη μέση, σωστά;

Όπως επίσης, ίσως δεν μπορούμε να το ρωτήσουμε κιόλας: ενδέχεται πολύ απλά να θέλει να είναι και με τους δύο. Ή, μολονότι ίσως είναι φανερό πως γέρνει περισσότερο προς τον έναν, ίσως ο άλλος να το αγαπά «περισσότερο» και να το φροντίζει περισσότερο.Εν πάση περιπτώσει: πώς λύνονται αυτά τα προβλήματα, εφόσον προκύψουν; Και, επίσης: είναι προβλήματα «πρώτου κόσμου» αυτά, σωστά;

Μπα, δεν είναι. Είναι προβλήματα απλώς. Που καλό είναι να μην ανακύπτουν — αλλά νά που δεν είναι στο χέρι μας. Και πετάγονται ξαφνικά επάνω μας.

Στο χέρι μας όμως είναι κάποιες άλλες λύσεις, όπως η προφανής, τουλάχιστον κατά τους νομικούς: το προγαμιαίο συμβόλαιο. Στο οποίο μπορούν να μπουν, μας πληροφορούν, διάφοροι όροι, και όχι μόνο οικονομικής φύσεως (περιουσιακά στοιχεία, τυχόν χρέη, θέματα διατροφής σε περίπτωση διαζυγίου, επιμέλειας των παιδιών που ενδεχομένως προκύψουν κλπ. κλπ.). Ένα προγαμιαίο συμβόλαιο μπορεί να περιλαμβάνει ΚΑΙ τέτοιους όρους: ποιος θα πάρει τον σκύλο,ποιος θα έχει την κηδεμονία του κατοικιδίου ή των κατοικιδίωνσε περίπτωση χωρισμού. Αλλά κανείς δεν κάνει τέτοια προγαμιαία συμβόλαια. Ή, έστω, ελάχιστοι κάνουν.Άλλωστε θεωρούνται πολύ «κρύα» πράγματα από τους περισσότερους.Έτσι, πάντως, ανακύπτουν συχνά μεγάλα προβλήματα, που δεν είναι απλώς αιτία καβγάδων, αλλά και ανώφελου στρες εκείνου του σκύλου, ή της γάτας. Προβλήματα που είτε δεν λύνονται καν, είτε καταλήγουν στο δικαστήριο.

Μάλιστα, τα προβλήματα αυτά είναι πολύ περισσότερα σήμερα από ποτέ, καθώς τη διετία της πανδημίας υιοθετήθηκαν πολύ περισσότερα κατοικίδια, ιδίως σκυλάκια, από κάθε άλλη: πολλαπλασιάστηκαν. Και κάπου τα μισά θα βρεθούν ξαφνικά με χωρισμένους «γονείς».

Το θέμα είναι πως τα κατοικίδια θεωρούνται τρόπον τινά «πράγματα», περιουσιακά στοιχεία. Έτσι, πολύ απλά ένα δικαστήριο θα παραχωρούσε το σκυλάκι σε αυτόν που έβαλε το όνομά του στο μικροτσίπ, ή σε αυτόν που το αγόρασε από τον εκτροφέα — εφόσον υπάρχουν τέτοια αποδεικτικά στοιχεία. Και σίγουρα δεν θα καλούσε για μάρτυρα το ίδιο το σκυλί ή το γατί για να δεν σε ποιον κλίνει περισσότερο. Μάλιστα, μέχρι να βγει κάποια δικαστική απόφαση, το κατοικίδιο βρίσκεται ουσιαστικά στον αέρα: δεν «ανήκει» κάπου. Και πολλά δυσάρεστα μπορούν να προκύψουν από μια τέτοια ατυχή συνθήκη…

Το θέμα είναι βέβαια, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, πως, αν τυχόν έρθουν έτσι τα πράγματα που ο χωρισμός είναι η μόνη λύση, τότε ΠΡΟΦΑΝΩΣ και τα δύο μέλη πρέπει να μοιραστούν την επιμέλεια και τη φροντίδα του σκυλάκου ή της γάτας τους, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα ζωάκια μας είναι πλημμυρισμένα συναισθήματα, καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι συμβαίνει κάτι δραματικό στη ζωή τους και στη ζωή των ανθρώπων τους, και θέλουν να τους βλέπουν και τους δύο. Με άλλα λόγια, ναι: μπορεί κανείς μέχρι και να μισεί τον μέχρι πρότινος σύντροφό του, αλλά δεν χρειάζεται να κάνει κακό στον έρμο τον σκυλάκο, που εξακολουθεί να τον υπεραγαπά, στερώντας τον από εκείνον. Ας του πάρει το σπίτι ή το αυτοκίνητο.